Kinabukasan, dumating si Stefan sa bahay nina Criselda at pinindot ang doorbell. Laking gulat ng ginang na siya mismo ang bumisita, at mas nagulat pa siya nang marinig ang dahilan ng pagpunta nito.
“Tuwing birthday ni Natalie, lagi akong may regalo para sa kanya. Pero ngayong taon, nakalimutan ko. Kaya gusto kong hingin ang permiso ninyo, Tita, para isama siya at mamili ng regalo kahit late na,” maayos na sabi ni Stefan.
“Regalo… para kay Natalie?” tanong ni Criselda na parang hindi agad makapaniwala.
“Opo, Tita.”
“Sige, tatawagin ko siya. Umupo ka muna, hindi ko alam kung gising na siya.”
“Salamat po, Tita.”
Mabilis na umakyat si Criselda at kumatok sa pintuan ng anak. Ilang sandali lang, bumukas iyon at lumabas si Natalie. Agad niyang napansin ang pagmamadali at pagkabigla sa mukha ng ina.
“Ma, ano’ng nangyari? Parang natataranta ka.”
“Eh paano kasi, biglang dumating si Stefan. Sabi niya, gusto ka raw niyang isama para mamili ng regalo sa birthday mo.”
“Si Stefan? Totoo ba ‘yan?” halos mapaawang ang bibig ni Natalie, hindi makapaniwala.
“Oo. Ako nga mismo nagulat. So, sasama ka ba, anak?”
“Sasama ako, Ma.”
Napailing na lang si Criselda. “Naku, anak… parang ayaw ko na sanang palakasin pa ang damdamin mo sa kanya.”
Nagmadaling bumaba si Natalie, at nang makita si Stefan na nakaupo sa sala, bumilis ang tibok ng puso niya. Hindi niya inaasahan na pupuntahan siya nito, lalo na para sa isang bagay na espesyal.
“Magandang umaga, Stefan,” bati niya, nakangiti at magalang.
“Alam mo naman, dati, palagi kitang binibigyan ng regalo tuwing birthday mo. Nung nasa probinsya ako, hindi ko nagawa. Kaya ngayong nandito ka na ulit, gusto kong ituloy. Utos na rin ni Mama na huwag kong palampasin,” mahabang paliwanag ni Stefan.
Napangiti sandali si Natalie, pero agad ding nalungkot nang mapansin ang huling sinabi. “Kung hindi ka naman taos-puso, huwag na lang. Hindi ko naman hinihingi.”
“Sinabi ko na kay Mama na bibili ako, kaya tutuloy tayo. Huwag ka nang masyadong magdrama. Pipili ka lang, ako ang magbabayad, tapos tapos na,” malamig na sagot ni Stefan.
“Sige. Para matapos na lang,” mahina niyang tugon, halatang may tampo.
“Sumama ka na sa akin. Nasa labas ang kotse. Hintayin mo ako sa tapat ng bahay.”
“Oo.”
Pagbaba niya, sinabi ni Natalie sa ina ang plano nilang mamili. Hindi maitago ni Criselda ang pag-aalala.
“Anak, sigurado ka ba? Hindi ba mas mabuti kung iwasan mo na lang si Stefan? Di ba ‘yan naman ang gusto mo noon?”
“Hindi naman talaga siya ang may gusto. Pinilit lang siya ni Tita Sally. Ayaw din niya, Ma.”
“Ganun ba… Eh kung si Tita Sally ang may sabi, wala na tayong magagawa. Kilala ko ang ugali niya. Pero sana naman, hindi siya nag-utos na si Stefan mismo ang bumili para sa’yo.”
“Wala naman siyang binanggit tungkol doon. Baka hindi naman.”
“Mabuti kung ganun. Pero tandaan mo, Natalie, sapat na ‘yung kuwintas na suot mo. Kung mamimili pa kayo, pumili ka na lang ng simple, ‘wag ‘yung mahal.”
“Hindi ko rin alam, Ma, kung saan niya ako dadalhin mamili.”
“O siya, siya. Ayun na, dumating na ang kotse niya. Sige na, sumama ka na.”
“Oo Ma, babalik din ako agad.”
Tumango si Criselda, bagama’t bakas pa rin sa mukha niya ang pagkabahala.
Paglabas ni Natalie sa harap ng bahay, agad niyang nakita ang kotse ni Stefan na nakaparada na roon. Binuksan niya ang pinto sa tabi ng driver, umupo, at isininturon ang seatbelt. Pagkatapos ay ngumiti siya nang tipid sa lalaki.
“Stefan, saan mo ako balak dalhin para bumili ng regalo?”
“Sa mall na malapit lang dito,” maikli niyang sagot bago iikot ang manibela at umusad palabas ng kanto.
Tahimik ang loob ng sasakyan. Tanging ugong ng makina ang naririnig. Hindi malaman ni Natalie kung kailan siya kakausapin ni Stefan, kaya siya na mismo ang nagbukas ng usapan.
“Kamusta ka na ba, Stefan?”
“Ganun pa rin.”
Saglit siyang nag-alinlangan bago tuluyang nagsalita. “Akala ko… ikakasal ka na kay Selena.”
Hindi agad sumagot si Stefan. Nanatiling seryoso ang mukha habang nakatingin sa kalsada. Napakagat-labi si Natalie at gusto nang sampalin ang sarili. Bakit niya pa binanggit ang tungkol sa babaeng iyon—na siya ring naging dahilan kung bakit nasira ang lahat noon?
“Wala namang saysay kung hindi naman nagmamahalan,” sa wakas ay tumugon si Stefan, saka siya tiningnan ng may titig na para bang nagsasabing huwag na niyang ungkatin pa.
“Ganun ba…” bulong ni Natalie, at bigla siyang kinilabutan. Muling bumalik sa isip niya ang mapait na alaala ng gabing iniwan siya ng sugat at sakit ng mga salita ng lalaki.
‘Nakalimutan mo na ba, Natalie, kung gaano kasakit ang iniwan niyang sugat sa’yo?’ bulong ng isip niya, kaya’t hindi niya namalayang napayakap siya sa sariling katawan.
“Nilalamig ka ba?” tanong ni Stefan nang mapansin iyon.
“Ha? Hindi… hindi naman,” mabilis niyang tugon, kahit na sa isip niya ay malinaw pa rin ang mga mapapait na salitang binitiwan nito noon: “Pag-aari na kita, tapos umalis ka na sa buhay ko, batang malandi!”
Napatingin si Stefan sa kanya, tila nag-aalala. “Bakit parang namumutla ka bigla? Hindi ka ba maginhawa ang pakiramdam?”
“Wala ‘to, Stefan. Huwag mo na akong intindihin.”
“Baka naman natatakot ka sa akin.”
“Ano ka ba, hindi no,” mabilis niyang tanggi, halos pabirong tinig, kahit ramdam niya ang kaba.
“Dahil lang nabanggit ko si Selena… naalala mo ‘yung sa atin, ‘di ba?” Tinapunan siya ni Stefan ng matalim na tingin habang nakahinto sila sa traffic light. Kapag kasama niya ang iba, kaya ni Natalie na maging normal, pero kapag silang dalawa lang, para bang bumabalik lahat ng alaala.
“Hindi na. Nakalimutan ko na ang lahat,” sabi ni Natalie habang mahigpit na pinagdikit ang mga daliri niya sa kandungan.
“Sigurado ka bang nakalimutan mo nga?” tila hindi kumbinsido ang tono ni Stefan.
“Oo.”
“Eh bakit hindi mo ako inimbita sa birthday mo kahapon? Dati, lagi kang nakadikit sa akin, pinipilit akong bumili ng regalo para sa’yo.” Habang sinasabi iyon, umandar na muli ang sasakyan nang mag-green light. Hindi niya tinanggal ang tingin sa daan, pero malinaw na may hinihintay siyang sagot.
“Na-guilty lang ako… ayaw ko nang maging pabigat,” mahinang sagot ni Natalie.
LOGIN
