“Let’s talk please...” pagmamakaawa niya mula sa kabilang linya. “Nandito ako sa labas, sa harapan ng bahay niyo,” dugtong niya.
Lumapit ako sa bintana at hinawi ang makapal na kurtina. Sumilip ako at nakita siyang nakatayo sa harapan ng gate at nakatingin sa direksyon ko. Tiningnan ko ang oras at maghahating gabi na. Sinara ko ang bintana at pinatay ang ilaw.
Ilang araw niya rin akong kinukulit at hindi ko siya pinapansin. Hindi mangyayari ‘yon hanggat hindi siya pumipili. Bukas makalawa na namin pagpaplanohan ang kasal pero hanggang ngayon wala siyang sinasabi.
Isang oras na ang lumipas kaya sumilip ulit ako sa labas ng bintana. Gaya ng inaasahan ay umalis na siya. Isasara ko na sana ang bintana pero nahagip ng mga mata ko ang pigura niya sa kabilang parte ng kalsada. Nakasandal siya sa isang poste habang sumisipa ng bato. Ngayon lang siya nakapaghintay nang ganito ka tagal. Sa limang taon naming pagsasama ang pinakamatagal ay humigit-kumulang kalahating or
Maaga akong gumising para paghandaan ang napakalaking pasabog na ihahandog ko sa mga taksil. Ngayong araw na namin aasikasuhin ang para sa kasal. Kasal na paghahandaan lang sa loob ng tatlong araw.Kinuha ko ang AKV purse saka tinungo ang pinto. I turned on my phone and I was bombarded with tons of messages mostly from Zander. May natanggap din akong text mula kay Dad. Tinanong niya kung nasaan ako at kung bakit hindi ako umuwi kagabi. Lumabas na ako ng kuwarto nang mag-ring ang cellphone ko. It was mom.“Where are you? We’ve been waiting here for half an hour!” she shouted over the phone.“I’m on my way,” I replied and head to the elevator.“You better hurry, Anastasia,” she warned and ended the call.Pinindot ko ang ground floor button. Habang naghihintay sa pagbaba ng elevator ay tumunog ang notification ng cellphone ko. It was another email from user AAAAA. Pinindot ko ang notification at di
“Woah...” Inangat ko ang dalawang kamay at umatras. “I am nobody’s wife here.”Humugot siya ng malalim na hininga. “Napag-usapan na natin to, Anastasia. At nakapagsunduan nating–”“Magbabago at hindi na uulit.” Ako na ang tumapos sa sasabihin niya. “But what happened? You did it again.” I proceeded to the next slide.Naglalaman ang slide ng video ni Zander at Ella na naglalampung*n sa loob ng kotse. Titig na titig siya sa laptop. Nanginginig ang baba niya habang pinapanuod ang video.“This video was taken inside your car yesterday at twelve thirty-nine in the afternoon at the Wallows’ parking lot. And we talked and sort things out the day before yesterday, Zander.” My revelation was a big slap on his face. “And wait! There’s more...” Pumalakpak ako at bahagyang tumalon-talon na parang nae-excite.In-exit ko ang PowerPoint at pumunta sa photos
Nagising akong wala na ngang naggo-good morning ay sumasakit pa ang ulo. Napahilot akonsa sintido. Kaya ayaw kong uminom. Sumandal ako sa headboard ng kama at saka tumitig sa kisame.Unti-unting nagsalubong ang mga kilay ko. Umayos ako ng upo at nilibot ang tingin sa silid. Ni katiting na parte ng kuwarto ay hindi pamilyar sa ‘kin. Lumaki ang mga mata ko nang maalala ang huling nagising ako sa hindi pamilyar na kuwarto ay nagising akong hindi na birhen.“Damn, Anastasia. Did you commit the same mistake again?” bulong ko sa sarili.Kagat-labi kong hinablot ang makapal na kumot at dahan-dahan itong inangat. Nakahinga ako nang maluwag nang makitang suot ko pa rin ang itim na gown. Pilit kong inaalala ang nangyari kagabi. Mabuti na lang at sa tuwing nalalasing ako ay hang over lang ang napapala ko at hindi amnesia.Hinanap ko ang purse pero agad kong naalalang naiwan ko ito kahapon sa venue. Natigilan ako at napaupo sa gilid ng kama.
Pagkaalis ni Mom ay pinaubaya ko muna ang lahat kay Mang Kanor saka tinungo ang opisina. Patungo pa lang ng gusali ay tanaw ko na ang mga taong napapalingon sa gawi ko. Wala akong pakealam kung magmukha akong Tanga dahil sa suot ko.Patakbo kong inakyat ang hagdan papasok ng SI. Kulang na lang ay kumanta ako ng Romeo take me somewhere we can be alone. Dumiretso ako sa opisina ni Dad pero wala siya maski ang sekretarya niya. Wala akong nagawa kung hindi ang maghintay.“Wala kang isang salita, Xeonne. Sa ‘yo mismo nanggagaling na sa SI mo ibibigay ang proyekto.”Nagsalubong ang kilay ko sa narinig. Boses ‘yon ni Dad at mula sa labas ng opisina.“Huwag mong ibalik sa ‘kin ang sisi, Sullivan. Ikaw ang unang sumira ng usapan natin. Klaro pa sa tubig ng Palawan ang sinabi ko sayo’ng si Anastasia ang hahawak ng priyekto,” sagot naman ni Xeonne.I heard my name. Tinungo ko ang pinto at nakinig sa usapan nila.
Nagising ako sa ingay gawa ng pinaghalong tunog ng hilik ni Reneigh at pag-ring ng cellphone ko.Humikab pa ako bago sagutin ang tawag. “Hello?”“You don’t have to show up as the bride but you must show up as the bride’s sister, as Ella’s sister.” It was mom.Nagising ang buong sistema ko sa narinig. Napaupo ako. Sasagot na sana ako pero pinatay na niya ang tawag.“Ano’ng nangyari, Tasya?” tanong nang kagigising lang na si Reniegh. Bahagyang nakapikit pa ang mga mata niya.“Mom called. Hindi na raw niya ako ipapakasal kay Zander.” Napatulala ako sa walang hanggan.Ito naman ang gusto kong mangyari pero bakit nasasaktan ako? Dahil ba sa gustong ipagawa ni Mom o dahil sa katotohanang wala silang pakealam na naglayas ako?“Edi mabuti–”“She wanted me to attend Ella’s and Zander’s wedding,” mahinang sambit ko.Na
Pagkamulat ng mga mata ko ay nagising ako sa isang hindi pamilyar na lugar. Napahawak ako sa ulo dahil sa muling pagkahilo. Pilit kong umupo at sumandal sa head board. Inikot ko ang tingin saka ko nalaman na nasa ospital ako. Napayuko at pinaglaruan ang mga daliri. Aside from me, the room is empty. It’s wide and comfortable but empty. I was all alone. No one bothered to stay with me.Inalala ko ang huling nangyari. Nasa kasal ako nila Ella at Zander. Syempre uunahin nila ang kasal kay sa sa ‘kin. I am Anastasia not Ella. To them I am nothing. I got off from bed when the door opened.“Gutom ka na ba?” bungad ni Reneigh pggkapasok niya ng kuwarto. May bitbit siyang isang basket ng prutas.Saka lang nagreklamo ang tiyan ko nang marinig ang tanong niya. “How long was I out?”Lumapit siya at nilagay ang basket sa mesa na katabi ng hospital bed. “Hours. Maybe four to five hours?”“How about the weddin
“Gag* ka ba? Paano si Ella?” hindi makapaniwalang tanong ko.Inabot niya ulit ang magkabilang pisnge ko. “She doesn’t have to know. No one have to know. Ang importante ay alam nating nagmamahalan tayo.”Ngumiti ako at inabot ang mga kamay niyang nasa magkabilang pisnge ko sabay haplos gamit ang mga hinlalaki ko. Numiti siya pabalik.“Mahal na mahal kita, Anastasia.” Pumikit siya at dahan-dahang hinilig ang ulo paharap. Konti na lang ay maglalapat na ang mga labi namin.“Ulol,” nakangiwi kong sabi na agad niyang ikinamulat ng mga mata. Tinanggal ko ang magkabilang kamay niya. “Ilayo mo ‘yang pagmumukha mo kung ayaw mong basagin ko ‘yang ilong mo,” banta ko.Mabilis siyang umayos ng tayo at umatras. “Anastasia–”“Huwag mo akong ma-Anastasia Anastasia. Ang kapal ng mukha mo. Gagawin mo pa talaga akong kabit? Ilang oras ka pa lang ngang ikinasal
Ang saya ko ngayong araw dahila sa mga bumisita na hindi lang kuwarto ko ang pinuno kundi pati na rin ang puso kong pinuno nila ng saya. “Magkakaroon na tayo ng bulilit Anasatsia,” nakangiting sabi ni Mang Kanor. “Ninong ako ha?” hirit ni Mang Oscar. “Ako rin ha...” Hindi naman nagpahuli si Mang Puldo na nakalabas na ng ospital no’ng nakaraang linggo. “Ninong kayong lahat,” nakangiting sambit ko sa kanila. Napuno na naman ng hiyawan ang kuwarto ko. Kinuha ko ang nakaempake nang mga gamit. Ngayon na kasi ang labas ko. “Ang swerte mo sa kanila,” bulong ni Reneigh nang hindi inaalis ang tingin sa mga tao ko, sa pamilya ko. “At sa ‘yo,” dagdag ko sabay baling sa kanya. Napatingin s‘ya sa ‘kin at binigyan ako ng isang matamis na ngiti na ginantihan ko rin nang gano’n ka tamis na ngiti. Mabilis namang kinuha sa ‘kin ni Mang Kanor ang bag. Ang maliit na bag ay kinuha naman sa ‘kin ni Conan. Buong araw ay wala akong ginaw