Marahan siyang tumango, natutuwa sa naririnig na determinasyon sa boses sa Danica.Siguradong tutulungan siya nito dahil kung hindi ay walang ibang mag-iinvest sa mga proyekto nito.Kailangan siya ni Danica para sa pera, at kailangan naman niya ito para mawala sa landas nila ni Greig ang babaeng iyon.“What do you mean by that, Dani?” Kunwari ay hindi niya nauunawaan ang mag sinasabi nito.“C’mon, Nat. Masyado ka kasing mabit kaya tini-take advantage iyon ni Ysabela.Huwag kang mag-alala, maghintay ka lang at gagawa ako ng paraan para makuha mo na ang titulo bilang Mrs. Ramos.” Nangangako nitong saad.Isang malaking ngiti ang plumastar sa mukha ni Natasha.Kahit paano ay magagamit niya rin ang bob*tang ito. Hindi nasayang ang dalawang milyon niya.Kung sakali man, hindi siya masisisi kung pumalpak man si Danica. At kung magtagumpay man ito, kahit paano ay walang maghihinala na kasangkot siya sa nangyari. Malinis ang kaniyang konsensya.Siguraduhin lamang ni Danica na hindi siya papalpa
Tama nga naman, nakakapagtaka na naimbitahan din siya samantalang hindi naman siya parte ng isang prominenteng pamilya.Alam na alam ni Alhaj kung ano ang kaniyang pinagmulan, at alam nitong mahirap lamang siya.Ibinuka niya ang kaniyang bibig ngunit dahil sa biglaang pag-alon ng kaniyang paningin ay muntik na siyang mabuwal sa kinatatayuan.Mabilis na nahawakan ng lalaki ang kaniyang bewang at inalalayan siya.“Ysabela!”Ipinikit niya ang mga mata at isinandal ang noo sa balikat nito.Dala siguro ng pagod at matinding emosyong pilit niyang pinipigilan ay nahihirapan ang kaniyang katawan.Mahigpit siyang kumapit sa braso ni Alhaj.Hindi na niya naisip na mahiya lalo pa't tumitindi ang pag-alon ng kaniyang paningin.“I should take you home, Ysabela.” Saad nito sa seryosong tinig.Gusto na niyang umuwi, kanina pa niya gustong umalis.Pero hindi niya maiwan si Gretchen.Marahan siyang umiling. Pilit niyang binabawi ang sarili sa matinding pagkahilo pero sa tuwing nagmumulat siya ng mga m
Mabilis na lumukob sa puso ni Ysabela ang matinding galit nang marinig ang sinabi ni Greig.How could this man threaten me?Nakahanap siya ng lakas sa kaniyang galit. Itinulak niya ang dibdib ni Greig at napakawalan siya nito.“Don't you ever threaten me like that, Greig.” Nagngingitngit niyang saad.“Wala kang gagawing masama kay Alhaj dahil wala naman siyang ginagawang masama sa iyo. Isip mo lang ang madumi mag-isip!”Tumalikod siya, ayaw na niyang makipagtalo pa kay Greig.Ang huling lakas niya'y ibinuhos na niya sa pagtulak kay Greig kaya't ang tanging natitira na lamang sa kaniya ay ang lakas para maglakad paalis.Ngunit ilang hakbang palang ay marahas nitong hinaklit ang kaniyang braso at halos kaladkarin siya papasok sa isang malaking pinto.“Ano ba—”“Shut up!” Galit na sigaw ni Greig.“You wouldn't walk away like that to me, Ysabela.”Binuksan nito ang pinto at itinulak siya papasok.Medyo madilim ang kuwarto pero dahil nakabukas ang malalaking bintana ay pumapasok ang liwana
Tulala siya nang pabalik sa villa. Pagod na pagod ang kaniyang katawan at halos makalimutan ang lahat ng nangyari nang gabing iyon.Suot niya pa ang dress na ibinigay ni Gretchen nang mahiga sa komportableng kama.“Oh, God. My back is hurting so bad.” Bulong niya sa sarili.Ipinikit niya ang mga mata at hindi namalayan na nakatulog na pala.Madaling araw nang magising siya dahil sa ingay mula sa labas ng kaniyang kuwarto.Nang bumangon siya para tingnan ang kaguluhan, nakita niyang inaalalayan si Greig ng dalawang katulong para dalhin sa kuwarto nito.“Ysabela!” Si Manang Lora nang makita siyang nakatayo sa may pinto.Hinagod siya nito ng tingin, kumunot ang noo.“B-bakit hindi ka pa nagbibihis?”Si Manang Lora rin kanina ang sumalubong sa kaniya nang umuwi siya.Nagbaba siya ng tingin sa kaniyang suot at napahinga ng malalim.“Nakatulog po ako, aga—”“Get out!”Natigilan siya sa pagsasalita nang marinig ang malakas na boses ni Greig mula sa kabilang kuwarto.Nang tingnan nila ni Mana
Ilang segundo na parang binalot ng kakaibang emosyon ang puso ni Ysabela. Tila nablangko ang isipan niya at hindi alam kung ano ang gagawin. Mas lalo siyang hinapit papalapit ni Greig dahilan para mapakurap siya. Basang-basa na ang buo niyang katawan, ganoon din ang lalaki. Inilapat niya ang mga kamay sa dibdib ni Greig para itulak ito pero hinawakan nito ang kaniyang batok at mas lalong pinalalim nito ang halik. Ilang minuto bago niya sinubukan na iiwas ang mukha at hinayaan naman siya nito, tila napagod na rin sa paghalik sa kaniya. Akala niya’y pakakawalan na siya nito, pero nanatili ang pagkakayakap ni Greig sa kaniya, mahigpit, tila natatakot na lumayo siya. “Let’s stay like this,” huminga ito ng malalim. “For a while.” Ang noo nito ay nakadikit sa kaniyang noo, kaya naaamoy niya ang alak sa hininga nito. Ang kanilang ilong ay halos magdikit na. Huminga siya ng malalim at hindi na nagsalita. Lasing si Greig, at hindi niya dapat kwestyunin ang mga ginagawa nito. Bukas
Umalis si Greig mas maaga sa kaniyang inaasahan. Hindi pa sumisikat ang araw ay nakaalis na ito.Si Manang Lora ang nagsabi sa kaniya sa hapag.“Maagang umalis si Sir Greig, Ysabela.” Inilapag nito sa mesa ang kaniyang kape.“Mukhang... galit.”Nag-angat siya ng tingin at nakita ang pag-aalala sa mukha ni Manang Lora.Hindi na lamang siya kumibo.Sigurado siyang may hangover pa si Greig ngayon, pero dahil ayaw na naman siya nitong makita ay umalis na naman ng maaga para hindi sila magpang-abot.Mapait siyang ngumiti.His actions were really confusing.Kagabi ay galit na galit ito dahil sa plano niyang pag-alis, ngayon naman ay hindi siya magawang harapin.Ano ba talaga ang gusto nito?Tahimik siyang kumain ng agahan.Wala siyang gana, pero kailangan niyang kumain lalo pa't maglilipat siya ng gamit.Buo na ang kaniyang loob na babalik na siya sa apartment.Sa kalagitnaan ng kaniyang pagkain, nakatanggap siya ng tawag.Iyon ay galing sa ospital kung nasaan ang kaniyang Lola.“Miss Ysabe
Umiling siya, pumiksi sa hawak nito sa kaniya.“Bitiwan mo—”Hinila ni Danica ang kaniyang buhok. Malakas ang pagsabunot sa kaniya, buong lakas ang panggigigil nito sa kaniya.“Malandi ka! You wh*r*!” Sigaw nito.“Ito ang dapat sa ‘yo!”Isang malakas na sampal ang lumapat sa kaniyang kaliwang pisngi.Namanhid iyon saglit pero nag-init din agad nang sampalin na naman ni Danica.Gusto niyang lumaban pero masyadong malakas si Danica. Hindi rin nakakatulong na nahihilo pa siya.Sinubukan niyang itulak ang babae pero hindi ito tumigil, muli ay lumapit ito at hinila ang kaniyang buhok. Isang beses pa nitong sinubukan na sampalin siya pero nailagaan niya iyon.Dahilan para manggigil lalo si Danica, kinalmot nito ang kaniyang braso at hindi niya iyon naiwasan.Humapdi ang kaniyang braso at mabilis na dumugo ang markang dinulot ng kuko nito.Malakas siya nitong itinulak pabalik sa sofa.Ang kaniyang tiyan ay halos bumundol sa armrest ng sofa.“We should teach her a lesson Lola Merci.” Panghihi
Ang puting kisame ang bumati kay Ysabela nang magising siya. Pamilyar na siya sa amoy ng ospital kaya nang rumihestro sa kaniya ang pamilyar nitong amoy ay halos napabalikwas siya ng upo.Si Gretchen na nasa sala ay mahimbing na natutulog.Sumipa ang matinding kaba sa kaniyang dibdib.Inilibot niya ang tingin at agad napagtanto na si Gretchen lamang ang naroon.Wala nang iba pa.Ngunit ilang minuto lang nang pumasok ang isang nurse, pamilyar ang mukha nito.“Gising ka na pala Mrs. Ramos.” Nangingiti nitong sabi.May dalang maliit na kahon ang babae at naglakad ito palapit sa kaniya.“Kukunan po kita ng dugo, Ma'am. We need to test your blood—”“Huwag na.” Agap niya, umiling ng mariin.“Pero ma'am—”“Ayaw ko.”“But Dr. Roa needs your blood sample in order to test it, Ma'am.”Dr. Roa? Si Patrick?Kaya pala pamilyar ang babaeng nurse.Nasa clinic sila ni Patrick?Nagtagis ang kaniyang bagang. Mas lalong hindi siya pwedeng makunan ng blood sample.Umiling siya.“I'm a-already fine. M-maay
Nang manganak siya kay Akhil, bumalik si Yvonne sa pagthetheraphy. Hindi na ito umuuwi sa kanila dahil sa takot na baka masaktan nito si Akhil. Naniniwala ito na hindi ligtas ang kaniyang anak kapag mananatili si Yvonne sa kanilang puder. Pakiramdam palagi ni Yvonne ay magdudulot lamang siya ng panganib sa mga paslit. Kaya kahit sa malayo ay hindi nito matingnan si Akhil. Hindi nito kayang pakinggan ang tawa at iyak ng bata. Agad itong inaatake ng anxiety at parang nababalisa agad. Madalas ay nagkukulong ito sa kuwarto ar hindi na sa kanila nagpapakita. Nang hindi na nito makayanan ay nagpa-alam itong aalis muna para humingi ng tulong sa therapist nito. Nitong nakaraang buwan lang bumalik si Yvonne sa kanila. Hindi pa gaanong maayos ang babae kahit pa halos apat na buwan itong nawala para magtheraphy. Alam niyang malalim ang pinangggalingan nitong sakit kaya hindi niya pwedeng hayaan na lang mas lalong maexpose sa mas mahirap na sitwasyon ang kaniyang pinsan. "I know where yo
"You've already met him?" Tanong niya sa babae. Tumibok ng mabilis ang kaniyang puso at nanatiling malamig ang kaniyang palad. Hindi niya nakita si Archie sa labas. Pero dahil sa sinabi nito, mas lalo siyang naging kabado. Natahimik saglit ang babae. Hindi ito sumagot, ngunit ramdam niya na hindi na niya kailangan na marinig mula sa labi nito ang kasagutan sa kaniyang tanong. Nagkita na nga ang dalawa. "You know that this would happen, right?" Marahan niyang tanong. Huminga ng malalim si Anais bago pagod na pumikit. Umangat ang dibdib nito nang humugot ng malalim na hininga. "I know." Sagot nito pagkaraan. "But I couldn't let my fear control me, Agy." Mahina nitong sambit, tila nabibigatan. "For the past five years, I tried my best to overcome everything that once held me back. Ang tagal kong nagtago. Ang tagal kong natakot." Huminga na naman ito ng malalim. "But I was able to face him without showing much of my fear. I was able to fake my reaction when I saw him." Bumalin
Marahan siyang umiling. Alam niyang mabigat na naman ang loob nito. Ayaw niyang maramdaman muli ng babae ang parehong sakit na naramdaman nito noon, kaya hinaplos niya ng magaan ang likod ng palad nito bago maliit na ngumiti."I know how you feel now. Alam kong nag-aalala ka ng husto kay Coleen, but everything's fine now. Maayos na si Coleen, wala ka nang dapat na ipag-alala."Tumitig siya ng mabuti sa mga mata ni Anais. Gusto niyang makita nito ang sensiridad niya.Kung maaari lamang na pawiin ang lungkot at pagsisisi sa puso nito ay gagawin niya. Ngunit alam niya na kahit anong subok niya, hindi niya iyon magagawa, dahil tanging ito lamang ang mag kakayahan na gawin iyon. Si Anais lamang ang may kakayahan na itaboy ang lungkot sa puso nito at gamutin ang mahapding sugat na dala ng pagsisisi."And a failure doesn't define you as a person. It doesn't define you as a mother. Because motherhood is not a perfect thing. Kahit ako, I'm still learning how to take care of Akhil. May mga pagk
Samantalang kabado si Agatha nang makarating sa pasilyo ng private pediatric ward. Sa elevator pa lang ay hindi na siya mapakali kaya nagmamadali niyang tinahak ang pridadong silid ni Coleen .Naabutan niyang nasa labas si Rizzo at may kausap sa telepono.Nakita niyang tensyunado ang lalaki at mukhang hindi komportable sa taong kausap nito. Hinilot ng lalaki ang sintido bago bumuga ng hangin.Hindi man lang nito napansin ang kaniyang presensya."Dad, I know it's an important meeting. Pero hindi ko naman pwedeng pabayaan na lang ang anak ko. Coleen has a severe allergy reaction. She needs me now. I don't care about anything else, I just want to make sure that my daughter is safe."Saglit na natahimik si Rizzo, tila pinapakinggan ang sinasabi ng taong nasa kabilang linya."It's not her fault, Dad." Matigas na tugon nito pagkaraan."It's not her carelessness or my daughter's recklessness that caused this. Coleen is fond with furred animals, while Anais is unaware about Coleen's allergy w
Nang mawala sa kaniyang paningin si Agatha ay saka lamang siya bumalik sa kasalungat na pasilyo kung saan naghihintay si Archie sa impormasyon na ibibigay niya. Mabagal ang bawat niyang hakbang habang inaalala ang tensyunadong ekspresyon ng mukha ni Agatha.Bakit nga ba magiging tensyunado si Agatha?Wala naman siguro siyang nagawang kasalanan? Bulong niya sa hangin. Muli niyang naabutan si Archie na tulalang nakaupo sa bench. Malayo ang tingin nito at walang partikular na bagay na tinitingnan. Halatang malalim ang iniisip nito. Pagkalapit sa kaibigan ay naupo na siya sa katabing upuan nito. "The patient's name is Malia Coleen." Panimula niya para makuha ang atensyon ni Archie. At kagaya ng kaniyang inaasahan, mula sa pagkatulala, ay napaangat ito ng tingin sa kaniya. Napansin din sa wakas ang kaniyang presensya, at tila ngayon pa lamang naputol ang sumpa nito na matulala sa kawalan. "Malia Coleen Javier Galvez is her fulle name. She's still young. Her biological father is Riz
Pagkatapos na makuha ang impormasyon ng pasyente ay lumabas si Patrick para kausapin muli si Archie. Sigurado siya na hindi aalis ang kaniyang kaibigan hangga't hindi nito nakukuha ang gusto.At alam niya kung gaano kadesperado sa impormasyon ngayon si Archie.Alam niya ang pakiramdam nito ngayon. Dahil kagaya ni Archie, hindi rin siya mapakali noon nang malaman niyang may anak si Suzzane.Alam niyang kung may anak ito ay malaki ang tyansa na kaniya ang batang iyon.Ngunit kahit gaano kadesperado ang kaniyang kaibigan na makilala ang batang pasyente ay hindi niya maaaring hayaan na lamang itong gawin kung ano ang maisipan nitong gawin. Istrikto ang ospital. Malaking bagay ang privacy ng mga pasyente sa ospital na ito.Kaya kung papasok ito sa isang pribadong silid para lamang makita ang pasyente nang walang pahintulot mula sa pasyente o sa pamilya ng pasyenteng ay magdudulot lamang ng malaking gulo.Pabalik na siya sa upuan kung saan naghihintay si Archie, nang bigla siyang matigilan
Napahinga na lamang ng malalim si Patrick, alam niya sa kaniyang sarili kung ano ang tumatakbo sa isip ngayon ni Archie. Hindi nito maituloy ang gustong sabihin dahil magiging sinsitibo lamang ito pagpinag-usapan na ang tungkol sa pagkakaroon ng anak. Kahit hindi sabihin sa kaniya ng kaibigan, alam niyang nagsisisi ito ng husto sa nangyari noon kay Yvonne. Sinisisi pa rin nito ang sarili hanggang ngayon. Lalo pa at hindi lamang isang tao ang nawala sa buhay nito nang mangyari ang insidente noon. Nagdadalang-tao si Yvonne. Sabay na nawala sa kaniya ang kaniyang mag-ina. Dahil sa kagagawan niya. Kaya siguro ganito na lamang si Archie kung umakto. Maybe he’s thinking that he could also experience Greig’s luck. Maybe he's considering the idea that Yvonne is alive and the child also was able to survive. Sa kanilang tatlo, si Greig ang pinakamaswerte sa lahat. Kung kailan akala nila ay wala na talagang pag-asa na maging maayos pa ang buhay nito ay saka naman aksidenteng natagpuan ni
“What’s wrong with you?” Ibinaba ni Patrick ang dala-dalang chart at tinitigan ng matiim si Archie. Hindi nito napansin na nakalapit na siya dahil sa sobrang lalim ng iniisip. Sa malayo pa lang ay natanaw na niya si Archie. Sa laki ng katawan nito ay agad na mapapansin ang lalaki, lalo pa't mag-isa lamang ito sa mahabang upuan at nakatulala sa kawalan. Kung hindi niya kilala ang lalaki ay baka naisip na niyang wala na ito sa katinuan. Nang marinig nito ang kaniyang boses ay agad na tumayo si Archie at hinarap siya. Umawang ang bibig nito, ngunit halatang hindi alam ang sasabihin sa kaniya, kaya nagsalubong naman ang kaniyang kilay. He looks confused and f*ck*d. What happened? Bulong ng kaniyang isip habang pinagmamasdan ang reaksyon ng kaniyang kaibigan. “Hindi ka pa ba aalis? Kanina ka pa ah?” Sita niya sa kaibigan. Itinikom ni Archie ang bibig dahil sa kaniyang sinabi. Mahigit tatlong oras na ito sa may bench, naghihintay na mapadaan siya sa koridor para makapag-usap sila.
"I don't want to cause trouble—" "Then, don't do this." Putol agad sa kaniya ng babae. Nakita niyang nagtagis ang bagang nito bago matalim siyang tiningnan. "Don't trouble us. And if it's not too much, please, don't make a scene. I don't know you, and I don't even know why you want to take me when obviously I don't know you! May batang naghihintay sa amin. Kaya kung ayaw mo naman pala ng mangugulo, then let us go." Lumingon ito kay Rizzo at humawak sa braso. Hinila nito ang lalaki at tuluyan na naglakad. Walang siyang nagawa nang lagpasan na lamang siya ng babae at ni Rizzo pagkatapos niyang matulala dahil sa mga sinabi nito. Nanigas ang kaniyang katawan sa gulat at pagtataka. Hindi niya inaasahan na ganoon siya kakausapin ng babae. Oo at kamukhang-kamukha ng babae iyon si Yvonne, ngunit sa pananalita at kilos ay ibang-iba ito. This woman is fearless. She's cold and straight forward. She isn't afraid of anything. She's not afraid of me. Isip niya. Kung si Yvonne, alam niya