Chapter 3

Nang makita ko ulit si Shin na pumasok, parang nagliwanag ang araw ko. Kailangan kong magsorry sa kanya. Saka kailangan ko rin palang mag-thank you dahil ginawa niya 'yong report namin. Ang talino niya para gumawa ulit ng report. Inulit niya lahat ng ginawa ko.

"Shin!" tawag ko sa kanya pero hindi niya ko pinansin kahit nakita naman niya ko.

Hindi niya ba narinig na siya 'yong tinatawag ko? Sa bagay, kung iisipin nga naman. Parang hindi 'yon mangyayari dahil sa ang sama ng attitude ko sa kanya.

"Shin. Bakit di ka pumasok last week?" tanong ko pero nakasubsob pa rin siya sa braso niya na nasa desk. I don't know kung nakatulog siya. Pero kakapasok lang namin ng room ah?

"Shin! Sabay tayong kumain sa cafeteria." aya ko ng makalapit ako sa kanya. Lunch time na kasi namin ngayon.

"Oy! Hello? Hindi mo ba ko naririnig?" tanong ko sa kanya sabay kaway ng kamay ko malapit sa mukha niya.

Agad niyang hinawakan ang kamay ko para matigil sa pagharang sa mukha niya.

"Bakit mo ba ko sinusundan?" naiirita niyang tanong.

Agad kong binawi ang kamay ko ng makita kong naiinis siya sa'kin.

"Wala lang. Gusto ko lang naman sumabay sayong maglunch."

"Ako, ayoko. Kaya tigilan mo na ko." naiinis niya pa ding sabi.

Pinipigilan kong umiyak dahil sa sinabi niya.

"Fine! Di kita pinipilit!" galit kong sabi kahit naiiyak na ko at saka ako umalis.

Sana pala di ko kinalimutan na masasama talaga ang mga lalaking nag-aaral sa school na 'to.

Kahit na naiirita ko ay pumasok pa rin ako. Dapat talaga hindi ko sinubukan na iapproach siya. I should learn my lesson now.

Mabuti na lang at hindi kami magkaklase sa kahit anong subject ko ngayon. Kaya naman hindi ko siya makikita.

Agad na kong nainis ng makita kong nakatayo si Shin malapit sa labas ng room namin. Tuluy-tuloy lang akong maglakad para hindi ko na ulit siya makita. Baka mamaya sungitan niya pa ko. Nakakawalang-gan tuloy mag-sorry sa kanya.

"Mira." tawag niya sa'kin. Pero hindi ko pa rin siya pinansin. Akala niya hindi ako gaganti ha?

"Hey, Mira!"

Bahala siya diyan.

"MIRA!" hinawakan niya ang braso ko para mahila ako papunta sa kanya.

"What?!" naiinis kong sabi ng mapaharap ako sa kanya. Agad ko ding binawi ang braso ko sa kanya.

"I'm sorry." mahina niyang sabi. He looked away.

"I can't hear you." sabi ko, para ulitin niya ang sinabi niya. Kahit na ang totoo naman ay narinig ko na.

"I said sorry, okay?"

"Bakit ka nagsosorry?" I asked again. This time napatingin na siya sa'kin at puno ng pagtataka tingin niya.

I know that it's obvious why he's saying sorry. Pero gusto kong sa kanya mismo manggaling.

"Dahil sa ginawa ko kahapon."

"Ano 'yong ginawa mo?" tanong ko ulit.

"Are you teasing me?" I can see na natatawa siya.

"Ofcourse not. Umalis ka na nga." sabi ko at naglakad na ulit. Dahil medyo nahiya naman ako sa sinabi niya.

Sinabayan niya pa rin akong maglakad.

"Do you want to have dinner with me?" tanong niya. Hindi ko alam kung bakit. Pero napapangiti ako dahil sa tanong niya.

"Should I?" balik kong tanong sa kanya.

"You should." he smiled.

Tinuloy ko pa rin ang lakad ko matapos kong marinig ang sagot niya. Pero tinatawag pa rin niya ang pangalan ko. Nakabuntot pa rin siya sa'kin. Napailing na lang ako dahil sa inaakto niya.

Mas naging close kami ni Shin matapos ang araw na 'yon. Hindi na rin ako naiirita sa kanya pero naiinis pa din ako kapag inaasar niya ko. Parang pakiramdam ko nagkaroon ako ng bestfriend. Isang pangyayaring, never kong naisip na mararanasan ko. He's very kind and also has humor.

Hindi siya gaanong nagkekwento sa family niya dahil sa ayaw niya daw munang pag-usapan ang bagay na 'yon. Mukhang hindi maganda ang nangyayari sa pamilya nila.

"Shin, hindi ko talaga maintindihan 'tong lesson namin."

"Pakita nga." seryoso niyang sagot. 

Kinuha niya ang libro ko at tumabi sa'kin. Nakatingin lang ako sa ballpen na pinaglalaruan ko.

Nagsimula na siyang mag-explain kaya nakinig naman ako. Habang tumatagal siyang nag-eexplain, bigla kong naisip. Paano kaya kung di ko nakilala si Shin? At paano na lang kung magkagirlfriend na lang siya? Mukhang di na kami madalas magkikita no'n kasi baka magselos pa sa'kin 'yong babae.

"Mira? Naintindihan mo na ba ngayon?"

"Shin, paano kaya kapag nagkagirlfriend ka na? Hindi na kita makikita no'n madalas."

Binaba niya ang libro at napangiti sa tanong ko.

"Bakit mo naisip 'yon?"

"I don't know." Bakit ko nga ba naisip ‘yon?

"I won't let that happen. I'll make you see me everyday."

"Talaga? Paano mo naman gagawin 'yon? Hindi ka na mag-aasawa?"

He chuckled.

"I'll be your husband if you want."

Hindi ako nakasalita dahil sa sinabi niya. Natulala lang talaga ko sa mukha niya.

He snapped.

"Mag-aral ka na nga dyan. Masyado ka namang nagkoconfess sa’kin." natatawa niyang sabi.

Inasar na naman niya ko. Lagi niya kong naaasar. Hayst. Ang hangin talaga.

Kasalukuyan akong nagbabasa ng libro sa kwarto ko dahil nalalapit na ang exam week. Hindi ko maiwasang mapatingin sa pinto ng kwarto. Hindi pa kasi ako pinupuntahan ni mom and dad. Usually, kapag gabi na kinukumusta nila ko pati ang pag-aaral ko.

Halos one week na din na hindi ko sila naabutan na dumating. Dahil nakakatulog na ko.

Nagtataka ako, hindi naman kasi masyadong binababad nila mom and dad ang oras nila sa company. Ayaw kasi nila na do'n umikot ang mundo nila. Pero ngayon, madalas silang wala.

Nang makasabay ko sila sa breakfast ay hindi ko na naiwasang hindi magtanong.

"Mom, dad. Madalas po yata kayong ginagabi ng uwi?" I asked.

Nagkatinginan sila saglit at saka tumingin sakin ng may ngiti.

"Busy kasi kami dahil magpapatayo ng building ulit sa ibang bansa."

"Ohh really? Congratulations!" I said with full of energy.

"Thank you, princess. We want to surprise you, once na matapos 'yon. That's why we tried to hide it from you." dad said.

"I'm worried. I thought may problem."

"You don't need to worry, alam mo namang kaya din namin ng dad mo ang kahit anong problem." mom smiled.

"Yes I know that. I hope namana ko." natatawa kong sabi.

Mabuti naman at wala naman palang problema. Pwede na kong tumigil sa pagiging paranoid ko. Minsan, ito talagang isip ko eh masyado ding mag-imagine.

Sumunod na araw ay hindi pumasok si Shin.

Medyo hindi ako sanay sa klase ng wala siya dahil walang maingay na nangungulit sa'kin. Pero hindi ko din naman alam kung ano ang nangyari sa kanya. Sinubukan ko siyang tawagan, kaya lang hindi naman siya sumasagot. Hindi ko din naman alam ang bahay nila para mapuntahan ko siya.

Papasok din naman siguro 'yon bukas. Baka tinamad lang ngayon?

Nang hinihintay ko na ang sundo ko sa labas ng school ay nakakita ako ng isang mamahaling sasakyan na may mga bodyguard na nakakatakot. Nakaparada ‘yon sa kabilang kalsada na katapat ng school namin. Nakita kong may nakatingin sa'kin mula sa bintana ng sasakyan na 'yon. Hindi ko maaninag kung sino pero ramdam ko ang tingin niya.

Lumapit ang isang bodyguard sa lalaking nasa bintana at saka biglang lumipat ang tingin sa’kin ng bodyguard. Nakita kong papalapit na ang isang bodyguard papunta sa’kin. Anong kailangan nila?

"Mira."

Nalipat ang atensyon ko sa pamilyar na boses na tumawag sa’kin.

"Shin? Oh bakit ngayon ka lang dumating? Saka ayos ka lang ba?" tanong ko sa kanya. Nakasuot siya ng hood at mukhang hindi maganda ang pakiramdam niya.

"Halika na, ihahatid na kita." sagot niya lang at hindi pinansin ang mga sinabi ko.

"Huh? Hindi pwede. Susunduin kasi ako ng driver namin."

"Gano'n ba?" Nakita kong nag-isip-isip muna siya bago tinuloy ang sasabihin. "Habang hinihintay mo pa ang sundo mo. Tara munang umalis?"

"Huh? Saan naman tayo pupunta?" nagtatakang tanong ko.

Humawak siya bigla sa tiyan niya.

"Hindi pa ko kumakain. Samahan mo na kong kumain."

"Ano? Late na para kumain. Tara na, baka mamaya niyan maospital ka pa."

Hindi ko alam kung anong trip nitong si Shin. Aasarin na naman siguro niya ko?