Chapter 1

Isang payapang umaga na naman at normal lang din gaya ng pagpasok ko sa trabaho.

Katulad din ng salubong ng bagong umaga ang araw-araw na ginagawa ni Ren, sinusundo niya pa rin ako pagkatapos ng trabaho. Pero ako naman di naaapektuhan sa mga ginagawa niyang iyon. Balita sa lugar na ito na isa siyang playboy gaya ng bestfriend niya. Kaya hindi na din ako magtataka kung bakit niya 'to ginagawa. Gusto niya sigurong makuha ako. Pero nagkamali siya ng target ngayon dahil hindi ako interesado.

"Wala ka ba talagang balak sagutin ang isang 'yon Laine? Lagi naman siyang nandyan para sunduin ka saka dinadalan ka pa niya ng mga pagkain." imik bigla ni Dionne habang naghuhugas ng pinggan.

"Hindi ko alam, malay mo." pabiro kong sagot ng may ngiti sa aking labi.

"Ikaw talaga, ang hiwaga mo laging sumagot." natatawa niyang sabi.

Madami na din akong iniisip ngayon kaya hindi ko na dapat idagdag pa ang lalaking 'yon. Wala naman siyang maitutulong sa buhay ko ngayon.

Habang nasa trabaho ako ay bigla na lang akong nahilo. Naririnig ko pa ang mga nag-aalalang tao sa'kin pero tuluyan ng dumilim ang lahat.

Nang ibukas ko ang aking mata ay nasa hindi pamilyar na lugar ako. Binalot ako bigla ng kaba at saka umupo agad para tingnan mabuti ang paligid.

"Nasaan ako?" natatakot kong tanong sa sarili ako.

"Lalaine, I'm glad you're awake." biglang bumukas ang pintuan ng kwarto at may pumasok na isang tao. Nakangiting lumapit sa'kin si Ren at niyakap ako. Gumaan ang pakiramdam ko ng makita ko ang mukha niya.

"Ren? Anong nangyari?" nagtataka kong tanong ng mapagtanto kong nasa ospital pala ako.

Umalis siya sa pagkakayap sa'kin at nakita ko ang paglungkot ng mga mata niya.

"Nahimatay ka kanina."

Napatakip ako sa mukha ko ng sabihin niya iyon. Naisip ko kasi na mababawasan na naman ang sweldo ko dahil hindi ako makakapasok.

"May masakit pa rin ba sayo?" nag-aalalang tanong niya.

"Hindi. Okey na ko Ren. Salamat sayo." nakangiti kong sagot nang tumingin na ko sa kanya.

"Lalaine, sabi ng doctor mapapadalas mo daw mararamdaman ang pagkahilo or pagsusuka." seryoso niyang sabi.

"Huh? Bakit naman daw? May sakit ba ko?" nagtataka kong tanong.

Sandaling katahimikan ang nangyari. Nakatingin siya sa'kin. Isang malungkot na tingin.

"May sakit ba ko?" tanong ko ulit sa kanya. Kahit na medyo kinakabahan din ako.

Diretso ang mga mata niyang nakatingin sa'kin. At ang sagot niya ay halos pumatay sa aking puso.

"Buntis ka daw."

Isang nakakapangilabot na kalagayan ko ngayon. Para sa'kin, wala itong pinagkaiba kung malaman ko mang may sakit ako.

Napaiwas ako ng tingin at halos sumakit ang ulo ko dahil sa sinabi niya. Bakit 'to sa'kin nangyayari? Anong gagawin ko ngayon? Ayoko ng mabuhay. Bakit puro kamalasan na lang ang nangyayari sa'kin?

Puno ng tanong ang isip ko at pinipigilan kong tumulo ang luha ko.

"May maitutulong ba ko sayo Lalaine?"

Narinig ko ang tanong niya pero hindi ko na 'yon pinansin dahil sa sobrang sakit na katotohanan. Hindi ako masaya sa narinig kong 'yon. Ayokong mabuntis!

"Pwede bang iwan mo muna akong mag-isa Ren?"

"But you're still not fine." nag-aalala niyang sabi.

"Gusto ko munang mapag-isa." sabi ko pero hindi pa rin siya natinag kung nasaan siya. Kaya naman tumingin na ko sa kanya.

"Please?" I begged.

Narinig ko ang pagbuntong-hininga niya at saka siya lumabas.

Doon na tumulo ang luha ko. Humiga ako at inisip ang nakakatakot na pwedeng mangyari sa oras na ipanganak ko ang dinadala ko.

Ayoko ng mabuhay. Gusto ko ng mawala sa mundo. Wala naman na ding dahilan kung bakit ako nabubuhay ngayon.

Dahil sa sobrang sakit ng nararamdaman ko at sa sobrang inis ko sa lahat ng kamalasan sa buhay ko. Hindi ko napigilan na mapahiyaw. Gusto kong ilabas yung sakit dahil di ko na kaya. Umupo ako at gulong-gulo na ang isip ko.

Agad kong narinig ang pagbukas ng pinto at isang yakap ang naramdaman ko.

I heard him hushed.

"Don't cry please. You're still not feeling well."

Umiiyak pa rin ako. At hindi ko alam kung paano ko papatigilin ang pagtakbo ng utak ko. Hindi ko pa maayos ang buhay ko, paano pa ngayon kapag nabuhay ang dinadala ko?

Kapahamakan pa ang idadala nito. 

Nadala na lang ako sa pag-iisip sa mga posibilidad na mangyari.

At hindi ko namalayan na nakatulog pala ulit ako. Nang magising ako ay nakita ko si Ren na nakaupo sa upuan na nasa tabi ko at nakatulog na din siya.

I stared at him.

Siguro kung nakilala ko siya no'ng maayos pa lahat. Baka sakaling mabuksan ko ang puso ko para mahalin siya. Pero ngayon mukhang mas mahirap ng gawin 'yon. He deserve someone better than me.

At hindi ko siya ipapahamak.

"Kailangan mo pa ng maraming pahinga kaya kumain ka din ng mga prutas." sabay abot niya ng mansanas at orange.

"Okey na ko noh. Malakas ako." natatawa kong sabi dahil sa pag-aasikaso niya sa'kin.

"Hindi ka pa maingay, kaya hindi ka pa okey." sagot niya. Natawa ako dahil sa sinabi niya.

"See? You know your self too. Kaya alam mong sinasabi ko ang totoo."

"You're a weird man Ren." I laughed.

"I know."

Nang lumabas si Ren para kausapin ang doctor ko. Naisipan ko munang maglakad-lakad. Ayaw niyang ako ang kumausap sa doctor dahil baka ma-stress pa daw ako.

Habang naglalakad ako ay nahagip ng mata ko ang isang pamilyar na tao. I don't want him to see me. Nanginginig ako sa takot at naghanap ng matataguan. Sumilip ako ng kaunti at nakita kong may kausap siyang doctor. Pero hindi iyon ang doctor ko. Imposible namang mahanap niya ko di ba?

Halos hindi ako nakagalaw kahit na umalis na siya. Tulala ako at puno ng tanong muli ang isip ko. Paano na lang kung mahanap na niya ko?

Nakarating na siya dito. Ibig sabihin, pwede niya kong mahanap. Hindi pwede 'to.

"Lalaine? Ayos ka lang ba?" inalalayan akong tumayo ni Ren ng makita niya ko. Pero tila wala pa rin ako  sa sarili dahil sa pag-aalalang baka mahanap ako ng taong nakita ko.

"Ren, I want to go home." naiiyak kong sabi habang nakatingin sa kanya.

“I want to help you so you can go home. Kaya magpagaling ka na. And I promise as long as you stay here, you don't have to worry. Because I'm here." mahinahon niyang sabi. Nakita ko din sa mga mata niya na nag-aalala siya sa ikinikilos ko.

Nawala na ang pag-aalala ko ng maramdaman kong nasa tabi ko si Ren. Hindi niya ko iniiwan.

Kahit na sobrang kamalasan ang nakikita ko sa buhay ko. Natutuwa pa rin ako na nandyan si Ren para sa'kin. I know that this will be dangerous for both of us. I will never let him be in danger because of me. I just need time, then I'll do my best to protect him.

"Dionne ayos lang ako, 'wag ka ng mag-alala. Nagbabakasyon lang kami ngayon ni Ren." sabi ko sa kaibigan kong nakilala ko sa pinagtatrabahuan ko.

Kahit na gusto kong magkwento sa kanya. Kailangan ko din siyang ilabas sa gulo ng buhay ko. Mas maganda ng konti lang ang nalalaman niya sa'kin.

"Why are you lying to her?" tanong ni Ren ng ibaba ko na ang tawag.

"This is for the better. Please, 'wag mong babanggitin kay Dionne ang nangyayari sa'kin ngayon."

"Okay. But I hope that you will always be honest with me. You can't do everything alone Lalaine." he said in a serious tone.

I just nod then I look away. Dahil alam kong hindi ko 'yon matutupad.

I need to run away from here. I need to leave if I want to live.