"Nakakahiya naman na ginamit mo ang mga gamit niya at sinaksak mo siya sa likod!"
"I'm sorry for Miss Hansley."
Hindi lang narinig ni Rodel ang usapan, kundi malinaw din itong narinig ni Roxane.
Ang kanyang mukha ay kasing pula ng isang mansanas, at kailangan niyang ibaba ang kanyang ulo. Ramdam niya ang mapanuring tingin ng lahat sa kanya.
Nagsimula siyang mapabuntong-hininga, nagkukunwaring gulat sa ginawa niya. Magagawa niyang pigilan ang mga tao na magsalita ng masama tungkol sa kanya, ngunit hindi siya bibigyan ni Dexie ng pagkakataong iyon.
"Roxane, huwag kang maniwala na makakatakas ka sa lahat ng ito sa pamamagitan ng pagpapanggap na nanghihina. Inaayos namin ito ngayon! Mangyaring manatiling hindi gumagalaw at matiyagang hintayin ang aking pagkumpleto."
Agad namang natigilan si Roxane sa narinig.
Pinutol na ni Dexie kahit ang tanging pagkakataon niya para makatakas dito. Wala siyang pagpipilian kundi ang manatiling tahimik, k
Patuloy ni Roxane, "Nagsalita siya.""Totoo naman na ako ang nagre-record sa'yo sa klase. Gusto ko sanang ipadala kay dad para makita niya na nagtuturo ka sa Johnston University, pero hindi ko alam na magdudulot ito ng gulo. Dexie, I'm so sorry. Hindi ko talaga sinasadyang masaktan ka."Napaka-inosente ng mga sinabi ni Roxane na para bang walang kinalaman sa kanya ang buong pangyayari. Inilipat niya ang lahat ng responsibilidad kay Rodel.Para protektahan ang sarili at magmukhang patas pa rin, sinisi ni Roxane ang sarili niyang ama at ginawa siyang mas masama kaysa sa ginawa niya noon.Tumingin si Dexie sa bahagyang mapupulang mga mata ni Roxane, tumawa, at hinarap si Roxane sa harap ng buong klase, "Ipagbibili mo ba ang sarili mong ama nang ganoon na lang? Hindi ka ba natatakot na itakwil ka niya kapag nalaman niya ang buong katotohanan?"May ngiti sa labi si Dexie, na ikinagulat ng lahat tungkol sa kanyang intensyon. Ang kanyang mga salita ay nagpabilis ng tibok ng puso ni Roxane.A
Mas malapit ang tirahan ng pinsan ni Narda na si Jean Tisdon, at si Luke Huxley ang paborito niyang kapatid, kaya natural, madalas niyang binibisita ang pamilya Tisdon.Sa oras na ito, dinaluhan ng kanilang mga tagapaglingkod sina Luke Huxley at Marilyn. Ang ina ni Luke Huxley ay wala sa mabuting kalusugan at nagpapahinga sa ibang mansyon, habang ang kanyang ama ay ganap na nakatutok sa kumpanya, bihirang binibigyang pansin ang pang-araw-araw na buhay ng kanyang mga anak.Sa kaibahan, ang matandang Mrs. Tisdon ay napakabait sa kanya. Sa tuwing bibisita siya sa pamilya Tisdon, nagluluto ang matandang Ginang Tisdon ng paborito niyang pagkain at inaalagaan siya na parang apo niya.Si Narda, isang taon na mas bata sa kanya, ay madalas na nasa tabi ng matandang Mrs. Tisdon, at natural silang lumaki nang magkasama.Magbibiro ang matandang Ginang Tisdon na ipapakasal niya si Narda sa kanya kapag lumaki na sila.Si Luke Huxley ay walang pakialam sa mga relasyon noong panahong iyon; iningatan
Hindi umimik si Marilyn. Noong una, pinipigilan niyang dalhin si Narda dahil malayo ang kanyang nilakbay para bisitahin si Luke Huxley. Gayunpaman, ngayon ay naninindigan siya tungkol sa hindi pag-iiwan kay Narda upang kumilos nang hindi sinsero sa harap ni Luke Huxley.Tumigas ang ekspresyon ni Narda sa naging tugon ni Marilyn. She then defended herself weakly, "Marilyn, hindi iyon ang ibig kong sabihin. I'm simply concerned about Luke Huxley."Paano kung hindi tayo magmadali? Umalis si Miss Hansley, at may nangyari kay Luke Huxley.""Ano kayang mangyayari sa kanya? Sa tingin mo ba napapabayaan ng mga nurse dito ang kanilang mga tungkulin?" Nanunuya si Marilyn, kinuwestiyon ang motibo ni Narda. "Sa tingin ko gusto mo lang manggulo," she added.Namilog ang mga mata ni Narda sa sinabi ni Marilyn. "Marilyn, na-offend na ba kita? Bakit kailangan mo pa akong isipin ng ganyan?" Pagkatapos ay tumingin siya ng nagmamakaawa kay Luke Huxley, umaasang lalapit ito sa kanyang pagtatanggol. Gayunp
Hindi niya alam kung bakit ginawa iyon ni Luke Huxley. Dahil ba sa panaginip niya?Sinabi niya na nanaginip siya na namatay siya sa isang aksidente sa sasakyan, kaya tumakbo siya sa kanya sa hatinggabi upang hanapin siya, nang hindi nababahala tungkol sa kanyang sariling kalusugan. Hindi pa rin naniniwala si Dexie na talagang may nararamdaman si Luke Huxley para sa kanya sa puntong ito ng kanyang buhay, kaya't ibang-iba ang kanyang mga reaksyon sa kanyang nakaraang buhay.Sa halip na hindi maniwala, hindi siya naglakas-loob na paniwalaan ito.Paanong ang isang taong lumaban sa kadiliman ay mangahas na tumingin sa liwanag ng pag-asa?Tumayo si Dexie sa tabi ng higaan ni Luke Huxley at matagal na tinitigan ang mukha nito. Pagkatapos ay itinaas niya ang kanyang paa upang umalis, ngunit sa sandaling tumalikod siya, isang malakas na puwersa ang humawak sa kanyang kamay.“Wag kang pupunta, honey. Mangyaring huwag umalis. Dalawang taon na kami. Bakit mo ba talaga ako iiwan, mahal?" pagmamakaa
“Kagabi, nanaginip ako na naaksidente ka sa sasakyan, at iniwan mo ako... Iniwan mo ako ng tuluyan."Kahit na ito ay isang panaginip lamang, ito ay hindi kailanman nadama na totoo kay Luke Huxley noon. Parang bumungad sa kanyang mga mata ang eksena. Kung iisipin niya ngayon ay matindi pa rin ang kirot sa puso niya.Nanginginig ang boses niya habang nagsasalita. "Gusto kitang hanapin, ngunit buong gabi kitang hinanap at hindi kita makita."Thank God, thank God. Panaginip lang." Isang mainit na luha ang tumulo sa gilid ng kanyang mata, at mas hinigpitan pa niya ang pagkakayakap kay Dexie. Nanigas ang buong katawan ni Dexie nang marinig niyang sinabi ni Luke Huxley, "Napanaginipan ko na naaksidente ka sa sasakyan." Ang kanyang isip ay napuno ng mga alaala ng mga sandali bago siya namatay, na naging sanhi ng kanyang pag-freeze sa kanyang kinalalagyan. Nakalimutan din niyang ihiwalay ang sarili kay Luke Huxley. Sa wakas ay nakaramdam na si Dexie ng hininga dahil sa hindi na makahinga,
Wala kahit saan si Luke Huxley habang naghahanda ang lungsod na matulog. Naghintay siya at naghintay. Kapag napagod na siya sa paghihintay, matutulog na siya. Gayunpaman, kahit na nagising na siya, hindi pa rin siya umuuwi. Araw-araw, naghihintay siya, ngunit sa huli, ang natanggap niya ay isang kasunduan sa diborsyo mula sa kanya. Kahit na lumipas na ang lahat ng mga pangyayaring ito, naaalala pa rin niya ang mga iyon sa tuwing siya ay nag-iisa.Ang dalawang taong pinagkakatiwalaan niya ay walang awa na nagtaksil sa kanya. Ang isa sa kanila ay ang kanyang ama. Sa kanyang nakaraang buhay, naniniwala siya na lagi siyang susuportahan ng walang kondisyon, ngunit gusto niyang saktan siya dahil sa pagkakaroon ng anak sa labas.Ang isa pa ay ang lalaking inakala niyang mamahalin niya habang buhay, nang walang pagsisisi. Gayunpaman, labis niyang hinamak ito kaya hindi man lang niya ito kinilala noong nasa bingit na siya ng kamatayan. Ang huling ginawa niyang kabaitan ay ang kunin ang walang