Chapter 5: The task

Ravenhart Tower shimmered against the pale sun, para itong tore na hindi mapapantayan ng kahit anong building sa siyudad. Employees in sharp suits rushed through its glass doors, bawat hakbang ay mabilis, bawat boses ay mahina, walang naglalakas loob na gumawa ng ingay. Lahat alam na ang gusaling ito ay hindi lang basta kumpanya, ito ang kaharian ni Alaric lysandre Ravenhart.

At sa pinakamataas na palapag ng gusali, naghihintay ang hari.

Nakaupo si Alaric sa leather swivel chair niya, nakaharap sa panoramic view ng siyudad. In his hand, a file folder lay unopened, though he didn’t need to read it. He had memorized every line of the report.

Last seen with the victim: Amariz Solene.

Parang sumpa ang pangalang iyon sa isip niya.

Isang mahinang katok ang kaniyang narinig.

“Come in,” malamig na wika niya

..

Dahan dahang bumukas ang pinto. Pumasok si Amariz, hawak-hawak ang folder na mahigpit na nakasiksik sa dibdib niya. Ang heels niya’y marahang kumakalabog sa polished marble, bawat hakbang ay kontrolado, kahit ramdam ang bilis ng tibok ng puso niya.

Alaric did not move. ang balikat nitong matipuno ay parang pader na nakaharang sa liwanag ng umaga.

Parang bumagal ang mundo para Kay amariz.

Kahit likod lang nito ang nakikita, parang lumiliit ang espasyo sa paligid. Hindi niya maipaliwanag kung bakit kumakabog ang dibdib niya o kung bakit nanunuyo ang lalamunan niya.

Then…

The chair began to turn.

Slow. Deliberate. As though time itself obeyed him.

Ng tuluyang makaharap si Alaric. Sa isang iglap, parang nakalimutan ni Amariz kung paano huminga

Napaka gwapo nito, mayroong matulis na panga, mga matang madilim na para bang tumatagos hanggang kaibutoran niya, mga labi ay nakapirmi na parang laging may dalang utos o panganib ngunit mukhang napaka lambot at masarap halikan.

Mabilis na napailing si amariz sa kanyang mga iniisip.

“What the actually fvck is this, why am i imagining such things “ mahinang bulong niya

Alaric leaned back in his chair, arms crossed, eyes fixed on Amariz as she entered. He didn’t speak. He didn’t need to. His gaze alone was heavy, measuring, predatory.

Lumapit ang secretary dala ang sleek leather folder. “Miss Valente, this is your first assignment. I’ll go over the details.” Medyo alanganin ang tono, halatang may kaba.

Tumango si amariz , her fingers brushing against the edge of the folder. “Yes, sir.”

Hindi inalis ni Alaric ang tingin sa kaniya. Pinag-aralan ang bawat kilos niya, ang kamay niya'y bahagyang nanginginig, parang nanlalambot siya dahil sa mga tingin na binibigay nito

Binuksan ng secretary ang folder. “You are tasked with retrieving sensitive information from a client. They are unpredictable and observant. Ikaw lang ang makikipagkita sa kanila. Your job is to negotiate, extract, and report back. No mistakes allowed, Miss Valente.”

Bahagyang bumilis ang tibok ng puso ni Amariz. “I understand. I’ll follow instructions exactly.”

Bahagyang yumuko si Alaric pasulong, ang mga mata’y nanlilisik, parang tinitimbang ang mismong kaluluwa niya. Ang katahimikan niya'y mas malakas pa sa kahit anong salita. Amariz could sense it, a constant pressure pressing down on her chest

The secretary continued, unaware, or perhaps choosing not to acknowledge, the electric tension in the room. “You are not allowed to share details with anyone. Not colleagues, not friends. You must remain discreet at all times. Your observations, your questions, your every move, document them carefully and report only to him.” wika nito at tinuro ang lalaking kanina pa Hindi maalis ang tingin sa kaniya. “He will expect precision. Absolute discretion.”

Napalunok si Amariz, sinusubukan pakalmahin ang sarili, ngunit tumagos ang tingin ni Alaric sa kanya. Pakiramdam niya ay nalantad siya, na para bang nakikita nito ang kanyang totoong pagkatao, na pilit niyang itinatago.

“Understand?” tanong ng secretary.

“Yes, sir.” sagot ni Amariz, kahit mayroong kaba sa dibdib.

Dahan-dahang sumandal si Alaric, na may bahagyang ngiti sa gilid ng labi . Hindi iyon ngiting natutuwa, kundi ngiting parang may binabalak na kailan ma’y hindi mo magugustuhan

The secretary continued her briefing, listing logistical details, meeting points, and potential complications, but Amariz barely heard them. All she could feel was the weight of Alaric’s attention. Each glance, each subtle narrowing of his eyes, was a test.

She could almost feel the words forming in his mind, though he hadn’t spoken a single one: Will you survive this? Can you handle what comes next?

Ng matapos ang sekretarya, isinara nito ang folder at tumingin din sa kanya. “That’s everything you need to know. The rest… you will encounter as it comes. Remember, discretion is key, and you report only to him.” binigyan niya ng maikling tango si Amariz bago umupo ng tuwid.

Nanatiling tahimik si Alaric, katahimikan ang namutawi sa buong silid. Hindi nito kailangang maglabas ng mga pagbabanta; sapat na parusa ang kanyang tingin para kay amariz. Tila mas bumigat ang bawat paghinga niya, mas malakas ang bawat pintig ng puso, umalingawngaw sa kaba.

“Did you understand the weight of this task?” sa wakas ay nagsalita na ito, mababa ang tono ngunit may diin. “make sure to do your job properly, if you fail, it will not be forgotten.”

Nanginig nang bahagya ang mga daliri ni Amariz habang hinahawakan ang folder “I… I understand, sir.”

“why the hell I'm stammering” she ask in her mind.

“Bakit sa tuwing siya ang nagsasalita ay nanlalambot Ako, na para bang gusto kong kumapit sa mga bisig niya, talandi amp0ta” parang baliw na wika niya sa kanyang isip

Alaric leaned forward, resting his chin on his hand, hindi inaalis ang tingin sa kanya. “Good. Because the world does not forgive mistakes, Amariz. And neither do I.” tango naman ang isinukli ni amariz sa sinasabi nito

“Good, you may now leave” malamig na utos nito sa kanya.

tumango muli siya at bahagyang lumonok, feeling both intimidated and… strangely alive under his watchful gaze. She turned to leave, heels clicking softly on the floor, she clutched the folder tightly.

As she walked out, Alaric’s eyes followed every step, memorizing every twitch, every adjustment, every attempt of composure.

The secretary lingered near the doorway, aware of the tension but careful not to speak.

Humugot ng malalim na hininga si Alaric, halos may bakas ng ngiti sa labi. She doesn’t know yet… but she will. And by the time she returns, she’ll understand what it truly means to work under me.

“Purong parusa ang ipaparamdam ko sayo” bulong nito