Chapter 3 ติดหนี้

Chapter 3 ติดหนี้

 

        เกือบสี่ทุ่ม รถมอเตอร์ไซด์วิ่งมาจอดอยู่หน้าทาวน์เฮ้าท์สองชั้นเนื้อที่สิบหกตารางวา หญิงสาวในชุดนักศึกษาลงจากรถ จ่ายเงินให้คนขับวินที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี ก่อนจะเปิดประตูรั้วลูกกรงเหล็กแล้วเดินเข้าบ้าน

        'อลินดา' หญิงสาวที่มีหน้าตาสะสวยโดดเด่น ผิวกายขาวเนียนละเอียด หุ่นสมส่วนมีส่วนเว้าส่วนโค้งที่แสนสวยงาม เธอเรียนอยู่ปีสุดท้ายในมหาวิทยาลัยของรัฐชื่อดัง

เป็นคนเรียนเก่ง มุ่งมั่นตั้งใจเพื่ออนาคต แต่กลับไม่ได้รับการสนับสนุนจากทางบ้านเท่าที่ควรจะเป็น

        เสียดาย...ความเก่งดันมาพร้อมกับความอาภัพ ต้นทุนเธอไม่สูงเหมือนคนอื่น ต้องกู้เงินเรียนพร้อมกับทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนไปด้วย

        มีน้องชายหนึ่งคน เรียนจบแค่ ม.3 ก็ออกมาหางานทำ เป็นลูกจ้างในอู่แห่งหนึ่งเพราะชอบแว้นซ์มอเตอร์ไซด์ เงินพอใช้บ้าง ไม่พอบ้าง บางครั้งก็หยิบยืมพี่สาวที่ก็ไม่ค่อยจะมี แล้วไม่เคยใช้คืน

       เมื่อเข้ามาในบ้าน ภาพที่เห็นจนชินตาคือแม่นั่งดื่มเหล้า ไม่มีงานมีการทำ อาศัยเงินที่ได้จากการเล่นพนันมาต่อชีวิตไปวัน ๆ บ้านช่องไม่เคยเก็บกวาด อลินดาที่ทั้งเรียนและทำงานจนไม่ได้พักผ่อน ต้องมานั่งทำงานบ้านงก ๆ เพราะทนดูบ้านรกไม่ไหว

       เหนื่อยเหลือเกินกับชีวิต...แต่ก็ไม่รู้จะระบายกับใคร ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน พ่อกับแม่เป็นคนต่างจังหวัดที่มาหางานทำในกรุงเทพฯ ไม่เคยกลับบ้านไปเยี่ยมญาติพี่น้อง ตั้งแต่เธอจำความได้ ก็ไม่เคยได้เห็นหน้าปู่ย่าตายาย ไม่เคยรู้ว่าพวกท่านยังอยู่หรือตายไปแล้ว

        ส่วนพ่อของเธอน่ะเหรอ เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ไม่เอาไหน สนใจแต่การเข้าบ่อน

        พ่อของเธอทำงานบริษัท เงินเดือนประมาณสามหมื่นบาท นั่นแทบไม่พอค่าใช้จ่ายในบ้านเพราะพ่อทำงานคนเดียว ไปบ่อนแถวปอยเปตแทบทุกอาทิตย์ เข้าบ่อนคืออาชีพหลัก งานประจำคืออาชีพรอง

เล่นมานานหลายปีเธอไม่เห็นว่าจะรวยขึ้นมา มีแต่จนลง ๆ เป็นหนี้เป็นสินไปทั่ว เพราะพ่อเธอติดการพนันเข้าเส้น เงินเดือนส่วนใหญ่จึงหมดไปกับการพนัน

       "ยังไม่นอนเหรอแม่"

       "ยัง นอนไม่หลับ"

       "อืม แล้วแม่อย่านอนดึกมากนะ ลินขอไปอาบน้ำนอนก่อน"

       อลินดาทำท่าจะเดินเลี่ยงไปเพราะเหนื่อยอยากพักผ่อน แต่แล้วมารดาก็ยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้เธอดู

       "อะไรเหรอ"

       "หมายบังคับคดี"

       "หมายบังคับคดี! คดีอะไรเหรอแม่"

       สุรินทร์ถอนหายใจ เสยผม ทำหน้าเครียด

       "ก็พ่อแกน่ะสิ เอาบ้านไปจำนองไว้กับไฟแนนซ์ แล้วขาดส่ง เขาก็เลยจะมายึดบ้านไปขายทอดตลาด"

       "อะไรนะ!"

       อลินดาตกใจไม่น้อย เธอไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน

       "ถ้าบ้านถูกยึด จะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะที่นี้ ลำพังจะกินเข้าไปยังไม่พอ แล้วจะเอาตังค์ที่ไหนไปเช่าบ้านอยู่"

       "แล้วเราขอต่อรองเจ้าหนี้ไม่ได้เลยเหรอ"

       "มันเลยขั้นนั้นไปแล้ว มีหมายศาลมาให้ไปเจรจากับเจ้าหนี้ แต่พ่อแกไม่ไป ปล่อยเลยมาจนเขาไปร้องกับกรมบังคับคดีขอยึดทรัพย์"

       อลินดากำหมัด แววตาสั่นระริกมองใบหน้ามารดาที่หมองคล้ำเพราะความเครียด

       "แล้วแม่รู้มั้ยว่าพ่อเอาบ้านไปจำนอง"

       สุรินทร์พยักหน้าเบา ๆ ไม่กล้าสบตาลูกสาว

       "เราติดหนี้เขาอยู่เท่าไหร่"

       "ค้างอยู่ห้าแสน"

       "ห้าแสน!"

       อลินดายืนตัวชา ยอดเงินช่างมหาศาลสำหรับคนจนเช่นเธอ แล้วจะไปหาจากไหนมาใช้หนี้เขาได้ทัน หยาดน้ำตารินไหลเพราะความเสียใจ คับแค้นใจ ไม่คิดเลยว่าพ่อของเธอจะทำเช่นนี้

       "แล้วพ่อเขาว่าไงบ้าง"

       "เห็นว่าจะปล่อยให้เขายึดไป"

       "แม่...บ้านเป็นสมบัติชิ้นเดียวที่เรามีอยู่นะ พ่อไม่คิดจะขวนขวายเพื่อรักษามันไว้เลยเหรอ"

       "จนปัญญา เพราะเจ้าหนี้ไม่เจรจากับเราแล้ว"

       สุรินทร์ถอนหายใจ อลินดายืนน้ำตาริน ตัวสั่นใจสั่นเพราะความเสียดายบ้าน เพราะพ่อติดการพนัน ความซวยเลยพานตกมาถึงลูกเมีย

       "เพราะการพนันใช่มั้ยคะ ถึงทำให้ครอบครัวเราเดินมาถึงจุดนี้ ถ้าพ่อไม่ติดการพนันจนฉิบหายไปทั้งบ้าน ชีวิตลินก็คงไม่ต้องลำบากขนาดนี้!"

       "ลิน...พ่อเขาพยายามหาเงินมาให้พวกเรากิน พวกเราใช้ อย่าว่าพ่อเลย"

       "แต่ลินไม่เคยใช้เงินพ่อสักบาท!"

       หญิงสาวตะโกนใส่หน้ามารดา ความอดทนมาถึงขีดสุด น้ำตาไหลอาบแก้ม ใบหน้าสวยแดงเห่อ ความโกรธความเสียใจ ความผิดหวังในตัวบิดา ถาโถมเข้ามากระแทกใจแสนเปราะบาง

       "ถ้าพ่อไม่ติดพนัน ลำพังเงินเดือนพ่อเราก็อยู่กันได้ ลินทำงานช่วยได้อยู่แล้ว ลินไม่เคยยุ่งที่พ่อเล่นพนัน แต่ถ้าถึงขั้นเสียบ้านมันเกินไปมั้ย"

       "....."

       "แม่คงลืมไป ลินต้องทำงานงก ๆ มาตั้งแต่ ม.3 ล้างจาน เด็กเสิร์ฟ เดินเข้าไปขายของตามร้านหมูกระทะก็เคยทำ ใครจ้างทำอะไรก็ไปหมดเพื่อหาเงินเรียน เสาร์อาทิตย์ไม่เคยได้พัก ทำไมพ่อไม่สงสารลินบ้างเลย"

       "ลิน..."

       "พ่อหวังรวยทางลัดจากการพนัน แล้วเป็นไง ไหนล่ะเงิน สุดท้ายไม่เหลือสักบาท เสียเงินไม่พอ ยังต้องเสียบ้านไปอีก ไม่คิดเลยว่าผีพนันจะเข้าสิงพ่อจนเป็นไปได้ขนาดนี้ บางทีลินก็อยากตาย จะได้หลุดพ้นจากนรกตรงนี้สักที!"

       อลินดาเดินน้ำตานองหน้า หนีมารดาไปเข้าห้อง ในความเสียใจที่กำลังจะไร้ที่อยู่ ความเกลียดชังก็เกาะกุมหัวใจที่กำลังเปราะบาง

       เธอโทษไปถึงเจ้าของบ่อนการพนันที่มีส่วนทำให้ชีวิตของเธอต้องฉิบหาย โทษกลโกงสารพัดที่เจ้าของบ่อนตั้งขึ้นเพื่อดูดเงินจากนักเสี่ยงโชคไปเข้ากระเป๋า พวกเขาร่ำรวยบนคราบน้ำตาของผู้หญิงคนหนึ่งที่เกิดมาพร้อมความลำบาก ต้องปากกัดตีนถีบสารพัดเพื่อความอยู่รอดบนโลกที่หาความเท่าเทียมไม่เจอ

       ทำไมโลกใบนี้ช่างโหดร้ายกับเธอเหลือเกิน

       โลกของคนรวยเป็นอย่างไรเธอไม่รู้จัก แต่พวกเขาคงไม่รู้ว่าโลกของคนจนมันบัดซบแค่ไหน ใบหน้าสวยฟุบกันหมอนนอนสะอื้น พานเกลียดทุกคนในแวดวงคาสิโน สาปแช่งไปต่าง ๆ นานา ให้ความฉิบหายนั้นกลับไปสู่เจ้าของบ่อนพนัน