Masukหญิงสาวในชุดคลุมท้องยืนมองรถยนต์คันหรูที่กำลังวิ่งเรียงแถวกันเข้ามายังคฤหาสน์ส่วนตัวของรัชทายาทลำดับที่หนึ่ง ทันทีที่รถจอดนิ่งสนิท ประตูก็ถูกเปิดออกเด็กหญิงตัวเล็กในวัยเข้าใกล้สามขวบก้าวเท้าลงจากรถด้วยตัวเอง เธอโบกมือไปมาเป็นการปฏิเสธความช่วยเหลือของเหล่าผู้ดูแล อีวานที่ลงมาจากอีกฝั่งเดินมาหยุดรอลู
(เจ้านายคะ น้องคาร่ามาแล้วค่ะ)เสียงเลขาดังขึ้นจากโทรศัพท์บนโต๊ะทำงาน เขามีหน้าที่เพียงรับรู้เท่านั้น เพราะตลอดระยะเวลาหนึ่งปี เธอมาที่นี่เกือบทุกวัน แต่ไม่ได้พบเขาเป็นการส่วนตัว เธอมาเพื่อ...กริ๊ก!ประตูห้องทำงานเปิดออก พร้อมกับหญิงสาวเจ้าของใบหน้าน่ารักที่เดินตรงมาหยุดยืนตรงหน้าเขา โฮชิอยู่ในท่าก
“อีวาน” เสียงหวานเอ่ยกระซิบ มือก็พยายามดันตัวเขาออก แต่ทำแรงไม่ได้เดี๋ยวกระทบถึงแผล“พูดกับผู้มีพระคุณแบบนี้ได้ไง” การทวงบุญคุณระหว่างพี่น้องเริ่มขึ้นแล้วถึงปากจะพูด แต่มือก็ไม่หยุด เขายังวุ่นวายกับร่างกายและพรมจูบไปตามซอกคอ ซุกใบหน้าสูดดมกลิ่นหอม แขนทั้งสองกอดคนตัวเล็กไว้ไม่ยอมปล่อย “จะมีพระคุณกว
วันต่อมาณ ห้องพักโรงพยาบาล“ขออนุญาตเปลี่ยนเสื้อผ้าค่ะ” เสียงหวานของพยาบาลดังขึ้น“เปลี่ยนเสื้อผ้าเหรอคะ” ดวงตากลมไล่มองทีละคน พยาบาลเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อีวาน...ผู้หญิงล้วนเลย“ใช่ค่ะ” เพราะเขาเพิ่งตื่นขึ้นมา นี่น่าจะเป็นการเปลี่ยนชุดครั้งแรกในรอบหลายวันเลย“ให้เธอเปลี่ยนให้ได้มั้ยครับ” อีวานถามขึ้น
“....” อีวานก้มหน้าหลบสายตา ที่ใช้ยานอนหลับ เพราะรู้ตัวเองว่าต่อจากนี้อาจจะไม่ได้นอนอีกเลยงั้นเหรอ“นายผิดข้อตกลงของฉันนี่อีวาน นายใช้อำนาจทำให้ฉันกลับมา”“ครับ...”“....” มือเล็กกำแน่น สายตายังมองแค่เขา“ทำทุกอย่างด้วยความเห็นแก่ตัว เอาคาริสม่าเข้าอยู่ในความไม่ปลอดภัย เพราะคิดว่าคาริสม่าจะรับแรงกดด
“เดี๋ยวคาริสม่า” เสียงพี่โฮชิดังขึ้น ทำให้ฉันกลับไปมอง เขาเปิดประตูรถออกแล้วลงมายืนเต็มส่วนสูงนอกรถ“คะพี่โฮชิ”“ฝากขอโทษเจ้าชายด้วย”“ไม่มีใครผิดจากเรื่องนี้หรอกค่ะ พี่ไม่ต้องกังวลนะ แต่ยังไงคาริสม่าจะบอกให้ค่ะ”“ฝากความเป็นห่วงด้วยนะครับ”“ขอบคุณนะคะ” แล้วพี่โฮชิก็ขับรถออกไปทันที ส่วนฉันเดินเข้ามา







