CHAPTER 1

TOBI's POV

Nandito ako ngayon sa tabi ng babaitang hindi ko alam kung pa'no ko naging kaibigan.

Dahil simula nang makilala ko 'to, mas lalong naging nakakaloka ang lokaret kong buhay.

Pero noon pa man, baby sister na ang turingan namin sa isa't isa kahit na minsan eh nasasapawan na niya ang katarayan ng lola niyo.

Sobra na rin ang stress ko. Yung feeling na nasa pagitan ako ng problema nilang dalawa ni baby girl Zenice.

Naaksidente pa siya matapos niyang magpaharurot ng sasakyan niya paalis sa bar ilang araw na ang nakakalipas.

Tulala lang na nakatingin sa kanya ang eyes kong malaki na rin ang eyebags.

Hindi pa nga ako nagkaka-lovelife pero mamamatay na ata ako sa pag-aalala.

Nagising ang pretty kong diwa nang gumalaw siya.

Nakita ko ang pagpatak ng mga luha mula sa mga mata niyang nakapikit pa hanggang ngayon.

Parang hindi ko kinakaya ang mga nakikita kong nangyayari sa kanya.

Pa'no pa ngayon??

Pa'no ko sasabihin ang nangyari kay Zenice habang wala siyang malay at nakahilata sa hospital bed na 'to??

Tuwa at kaba ang naramdaman ko nang unti-unti niyang imulat ang mga mata niya...

Na puno ng kung ano-anong emosyon.

She casted a glance at me but immediately wandered her eyes around as if she was expecting a particular person beside her.

"Z-Zenice... w-where is she Tobi? Is she mad at me--- W-what happened?? What's this?!" gulat niyang tanong nang mapansin ang swerong nakakabit sa kamay niya.

"Viah calm down!" sabi ko habang pilit niyang tinatanggal ang nakakabit sa kamay niya.

"No! I need to talk to my Zenice! I need her now! So remove this shts from me!!" she shouted while crying.

"Viah! Stop! Please... stop... shhhh... Calm down. Okay?"

'Buti na lang at dumating si Kuya Vico. Mahigpit niyang niyakap si Viah na ngayon ay humahagulgol.

Dahan-dahan na lang akong napaupo sa may paanan ni Viah at napayuko.

Maya-maya pa ay kumawala si Viah sa pagkakayakap ni Kuya Vico.

She's not that close with her brother kaya thankful ako na kumalma kahit papa'no si Viah sa kanya. She's not even calling him Kuya.

"I need to get out of here Vico. Look. I'm totally fine. I just need to talk about something with Zenice okay? I promise I'll be back. Just give me... two hours---no... kahit one hour lang. Hm?" pakiusap ni Viah sa kapatid niya na ngayon ay matamang tinitingnan lang siya sa mga mata.

Hindi ko maiwasang mapaluha. Yumuko na lang ako at patagong pinupunas ang mga luha sa pisngi ko.

Should we tell her now?

I just bit my lower lip with the thought.

"T-Tobi... Why are you c-crying? I said I-I'm fine..."

Napaangat ang ulo ko sa pagsasalita niya.

Palipat lipat na ang tingin niya sa'min ngayon ni Kuya Vico.

"Viah... alam kong gustong-gusto mo nang umalis dito pero magpagaling ka muna, okay? You should recover first. Hindi pa magaling 'yang sugat mo sa ulo dahil sa aksidente," Kuya Vico said.

"H-Hindi man lang ba b-bumisita si Z-Zenice? Is she really... mad at me?" she asked, nang hindi pinansin ang sinabi ng kapatid niya.

Napabuntong hininga si Kuya Vico.

"Don't let me repeat what I've said Viah Isela. You should realize by now na hindi tama ang ginawa mong pagdrive nang lasing. You didn't even think of our mother when you woke up. Alam mo ba kung ga'no siya ka-stress ngayon?? Alam mo na hindi na niya kakayanin na may mawala pa sa pamilyang 'to!" Kuya Vico said, giving much patience for her sister.

Napayuko nalang si Viah.

"I... I'm sorry," mahina niyang sabi na parang hinang-hina.

"Kahit si Mom na lang muna ang isipin mo ngayon. You should take a bunch of rest for now then deal with your other concerns later. Kailangan ko na munang magpaalam. Mabilis ko lang tinapos ang meeting kanina but they need me in the office now. Si Tobi na muna ang bahala sa'yo. I'll try to bring Mom here later," paalam ni Kuya Vico sabay halik sa ulo ni Viah.

Gusto ko sanang humirit ng 'me too!' pero masyado akong stress ngayon.

Sinenyasan ako ng tingin ni Kuya Vico na lumabas muna saglit at kakausapin niya 'ko.

Kung wala lang problema baka kanina pa 'ko nahimatay sa kilig.

Hinawakan ko muna ang kamay ni Viah bago sumunod kay Kuya Vico.

"Nakakahiya man pero I'd like to ask you a favor Tobi... Don't let her watch the news or kahit palabasin siya sa room niya. Kung pwede din sana 'wag mo na muna ipaalam sa kanya ang nangyari kay... Z-Zenice Ahn... I know she deserves to know about it pero sa lagay niya ngayon... alam natin na hindi pa niya kakayanin. Nag-aalala lang ako sa kapatid ko at kay Mom. I hope you understand," pakiusap niya.

"I understand Kuya Vico. H-Hindi ko rin alam kung anong mangyayari sa kanya kapag nalaman niya... And... h-hindi ko rin kayang sabihin sa kanya nang harapan," sabi ko sabay yuko.

"Thank you for being always there for Viah. I'm glad she had a friend like you," sabi niya sabay tapik sa balikat ko.

Gusto ko ulit sanang sabihin na 'I'm also glad that Viah has a poging brother like you'.

Pero hindi ko talaga kayang magbiro ngayon.

Kaya ngiti na lang ang ibinalik ko sa kanya then umalis na rin siya.

Pagbalik ko sa kwarto ay nadatnan ko si Viah na yakap yakap ang isa niyang unan.

"Z-Zenice..." rinig kong sabi niya habang mahigpit ang hawak sa unan.

Naupo ako sa bedside chair. I held Viah's hand saka isinandal ang ulo ko sa kama niya. Ramdam na ramdam ko ang pagod, physically, emotionally, and mentally. Kaya mabilis din akong nakaidlip.

----

Nagising ako dahil sa naramdaman kong sakit sa bandang batok ko.

Gosh! Is this stiff neck?? Urgh...

Nakapikit kong ginalaw galaw ang batok ko.

Pero bigla atang naglaho ang sakit nun nang madatnan ko ang higaan ni Viah na kumot na lang ang natira.

"Viah??" paulit-ulit kong sambit habang hinahalughog ang bawat sulok ng room niya.

Wala din siya sa CR!

Taranta akong lumabas ng room niya. Wala na akong pakialam sa poise ko.

Holy mother earth! Please let me find her!

Nagtanong tanong din ako sa mga nurse pero wala akong nakuhang magandang sagot.

Nakita ko rin ang doktor ni Viah at aligaga rin siyang naghanap at nagpatulong pa sa iba. Halata sa itsura niya na malalagot siya sa mga Trianes kapag may nangyaring masama sa nag-iisang anak na babae ng pamilyang 'yon.

Para naman akong nabunutan ng isang napakalaking tinik nang makita ko si Viah na nakatayo sa may waiting area sa may counter. Pero halatang tulala at medyo nakanganga pa.

Naaalala na naman siguro niya si Zenice.

Dali-dali akong naglakad sa kung saan siya.

Pero agad din naman akong napahinto dahil sa kanina pa niya tinitignan.

"...Ang nangyaring pagsabog ay naganap isang linggo na ang nakakaraan. Napag-alaman din na isa sa mga sakay ng barko ay ang pangatlong anak ng isang kilalang doktor sa bansa na si Dr. Simon David Oliver na asawa ng dating sikat sa business world na si Mrs. Clarisse Anne De Castro Oliver. Isa ang kanilang anak sa mga hindi pa natatagpuan hanggang ngayon. Sa kasalukuyang impormasyon, tatlumpu't pito ang namataang nabawian ng buhay, mahigit limampu ang sugatan, mahigit dalawampu naman ang nasa kritikal na kondisyon, at ang iba ay hindi pa rin natatagpuan ang katawan sa puntong ito. Patuloy ang paghahanap at pag-iimbesti----"

"Viah!" tawag ko sa kanya at mabilis na humarang sa telebisyong nasa harapan niya ngayon.

Shems! Hindi pwede 'to!!

"Bakit ka lumabas nang walang paalam?? Baka kung mapa'no ka Viah! Tingnan mo nga ang lagay mo ngayon! You're still unwell for pete's sake!" bulalas ko sa kanya pero hindi man lang siya gumalaw.

Tulala pa rin siya. And her mouth, slightly open.

At eto... mga luhang sawang sawa na 'kong makita lalo na kung galing sa mga mata niya.

Ayoko na... Hindi ko na siya kayang makita na nagkakaganito.

Niyakap ko siya pero pinagpalit ko ang pwesto naming dalawa para hindi niya makita ang lintek na balita na 'yon. Napaka-wrong timing. Parang gusto kong ipasara ang bwiset na istasyon na 'yon. Tss!

Hindi ko marinig ang paghikbi niya.

Pero ramdam na ramdam ko ang mabilis na pagkabasa ng balikat ko.

Pabigat nang pabigat si Viah kaya alam kong hinang-hina na siya.

"I-It's not t-true... T-tell me Tobi..." mahinang sabi niya na halos hindi ko na marinig.

"I-I'm sorry Viah..." 'yan na lang ang nasabi ko bago siya tuluyang bumagsak.

"Viah!!" sigaw ko at mabilis namang lumapit sa'min ang kararating lang na doktor niya kasama ang ilang nurse.