Kabanata 14

Habang nakatitig sa papalayong kotse, hindi pa rin matukoy ni Aliyah kung saan niya nakita ang binata. Sa gwapong hitsura at may dating na gano’n, imposibleng hindi siya nagmarka sa isipan niya. Pero saan nga ba? Habang iniisip iyon, napapailing siya sa inis. Nang tumingin siya sa bahay, wala pa ring senyales na lalabas si Natalie.

Samantala, ang gwapong lalaki kanina ay tuluyan nang pumasok sa loob.

Pagpasok ni Priam, agad siyang nagtaka nang makita si Natalie sa sala, hawak ang kahon ng cake habang si Tita Sally nama’y abala sa pagpili ng alahas.

“Priam, nandiyan ka na pala,” bati ni Tita Sally.

“Opo, Ma. Pero ano’ng meron dito? Bakit nandito si Natalie ng ganitong oras?” Tiningnan niya ang cake, tapos si Natalie, at saka sumulyap kay Stefan.

“Birthday ng anak ni Criselda, kaya hinahandugan ko ng regalo. Hindi ko pa lang mapili kung alin,” paliwanag ni Tita Sally.

Napakunot ang noo ni Priam. “Ano ‘to, Ma? Cake kapalit ng alahas?”

“Priam!” agad na saway ni Tita Sally. “Huwag mong pagsalitaan nang ganyan si Natalie. Umupo ka rito at tulungan mo akong pumili.”

Namula si Natalie sa hiya, pero wala na rin siyang nagawa. Kahit ilang beses siyang tumanggi, ayaw paawat ni Tita Sally at talagang gustong magbigay ng regalo. Sa huli, si Priam pa ang pumili—isang pinong white gold na kuwintas.

“Bagay sa kanya ‘to, Ma. Tama ba, Kuya Stefan?” ani Priam, sabay kindat kay Stefan.

“Pwede na,” tipid na sagot ni Stefan. Ayaw na niyang humaba pa ang usapan.

“Yan na nga, Ma. Pinaka-ok na ‘yan,” dagdag pa ni Priam.

“Hindi ba masyadong maliit?” nag-aalangan si Tita Sally.

“Hindi po, Tita Sally. Mas gusto ko ang simpleng ganito—mas elegante,” mabilis na sagot ni Natalie. Alam niyang sinadya ni Priam na piliin ang pinakamaliit para hindi siya makakuha ng mas engrande. Kaya pinanindigan na lang niya.

“Kung gusto mo, sige. Halika, isusuot ko sayo,” ani Tita Sally. Sinubukan niyang ikabit ang lock pero ilang ulit na pumalya.

“Naku, mahina na siguro mata ko. Priam, ikaw na nga ang magsuot kay Natalie.”

“Yes, Ma.” Lumapit si Priam at marahang inilapit ang kanyang mukha sa batok ni Natalie. Habang isinusuot ang kuwintas, sinadya niyang idampi ang hininga niya sa leeg ng dalaga.

“Ah…” Napasinghap si Natalie, kinilabutan ang buong katawan. Agad namang umurong si Priam, kunwari walang nangyari.

“Ayos na,” nakangising wika niya, waring nanunukso.

“Salamat po, Tita Sally,” tipid na sabi ni Natalie, hindi pinansin si Priam. “Pero mauuna na po ako. Maganda ang regalo, talagang nagustuhan ko.”

“Gusto mo bang ihatid ka ni Priam?” alok ng ginang.

“Hindi na po, Tita. May kasama po akong kaibigan na naghihintay sa labas.”

“Kaibigan? Akala ko maid ‘yon, Ma,” sabat ni Priam, nakataas ang kilay.

“Ano bang maid, Priam? Wala tayong bagong maid,” sagot ni Tita Sally.

“Kaibigan ko po ‘yon, Tita Sally. Si Aliyah. Sinamahan niya lang akong pumunta,” mabilis na paliwanag ni Natalie.

“Yon naman pala. Kaibigan ni Natalie ‘yon, hindi katulong,” paliwanag ni Tita Sally.

Napangiwi si Priam, naisip ang nangyari kanina. Niloko niya ako? Aba, ang kapal!

Nagpaalam na si Natalie. “Alis na po ako, Tita Sally. Salamat ulit.”

Paglabas niya, sinalubong agad siya ni Aliyah. “Sa wakas! Ang tagal mo. Kanina pa ako kinakain ng lamok dito.”

“Pasensya na, Aliyah. Medyo natagalan kasi may ibinigay na regalo si Tita Sally. Ah, at oo nga pala—nakasalubong mo si Priam, ‘di ba?”

“Alam ko na! Siya yung gwapo sa itim na kotse? Kapatid ni Stefan, ‘di ba?”

“Ah, kaya pala! Pero teka, niloko mo si Priam at sinabi mong maid ka?”

“Eh kasi naman! Siya pa mismo ang unang nagtanong kung ako raw ba ang bagong maid. Kaya sabi ko oo na lang. Grabe, ang labo ng mata nun! Ganito kaganda, napagkamalang katulong? Loko na talaga!” sagot ni Aliyah na natatawa.

“Tama ka, Aliyah. Loko talaga siya. Kanina pa nga, pinasuot pa ni Tita Sally yung kuwintas tapos ginawan pa ako ng kalokohan. Kung wala lang si Tita roon, sinipa ko na siya palabas ng bahay!” inis na sabi ni Natalie, halos kumulo ang dugo.

“Hay naku, ang tapang mo talaga!” biro ni Aliyah.

“Si Stefan naman, nakita na ngang inaasar ako, wala man lang ginawa. Ang lamig ng puso!” biglang lambot ng tono ni Natalie, halatang may sama ng loob.

“Uy, andiyan na si Auntie Layla. Halika na, baka pagalitan pa tayo,” aya ni Aliyah.

Nagmadali silang lumapit kay Auntie Layla sa may pinto.

“Mag-ingat kayo sa pag-uwi, Natalie at Aliyah,” paalala ni Auntie Layla.

“Opo, Auntie. Sige po, isara niyo na ang pinto,” sagot ni Natalie.

Habang naglalakad pauwi, walang tigil ang kwentuhan at tawanan ng dalawa. Pagdating nila sa bahay, nadatnan nilang nakauwi na si Freddie at isinama na si Liam na halos antok na antok. Naiwan si Criselda, nakaupo at naghihintay.

“Si Liam, halos pumikit na ang mata. Kaya pinauna ko na kay Freddie para makauwi at makatulog. Kawawa rin ang bata,” paliwanag ni Criselda.

“Eh ‘di tayo-tayo na lang ang naiwan—tatlong single ladies!” biro ni Aliyah, sabay kindat sa mag-ina.

“Oo nga, hija! Kung gusto mong magpakasaya, sige lang!” sagot ni Criselda, natatawa rin.

“Perfect! Tara, sayawan tayo! Palitan natin ‘yung tugtog!” sigaw ni Aliyah, sabik na sabik.

“Sigurado ka ba diyan?” tanong ni Natalie, medyo nahihiya.

“Siguradong sigurado! Walang makakakita sa’tin, enjoy lang!” ani Aliyah sabay lakad papunta sa sound system para magpalit ng kanta.

At nang tumugtog na ang masayang musika, agad niyang hinila si Natalie para sumayaw. Hindi nagtagal, pati si Criselda nadamay at sumayaw na rin kasama nila. Sa una’y medyo nahihiya pa sila, pero nang mahawakan ang kamay ng isa’t isa at sabayan ang tugtog, tuloy-tuloy na ang sayawan. Masayang-masaya si Natalie—isa ito sa mga birthday niya na hindi niya malilimutan. Kahit wala ang mga regalong hinihintay niya noong mga nakaraang taon, sapat na pala ang ganitong simpleng kasiyahan kasama ang mga mahal niya sa buhay.

Samantala, sa bahay naman nina Stefan, matapos kainin ang birthday cake nilang tatlo, kanya-kanya na silang naghanda para matulog. Pero bago pa makapasok sa kwarto si Priam, bigla siyang hinila ni Stefan sa braso.

“Stefan? May problema ba?” tanong ni Priam, nagtataka.

“Priam, huwag mo nang uulitin yung ginawa mo kanina.”

“Ginawa ko? Ano bang ginawa ko, Kuya?” balik-tanong niya, clueless kung bakit siya pinapagalitan. Pero seryoso at matalim ang titig ni Stefan.

“Yung pang-aasar mo kay Natalie habang isinusoot yung kuwintas. Hindi tama yun.”

“Ha? Yun lang? Eh, Kuya, hindi ka ba natuwa? O baka naman… nagseselos ka?” biro ni Priam, nakangisi.

“Priam!” napataas ang boses ni Stefan. “Hindi ako nagseselos! Pero gusto kong malaman mo na hindi tama ang ginawa mo. Lalaki tayo, babae siya—hindi iyon ang ugali ng isang maginoo.”

“Ayos lang, Kuya. Fine, hindi ko na uulitin. Sobrang inaantok na ako, matutulog na lang ako,” iwas ni Priam, sabay pasok sa kwarto.

Nanatili si Stefan sa hallway at napabuntong-hininga nang malalim. Sa totoo lang, ang ginawa ng kapatid niya, halos pambabastos na kay Natalie. Maaaring hindi iyon napansin ni Tita Sally, pero siya mismo ang nakakita ng lahat—pati ang pagkailang at pagkainis sa mukha ni Natalie. Ang tanong na bumabagabag kay Stefan ngayon: bakit ba siya nanatiling nakaupo at nagkunwaring walang nakita?