Kabanata 7 simply

Kasing ganda ng araw ang babaeng nakahiga sa kama. Pilit niyang binuksan ang mga mata at lumaban sa mga patalim ng araw. Pagkagising niya ay gising na rin ang lalaking katabi niya, hindi na ipinangamba ni Carmelita na makita siya ng lalaki sa huling sandali dahil iibahin rin naman niya ang kanyang itsura sa mga darating na araw at hinding-hindi na ibabalik itong porma at ayos.

        "Can I get your number?" sabi ni "Maxx" ang pangalan ng lalaki. Agad binigyan ni Carmelita ang hiling nito at tuluyan ng nilisan ang lugar.

••

        Nang idilat ni Ankara ang mga mata makikita sa mukha nito ang pagkainis hindi dahil sa mga sugat na natamo kundi bakit hindi siya natuluyang namatay.

         Pilit inabot ni Ankara ang cellphone niya ng walang inggay na maririnig upang hindi magising ang bumabantay sa kanya ngunit nagkamali ang dalaga, nang maramdaman ni Yedd nagising na ang kanyang binabantayan kaya naman ginising niya rin ang sarili pero hindi muna niya tinaas ang ulo ng marinig na may kausap sa phone si Ankara.

"Mom, Pupunta ba kayo dito? Kailangan ko ng damit."

"Ankara naman. Busy ako may meeting ako ngayon with my new partners in the company."

"Si Dad"

"Your Dad is so busy. May bago siyang case. Ano ba yan this is the first meeting kailangan kung pumunta ng salon, ipapahatid ko na lang sa maid..Sige na Bye!" nawalan ng salitang masabi si Ankara sa huling mabibilis na salita ng ina at ang tanging nagawa ay ang pag-iyak. Nakaramdam ng kirot sa puso si Yedd sa sinapit ng dalaga. Hindi man lang ito dinalaw ng ama na siya mismong nakasagasa.

       Itinayo ni Ankara ang sarili at ipinunta sa terrace ng kanyang room. Pinagmasdan niya ang mga paligid at ang maningning na araw. Sinukat niya rin kung tatalon ba siya saktong mamatay ba pero ikinalungkot ito ni Ankara ang kanyang calculation ng malaman na nasa 2nd Floor lang siya.

        Napansin ni Yedd na wala si Ankara sa higaan kaya agad siyang tumayo. Nang makita na nakatayo ito sa terrace agad niya itong pinuntahan. Napansin ni Ankara ang nga yapak ng paa at agad nagsalita "Kailan ako makakalabas?."

Nagbigay ng buntong-hininga si Yedd. "BUKAS." Nang marinig ang sagot agad pumasok si Ankara sa loob. Ang kwarto ay may air conditioned, may TV at may living area na anyone na magiging pasyente dito gaganahan talaga pero kabaliktaran ang nadama ni Ankara.

Kinuha ni Yedd ang telepono sa bulsa at gumawa ng tawag. "Dalhin niyo na ang pagkain dito sa room 32." pagkatapos bitawan ang mga salitang iyon agad ibinaba ni Yedd ang telepono at ibinalik sa kanyang bulsa. Wala na siyang planong magpaalam at ipinunta na ang sarili sa direksyon ng pintuan ngunit dali-dali hinuli ni Ankara ang kanyang kamay. Tinitigan ito ni Yedd bago inilagay ang tingin sa dalaga. "Ba't mo ito ginagawa?"

Nawalan ng salitang masabi si Ankara sa sagot ni Yedd ubod ng pagkagulat at pagkagalit ng marinig ang sagot "SIMPLY, COZ I PITY YOU!"

As Yedd exited the room muntikan ng suntukin ni Ankara ang pintuan.

"PITY?"

"Tang*na niya hindi ko kailangan ng tulong niya!"

"PITY yang mukha mo!"

           Mga salitang galit na sinabi ni Ankara. Alam niya sa sarili niya na hindi niya kailangan ng tulong, masisiyahan pa nga siya kung natuluyan siya sa aksidente kagabi.

•••

          Pagdating sa bahay ay dali-daling nagbihis si Carmelita. Dapat mauna siya sa mga bata lalo't na ang kanyang tinuturuan ay nasa baitang 1 pa.

         Hindi nga siya nabigo habang naghihintay sa mga bata nagkaroon pa nga siya ng oras maglinis ng classroom.

          Nasasayahan na si Carmwlita sa ginagawa na ito nawawala kasi ang pagod niya sa tuwing nakikita niya ang mga bata, napamahal na ito sa kanya. Bago mag-uwian binabasahan niya ang mga bata at pinapakinggan ang kanilang mga opinyon sa mga bagay. Children's are true to their words.

"Nasayahan ba kayo sa ending mga bata?"

"Opo Teacher"

"Ayon sa kwento ang pamilya ay binubuo ng ama at ina. Sa pamilya nagsisimula ang pagmamahalan. Dapat mahalin natin ang ating pamilya kasi sa huli sila ang palaging nandiyan para sa atin." makikita sa mga ngiti ng mga bata na nasisiyahan sila maliban sa isa. Makikita sa mukha ng batang lalaki na hindi siya sang-ayon sa kwento kaya naman itinaas nito ang kanyang kamay. "Teacher, I disagree... Wala po akong ama at ina. Tanging ang Tito ko lang po ang nag-aalaga sa akin hindi ko po ba siya maaring turingin na pamilya?" ngumiti si Carmelita sa tanong ng batang lalaki. " Ang pamilya ay hindi lang binubuo ng ama at ina. Halimbawa tayo dito sa school isa tayong pamilya dahil nagtutulungan tayo at nagmamahalan. Xian, maituturing mo siyang pamilya dahil siya ang nag-aalaga sayo at siya ang nandiyan para sayo. Mahalin mo siya Xian gaya ng pagmamahal ng tunay na anak." ikinatuwa ng batang si Xian ang sagot at tumakbo papunta kay Carmelita para bigyan ito ng yakap.

"Everybody stand .." hindi natuloy ni Carmelita ang kanyang sasabihin ng may isang bata nagtaas ng kamay.

"Yes, Kett?"

"Teacher, sabi sa kwento sa pamilya nagsisimula ang pamamahal. Gabaliktaran kay Xian, may ina nga ako at ama wala namang pagmamahalan na nabubuo. Palagi silang nagtatalo. Sa tingin ko hindi nagsisimula sa pamilya."

"Hali ka nga dito, Xian ang pagmamahal ay nagsisimula mismo sa iyong sarili. Nag-aaral ka pa rin sa kabila ng lahat dahil mahal mo ang sarili mo. Hindi mo gustong matulad sa kanila, hindi ba?"

"Galing naman ni Teacher..Group hug!" nagsilapit ang lahat at nagbigay ng mahigpit na yakap.

            4 pm na nakauwi si Carmelita sa bahay. Napapagod na siya pero kailangan na naman niyang mag-ayos ng kanyang sarili para mamayang 6 pm. Hindi na nahirapan si Carmelita sa pagbihis dahil ibinalik lang niya ang porma niya kagabi. Sa natirang oras inilaan ito ni Carmelita sa pagtawag kay Ankara, hindi kasi ito pumasok kanina.

"Hello, Ankara May sakit ka ba? Di ka kasi pumasok kanina."

" Oo, Pasensiya na"

"Asan ka ngayon?"

"Nasa Hospital ako"

" ANO! Pupuntahan kita"

"Ano ka ba, gabi na.. Makakalabas rin naman ako bukas"

"Pero..."

"I'm fine as always...Dont worry"

"Okay..Pagaling ka...BYE!"