Chapter 2

Ilang araw na ko sa ospital. Pero kahit na madali lang sana akong gumaling ay parang naging kritikal pa ang pagbubuntis ko. Sinabi ng doctor na dahil daw sa stress. Kaya din daw hindi pa maayos ang lagay ko. Pinipilit ko ng maging maayos na ang kalagayan ko dahil naisip kong ang laki na ng babayaran ko sa ospital. Paano kaya ang gagawin ko sa buhay ko ngayon?

Habang nasa rooftop ako at nag-iisip, dama ko ang malamig na hangin.

Namimiss ko 'yong mga araw na masaya pa ko at buo pa ang pamilya ko. I miss my mom and dad. I want to be with them.

Ipinikit ko ang aking mga mata at inalala ang masayang nakaraan.

"Mom! Ayaw ko po niyan."

"Com'on princess, that dress is very beautiful to you." Dad said.

"I told you." Mom smiled.

Hayyy. Kailan kaya ako makakabili ng gusto kong style ngayon? Ang kulit kasi nila mom at dad kapag kasama ko silang magshopping.

"Okay fine. I'll get that dress. Ngayon lang 'to mom and dad ah. Ako naman mamaya ang mamimili ng gusto kong bilhin para sa'kin."

They both laughed because they still won in deciding to get the dress.

Ngayon ay nasa company naman ako dahil si dad, he wants me to inherit our company. Kaya gusto niyang malaman ko ang takbo ng negosyo namin. Kilala ang kumpanya namin sa paggawa ng mga pabango. Pero gaya ng laging nangyayari, inaantok ako kapag nasa meeting. Kahit gustung-gusto kong maging interesado sa mga sinasabi nila ay hindi ko talaga magawang magising.

Nahihiya talaga kong pumunta sa meetings ni dad dahil sa pakiramdam ko tuwing nakakatulog ako, napapahiya ko si dad. Baka nga mag-alala na 'yong mga kameeting namin kapag sa'kin pinamana ang kumpanya namin. Natatawa tuloy ako kapag naaalala ko 'yong mga mukha nila kapag nahuhuli nilang nakakatulog ako.

"Dad, sinabi ko na po sa inyo na kahit gustuhin ko pang manahin ang business natin. Hindi nga po ako magaling maghandle no'n."

"Then are you going to be okay if I arranged a marriage for you to a man that can handle it?" dad asked while we're having dinner.

Nahinto ako sa paggalaw ko sa'king pagkain at napatingin ako kay dad. Nakatingin sila sa'kin ni mom ngayon.

"What? Are you going to do that in your beautiful princess?" tanong ko na medyo nagpapaawa.

They both laughed. Napatawa na lang din ako sa usapan. I know that they will not do that to me since they are not like other parents who give more importance to their business more than their family.

"Ouch!" sigaw ko ng bigla akong mabangga ng tumatakbong lalaki.

Hindi man lang nagsorry. Nang makita niya ko, he just smirked and then walk away.

Ano pa nga ba ang aasahan ko sa mayayamang lalaki dito sa school? Puro mayayabang.

Nang makapunta na ako sa klase ay sinabi na ng professor namin kung sino ang makakagrupo namin for the presentation sa isang subject. Isa lang napagtanto ko sa araw na 'to, it's really my unlucky day. Bakit kaya pilit akong nilalapit sa mga ayaw kong tao?

"May galit ka ba sa'kin? Kanina pa kasi nakakunot ang noo mo." he laughed.

"You know what? Magfocus na lang tayo sa report natin para matapos na." I smiled. A fake smile.

Sa dinami-dami ba naman ng lalaking makakagrupo ko. Ito pa talagang ubod ng hangin?

"Alam mo, maganda ka pa rin kahit nagagalit ka."

Walang kahit anong tuwa akong nararamdaman ngayon. Naiinis talaga ko sa kanya. Ayoko sa mga katulad nilang feeling sobrang gwapo.

"Alam mo, gumawa na tayo ng report. Kasi gusto ko na ding umuwi."

Natapos naman namin ang report na 'yon. Pero halos ako lang din ang gumawa. Kinulit-kulit lang kasi niya ko. Tumutulong lang siya kapag nagagalit na talaga ko. Hayy.

"You look so stress, madami ba kayong ginagawa for this week?" mom asked.

Paano pong hindi ako maistress mom? Kasama ko na naman yung lalaking 'yon. Ayaw ko talaga siyang kagrupo dahil dumadami ang ginagawa ko. Gusto kong i-rant kay mom 'yong nararamdaman ko pero ngumiti na lang ako sa kanya.

Pinaulit kasi ng professor namin yung document para sa report namin. Ang strict pa naman nila. Ayaw nila kaming magpresent hanggang hindi approve sa kanila yung docu para sa presentation.

"Kailan ka ba aayos? Gusto mo ba talagang umulit na naman tayo sa pagpasa ng document?" naiinis kong tanong sa kanya. Wala kasi siyang ginagawa kun'di magcellphone or mang-asar sa'kin.

Tumabi na siya ngayon sa upuan na nasa kanan ko at tumingin sa'kin ng malapitan.

"Gusto mo ba kong tumino?" nakangiti niyang tanong. Ano na naman kayang iniisip nito?

"Yes, I want this document to be approve. I hope makicooperate ka."

Mas lalo pang lumapad ang ngiti niya.

"Then, let's date after this."

"What?"

"Let's date."

"Whatever. Hindi ko alam kung anong trip mo pero 'wag mo kong idamay. This is also my grade."

"Ayaw mo ba talaga sa'kin?" naramdaman ko ang lungkot sa tanong niya. Pero hindi ko 'yon pinansin. He's a playboy. I should always remember that.

"Please. Gumawa na tayo ng report." sabi ko sa mahinahon na boses.

Hindi ko na ulit siya narinig na nagsalita nang sabihin ko 'yon. Tinutulungan na rin niya ko sa report.

At ngayon, ipapasa ko na ang report namin. Kaya naman masaya na ko dahil maayos din ang kinalabasan nito. Nakailang check na ako kaya sigurado naman na kong approve na 'to. If he just cooperate in the first time we did the document. Hindi na sana kami umulit. Matalino naman pala siya. Ayaw niya lang tumulong minsan talaga.

Nang nasa school na ko ay nagkita kami dahil magpapaprint na kami. Hindi ko pa kasi napapalitan yung printer kong nasira na.

Kinuha ko na ang flashdrive niya para ipasa ang file. Kaya lang, hindi nagbubukas ang laptop ko.

Seryosong-seryoso kong inuulit ang pagpindot sa power button ng laptop ko. Pero wala pa rin nangyayari.

"Hala, Shin! Hindi nagbubukas yung laptop ko." nag-aalalang sabi ko.

"Baka naman low battery lang. Icharge mo."

"No, full charge 'to. I checked it earlier."

"Subukan mo pa ring icharge tapos saka mo ulit buksan." cold niyang sabi. Pero hindi ko na din pinansin dahil mas malaki ang problema ko ngayon.

Sinubukan ko naman ang sinabi niya pero walang pagbabago. Hindi talaga gumagana.

Naiiyak na tuloy ako.

"Tingnan ko nga." umalis ako sa pwesto ko para matingnan niya ang laptop.

"See. Walang nangyayari. Paano na ‘to?” umiiyak kong sabi dahil sa sobrang pag-aalala. Ayokong madisappoint din sa’kin sila mom. Hindi na nga ako maasahan sa business namin.

"What the? 'Wag kang umiyak. Ako na ang bahala."

"Anong gagawin mo? Wala na tayong magagawa. Kapag pinaayos ngayon 'yan baka bukas pa maretrieve yung file."

Hindi ko alam kung anong gagawin niya. Pero wala na kong makitang pag-asa. Nakiusap siya sa professor namin na bigyan kami hanggang 6pm para maipasa ang document.

Pagkatapos ng klase ko sa lahat ng subjects ay hinanap ko si Shin. Pero hindi ko na siya nakita. Mukhang sumuko na rin siya. Bukas na lang ako mag-eexplain sa professor namin. Sana bigyan pa kami ng chance.

Nang pumasok ulit ako ay dumiretso na ko sa professor namin para mag-explain. Pumasok talaga ko ng maaga para lang makipag-usap.

"Yung tungkol po sa document namin. Ano po kasi..." halos hindi ko maituloy ang sinasabi ko dahil sa pag-aalalang hindi na kami mabigyan ng chance.

"Ahh 'yon ba. Naku napakaganda ng report na ginawa niyo kaya naman pwede na kayong magpresent next week. Magready na kayo." nakangiting sabi ng professor namin.

"Really?" hindi makapaniwala kong sabi.

"Yes, akala ko nga hindi kayo aabot. Pero pinuntahan ako ni Mr. Dela Vista sa bahay para lang ipasa ang document niyo bago matapos ang araw kahapon. I heard na nagkaroon ng problema sa pagretrieve ng file."

Matapos kong marinig ang mga sinabi ng professor, naguilty ako sa pagtratong ginawa ko kay Shin. Hindi naman pala siya gano'n kasama gaya ng ibang lalaki sa school.

Hinanap ko siya sa school pero sabi din ng ibang kaklase niya, hindi siya pumasok. Bakit kaya? Nagkasakit kaya siya?

Magclassmate lang kasi kami sa ibang subject, hindi kasi kami pareho ng course.

Hanggang sa matapos ang buong week. Hindi ko pa rin nakikita si Shin. Ang alam ko, hindi pa rin siya pumapasok.