เดี๋ยวฉันจัดการเอง

ตุ๊บ!!

     “แรงเยอะเป็นบ้า รีบไป” ดินแดนรีบสั่งลูกน้องให้ขึ้นรถเพื่อที่จะได้ออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

     “ปะ…ปล่อยฉันเถอะนะ” ยี่หวาขอร้องเสียงเหนื่อยหอบ 

     “ฮึ!ปล่อยก็โง่สิ ของดีๆ”

   ดินแดนไม่สนใจคำขอร้องของเธอ ยังคงให้ลูกน้องขับรถต่อไป แต่เมื่อรถตู้เคลื่อนตัวมาได้แค่เพียงนิดเดียว ก็ต้องเบรครถกระทันหันเพราะมีใครบางคนมายืนขวางไว้

เอี๊อดดดด!!!

     “เฮ้ย!หยุดทำไม”

     “มีคนมาขวางไว้ครับ”

     “ใครว่ะ”

   ดินแดนสบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะจ้องไปที่ร่างของคนที่มายืนขวางรถตู้ของเขาเอาไว้

     “ชา…ลิน” ดวงตาเข้มจ้องมองยังร่างสวยของหญิงสาวที่บังอาจมาขวางทางเขาไว้นิ่ง ดวงตาวูบไหวเหมือนมีอะไรบางอย่าง แต่ก็เพียงแค่แป๊บเดียว แล้วก็แปรเปลี่ยนมาทำฉุนเฉียวดังเดิม

     “เอาไงดีครับ ให้ผมชนไปเลยไหม?”

     “ไม่ต้อง เดี๋ยวกูมามึงดูคนนี้ไว้” สั่งลูกน้องเสร็จ ดินแดนก็เปิดประตูรถลงไปทันที

     “นึกว่าใครที่ไหน คุณผู้จัดการร้านคนสวยนี่เอง”

     “ปล่อยผู้หญิงลงมา…ดินแดน”

     “หือ! ทำไมต้องปล่อย?”

     “นายจะมาทำแบบนี้ ที่นี่ไม่ได้”

     “ทำไม?” ดินแดนจ้องตาชาลินอย่างมีคำถาม 

     “นายจะป่วนเคลวินกับลีโอไปถึงไหน?”

     “ฮึ! ที่แท้ก็เป็นห่วงพวกมันสินะ”

     “ไม่ว่ายังไงนายก็ไม่ควรทำกับผู้หญิงแบบนี้นะดินแดน เขาไม่เต็มใจ”

     “งั้นเธอก็ยอมมาอยู่กับฉันสิ แค่มีเธอคนเดียว ฉันจะยอมปล่อยผู้หญิงทุกคนไปให้หมดเลย”

     “ฝันไปเถอะ”

     “ฝันงั้นหรอ ฮึ!อยากฝันเป็นจริงจัง” ดินแดนพูดพร้อมก้าวเข้าไปหาชาลิน 

แกร๊ก!!

     “เข้ามาสิ” 

   แต่ก่อนที่จะทันถึงตัวชาลิน ดินแดนก็ต้องชะงักเท้าไว้ เพราะในมือเธอดันมีปืนพกขนาดเหมาะมือของผู้หญิงถืออยู่ 

     “โว๊วว!! ดุเหมือนเดิมเลยนะ”

     “คุณดินแดนระวังครับ”

   ลูกน้องของดินแดนที่เห็นสถานการณ์ของลูกพี่ไม่ดีนัก จึงเดินลงมาจากรถพร้อมปืนในมือ และเล็งไปที่ชาลิน

      “ใจเย็น คนนี้ฉันจะเก็บไว้เป็นนายหญิงพวกแก อย่าทำเธอเจ็บ”

     “เลิกพูดบ้าๆแล้วก็ปล่อยผู้หญิงมาให้ฉันได้แล้วดินแดน”

     “เธอนั่นแหละทิ้งปืน แล้วก็ขึ้นรถไปกับฉัน” ดินแดนรับปืนอีกกระบอกจากลูกน้องมาถือไว้ และใช้มันข่มขู่ชาลิน

     “เอาสิ๊! หนึ่งต่อสอง เธอคิดว่าปืนเธอแค่นั้นฉันจะกลัวหรอ” ดินแดนแสยะยิ้มร้ายและก้าวเดินไปหมายที่จะประชิดตัวชาลิน แต่ทว่า…

 แกร๊ก! แกร๊ก! แกร๊ก!!!

     “ถ้าแค่นั้นไม่กลัว แล้วแค่นี้พอจะกลัวขึ้นมาบ้างไหม” เสียงขึ้นลำปืนหลายๆกระบอกดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงสง่าของลีโอที่เดินเข้ามาพร้อมชายชุดดำอีกห้าหกคน เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆชาลิน

     “ส่งผู้หญิงมา”

     “แค่ผู้หญิงคนเดียวมึงเล่นใหญ่ขนาดนี้เลยหรอว่ะลีโอ”

     “อย่าพูดมาก ส่งผู้หญิงมา”

     “จะมีเรื่องกับกูเพราะผู้หญิงคนนี้?”

     “มึงกับกูไม่ได้ญาติดีกันอยู่แล้วดินแดน แค่กูปล่อยให้มึงมาป่วนกูบ่อยๆที่ผ่านมา มันก็มากพอแล้ว มึงยังจะมาคิดพาลูกค้ากูไปปู้ยี่ปู้ยำอีกงั้นหรอ อย่าให้กูต้องหมดความอดทน” ลีโอพูดข่มเสียงรอดไรฟัน เหมือนพยายามจะไม่ให้อารมณ์ตัวเองระเบิดออกมา

     “ถ้ากูขอมึงดีๆ มึงจะให้ไหม”

     “ไม่ให้” ลีโอตะคอกใส่ด้วยความหัวเสียกับความหน้าด้านของดินแดน

     “ถึงเราจะปล่อยเธอไปกับนาย แต่เธอก็ไม่ได้เต็มใจที่จะให้นายทำอะไรต่อมิอะไรนะดินแดน”

     “เธอรู้ได้ยังไงชาลิน บางทีที่ผู้หญิงคนนี้ทำเป็นเล่นตัว อาจจะเพราะเรียกร้องความสนใจจากฉันก็ได้ ใครจะไปรู้”

ปังง!!!

   ลีโอหงุดหงิดเพราะเบื่อที่จะฟังคำพูดของคนหลงตัวเองอย่างดินแดน จึงแกล้งยิงให้กระสุดเฉียดข้อเท้าดินแดนไปเพื่อเป็นการข่มขู่

     “กูบอกให้เอาผู้หญิงมา”

     “มึงกล้าทำแบบนี้กับกูเลยงั้นหรอลีโอ”

     “กูทำได้มากกว่านี้ มึงคิดเอา มึงจะส่งผู้หญิงมาแล้วขับออกไปดีๆ หรือมึงจะรอกูฟิวขาด แล้วมีรถพบาบาลมารับมึงออกไป” 

   ดวงตาเข้มของลีโอจ้องมองดินแดนอย่างเอาเรื่อง ในยามที่เขาโกรธ ทุกคนรู้ดี ว่ามันหน้ากลัวมากแค่ไหน ใช่ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่พวกเขามีเรื่องกัน

     “โธ่เว๊ย! ฝากไว้ก่อนเถอะมึง เอาผู้หญิงลงมาให้มัน”

ปึ๊ก!

  ตุ๊บบ!!

   ลูกน้องของดินแดนรีบเปิดประตูรถนำร่างของยี่หวาที่ตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อลงมา ก่อนจะผลักเธอกระเด็นเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของลีโอ

     “วันหลังกูจะมาเอาคืนมึง” ดินแดนพูดด้วยความคับแค้นใจ จ้องมองลีโออย่างจะกินเลือดกินเนื้อ แต่พอเหลือบสายตาไปที่ชาลิน แววตาคู่นั้นก็ดูอ่อนลง 

     “ไป…กลับ” ทั้งดินแดนและลูกน้องพากันขึ้นรถตู้คันหรู และขับออกไปอย่างเร็วที่สุด ภายในรถอัดแน่นไปด้วยความโกรธเกลียดที่มีต่อเพื่อนที่ไม่เคยกินเส้นกันมาแต่ไหนแต่ไร สักวันเขาต้องเอาชนะพวกลีโอและเคลวินให้ได้ รวมถึงหัวใจของใครบางคนนั่นก็ด้วย…

…ด้านลีโอ…

     “ลีโอ”

     “ทำอะไรไม่ปรึกษาเพื่อนอีกแล้วนะชาลิน” หลังจากที่ดินแดนยอมลามือออกไปแล้ว ลีโอก็หันมาคาดโทษเพื่อนทันที

     “ขอโทษ ก็ฉันกลัวนายไม่ช่วยผู้หญิงคนนี้นี่”

     “เธอก็เลยจัดการเองงั้นหรอ ฉันบอกให้เธอรอฉันก่อนไง”

     “ก็นายช้าอ่ะ มันจะพาคุณยี่หวาไป ฉันก็เลย…”

      “เธอเป็นอะไรกับยัยนี่ฮ๊ะ! อยากจะช่วยเขาจริงเลย”

       “เป็นผู้หญิงด้วยกันไง สวยขนาดนี้นายคิดดูสิว่าดินแดนมันจะขย้ำช้ำขนาดไหน” ชาลินพูดพลางใช้มือเกลี่ยผมของยี่หวาที่เปียกเหงื่อติดอยู่ที่แก้มของเธอออก ความเข้าใจผู้หญิงด้วยกันทำให้เธอตัดสินใจ ที่จะลองเข้าไปขวางดินแดนดูก่อนที่ลีโอจะมา

   ลีโอที่ได้ฟังเพื่อนพูดก็ก้มมองผู้หญิงที่ตัวเองประคองอยู่ และพอได้เห็นหน้าชัดๆของดาราสาวที่เป็นต้นเรื่องก็ถึงกับเข้าใจ ว่าทำไมดินแดนมันถึงเล็งจะทำแบบนั้นกับเธอนัก

     “อื๊มมม!! ร้อน ฉันร้อน” ริมฝีปากสวยพูดเพ้อด้วยความไม่สบายตัว อาการคล้ายครึ่งหลับครึ่งตื่น

     “เอาไงต่อดี”

     “เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

     “หา!!!”

     “เดี๋ยวฉันจัดการเองไง เธอไปเคลียร์งานเธอต่อเถอะ”

     “จะดีหรอลีโอ นายไม่ได้คิดอะไรไม่ดีใช่ไหม?” 

     “เห็นฉันเป็นคนยังไงชาลิน”

     “พูดได้หรอ?”

     “พูดมาเถอะ พูดไม่ดีก็แค่หักเงินเดือน”

     “อะไรอ่ะ นี่ฉันช่วยลูกค้าเราไว้นะ”

     “ไม่ต้องมาพูดเลย นี่เคลวินมันยังไม่รู้เรื่องที่เธอลุยเดี่ยวมาขวางดินแดนมันนะ เธอเตรียมโดนมันบ่นหูชาได้เลย”

     “เป็นเพื่อนหรือเป็นผัวกันแน่ว่ะไอ้พวกนี้นี่ ทำไรนิดหน่อยก็บ่น” 

     “เข้าไปข้างในได้แล้ว ฉันไม่เอายัยนี่ไปฆ่าหรอก ไว้ใจได้”

“อืมๆ ฝากด้วยแล้วกัน” ชาลินจำใจปล่อยให้ลีโอจัดการเรื่องของยี่หวาไป ส่วนตัวเองก็กลับเข้าไปสะสางงานของตัวเองในไนต์คลับต่อ…