Chapter 5 : Stubborn She

Naabutang kong maayos na ang dalawa sa ibaba. Nagkukwentohan na ang mga ito na tila ba walang nangyaring away kanina.

"Come here baby namin." Agad kong inilayo si Ashianna kay Brandon.

Nangunot naman ang noo nito at nagtaas ng kilay.

"Baby mo? Ikaw ang nagpapakain, nagpapatulog, nagpapalit ng diaper, nagpapaligo, at bumubuhay?" Sunod-sunod na tanong ko rito. Tinaasan ko pa ito ng kilay at inilayo rito si Ashianna.

"Edi baby mo na. Damot mong babaero ka." Maktol ni Brandon. Napabalik naman ito sa upuan habang nakasimangot.

Nagulat ako nang wala pang ilang segundo ay maayos na nakuha ni Lucas si Ashianna sa mga kamay ko.

"Pull out some non-sense and I'm gonna punch you two." Seryosong wika ni Lucas habang maingat na inaayos ang pwesto ng sanggol.

Napalunok na lamang ako at napatitig kung paanong napapahikab si Ashianna habang marahan nitong inaalog sa bisig nya.

Bigla ring natahimik si Brandon sa gilid ko.

Anong klaseng mga tropa ba naman ito? Isang di naman kagwapohang mapanakit at isang mukhang unggoy na mayabang.

"Burger at Hawaiian Pizza ang akin."

"I want lasagna and iced coffee."

"Tapos 1 bucket fried chicken."

"And a sundae."

Napabaling ako sa dalawang nasa backseat ng kotse.

"Ikaw Nay Amanda, what do you want?" Tanong ni Brandon kay Manang.

"Kayo ba ang may birthday?" Prenteng tanong ko sa dalawa.

"Nagsasuggest lang kami, Visarius. Baka kasi gusto pala ni baby Ash ng sundae o kaya Hawaiian pizzas." Suhestiyon ni Brandon. Naiilang pa itong natawa habang inilalayo ang paningin sa front mirror ng kotse.

"Sir, sa'kin ay kahit spaghetti na lang at milktea."

"Really?" Napatango-tango ako. Pinipigilan ang sariling makapanakit ng damdamin ngayon araw.

Tawa ng tawa naman iyong dalawa sa likod dahil sa sinabi ni Manang.

Manang Amanda's too old to be laughed at. Mas pipiliin kong umintindi kaysa manakit ng senior citizen.

Lumipas ang ilan pang birthday ni Ashianna. Habang patagal ng patagal ay nahihirapan na rin akong magdahilan kina mom at dad.

"Anak, bakit hindi ka pa sumunod dito sa UK. Kung hindi ka kukuha ng board exam dyan, bakit hindi ka na lang magmanage ng business here...with us." Pangungumbinsi ni mama.

Halos ilang beses itong tumatawag sa loob ng isang linggo.

FLASHBACK.....

"Manang, dalhin mo muna si Ash sa garden. I'll take my mom's call." Utos ko kanina kaya Manang Amanda.

Pinakita ko rito ang laptop ko na may tawag mula kay mama. Tumango naman agad si Manang.

"Okay po, sir." Tumalikod na ito. At sinundan ko naman ng tingin habang kinukumbinsi si Ash na sa labas na muna maglaro.

"Why? I like it here, Nangnang." Pagtanggi nito nang inaabot na ni Manang upang itayo at akayin palabas.

"Kasi may kakausapin si Daddy mo sa laptop. Bawal ang maingay. Magagalit ang daddy, sige ka." Paliwanag ni Manang.

Kitang-kita ko naman agad ang pagbabago ng reaksyon ni Ashianna. Nakasimangot ito at masama ang tingin na bumaling sa lamesa ko.

Why do I feel like she's cursing at me through her eyes? Bigla akong nakaramdam ng kakaibang kaba.

Why do I feel like some of this days, she's gonna shout at me and gonna look me in the eyes with so much hatred.

I fear that someday, she'll madly fall out of my control because I always caged her and hid her existence. I fear that she'll hold grudges against me.

"Dali na, anak. Let's play outside. Gusto mo ba magtagu-taguan tayo? Si Nangnang ang maghahanap sa baby Ash-ash namin?" Rinig kong ulok ni Manang sa anak ko.

She's hard-headed. Spoiled. Uncontrolled.

Well atleast, I can have her under my wing anytime.

Tumayo ako. Bahagyang pinaikot ang dila sa loob ng aking bibig. Pagkatapos ang kinagat ang pang-ibabang labi. Habang walang ganang naglalakad papalapit sa kanila.

"Mauna ka na sa labas, manang. I'll talk to her. Ako mismo ang magdadala sa labas." Walang emosyon kong wika.

Napasulyap ako rito. Walang kibo at nakatungo ngunit nakasimangot pa rin na nilalaro ang barbie nito.

"Okay po, sir."

"Gusto mong ako pa ang maghatid sa'yo sa garden." I stated, it's not even a question.

Akma ko na itong hihilahin sa kamay. Nang bigla nya iyong itabig at iwasan.

Napatingin ako sa nakaiwas nitong kamay. Pagkatapos ay huminga ako ng malalim. At mariin itong tinitigan.

We've been doing this for the last five years. How can she be so stubborn this time?

Nauubos na ang pagtitimpi ko. Pero hinintay ko pa rin itong magsalita. Ngunit tila nawalan yata ito ng dila.

"Cat got your tounge?" Kontrolado ang boses na singhal ko rito. Hindi pa rin ito umimik.

Nagmumukha akong hangin dahil kanina pa itong naglalaro habang kinakausap ko.

"My parents' calling, Ashianna. I know you understand my words. Don't wait for me to lift you up and throw you out of the house." Matigas na wika ko rito. Sinusubukan itong takutin. Baka sakaling sumunod ito nang walang angal at pagdadabog.

"Then do it, Father." Walang galang na wika nito.

Napatingin na lamang akk sa ibang direksyon. Pilit itinatago ang gigil at pagkainis sa inaasal nito.

END OF FLASHBACK.....

"You're spacing out, son." Bulyaw ni mama na nagpabalik sa'kin mula sa pag-iisip.

"I'm reviewing for the bar exam, Mom. Kaya busy ako this past few days. And please, mom, don't call me almost 2 time a week. I can't focus." Reklamo ko rito.

It's not a lie, though. I'm really into pursuing it.

So I must discipline that spoiled brat, if I'm really aiming to be one of the Bethel High's professor someday.

"Okay, fine. Sa'yo na iyang bahay dyan. Mga ilang taon pa siguro bago kami makauwi. Narito ang parents ni Lucas, for good na daw ang pagstay nila rito."

Tumango lang ako sa mga kwento ni mama. I know my mom. She'll spare more time kapag nakita nitong hindi ako nakikinig.

"I love you, mom. Tell that to dad, too." Wika ko bago pinatay ang video call.

Nakahinga ako ng maluwag. Napasandal sa sofa at ibinaling ang leeg sa harap ng bintanang bubog.

FLASHBACK.....

"Then do it, father." Seryosong wika nito. Walang bigat sa mga sinabi nito pero ramdam ko ang panunuya roon.

Since when did she learned those words. At the fvcking age of six.

Hindi pa man ito nakakapagsalitang muli. O kung balak pa ba nitong magsalita, matapos makita ang galit sa mga mata ko. Binuhat ko na ito sa isang braso.

"Sa susunod na sumagot ka pa ulit ng ganyan sa akin. Sa labas na kita ng gate itatapon. Don't test me, Ashianna." Inis na singhal ko. Napalakas ang pagkakasabi ko non na agad kong pinagsisihan. Dahil tila nagulat ito at natakot sakin kaya natahimik na lamang at tila kinakabahang umalpas mula sa pagkakabuhat ko.

We're not even blood related. Don't push my buttons.

END OF FLASHBACK......

Pinapanood ko ito sa bintanang bubog. Naglalaro kasama si Manang Amanda. Hindi ko alam kung anong pinagtatawanan nilang dalawa.

Ngunit nang lumabas ako at lumapit sa mga ito ay bigla itong tumigil sandali.

I feel bad. Damn it!

Nang sandaling iyon, katahimikan ni Ashianna ang tanging natanggap ko.

Nakahalukipkip ito at hindi makatingin ng tuwid sa akin.

"Manang, iwan mo muna kami." Mahinang wika ko.

"Ipaghahanda ko na lamang po kayo ng meryenda, sir." Wika nito bago mabilis na umalis.

Itinupi ko ang sleeves ng polong suot bago lumuhod sa harap nito upang maging magkalevel kami. Bahagya nitong iniiwas ang katawan sa akin. Humakbang ito ng isang beses, paatras.

Still mad at me?

"I'm sorry. Nainis lang ako kanina. I shouldn't have shouted at you." Paliwanag ko sa isang marahang tono.

Hindi pa rin ito tumitingin sa akin.

"Am I adopted, Daddy?" Tanong agad nito.

Bigla akong kinabahan. Ang hirap magsinungaling lalo na at nakatitig na ito sa mga mata ko.

Inosenteng nag-aabang ng maaari kong sabihin.

If I said yes, would that change anything?

Posibleng lumayo ang loob nito. Posibleng iwasan ako nito at hindi na kilalalin pa. Baka lalo lang din itong maging palasagot at matigas ang ulo.

"N-no, baby. Anak kita." Wika ko. Inabot ko ang dalawang kamay nito. At mabilis na binuhat.

She takes her time to settle and be comfortable on my chest. And I let her.

"Then, where is my mommy? Bakit wala sya?" Malungkot na tanong nito. Napatigil ako sa paglalakad, papasok ng bahay. Dahil napatingin ako rito.

Her innocent, pure and expressive eyes makes me wonder.

Will her gaze, once full of innocence, still dare to meet mine when the shadows of truth creep in?

"She's...in abroad." Pagsisinungaling ko. Natahimik naman ito at napaisip.

"Why...why there's no chocolate and boxes, big boxes for me, daddy?" Tanong nito.

Napakunot ang noo ko. Malamang napapanood nito sa tv ang mga ganong bagay.

Ang tanging alam nito ay may mga chocolates at malalaking kahon kapag may nasa abroad.

"Y-yes, baby. Bukas pa ang dating ng big, big boxes mo from mommy." Paliwanag ko rito.

Tanaw ko ang pag-iisip nito ng kung ano.

"Ngayon lang sya nagpadala, daddy?" Hindi sya nauubusan ng tanong.

"Nagpapadala, baby. Kaso bawal pa sayo ang chocolates dati kaya ako na lang muna at si Nangnang ang kumakain." Paliwanag ko ulit rito. Papasok na kami sa loob ng bahay pero sunod-sunod pa rin ang mga tanong nito.

"Eh when I'm big na, I can eat candies and chocolates na, daddy?"

"Yes, of course. Whatever you want to eat." Sagot ko dito. Ibinaba ito sa sofa. At dumiretso sa kusina upang kausapin si Manang Amanda.

"Hanggang kailan mo bobolahin ang bata, Vis?" Tanong ni Manang nang ipaliwanag ko dito ang mga nangyayari.

"Basta, Manang. Please don't tell my daughter." Pangungumbinsi ko pa rin dito. Nakapamay-awang itong sumandal sa kitchen counter. Habang may pag-aalalang bumaling sa akin.

"At kapag tinanong kung kelan uuwi ang kanyang ina? Kung pwede nya ba itong makavideo call? Kung anong hitsura ng kanyang ina? Anong ipapaliwanag ko, sir?" Sunod-sunod na tanong nito.

"Ako na ang bahala, Manang. Basta bukas i-receive mo ang chocolates na idedeliver. Thank you so much, Nang." Wika ko. Niyakap si Manang Amanda bago magpaalam na aalis patungo kina Lucas.