Chapter 6: A broken man

Umiinom si Alaric sa dulo ng leather booth, maluwag ang kwelyo, namumula ang mga mata niya, nagliliyab pero walang tinatapunan ng tingin, kahit maraming nag papapansin, his silence was heavier than the music.

Sa tapat niya, nakaupo ang tatlong pinakamalapit niyang kaibigan, si Damien, malamig ang mga mata at laging kalmado. si Rafael, siya ang pinaka rational sa grupo, at si Vincent, ang pinakabata pero loyal. Tahimik silang nagmamasid, knowing that tonight Alaric wasn’t a CEO, he was something raw, dangerous, on the edge.

Biglang ibinagsak ni Alaric ang baso, dahilan upang kumalat ang laman sa mesa.

“Alam n’yo ba kung ano’ng pakiramdam,” mababa at puno ng sakit ang boses niya, “na hawakan ang kamay ng babaeng pakakasalan mo, habang unti-unti siyang nawawalan ng buhay sa harap mo?”

Natahimik sila. Kumuyom ang kamao ni Alaric sa baso, halos mabasag ito.

“She begged me… begged me not to let go.” mapait siyang natawa. “hindi ko siya binitawan. Hinawakan ko ang kamay niya hanggang sa lumamig ang mga daliri niya. Do you understand that? Kasama niyang nawala ang pangarap ko noong gabing ’yon.”

Nanuyo ang lalamunan ni Vincent. “Alaric… maybe you just need time. This anger, it’ll eat you alive if you don’t—”

“Time?” mabilis niyang putol, ang tingin niya ay nag aapoy. “Time doesn’t heal. Time rots. Bawat segundo na lumilipas, buhay pa rin ang pumatay sa kanya, habang ang babaeng mahal ko, anim na talampakan nang nakalibing.”

Damien leaned forward, voice measured. “What do you want us to do?”

Alaric’s smirk was razor, sharp, ruthless. “What do I want? I want blood. I want screams. I want them to know what it feels like to lose everything and choke on their own despair.”

Napabuntong hininga si Rafael, minasahe ang sentido. “Alaric, we can’t just start a war. Kung gagalaw ka nang padalos-dalos, sisirain mo lahat ng pinaghirapan mo—”

Muling ibinagsak ni Alaric ang baso sa sahig, kumalat ang durog-durog na piraso nito sa sahig. Kumawala ang boses niyang parang kidlat.

“I don’t give a damn about empires, Rafael! Ano’ng silbi ng kapangyarihan, kung ang tanging taong pinaglalaanan ko nito ay wala na?”

Napakagat-labi siya, “They think I don’t know. They think I’ll let her walk freely under my roof, smiling, pretending she’s innocent.” he said, while remembering the girl he almost admire

Nakunot ang noo ni Rafael. “Her? Who are you talking about?”

Umukitt sa labi ni Alaric ang ngiting malamig, “Amariz Solene Valente,” bulalas niya, parang isinusuka ang pangalan. “Siya ang huling nakitang kasama ni Thalina. Ang pumatay sa fiancée ko, ay nasa ilalim ng kompanyang pinamumunuan ko .”

Nanlaki ang mata ni Vincent. “Are you sure?”

“I don’t need certainty,” sagot ni Alaric, matalim ang titig. “Naramdaman ko noong una ko pa lang siyang makita. Those eyes, matulis, malamig, walang paki kung duguin ka man sa harap niya. She thinks she can hide behind a fake name, or a fabricated story. But I see her. I see everything.”

He slammed the glass on the table, nagkalat ang bubog mula sa nabasag na baso, natigilan ang mga staff pero walang lumapit.

Damien leaned forward. “So what now? You’ll hand her over to the police? Use the law?”

Tumawa si Alaric, ngunit walang halong tuwa. “The law?” mayroong paghamak sa boses niya. “Ang batas ang nagbulok sa kaso ni Thalina. Walang testigo, walang ebidensya, walang hustisya. No, Damien. Hindi ko kailangan ng korte o kulungan.”

Nagdilim ang mga mata niya, pinapakita ang apoy ng poot.“I want her to suffer. Slowly. Precisely. Every breath she takes will be on the knife’s edge. Gagawin kong kulungan ang mundo niya, kukunin ko lahat ng lakas at dangal niya hanggang sa magmakaawa siyang patayin nalang. At kapag tuluyan na siyang nabasag…” Umayos siya ng upo, ngumisi ng nakakakilabot. “Ipapaalala ko sa kanya kung kaninong dugo ang nasa mga kamay niya.”

Nag alinlangan na mag salita si Vincent, ngunit sinabi parin ang gustong sabihin “Alaric… what if she’s not—”

“Not guilty?” matalim na putol niya. “Do you think I care? Whether she pushed Thalina herself or stood there watching, she’s guilty. Kasalanan na humihinga pa siya habang si Thalina hindi na. Kasalanan niyang pumasok siya sa mundo ko, na para bang tadhana na mismo ang naghatid sa kanya sa harapan ko.”

Piniga ni Rafael ang sentido. “This obsession, it’ll destroy you.”

Alaric’s smile was cruel, his eyes glinting with madness. . “Good. Let it destroy me. Ano pa bang natitira? Wala nang halaga ang mga bagay na mayroong ako. Kasama ng fiancée ko, nailibing na rin ang kinabukasan ko. The only thing that keeps me alive… is the thought of watching Amariz crawl.”

He poured another glass, liquid splashing violently. He raised it in a mocking toast. “To her,” bulong niya, puno ng poot. “To Amariz Solene. The woman who doesn’t know she’s living on a borrowed time.”

Naningkit ang mata ni Damien. “And if she fights back?”

Alaric chuckled darkly, the sound chilling. “Then she’ll learn what it means to fight a man who has nothing left to lose.”

Inubos niya ang alak, saka muling ibinagsak ang baso. Umuga ang mesa, natahimik ang lahat. At sa sandaling iyon, alam nila, hindi na basta nagluluksa si Alaric Lysandre Ravenhart.

Nagpaplano na siya ng parusa.

At si Amariz ang magiging biktima.