Prologue

Prologue: Jack's Perspective

I am standing at the balcony, nagpapahangin at malalim ang iniisip, pinapakiramdaman ko ang sarili ko. Napabuntong hininga na lamang ako ng maalala ko siya... Isang taong hindi ko maalis sa aking isipan.

"Naghintay ako pero ilang taon na ang nakalipas wala pa rin akong idea kung saan ka makikita," bulong ng isipan ko habang napapangisi na may halong lungkot na nararamdaman. 

Tumingala ako sa langit, wondering why did I fell in love with her? Iniisip kung bakit nahulog ako sa isang babaeng hindi ko man lang nakita ni minsan? Of all people, bakit ikaw pa?

"Haha," I chuckled, "Stupid Jack!" I whispered.

Mula nang wala na akong narinig na balita mula sa kaniya ay bigla na lamang ako nakaramdam ng lungkot. Bakit ganito na lamang ang epekto nito sa akin? Bakit ako nasasaktan ng ganito? Sino ka ba? Ano bang meron ka at di kita maalis sa aking isipan? Mga tanong na walang kasagutan, pero patuloy kong hinahanap ang mga sagot sa bakit?

"Mahal? Hindi ka pa ba papasok?" Rinig kong boses mula sa likuran ko, si Angel, my girlfriend.

Lumingon ako sa kaniya at agad niya akong binigyan ng isang matamis na ngiti.

"Tara na, kain na tayo," alok niya sa akin, I smile back at her.

"Mahal, sige papasok na din ako, magpapahangin lang ako sandali," I answer softly, at akala ko papasok siya pabalik sa loob, but I was wrong, she went closer to me.

"Ayos ka lang ba? Parang napakalalim kase ng iniisip mo nitong huling mga araw, nag-aalala na ako," malungkot na tanong niya nang tumayo siya sa tabi ko. Napabuntong hininga na lamang ako at hinawakan ang mga braso niya upang iharap siya sa akin. Tumingin ako sa mga mata niya at kita ko ang lungkot na mayroon siya, kaya naman hinawakan ko ang pisngi niya at unti-unti kong inilapit ang ulo ko at hinalikan siya sa noo.

I glance at her face again and smile, "I'm fine, Angel. You don't have to worry, okay?" Mahinang sabi ko, and I get surprised when she unexpectedly hug me, na siyang naging dahilan para makaramdam ako ng tinik sa puso, but what's hurt the most when I hear her calling my name. "Jack?" Bulong niya. "Hmm?" Tangi kong sagot.

"Promise me one thing!" She said and I have no idea what is that, kaya naman tinanong ko siya kung ano yun at biglang humigpit ang pagkakayakap niya sa akin. 

"Just tell me if you have any problem, I'II promise you, I will be here, always, to listen to you," she sincerely whispered. Parang bang binagsakan ako ng langit at lupa sa mga sinabi ni Angel sa akin. Kinakain ako ng konsensiya ko. Bakit?! Bakit ba nawala na lahat ng pagmamahal ko sa babaeng 'to? Tanong ko habang hinahayaan ko siyang nakayakap sa akin.

"Hindi ba matagal mo siyang pinapangarap? You waited for two years, Jack, just to get her sweet 'YES' but after 6 years bakit tila lahat na wala na lamang ng parang bula?

Ramdam ko ang pagmamahal niya sa mga yakap niya. I lift my hands to hug her back, pero bago ko pa siya mayakap, ang mga kamay ko ay tila tumatanggi, tumigil ito at ibinaba ko ang mga kamay ko, and then I sigh, what am I supposed to do?

Kumalas siya sa pagkakayakap sa akin at bigla niya akong hinalikan sa pisngi, "hintayin kita sa loob," ngiting sabi niya, tumango ako at agaad naman siyang bumalik sa loob, habang ako naman sinundan na lamang siya ng tingin.

Huminga ako ng malalim at binunot ko ang isang sulat at hinawakan ito ng mahigpit.

"If I won't get to know you, why do we have to met this way?" I thought as I stared at the letters.

Bago pa ako makaramdam ulit ng lungkot ay tumayo ako ng tuwid, "Jack, come on, be a man!"  I said and went inside the house and I see Angel laughing together with her mom. Lalapit sana ako sa kanila pero mas pinili kong tumayo muna at pinakiramdaman ko ang puso ko habang pinagmasmasdan ang mga ngiti ni Angel, but I felt nothing. Her laughter and smiles that can make my heart fluttered are now gone. Wala ng epekto ang bawat tawa at ngiti niya. Because the woman behind that letter already owned my heart.

Maya't maya pa ay nakaramdam ako ng lungkot and tears began to fell down from my eyes, unexpectedly. Pero nang mapansin kong titingin sa direksyon ko si Angel, agad akong tumalikod at pinunasan ang mga luha ko.

"Mahal?" Tawag niya sa akin, I sigh deeply and smile as I face them. "Halika dito, dito sa tabi ko," tawag niya muli sa akin, at agad akong sumunod at umupo sa tabi niya.

"Mahal, what do you want to eat?" 

"I'm fine, ako na ang kukuha ng pagkain ko," sagot ko but her mom  insist, "just let her, Jack, you're a visitor here," tita Mae said, Angela's mom... "But..." Hindi na ako nakapagsalita at hinayaan na lamang si Angel.

"Sabi kase sa'yo eh, ako ng bahala," biro ni Angel at nagpunta na ng kusina.

"So, how is your job, Jack?" Tita asked.

 I smiled, "it's good tita. I'm planning to go to US next year, for seminar," I answered. "Wow, that's great, I'm happy for you," she excitedly praise me.

"Thank you po tita."

"My daughter is really lucky to have you," she added and I'm speechless for a moment as my heart tightens, gusto kong tumakbo at lumayo! I want to tell her I'm sorry tita but I have a doubt about my feelings to your daughter, but I can't. Ngumiti na lamang ako at dinadasal na sana maatapos na ang gabing ito, nang hindi na madagdagan pa ang sakit at konsensiya na naninirahan sa puso't isipan ko ngayon.

Bakit ba kailangan humantong sa ganito? Totoo nga pala, minsan akala natin yung taong kasama natin ngayon ay ang taong para sa atin, pero sa sitwasyon ko alam kong hindi, dahil kung siya nga? Bakit kailangan kong makadama ng ganito? Na sa tuwing kasama ko siya, wala na akong maramdaman pang pagmamahal?

"Mahal, patawad," bulong ko at pilit na itinatago ang mga lungkot sa aking mukha.