Fear to love you คนโปรดที่กลัวถูกรัก

             สตูดิโอถ่ายภาพขนาดใหญ่ใจกลางกรุงเทพฯ เต็มไปด้วยความวุ่นวายยามเย็น กองถ่ายแฟชั่นเซ็ตใหม่ของนิตยสารชื่อดังกำลังใกล้จะเสร็จสิ้น

             ปลายฟ้า อมรศิลป์ หรือ ฟ้าในชุดพนักงานทีมงานสีดำทะมึนกำลังง่วนอยู่กับการตรวจสอบอุปกรณ์ไฟ เธอทำงานด้วยความเงียบเชียบและละเอียดรอบคอบจนน่าเหลือเชื่อ

             ร่างกายที่สูงเพียงร้อยหกสิบสามเซนติเมตร ดูบอบบางแต่เธอกลับแบกกล่องอุปกรณ์หนักๆ ได้อย่างไม่ปริปากบ่นอาชีพหลักของเธอคือการทำงานเบื้องหลังกองถ่าย เป็นโลกที่ต้องใช้ความทุ่มเทอย่างหนักเพื่อแลกกับเงินเดือนก้อนเล็กๆ แต่เธอก็รักมัน

            “รู้แล้วค่ะแม่ เดี๋ยวสิ้นเดือนฟ้าส่งเงินไปให้นะ ตอนนี้ฟ้าเก็บไม่ทัน”

             “แกก็รีบๆ หน่อยนะ พ่อเขาต้องรีบใช้เงิน”

             “ค่าๆๆ……งั้นแค่นี้ก่อนนะคะแม่ ฟ้ายังทำง่ายไม่เสร็จ”

              ปลายฟ้ากดตัดสายโทรศัพท์โดยที่ไม่สนใจเสียงบ่นจากทางปลายสาย ที่ยังบ่นไม่จบ เธอรู้สึกเหนื่อยและหงุดหงิดอีกด้วย

              “ทำงานๆ” ปลายฟ้าบอกกับตัวเอง เพราะหลังจากเก็บของเสร็จตรงนี้ เธอต้องรีบไปทำงานต่อที่ผับชื่อดังในย่านดังที่ เป็นร้านของรุ่นพี่ที่เธอสนิท

               ที่ต้องทำงานหนักขนาดนี้ก็คงเป็นเพราะเธอต้องแบ่งไปให้ นวลจันทร์ อมรศิลป์ ผู้เป็นมารดาแท้ๆ เกือบทั้งหมดแต่มารดาของเธอไม่ได้ใช้เองเลยสักแดงเดียว แต่นำไปเพื่อใช้หนี้ที่ ธนัท พ่อเลี้ยงสารเลวสร้างไว้

             “คุณครับ ให้ผมช่วยถือไหมครับ” สะดุ้งให้กับสัมผัสที่มือของคนบางคน จับมาที่มือของเธอ ปลายฟ้าชักมือกลับพร้อมมองไปทางต้นเสียง เขาคือนายแบบรับเชิญวันนี้

             ถ้าเป็นคนอื่นปกติคงตอบรับด้วยความดีใจแล้ว แต่เธอไม่ใช่

            “มะ ไม่เป็นไรค่ะ” ปลายฟ้าก้มหน้าพร้อมรีบถือของออกจากกองถ่าย

            เห้อ… ปลายฟ้านั่งพักอยู่หลังพวงมาลัย รถคันเก่งของเธอที่อายุยี่สิบสามเท่าเธอ มันเป็นสมบัติชิ้นเดียวที่พ่อแท้ๆ ของเธอทิ้งไว้ให้เธอก่อนที่จะทิ้งเธอกับแม่ไป เธอพยายามลูบแขนตัวเองลดอาการขนลุกจากสัมผัสเมื่อกี้สลับกับการลูบอกตัวเองเหมือนปลอบตัวเอง

            แม้ภายนอกเธออาจจะดูนิ่งๆ สบายๆ แม้จะไม่ใช่คนสดใส แต่เธอรู้ว่าในใจของเธอมีรอยร้าวที่ฝังลึกจากวัยเด็ก ปมที่ทำให้เธอเก็บตัวและหวาดกลัวผู้ชายทุกคนในโลกนี้

            “อย่ามายุ่งกับฟ้า! แม่...ช่วยฟ้าด้วย!”

            “อย่ามาสร้างเรื่อง! พ่อเขาออกจะใจดีกับแกขนาดนี้! เลิกกล่าวหาพ่อเลี้ยงแกได้แล้วนังฟ้า!”

            คำพูดของแม่เมื่อแปดปีก่อน ยังคงก้องอยู่ในหู มันเป็นสาเหตุที่ทำให้ทุกครั้งที่มีผู้ชายเข้ามาสัมผัสร่างกาย เธอจะรู้สึกตื่นตระหนก ตัวสั่น และขนลุก ใบหน้าสวยส่ายหน้าเล็กน้อยบอกตัวเองให้เลิกคิด ไม่มีปัญหาอะไร ปลายฟ้าทำงานจนดึก และเมื่อเงินที่ได้ไม่เพียงพอสำหรับค่าใช้จ่ายที่แม่โทรมาเร่งรัดอีก เธอก็ต้องไปยังงานที่สองของวัน... งานที่บาร์

            ธีร์ วรโชติสกุลร่างสูงเกือบๆ ร้อยแปดห้าเซนติเมตร ผิวขาวผ่องที่ดูราวกับงานปั้น เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวผ่าอกเล็กน้อยที่ดูเนี้ยบกริบแม้จะใส่ท่ามกลางแสงไฟที่ร้อนระอุ ดวงตาคมกริบของเขามองผ่านช่างภาพมาที่จอภาพมอนิเตอร์อย่างไม่วางตา หากมีข้อผิดพลาดแม้เพียงนิดเดียว คำตำหนิของเขาจะพุ่งตรงมาที่ทีมงาน

            รอบตัวเงียบสงบสายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ร่างสูงภายนอกเงียบสงบไม่มีแม้แต่เสียงหายใจ ราวกับวินาทีนี้ไม่มีใครกล้าหายใน ถ้าหากหายใจแล้วนายแบบสุดเข้มงวดคนนี้จะไม่ยอมปล่อยผ่านงานไป

            “โอเคครับ รูปพอใช้ได้ครับ” เสียงทุ้มพูดจบ เสียงถอนหายในจากคนในกองก็ตามๆ มา

            “แต่ค่อยมาแก้ใหม่ละกันครับ” ธีร์ยกนาฬิกาหรูขึ้นมาดู แม้ในใจจะค่อนข้างหงุดหงิดจากรูปที่ออกมามันพอใช้ได้วันนี้เขาคงต้องไปบาร์ร้านประจำนั่งแก้อารมณ์ตอนนี้ก่อนถึงแม้ตอนนี้จะดึกมากแล้วก็ตาม

            “เลิกกองได้ วันนี้พอแค่นี้ ขอบคุณทุกคนครับ”

เสียงตากล้องบอกทุกคน พร้อมๆ กับเสียงถอนหายใจตามมาจากหลายคนในกอง ทุกคนก็รีบเก็บของทันที

           ร้านเหล้าหรูย่านทองหล่อ แสงสีนีออนและเสียงเพลงดังกระหึ่ม ปลายฟ้าพยายามยิ้มแย้มเสิร์ฟเครื่องดื่มตามหน้าที่ แต่เงินที่ได้ไม่เพียงพอ เธอจึงต้องมาทำงานพิเศษช่วยเพื่อนที่เป็นพนักงานเสิร์ฟในคืนที่ขาดคน โดยแต่งกายคล้ายพนักงานบาร์ เสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมเม็ดบนและกระโปรงทรงเอสั้นสีดำ ที่เน้นเรียวขาจนดูโดดเด่น แต่แล้วเพื่อนร่วมงาน ก็วิ่งหน้าตื่นมาหาเธอ

           “ฟ้า! ลูกค้าโต๊ะสิบห้าเรียก พี่ยกเหล้าไปให้แล้วแต่เขายกแก้วให้ฟ้าดื่ม บอกว่าถ้าคนสวยไม่ดื่มจะให้ฟ้ามานั่งเป็นเพื่อนที่โต๊ะ” เพื่อนกระซิบเสียงเครียด

           “เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับรุ่นพี่จันทร์ รับๆ ไปก่อน” พี่จันทร์ที่หมายถึงคือรุ่นพี่เจ้าของร้านที่ปลายฟ้ามาทำงาน

            ปลายฟ้าขมวดคิ้วเล็กน้อย ปกติเธอจะไม่ยอมดื่มกับลูกค้าเด็ดขาด แต่เมื่อได้ยินว่าเป็นคนมีเส้นสาย และนึกถึงคำพูดกดดันของแม่เมื่อเช้า

            ความคิดที่ว่าคงต้องทำเพราะมันจำเป็นก็ผุดขึ้นในใจ เธอรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยล้าเกินกว่าจะสร้างปัญหา

เธอเดินไปที่โต๊ะสิบห้า พยายามยิ้มให้ลูกค้า ก่อนจะรับแก้วเหล้าที่ถูกส่งมาให้

             แก้วที่หนึ่ง... แก้วที่สอง... แอลกอฮอล์เริ่มทำหน้าที่อย่างรวดเร็ว เนื่องจากเไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่บ่าย

             เมื่อดื่มไปเพียงสองแก้วเท่านั้นทุกอย่างก็เริ่มเลือนลาง แสงสีนีออนกลายเป็นภาพซ้อน ความเครียดที่สะสมมาทั้งวันถูกกระตุ้นอย่างรุนแรง ทำให้เธอรู้สึกว่าร่างกายกำลังร้อนรุ่มและอ่อนแอจนแทบจะยืนไม่ไหว

             ธีร์ที่กำลังนั่งดื่มวิสกี้ชั้นดีอยู่คนเดียวในมุมวีไอพี วันนี้เขาอยู่ชุดเสื้อเชิ้ตสีดำเนื้อผ้าดีที่ถูกปลดกระดุมลงมาต่ำเผยให้เห็นร่องรอยของนกฟีนิกซ์ที่สักอยู่บนสะโพกด้านซ้ายเล็กน้อย แววตาของเขาตอนนี้ไม่ได้สงบนิ่งเหมือนตอนทำงาน แต่เต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายและเย็นชาอย่างคนกร้านโลกที่ เขาเงยหน้าขึ้นด้วยความไม่พอใจสุดขีดเมื่อเห็นของเหลวสีอำพันหกเปรอะเปื้อนเสื้อเชิ้ตสีดำเนื้อผ้าดีราคาแพงของตัวเอง

             ปลายฟ้าที่เกือบจะล้มทับเขา ธีร์เงยหน้าขึ้นมองด้วยดวงตาที่พร่ามัวและเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

             มือหนากำลังจะดันร่างบางออกแต่พอสบตาดวงตาสวยที่เหมือนไข่มุกแต่กลับดูเศร้า มันทำให้เขาหยุดชะงัก แต่ตัวเธอมันร้อนไปหมด มือเล็กๆ ของเธอคว้าแขนเสื้อเชิ้ตของธีร์ไว้แน่น เธออ้อนวอนด้วยเสียงแหบพร่า

            “ช่วยด้วย... ฉัน... ฉันไม่ไหวแล้ว... พาฉันออกไปจากที่นี่ที”

            ธีร์มองการกระทำของเธออย่างพิจารณา เสื้อผ้าที่ดูจงใจเปิดเผย ท่าทางที่เหมือนจะหมดสติ และคำพูดอ้อนวอนนั้น ทำให้เขาตีความไปในทิศทางเดียวกับผู้หญิงคนอื่นที่เคยเข้าหาเขาประจำ

             มาเล่นบทเหยื่อถึงที่นี่เลยเหรอ?

             “หึ… อยากให้ช่วย?” ธีร์ยิ้มเยาะ แต่ก็โอบเอวเธอไว้แน่น เขาไม่ใช่คนดี แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธสิ่งที่ถูกส่งมาให้ถึงมือ

              “ฉันช่วยได้ แต่เธอต้องรู้นะว่าการช่วยของฉัน มันต้องมีค่าตอบแทน”

               ปลายฟ้าไม่ได้ยินความหมายแฝง เธอรับรู้เพียงความอบอุ่นและความแข็งแกร่งที่พยุงเธอไว้ ธีร์พาเธอออกจากบาร์ไปอย่างรวดเร็ว มุ่งตรงไปยังห้องสวีทของโรงแรมหรูที่เขาพักอยู่

               ทันทีที่มาถึงอาคารสูงเสียดฟ้า ธีร์ไม่รอช้าที่จะช้อนร่างของปลายฟ้าลงจากรถคันหรู เธอซบหน้าลงกับอกเขาอย่างอ่อนแรง ดวงตาปรือปรอยและสติเลือนลางราวกับคนละเมอ มือบางลูบไปตามแผงอกเขา

               “ใจเย็นคนสวย” ธีร์ยิ้มให้กับสัมผัสที่รีบร้อนของหญิงสาวในอ้อมแขน

                “ฉันร้อนค่ะ” เสียงหวานเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อนมันน่าเอ็นดูถึงขนาดที่ชายหนุ่มอดใจก้มลงไปประทับริมฝีปากเข้ากับปากหวานที่ช่างออดอ้อนนี้

                ก้าวขายาวๆ ตรงไปยังประตูห้องพักหรู กดคีย์การ์ดด้วยมือข้างเดียวแล้วใช้ไหล่กระแทกประตูให้เปิดออกจากนั้นก็รีบอุ้มเธอเข้าไปข้างใน ปิดประตูลงทันทีเพื่อตัดขาดจากโลกภายนอก

                ไม่รอช้าธีร์ช้อนร่างของปลายฟ้าขึ้นจากพื้นอย่างเร่งร้อนแต่แผ่วเบาด้วยแรงปรารถนา เขาพาเธอมาหยุดตรงหน้าเคาน์เตอร์หินอ่อนขนาดใหญ่ ก่อนจะวางเธอลงบนนั้นอย่างไม่รีรอ ขายาวเรียวของเธอเกี่ยวรัดรอบเอวของเขาแทบจะทันที ดึงร่างของเขาให้เข้ามาใกล้จนช่องว่างระหว่างกายแทบมลายหายไป

                 มือของเธอโอบรัดรอบลำคอเขาไว้แน่นจิกปลายนิ้วลงไปเบาๆ ราวกับพยายามยึดเหนี่ยวธีร์ไม่รอให้สติของเธอชัดเจนไปมากกว่านี้ เขาก้มลง ปิดปากของเธอด้วยจูบที่ร้อนผ่าวและดุดัน ลิ้นร้อนเกี่ยวพันอย่างหิวกระหาย ราวกับต้องการกลืนกินทุกสิ่งที่เป็นเธอ

                เสียงหอบหายใจของคนทั้งคู่ปะปนกันอยู่ในความเงียบงันของห้องสวีท แรงปรารถนาที่ปะทุขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุมได้... กลิ่นอายความเร่าร้อนคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ประตูกระจกเบื้องหลังสะท้อนภาพของสองร่างที่กำลังหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวในห้วงเวลาที่ไร้ซึ่งการยับยั้งชั่งใจแม้ความปรารถนาจะร้อนแรงจนแทบจะเผาไหม้ แต่ ธีร์ กลับชะลอจังหวะลงเล็กน้อย เขาผละจูบออกเพียงชั่วครู่ ดวงตาคมกริบไล่มองลงไปที่กระดุมเสื้อเชิ้ตของ ปลายฟ้า

               มือที่เคยโอบกอดบัดนี้เปลี่ยนเป็นปลดกระดุมทีละเม็ดอย่าง เชื่องช้า สวนทางกับจังหวะการเต้นของหัวใจที่รัวเร็วจนแทบจะทะลุออกมา ทุกสัมผัสที่ปลายนิ้วไล้ผ่านเนื้อผ้าไปโดนผิวเนื้อของเธอ ทำให้ ปลายฟ้า ต้องหอบหายใจหนักขึ้น ขายาวที่เกี่ยวรัดเอวเขายิ่งบีบรัดแน่นขึ้นไปอีก

              เมื่อกระดุมเม็ดสุดท้ายถูกปลดออก ธีร์ ก็ค่อยๆ ใช้ปลายนิ้วเกี่ยวรั้งปกเสื้อเชิ้ตให้หลุดพ้นจากไหล่ของเธอ ปล่อยให้มันร่วงลงสู่พื้นหินอ่อนอย่างเงียบงัน... เผยให้เห็นส่วนโค้งเว้าและผิวเนียนที่ถูกปิดบังไว้ในที่สุด บรรยากาศในห้องสวีทนั้นพลันอวลไปด้วยกลิ่นอายของความต้องการ

              ทันใดนั้นปลายฟ้าก็เหมือนถูกกระชากกลับมายังความจริงบางส่วนความเย็นยะเยือกจากเคาน์เตอร์หินอ่อนสัมผัสแผ่นหลังที่เปลือยเปล่า ทำให้สติที่เลือนลางของเธอกลับมาได้เล็กน้อยเธอใช้มือที่โอบรอบคอธีร์อยู่ดันแผงอกแข็งแกร่งของเขาออกเบาๆ เป็นการประท้วงที่อ่อนแรงและไร้เสียง

              ทว่าการกระทำนั้นกลับไม่เป็นผลธีร์เพียงแต่หัวเราะในลำคออย่างแผ่วเบาด้วยความพึงพอใจ แรงดันอันน้อยนิดของเธอมิได้ทำให้เขาสะท้านเลยแม้แต่น้อย เขากลับตีความมันว่าเป็นเพียง ลูกเล่นน่ารักๆ หรือเป็นท่าทีขวยเขินที่น่าเอ็นดูเสียมากกว่า

              ยิ่งเธอดันออกเขาก็ยิ่งโน้มตัวเข้าหา ประกบริมฝีปากลงไปอีกครั้งอย่างหนักหน่วง เพื่อยืนยันว่าไม่มีสิ่งใดจะหยุดยั้งสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นได้ในตอนนี้ธีร์ ไม่ปล่อยให้การจูบหยุดชะงัก แม้แต่ขณะที่มือหนาของเขาละจากการประคองใบหน้า ปลายฟ้า ไปปลดเข็มขัดและซิปกางเกงของตัวเองออกอย่างเร่งรีบ การเคลื่อนไหวนั้นรวดเร็วและเด็ดขาด จนแทบไม่มีช่องว่างให้หยุดคิด... หรือให้เธอได้ประท้วงอีกครั้ง

               ขณะที่เขาจัดการกับชุดของตัวเอง ดวงตาคู่คมยังคงจับจ้องที่ดวงตาของเธอ แต่ริมฝีปากของเขานั้น ไม่ได้ว่างเว้น

               จากจูบที่ร้อนผ่าวบนกลีบปาก ก็เลื่อนต่ำลงมาตามแนวไหปลาร้าที่บอบบางอย่างเชื่องช้า แล้วไล่ความเร่าร้อนลงมาตาม เนินอก ที่เผยออกจากการถูกปลดเสื้อเชิ้ตออกไปแล้ว ทุกสัมผัสเป็นการปลุกเร้าที่จงใจ ปล่อยให้ความเย็นของเคาน์เตอร์กับความร้อนของลมหายใจเขาเป็นตัวกระตุ้นสติอันเลือนรางของ ปลายฟ้า ให้ปั่นป่วนยิ่งกว่าเดิม