Mag-log inMia POVTahimik ang buong condo.Pero mas tahimik ang isip ko.At sa katahimikang iyon, mas malinaw ang tunog ng tibok ng puso ko mabigat, magulo, parang paulit-ulit na nagpapaalala ng isang bagay na ayaw ko aminin.Nasasaktan ko si Liam.At hindi ko sinasadya.Pero nasasaktan ko siya.At mas lalo akong nadudurog dahil hindi ko alam paano ko ito aayusin…o kung kaya ko pa bang ayusin.The Weight I Pretended Not to FeelGabi na.Naka-off ang lights sa sala, pero nakabukas ang isang lamp sa tabi ko, enough para makita ang notebook na ilang beses ko nang sinubukang sulatan pero napupuno lang ng mga pahinang walang saysay na scribbles.Hindi ako makapag-focus sa work.Hindi ako makapag-scroll sa phone.Hindi ako makatulog.Hindi ako makaisip ng maayos.Ang daming tanong.Ang daming takot.Ang daming memorya na biglang nagbabalik kahit ilang taon ko nang iniiwasan.At sa lahat nang iyon…si Liam ang tahimik na napipisa sa pagitan ng magulong emosyon na hindi ko maipaliwanag.Simula Nung Co
Liam POVTahimik.Mas tahimik kaysa sa dapat.Mas tahimik kaysa sa kaya kong tiisin.Simula nung gabing umuwi kami mula sa gallery kung saan nag-crack si Ethan at nag-confess sa harap naming dalawa may kung anong unti-unting nag-iba kay Mia. Hindi agad halata, pero ramdam ko. Para itong lamig na dahan-dahang sumisingit sa pagitan namin, kahit anong pilit kong ibalik ang init, hindi ko magawa.At ngayon, habang nakaupo kami sa couch, parehong nakaharap sa TV pero walang totoong nanonood, ramdam na ramdam ko ang distansya.Mia is right beside me, pero pakiramdam ko… ang layo niya.Hindi ko alam kung gusto kong kausapin siyao kung mas mabuti bang huwag ko siyang pilitin.Kasi minsan, kahit gaano mo kamahal ang tao, hindi mo alam kung anong dapat mong gawin para hindi siya masakal o tuluyang mawala.Tahimik na UmagaKinabukasan, mas maaga siyang nagising kaysa sa akin.Rare iyon.Usually ako yung nauunang mag-prepare ng kape para sa amin.Pero ngayon, paglabas ko sa kusina, nandoon na si
Mainit. Mabigat. Masikip.Ganito ang pakiramdam ni Mia nang gabing iyon parang nilamon siya ng sariling puso niya.Nakatayo siya sa loob ng maliit na art studio niya, nakasandal sa pader, parang hinihingal hindi dahil pagod… kundi dahil natatakot. Hindi siya makapaniwala na narinig niya mismo mula kay Ethan ang mga salitang hindi niya na-expect marinig muli.“Mia… I still love you.”“Hindi ko ikaw binitawan kahit kailan.”“I regret everything every mistake, every wound I caused you.”Pagkasabi ni Ethan noon, parang tumigil ang mundo niya.At ngayong mag-isa siya, doon pa lang bumubuhos ang lahat parang malakas na ulang biglang sumabog pagkatapos pigilan nang matagal. Ang Unang Pagsabog ng EmosyonUmupo siya sa tabureteng kahoy sa gilid ng studio, halos hindi alam kung iiyak ba o tatawa sa irony ng buhay. Pinikit niya ang mata, pero mas lalo lang dumami ang boses sa isip niya.Liam.Ang ngiti nito.Ang mga mata nitong laging nag-aalala sa kaniya.Ang kamay nitong marahang humahawak sa
ETHAN POVHindi ko agad na-realize kung bakit biglang bumigat ang dibdib ko. Siguro dahil hindi ko in-expect na ganito kasakit ang simpleng tanawin:si Mia… at si Liam… magkasabay.Nasa kabilang dulo ako ng gallery, nagre-review ng lighting layout para sa upcoming exhibit, pero kahit gaano ako ka-busy, kahit gaano ko piliting mag-focus, hindi ko maiwasang mapalingon. Parang automatic. Parang instinct.At doon ko sila nakita.Mia, nakangiti.Liam, nakatingin sa kanya na para bang siya lang ang tao sa buong mundo.At sa isang iglap, parang may humigpit na tanikala sa dibdib ko. Yung ganong sakit na hindi mo alam kung sa puso o sa pride nanggaling o baka pareho.Pero habang mas pinagmamasdan ko sila… mas lumalalim ang sakit.Tatlong araw na mula nang nag-usap kami ni Mia nang masinsinan. Tatlong araw mula nang sinabi niyang kailangan niya ng space, ng clarity, ng oras para sa sarili.Sinabi kong naiintindihan ko.Pero to be honest?Hindi ko pala kaya.Akala ko matured na ako. Akala ko r
Tahimik ang buong gabi nang umuwi si Mia, pero sa loob niya, parang may nagbubuno—isang halo ng kaba, guilt, confusion, at isang bagay na hindi niya pa maipangalan. Para siyang hinihila ng dalawang direksyon: ang kapayapaan na kay Liam niya nahanap, at ang nakaraan na biglang kumakatok muli dahil kay Ethan.Pagpasok niya sa apartment, sinandal niya ang likod sa pinto at ipinikit ang mga mata.Bakit ba kasi bumabalik ‘to?Akala ko tapos na ako sa gulo.Akala ko tahimik na ang buhay ko.Pero hindi lahat ng bagay natatapos dahil gusto mo.Minsan, natatapos lang sila kapag handa ka nang harapin.Nag-vibrate ang phone niya.1 new message.From Liam.“I’m downstairs. Can we talk when you’re ready?”Nalaglag ang balikat ni Mia.Hindi si Liam ang tipo na basta na lang sumusulpot.Hindi rin ito clingy o impulsive.Kung magpaparamdam man siya nang ganito, ibig sabihin may mabigat sa dibdib niya.At alam ni Mia kung ano iyon.Alam na alam.Huminga siya nang malalim.Hindi ko siya puwedeng paabut
Tahimik ang buong office floor nang dumating si Mia kinabukasan. Maaga pa siya, halos wala pang tao, kaya rinig na rinig ang bawat hakbang niya sa hallway. She needed the silence—para makapag-isip, para huminga, para hindi siya agad lamunin ng bigat na naiwan kagabi.Gaano man niya subukang kalmahin ang sarili, hindi nawawala sa isip niya ang pag-uusap nila ni Ethan sa gallery… ang paraan ng pagtitig nito, ng paghawak sa kamay niya, ng pag-amin nitong nahihirapan pa rin siya. At higit sa lahat yung tanong ni Ethan na “Hanggang kailan mo ako iiwasan?”Napabuntong-hininga siya habang binubuksan ang computer.“Ano bang ginagawa mo, Mia…” bulong niya sa sarili.Alam niyang hindi na siya galit kay Ethan. Hindi na rin siya takot. Pero may natitira pa ring bigat isang halo ng nostalgia, pain, at kung ano pang hindi niya maipangalan. At oo, may guilt din. Dahil kahit paano… kahit isang maliit na parte… nagugulo ulit ang puso niya.Pero mahal niya si Liam.Dapat iyon ang malinaw.Pero bakit ga







