Chapter 5

He keeps on rubbing my back while I'm busy vomiting.

"Isusuka mo na ba ang internal organs mo?" Tanong nya dahil hindi pa din ako tumitigil.

Tangina, ano ba yon?

"Hindi na ako papasok don!" Angal ko na nagpatawa sa kanya.

"Okay. Iwan kana dito sa taong 1967." I froze at his words and slowly turned to him unbelievably.

"What is that look? We already discussed that we'll visit her birthdate first." He said and fix my hair. Napatango tango naman ako pero hindi pa din makapaniwala. Hindi pa ako buhay sa panahon  na to!

I excitedly run and tried to find people but he stopped me.

"They can't see you with that outfit of yours. Come here." He hissed and pulled me with him. May kinuha sya sa sampayan na nagpalaki sa mga mata ko.

"Magnanakaw!" Angal ko na nginisian lang nya.

"Shh." He said and pushed me to one of the houses.

"Hoy!" Angal ko at pinalo sya sa braso. Tumatawa lang syang binigay sa akin ang damit. Wala na akong nagawa dahil nandito na ako at wala akong alam sa panahon nato!

I stared at myself in the mirror na nandito sa bahay. What the hell...

"Manang!" Tili ko habang nakaturo sa sarili sa salamin. What the fuck?

"Jejemon pala sila dati-." I was cutted when I felt Apollo pulled me and signed me to keep quiet.

"That is the fashion trend this days. And please, behave." Sabi nya at hinila na naman ako. Nang maka alis kami doon sa bahay ay naglakad lakad lang kami. Sinusundan ko lang sya dahil sya naman ang may alam dito. I stopped walking when I saw his attire. I bit my lower lip while preventing myself to laugh. But I can't so I laughed!

"What am I gonna with you woman." He whispered and just pulled me again. Tawang tawa pa din ako dahil para syang manong.

"Ang breezy mo naman pare." I said while giggling. Hindi nya ko pinansin at pumasok sa isang hospital. Natahimik ako at napalingon sa paligid. Masyado na ngang malaki ang pinagbago ng Pilipinas.

"Andito na ba sila?" I asked him and he shooked his head.

"Let's wait for some time." He said and looked at his watch. Napapadyak ako dahil suot ko pa din yung rubber shoes na galing sa hinaharap. I giggled at the thought. Para akong alien dito sa panahon nila. Kung sabihin ko kaya sa kanila ang future?

Sabay kaming napalingon sa entrance ng hospital ng may wheel chair doon na pumasok na maraming nagtutulak at nagaasikaso. Nilipat nila yung babaeng buntis sa wheel bed na panay ang sigaw na manganganak na daw sya. Napangiwi ako dahil mukhang masakit nga.

"That's her." Apollo pointed at the pregnant woman.

"That's Zenia?" I jokingly asked and acted as shocked. Weirdo syang tumingin sa akin at nilagay ang kamay sa noo ko na parang tinitignan ang temperature ko.

"Kelan kapa naging palabiro?" Hindi makapaniwala nyang tanong na inirapan ko nalang. Papansin naman to. I just feel like I'm free here! Walang organization, responsibilities, kailangan patunayan, kahit na nasa mission din naman kami. Basta...malayo ako sa kanila. Pakiramdam ko kasi ay para akong ibon na nakakulong kapag andon ako. But now? I feel free!

I giggled and pinched Apollo's arm before following the doctors.

"I'm sorry ma'am, hindi po kayo pwede dito." Sabi ng isang nurse kaya huminto nalang ako sa labas ng Emergency Room at umupo sa isa sa mga bleachers.

"What will we do next?" I asked the man beside me. Hihintayin lang naman namin lumabas si Zenia mula sa sinapupunan ng nanay nya at aalis na din kami. Yun lang ang alam ko at sya na ang nag plano ng iba.

"We'll proceed to the year 2013." He said that made my brows furrowed. He sighed before turning to me.

"We need to monitor her whole year of service in the senate for us to know who's the suspect of her death." He explained that made me nodded. Hours had passed ng lumabas ang doctor sa ER kasunod ng nanay ni Zenia na natutulog sa wheel bed at sya na buhat ng mga nurse.

I turned to Apollo and he nodded before holding my hand. Nagpunta kami sa likod ng hospital kung saan isang bakanteng lote bago nya buksan ang portal. Nagdasal muna ako sa lahat ng santo bago pumasok. But since I'm a great adapter, nasanay na kaagad ako sa nakakahilong ride na yon.

"Pwede ba tayo dyan?" I whispered while looking at the huge building in front of us.

Apollo chuckled, "Ofcourse." he said that made my eyes widened.

"Talaga?" Hindi makapaniwalang tanong ko dahil hindi na kami mahihirapan kung ganoon!

He laughed again, "Yeah, kung dyan tayo nagta trabaho." he added that made me frowned.

"Paasa ka talaga kahit kelan." I whispered na mukhang hindi nya naman narinig.

"Paano na tayo ngayon?" I asked instead and turned to him.

"We need to be a senator." My eyes widened at his words.

"Tangina ka ba?" I unbelievably asked him but he just looked at me like telling me, 'sige, may naisip ka pang paraan?'

"Pero kahit na! Ilang months lang yung binigay sa atin tapos yung pagiging senator aabutin ng ilang taon!" maktol ko na nagpa iling sa kanya.

"Have you forgotten that we are a time traveler? Mage enroll lang tayo sa law school na pinasukan ni Zenia. And then we'd make the time faster para maka graduate na kaagad. We just need a diploma and ID anyways." Tamad nyang paliwanag na ikinatulala ko. What the fuck?

"Are you for real?" Tanong ko at umirap lang sya bago naglakad na paalis. Tangina hindi ko pinangarap maging senator!

Paano kapag nalugi ang pinas dahil sa akin? Sobrang dami ko ng kasalanan dadagdagan ko pa ba? I groaned and followed that asshole.

"KAPAG AKO BUMAGSAK SA LAW SCHOOL NA SINASABI MO, BAHALA KA SA BUHAY MO." I shouted dahil malayo na sya sa akin. Napapadyak ako dahil hindi man lang sya huminto kaya no choice ako kung hindi humabol.