Se connecterKinabukasan, maaga nagising si Mia. Hindi pa sumisikat nang husto ang araw, pero maliwanag na ang paligid ng apartment niya hindi dahil sa ilaw, kundi dahil sa mood niya.May magaan.May bago.May kakaibang calmness sa dibdib niya na hindi niya naramdaman for a long time.Nagkakape siya sa balcony, naka-oversized shirt lang, sabay tingin sa mga dumadaang kotse sa kalsada.Usually, mornings felt heavy.Pero ngayon… it felt soft.Like a page turning.Like a new chapter quietly starting.Habang inuubos niya ang kape, naalala niya ang gabi nila ni Liam kahapon.Hindi romantic.Hindi dramatic.Hindi rin forced.Just two people choosing to walk together even slowly.At para kay Mia… malaking bagay iyon.Pagpasok niya sa gallery studio around 9 AM, nadaanan agad niya ang ilang staff na abala. May bagong batch ng artworks na dumating for next month’s exhibit, so medyo busy ang lahat.“Mia, good morning!” bati ni Cara, co-staff niya, habang nag-aayos ng frames.“Good morning!” sagot niya, may
Kinabukasan, nagising si Mia nang may kakaibang katahimikan sa katawan hindi dahil wala nang sakit, hindi dahil okay na lahat, pero dahil sa wakas, may na-release na bigat na matagal niyang kinikimkim. Hindi maaliwalas ang buong puso niya, pero hindi na rin ganun kadilim. At sa unang pagkakataon matapos ang mahabang panahon, hindi siya nagising na parang tinutulungan pa rin ng sarili niyang dibdib huminga. Nang binuksan niya ang phone, may isang mensahe lang. Liam: Morning. Wala akong hinihingi today. Just breathe, okay? If you need space, I’ll give you space. If you need company, I’ll be here. Napangiti si Mia. Hindi niya ito in-expect yung klase ng pag-intindi na hindi demanding, hindi possessive, hindi nagpu-push ng emotional labor. Yung nararamdaman mo lang na… present siya. Hindi niya agad nirereplyan. She just held the phone and let the words settle. Huminga siya nang malalim. Then she replied. Mia: Good morning, Liam. Thank you for last night.
Pagkalabas nila sa hallway ng gallery, ramdam pa rin ni Mia ang bigat na parang kumapit sa balikat niya. Hindi mabigat dahil galit si Liam hindi. Mas mabigat dahil nakita niya kung paano nasaktan ang isang taong mabait, tahimik, at hindi man lang humiling ng kahit ano sa simula.At si Liam… kahit steady ang lakad, tahimik, at composed on the outside… sa loob niya, hindi pa rin settled ang lahat.Lumakad silang dalawa palabas ng exhibit area, dahan-dahan, parang may rhythm na sinisikap sundin kahit parehong may gusot pa ang puso.Sa likod nila, naiwan ang ilaw ng gallery.Pero sa pagitan nila… may ilaw ding hindi pa namamatay kahit gaano kadiin ang mga narinig kanina.Pagdating nila sa labas ng building, may malakas na hangin. Yung klase ng hangin na may dala-dalang lamig, pero nakaka-clear ng isip.Nag-stop si Mia sa may bench near the entrance.“Pwede ba tayo umupo muna? Just a minute.”Tumango si Liam, kahit alam niyang hindi iyon “just a minute.”Alam niyang maraming gusto sabihin
Tahimik ang buong hallway ng gallery, pero para kay Liam, parang sumisigaw ang bawat segundo. Kahit gaano niya pilit kontrolin ang sarili, ramdam niya ang kirot ang kirot ng isang taong nakarinig ng isang bagay na hindi dapat… pero hindi rin niya kayang iwasan.Nakatayo siya sa dulo ng corridor, nakasandal sa malamig na pader, pinipilit i-regulate ang breathing niya. Kanina pa siya nakatingin sa sahig, parang kung itutuon lang niya doon ang tingin, baka mawala ang bigat na kumikirot sa dibdib niya.Pero hindi.Narinig niya.Lahat.“Ethan… minsan nabubuhay pa rin yung sakit,” sabi ni Mia kanina, mahina pero buo.“And if one day, may space pa rin ako sa puso mo” sagot ni Ethan.At doon natigil ang mundo ni Liam.Tinapik niya ang sentido niya ngayon, pilit binubuo ang lakas na natunaw bigla sa loob. Kahit sinong tao, masasaktan sa gano’n. Pero si Liam… iba. Kasi hindi lang basta selos. Takot. Insecurity. Memories of the past.Hindi siya ang unang mahal ni Mia.Hindi siya ang naging asawa
Kinabukasan, maaga pa lang, gising na si Mia. Pero hindi dahil excited siya kundi dahil hindi mapakali ang puso niya. Buong gabi siyang nag-iisip tungkol sa usapan nila ni Liam. Ang honesty. Ang gentleness. Ang patience nito na hindi niya alam kung paano tatanggapin nang hindi natatakot. Hindi niya alam kung takot ba siya sa love, o takot siya na baka hindi niya kayang ibigay ang love na deserve ni Liam. Paglabas niya ng apartment, malamig pa ang hangin. Tahimik ang umaga, parang binibigyan siya ng mundo ng pagkakataon para mag-isip nang mas malinaw. Habang naglalakad siya papunta sa community center, hindi niya napigilang makita ang sariling reflection sa salamin ng saradong tindahan. “She looks tired,” bulong niya sa sarili. “But she’s trying.” At iyon ang pinaka-importante sa kanya ngayon she’s trying.Pagdating sa community center… Nabigla siya. Nandoon si Liam. Hindi abala. Hindi nag-aayos ng gamit. Nakatayo lang siya sa balcony-area ng center, nakasandal, nakati
Mainit ang hangin nang dumating si Mia sa community center kinabukasan, pero kahit summer ang vibe, ramdam niya ang kakaibang bigat sa dibdib. Hindi dahil pagod siya… kundi dahil sa dami ng iniisip niya matapos ang nangyari sa art gallery, sa beach, at sa usapan nila ni Liam. Hawak niya ang sketchpad, parang lifeline. Parang dito niya sinasalo lahat ng hindi niya kayang sabihin, lahat ng hindi niya kayang ilabas sa salita. Pagpasok niya, tahimik ang lugar. Wala pa ang mga bata; wala ring gaanong ingay. Ang naririnig lang niya ay ang mahinang electric fan at ang tunog ng sariling paghinga. At doon niya nakita si Liam, nakaupo sa sahig, nag-aayos ng mga watercolor palettes. Nakayuko, focused, parang hindi niya napansin na pumasok si Mia. Pero nang marinig niya ang paghakbang ni Mia, dahan-dahan siyang tumingin. At doon doon nagsimula ang tension na hindi nila maitanggi. “Hey…” mahina at maingat na bati ni Liam. “Hi,” sagot ni Mia, halos pabulong. Hindi sila lumapit agad sa isa’t







