Humihingal siyang napasandig sa pader habang hawak pa rin ang dib-dib. Her eyes were still in disbelief and her heart is beating faster against her chest. Kung dahil ba iyon sa ginawang pagtakbo o dahil sa gulat sa kanyang nakita.She thought it at first as hallucination, but as he spoke, as she clearly heard his voice, not just once but twice, para siyang nakakita ng multo. "So it's really is you..." Ulit nito as if he was also confirming that it was really her.As much as her, she can see that he's also in disbelief. Halatang-halata iyon sa mukha nito.She stand there looking at him in daze. Speechless and in widened eyes. When she saw him slowly taking his step towards her, wala sa sarili siyang napa-atras. She swallowed hard as she continue her step. Marahan lang nong una, hanggang sa tuluyan na siyang tumalikod at mabilis na tinakbuhan ang pinto. With the shocked she felt, running away is all she wants to do."Serene!"Narinig niya pang tawag nito. Pero hindi na siya nagpatinag
Nakakapaso ang panghapong sikat ng araw sa dakong iyon ng kastilyo, pero nanlalamig ang pakiramdam ni Serie habang humahakbang papunta sa lugar kung saan sinabi ni Elvira na naghihintay ang prin... Si Dylan.Her inside is churning, her hands is trembling. At kung hindi nga lang talaga niya pinipilit na ihakbang ang mga paa ay baka kanina pa siya nabuwal.Ah, sana panaginip lang talaga ang lahat ng ito. But as she walk closer and saw the silhouette of the man sitting comfortably on that bench under the shadows of the tree, she knew, it wasn't a dream at all. He's real. It was the reality. The reality she must face. Sandali muna siyang tumigil, pumikit pagkunwa'y malalim na nagpakawala ng hininga bago itinuloy ang paghakbang.But she halted her step again as she saw that he's not alone. May kasama ito. The same familiar face. Ang lalakeng kasama nito sa Isla Paraiso na napagtanungan niya noon. If she remember it right, his name is Alistair.Nakita niyang yumuko ito at bumulong kay Dy
"Tapos na ang trabaho mo?" Isang mabining ngiti ang ibinahid niya sa kanyang labi ng i-angat ang tingin sa nagtanong.Her smile was a mirror of the man infront of her who at the moment was smiling brightly at her.Somehow it was soothing. Nakakahawa ang ngiti niyong iyon kaya naman tila gumaan ang pakiramdam niyang kanina lang ay napakabigat.And not just him, kundi maging ang paligid ay nakakagaan ng loob. The beautiful plants with blooming flowers in that greenhouse was vitamins in the eyes. Lumapit siya sa kinaroroonan nito at pahinamad na umupo sa bench pagkunwa'y minasdan ito habang nagtatanggal ito ng mga tuyong dahon sa iilang halamang naroroon.Jervis Del Rosario. Her another Pilipino friend. Nagtatrabaho ito doon bilang hardinero. Ito ang nagme-maintain ng kaayusan at kagandahan ng greenhouse at hardin ng mahal na Reyna.Una pa lang ay magaan na ang loob niya rito. Maybe because he's the one who helped and gave her courage in her first month to what she called then the dark
Dahil sa gaganaping pagtitipon sa araw na iyon kaya mas maaga silang nagising. Sinimulan nilang gawin ang mga trabahong nakatoka sa kanila. Sa pagkakataong iyon, sa bulwagan ng naka assign si Serene. Anim silang naroroon. Tumutulong sa in-charge sa dekorasyon at table setting. Lahat sila abala. And for Serene, she like it that way. Hindi na siya magkakaroon ng pagkakataong isipin ang tungkol kay Dylan. She did that more than enough. Halos hindi siya nakatulog buong gabi kagabi sa kakaisip sa kanyang sitwasyon.Paano kaya niya malalagpasan ang darating na mga araw sa lugar na iyon ngayong si Dylan pala ang Prinsipe? Will she able to work in peace? Totoo kaya ang sinabi nitong magpapanggap itong hindi sila magkakilala? She really hope he will. At kung maaari sana, hindi na niya gustong muli silang magkaharap na dalawa. Posible naman iyon di ba? Malawak ang Palasyo at sabi ni Diane mabibilang lang sa kamay na nakakasalubong o nakakaharap ng mga empleyado ang mga nakatira doon. Onl
Sandali siyang natigilan ng mabungaran ang presensiya nito sa loob. Inisip pa naman niya na maaaring wala ito doon dahil abala ito sa paghahanda sa gaganaping pagtitipon para sa kaarawan nito mamayang gabi. But as she looked at his presence in front of her now, she realized that it was just her wishful thinking dahil sa ayaw na niya sana itong makaharap pa. "Pumasok ka, miss Madrigal." He opened the door widely. Saka pa lang siya nahimasmasan. She can't avoid him now, or maybe in the coming days too. Hindi niya alam kung ano ang kabuuan ng iniisip nito, ngunit isa lang ang sigurado siya, iyon ay ang katotohanang wala itong balak na tantanan siya. Ang sinabi nitong magpapanggap itong hindi siya kilala ay isa lamang kasinungalingan. Because as she sees it now, he is doing this on purpose. It was what she realized in all of this.Kaya mo iyan, Serie.. kaya mo iyan... She mumbled to herself like a spell. Pinilit niyang kalmahin ang kanyang sarili. Dahil kung hindi niya iyon gagawin
"B-Bitiwan mo ako." Mahina pero matigas niyang sabi.Sinubukan niyang kumawala, pero hindi siya nito pinagbigyan. Bagkus mas lalo pa nitong hinigpitan ang hawak sa kanya. "D-Dylan, ano ba! Sabi ng--"Her words has stuck on her throat when he pulled her and brought her into his arms for a tight embrace."Stay still Serie." Paos nitong utos. "This is my day, hindi mo man lang ba ako babatiin?" He said. Obviously with sarcasm in his voice. "This is all you can do for me for those hard days that I've been through when you left me. I've been in hell, alam mo ba iyon? Huh?"She was startled, shocked and in daze as she stare straightly on the window frame. Hindi niya alam kung ano ang ire-reaksyon niya sa ginawa nitong iyon. It was unexpected.Kahapon lang ay halos magbaga ang mga mata nito sa galit sa kanya. He even told her that they will pretend they don't know each other. Told her in her face that he's not crazy in love with her. That.. it was just his pride she had hurt. Kung ganoon,
--DYLAN--Marahan niyang binitiwan ang hawak na ballpen sa ibabaw ng mga nakatambak na papeles sa ibabaw ng center table sa may couch.He can't concentrate on the damn papers because his mind is wandering on the woman downstairs. Tapos na kaya ito sa ginagawa nito?Sandali pa siyang nanatiling nakaupo doon habang nakatingin sa kawalan bago siya nagdesisyon na tumayo at tunguhin ang pinto.He can't just seat there unfocus like that. Hindi niya rin magagawa ang trabaho niya ng maayos dahil okupado ng babae ang buo niyang isip.Maybe a glimpse of her will make his mind stable.Ah, nababaliw na talaga siya. Hindi na yata normal ang isip niya, because no matter how hard he tried to get her out of his mind, he just failed miserably. At the end of the day, he still found himself longing to touch her. Missing her like crazy. And waiting for her to come back to him even though she clearly told her that everything that happened between them was just a spur of the moment. That it was nothing b
Kumunot ang noo ni Serene ng pagmulat niya ng kanyang mga mata ay masilayan niya ang hindi pamilyar na puting kisame. Hindi iyon ang kulay ng kisame ng kanilang servants quarter. At ang kama... Bakit ang lambot? Wala sa sariling inikot niya ang antok pa niyang mga mata. At ang unang bumihag sa kanyang paningin ay ang malapad na likod ng bultong nakatalikod sa direksyon niya. Is she seeing things? Bakit parang pamilyar sa kanya ang--Lumagpas ang kanyang tingin sa full length mirror na nasa harap ng bultong iyon, eksaktong-eksakto naman na bumaba ang tingin nito. And their eyes met on that mirror.Halos mapatalon si Serene ng marealize niyang hindi siya namamalikmata. Natataranta siyang bumangon mula sa kama na halos magkandahulog siya.Hindi niya alam kung ano ang kanyang gagawin. The last thing she remember is her, cleaning the study room. Paanong nangyari na nandito siya't nakatulog sa kuwarto nito?"Did you had a good sleep, Serene?" Kalmado ang boses na tanong nito. His eyes