ViaDeleted social media. Cannot be reach. Wala narin ang mga gamit niya at tanging sulat lang ang iniwan nito para sa mama ni Dale."Sabihin na kaya natin kay Dale." pangungumbinsi ni Gail sa akin.Kung tutuusin ay kailangan niya ring malaman dahil may karapatan naman talaga siya. Kinuha ko ang cellphone ko at dinial ang number ni Dale pero hindi niya ito sinasagot. Nakailang tawag ako pero hindi niya ito sinasagot.Sinunod kong tinawagan si Kian at baka kasama niya at agad naman niya sinagot."Napatawag ka love." bungad niya."Kasama mo ba si Dale? Hindi kasi namin siya matawagan." saad ko."Hindi siya pumasok. Bakit? May problema ba?" duda niya.Tiningnan ko si Gail bago ko sinagot ang tanong ni Kian."Umalis kasi Andrea at hinahanap kanina ni Dale." Kwento ko."Umalis? Bakit? May nangyari ba?" Tanong niya."Mahirap ipaliwanag sa phone eh. Tapos na ba klase mo?" "Kian, can you check this one?" kumunot ang noo ko. Boses yun ni Trisha ah."Magkasama kayo?" bigla lumakas ang dagundong
ViaMaganda ang gising ko kinaumagahan. Bumungad din ang text sa akin ni Kian na hindi na niya ako masusundo at magrereport na daw sila ngayong araw. Hindi na ako nagtanong po kundi sinuportahan ko siya agad na kaya niya iyon.Siguro ay pagkakataon narin para makabili ng bike niya. Hindi ko kasi nadaanan kahapon iyong shop at baka magka-idea siya.Pagkalabas ko ng kwarto ay kaaalis din ni papa. Hindi ko na tinanong kung saan pupunta at siguradong sa trabaho siguro niya. Kay mama na ako nagpaalam.Pagkalabas ko ng bahay ay sakto rin ang labas ni Gail. Sinalubongan ko siya ng malawak na ngiti.Nagsalubong naman ang kilay niya ng makita ako."Ngiting painggit?" sabay irap sa akin."Hindi ah. Sadyang maganda lang ang gising." saka inipit ang ilang hibla ng buhok ko sa tenga ko."Weh. Ano naman ginawa niyo kahapon?" tanong niya.Biglang sumulpot sa isipan ko ang nangyari sa park. Biglang lumawak ulit ang ngiti ko."So ganyanan na pala tayo ngayon. Ngitian nalang." medyo naasar nitong rekl
ViaGusto kong magalit. Gusto ko siyang sigawan. Gusto kong ilabas lahat ng sama ng loob ko. Pero agad nawala lahat ng makita ko siya. Agad nabura nang yakapin at umiyak ako sa harap niya, na para bang nakahanap ako ng taong nakakaintindi sa akin kahit hindi ko pa nasasabi ang lahat sakanya.Hinayaan niya lang akong ilabas lahat ng damdamin ko sa harapan niya. He didn't say anything. He just listened. He just waited until I calm down.Nang gumaan ang pakiramdam ko ay sinabi ko sakanyang ayaw ko munang pumasok. Hindi naman niya ako sinermonan o pinagalitan. Sinamahan pa niya ako. He let me divert everything until I can see myself smiling now."Maglalakad lang ba tayo?" tanong ko ng mapansing iyon lang ang ginagawa namin sa buong oras na nasa mall kami ngayon.Hanggang window shopping lang at tamang tingin sa presyo kapag may napusuan then sabay balik din kapag mabigat sa bulsa. Halos malibot na namin ang buong mall pero hindi parin namin alam kung saan kami tutungo."Saan mo ba gustong
ViaNanatili ako sa loob ng store at nagbabakasakaling babalik siya dito. Nilagay ko sa carrier ang cake at letter ko sakanya.Tinext ko siya sa dating number niya. Siguro naman ay binalik na sakanya ang cellphone niya. Sinubukan ko ring tawagan pero cannot be reach. Naabutan na ako ng gabi kakaantay kay Kian dito. Tiningnan ko ang bike na regalo ko sana ngayon para sakanya. Makikita pa kaya niya? Magagamit pa kaya niya?Pinikit ko ang mata ko at mukha niya agad ang nakita ko. Tumulo ang luha ko ng makita ko ang mga ngiti niya. Maya maya ay humikbi na ako at tinakip ang mga palad sa mukha. Ayaw kong mag-isip na iniwan niya akong walang pasabi. Hindi niya gawain iyon. Nagsasabi siya kung may mga pupuntahan o ano.Kaya ba ibang iba siya ngayong nagdaang araw? Yung tipong kung niyayakap ako ay parang mawawalay siya nang napakatagal? Yung titig na para bang sinusulit ang bawat oras na nakikita ako? Ang sakit. Hindi ko kaya."Kian, bumalik ka please." hagulgol ko.Sa patuloy na pag-iyak ko
ViaUnang mulat ko ng mata ay halos hindi ko maanigan ang mga taong ngayon ay nasa harapan ko. Malabo at halos hindi ko makilala. Pinikit kong muli ang mata ko at dahan dahan na minulat.Nilibot ko ang paligid at puro puti ang nasa paligid ko. Nang medyo luminaw ang paligid ko ay tiningnan ko ulit ang mga taong nasa tabi ko ngayon."Via." napunta ang tingin ko kay Gail. "Kamusta pakiramdam mo? Nakikilala mo pa naman ako noh?" paninigurado niya.Tiningnan kong muli ang paligid. Nilibot."Bakit ako nandito?" tanong ko. Binalik ko kay Gail tingin ko. "Nasaan sila mama? Si papa?" Agad na taranta ko ng maalala sila."Via." malungkot nitong sambit sa akin.Agad akong bumangon na medyo kinahilo ko at hawak sa ulo ko. May bandahe itong nakapapulot."Iha. Huwag ka munang bumangon. Mahina ka pa."Tiningnan ko si tita Del. Ang mama ni Gail. Nanubig ang mata ko."Tita, si mama at papa po? Nasaan?" tanong ko.Malungkot akong tinitigan ni tita. Mahigpit ang pagkahawak niya sa kamay ko na parang gust
ViaNasa labas ako ngayon ng presinto para ibigay sana ang ebidensyang nakuha ko at iopen ulit ang kaso sa nangyari kina mama at papa, kaso parang may pumipigil sa akin.Hahakbang na sana akong aakyat papunta sa loob ng may tumawag sa akin. Nilingon ko iyon. Isang matandang lalaki. Nakasuit at may malaking sling bag na parang lagayan ng loptop. Naka eyeglass at ilang puting buhok na rin. Medyo magulo rin ito na para bang aakalain mong kagigising lang niya."Miss Morales, am I right?" tanong niya. Tumango ako."Ako nga po. Bakit niyo po ako kilala?" takang tanong ko."Because you are supposed to be my client. I'm attorney Joe Agustin. A lawyer. May 15 na kasong naipanalo at dalawa palang ang talo dahil tumagilid ang kliyente ko. Interisado rin ako sa kaso ng mama at papa mo. Gusto mo bang tulungan kita?" kumunot ang noo ko."Po?""Napanood ko kasi ang nangyari sa mama at papa mo sa news. Nakausap ko rin ang tita mo at willing din sana siyang kunin ako para sa kaso ng magulang mo pero ka
ViaKagabihan din ng araw na iyon ay tinext ko na si Attorney Joe na hindi ko na itutuloy ang kaso. Nagtaka at marami siyang tanong sa una pero naintindihan niya din ako sa dulo. Isa pa ay wala rin akong sapat na pera para pambayad sakanya. Ayaw ko rin iopen kay tita at baka magalit siya sa akin sa pagbigla biglang desisyon ko.Unang pumasok sa isip ko ay ang makatapos sa pag-aaral. Kailangan kong makapasok sa kumpanya nila. Wala ng ibang paraan kundi iyon lamang. Hindi naman ako pwedeng magsigaw sigaw sa harapan nila o kaya naman ay pumasok bilang katulong para makakalap lang ng impormasyon. Kailangan kong makapagtapos para hindi nila ako maliitin kung sakaling makilala at makaharap ko sila.Habang nag-aaral ako ay sinubukan kong maghanap din ng trabaho. Para makatulong at hindi maging pabigat din kina tita sa bahay. Lumaki akong binigay lahat sa akin kaya kailangan kong habaan ang pasensiya ko dito. Kailangan kong kumayod para sa sarili. Wala na akong ibang aasahan pa. May anak rin s
ViaAfter I read the note, I went out to find him. Hindi ko na siya makita. Tinuloy ko parin ang paglalakad para hanapin at bahala na kung saan ko ako dadalhin ng mga paa ko mahanap ko lang siya.Nagbabadya narin ang kalangitan na para bang uulan ng kahit na anong oras. Sa paglilibot ng mata ko at hanap sakanya, napansin ko ang isang lalaking naglalakad na kaparehas ng suot kanina ni Kian.Tinakbo ko itong nilapitan at hinawakan ang kamay na agad naman nitong kinalingon. Napaatras at bitaw ako ng maling tao pala ang nilapitan ko. Nilibot kong muli ang paligid. Naiiyak na ako.Yung tipong sobrang excited mong makita siya at mayakap din. Tinuloy kong muli ang paglalakad hanggang sa makita ko siya sa isang bus stop. Alam kong siya na ito. Kilala ko ang likod at side nito kahit hindi kita ang mukha. Nakatalikod at nakapamulsa sa bulsa ng jacket nita. Nakacap.Naglakad akong lumapit sakanya. May parte sa akin na naiiyak ako sa tuwa."Kian." mahinang tawag ko at alam kong sapat iyon para mar