(Jay POV)
Papunta na sana ako sa lugar na pagkakainan na hinanda ko nga sa babaing special sa akin.
Nang biglang tumunog ang phone ko.
At halos mapa-uturn ako dahil nga sa balitang natangap ko galing sa ibang bansa.
Juan Carlos just passed away.
(Missamy POV)
Biglang umulan ng malakas at nagsitakbuhan ang mga tao. Napatakbo na din ako. Nang biglang may grade student na lalaking nadapa. Dahil napatakbo din para sumilong.
Nilapitan ko ito at tinulungan.
Nabasa na din ako.
May sugat ang tuhod niya.
Nang nanumbalik ang ala-ala ko kung paano nga naiyak si Kuya noon dahil sa pagkawala ng magulang namin.
Akala ko di siya iiyak kung di nga talaga biglang nanghina ang tuhod at nadapa.
Sinabi pa niya sa akin.
Masakit talaga.
Kuya… Alam kong di ako noon ang nad
(Jeff POV)Hearing the fucker’s name, makes me annoyed.Ngunit wala ngang pupuntahan itong pag-uusap Jeff, kung di mo bubuksan ang tenga mo para kay Missamy.“Yung… nadatnan mo akong hubad, tinakot ako ni Jude na papatayin niya si Kuya. May tao si Jude sa hospital, natakot ako. Kahit hinanda mo na nga ako na i-let go si Kuya, di ko parin kaya.”Blackmail.Tinakot siya ni Jude.Anong ibig sabihin na nasa hospital ang mga tauhan ni Jude?“Alam na ni Jude ang tungkol sa kapatid mo?”Ikinakalas na nga ng yakap ko sa kanya. Luhaan ang mata nito.Tumango siya.“Bakit di mo kaagad sa akin sinabi?”“Jeff, kala ko mabuting tao talaga si Jude. At okey lang na alam niya ang nangyari sa kapatid ko.”“Missamy!” Sigaw ko nga ng pangal
(Missamy POV)Naimulat ko ang aking mga mata. Dinig ko ang malakas na pagbuhos ng ulan. Nang inangat ko ang aking kamay, di ko magawa dahil hawak ito ni Jeff.Saka ko naalala na wala na si Kuya.Tahimik akong napaluha at umiyak.Dahan-dahan kong kinuha ang kamay ko kay Jeff. Saka nga napapunas ng luha ko.When you lose a sibling it's like a piece of you has gone away. It's hard to come to terms with the fact that you will never get to see this person again.Hear their voice that one last time, see them smile or even fight with them over and over.Juan Carlos left you already Missamy.The news hit me in a way that is somewhat indescribable. He was and still is one of my best friends, best buddy and one of the greatest heroes in my life.I damn in hurt Kuya.Haha. Naman eh. Lagi na lang ako umiiyak.Alam ko hahayaan mo lang ako umiyak.Then do
(Missamy POV)“Stop Missamy. Di ito magugustuhan ng kapatid mo. Sabihin pa niya na talagang binubully kita. Ayoko naman na multuhin ako ng kapatid mo. Please.”Napatango na lamang ako.Ngunit tumulo parin ang luha ko sa mahapdi kong mata. Pinunas yun ng daliri ni Jeff.Hangang sa may kumatok, at ng bumukas yung dalawang bata. Yakap pa nga ni Seven si Pimples.“Mommy Charm.” malungkot na tawag sa akin ni Icy.Saka nga tinulungan ni Jeff na maka-akyat sa higaan. Saka niyakap ako nito.“Uncle Carlos for sure will have his very own wings.”Imagination ng bata na inimagine ko nga.Ang puti ngunit ang snub parin ni Kuya.“Thank you.”“We will always right here for you Mommy Charm.”Saka napayakap din sa akin si Seven.Hangang sa niyakap nila akong tatlo.
(Missamy POV)Nang tuluyan kaming nakalapit. Napabitaw ako kay Jeff, at ng masilip ko si Kuya. Halos, bumuhos ang luha ko.Mabuti na lang talaga Kuya, nakumbinsi ako ni Jeff na paghandaan ang araw na ito.Ang pagdating mong to.Parang natutulog lang si Kuya.Di man ako gaano umiyak ng mawala ang magulang natin dahil pinagbawalan mo ako. Kailangan natin maging matatag. At nadouble nga ang pagiging matatag mo dahil sa akin.Kuya, may mga moments tayo na di ko makakalimutan.Memories of pure joy, like a beautiful moments na kala nga natin di natamasa ang pangit na buhay na dumating sa atin.Moments of emptiness, longing for someone to understand a world beyond all contemplation.Di ko makakalimutan ang pa-ice cream mo lagi kapag umiiyak ako.Moments of sadness, lost in an abyss far deeper and more terrifying than even
(Jeff POV)Matapos ang isang linggo na pagluluksa. Hinatid na namin sa huling hantungan si Juan Carlos. Katabi nga ng kanilang magulang.Umiiyak parin si Missamy sa bisig ko. Lilipas din ito Missamy.Juan Carlos, hangang sa muli.Na parang muli kong nakita sa isipan ko ang ngiti niya. Ang ngiti na naniniwala sa aking pangakong binitawan.Mas hihigitan ko pa ang pagmamahal mo kay Missamy.Pinaiyak mo si Missamy.Nang makauwi na kami. Malungkot parin ang pamamahay ko dahil nga di parin magawang ngumiti ni Missamy.It takes time Jeff.Inihanda ni Butler Nang ang diner date namin ni Missamy. Nadatnan ko si Missamy na abala nga sa gamit na iniwan ni Juan Carlos mula pa sa opisina nito.“Jeff.” pakita niya sa akin ng isang bonsai plant.“Mabuti di ito namatay.”&l
(Missamy POV)Nang magising ako, nai-unat ko ang aking kamay at paa. Na kamuntik ko na ngang matamaan si Jeff.Ang himbing nang tulog niya.At ramdam ko parin ang sakit ng katawan ko, dahil nga sa ginawa niya kagabi.Oo, tuluyan ko na ngang ibinigay sa kanya.Nagkalat talaga sa sahig ang saplot namin.Babangon na ako ng biglang hilahin ako pabalik ni Jeff sa pagkahiga. Saka pinulupot ang paa sa aking mg binti.Niyakap niya ako. At isiniksik ang mukha sa buhok ko.Ahem.Parang maglalayab na naman ang init kapag di pa kami bumangon.“Jeff.” na naghihintay ito sa sasabihin ko.“Sa tingin ko kailangan na natin bumangon?”“No.” flat niyang sagot. Ngunit…“I want to make love with you again Missamy.”(Catherine POV)Napapainom si
(Shin POV)“Mahinahon ka nga. Mapaghahalataan tayo dito.”“Ano ginagawa mo pala dito?”“Dinadalaw lang alma matter ko.”“Alma matter?”Napatango ito.“Dito din si Missamy ah.” Ngumiti din siya.“Kilala mo na noon si Missamy.” na lalong ikinatango niya.“Teka, ang isang kagaya mo na pinakamayaman sa lahat ng babae, ito alma matter mo?”“Anong masama doon?”“Sabagay, ano nga ang masama doon. Water Lily nga pala, ka-ano-ano mo ba si Anthony?”“Errr… Sinong Anthony?”“Secretarya ko, na parang di na kumakain, pero oras-oras naman may kinakain. Kagaya ng mga ganto. Ang hilig niya dito.”“A
(Missamy POV)Maraming dahilan, at ang karamihan nga masasakit sa bawat parte.Kailangan nila iwan ang kanilang anak dahil nga di nila kayang panindigan ang mga kinakailangan ng isang bata.Bakit naisipan pa nilang gumawa?Don't tell me dala lang ng gutom nila tungkol sa isang bagay.Haist.“Alam niyo. Wag kayong malungkot dahil walang magulang na talagang inambanduna ang kanilang anak. Dahil di nila ito gusto. Ang isang ina pa lang, dinala na nila kayo sa tiyan niya ng ilang buwan. At yung tatay…”Kung may puso o guilty man lang, dahil nakadepende talaga sa kanya kung pananagutan niya at iiwan ang pagiging bachelor niya.Madami kasing lalaki ang walang paki-alam pagkatapos nga ng ginawa nila. Tss. Nakakainis sila.“Siguro wala siyang kakayanan talaga na mabuhay kayo ng maayos.I mean, hindi kayo ang tinutukoy ko dahil napaka bless