Novels by มุ้ยดอกจิก

และอีกหลายวันผ่านไป… ภายในห้องใหม่ที่ใหญ่และหรูกว่าเดิมแต่มันกลับทำให้ริศาเหงาอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งในช่วงเวลาวันหยุดแบบนี้ที่เธอมักจะออกไปเดินหาอะไรอร่อยๆในแบบของเธอกินแต่ที่นี่กลับหาได้ยาก “เฮ้อ~ทำอะไรกินดี” เสียงหวานบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างคิดไม่ตก ในตู้เย็นก็มีแต่ของสดเดิมๆที่เธอทำกินมาแล้วสามสี่วัน อยากกินก๋วยเตี๋ยวหรือส้มตำเผ็ดๆที่ชอบก็ต้องขับรถออกไปซื้อซึ่งรถก็ติด ครั้นจะสั่งแบบเดริเวอรี่ก็ไม่ได้รสชาติตามที่ต้องการ มันน่าเบื่อไปหมด แต่…เธอทนได้เพราะอยากให้อีกคนนั้นพอใจครืด~~ครืด~~ เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำให้ริศาต้องละจากการนึกเมนูและหันไปมองยังหน้าจอ แล้วก็พบว่ามันสายจากเพื่อนชายที่เธอห่างหายจากการพูดคุยไปนานอยู่พอสมควร “ฮัลโหลเต” ริศากดรับสายและกรอกเสียงสดใสใส่ลงไป (ไง ยัยบ้องวันนี้วันหยุดไม่ใช่เหรอ) “ใช่ นายมีอะไรหรือเปล่าคิดถึงฉันเหรอ” (อืม คิดถึงเพื่อนคนสวย) “แหวะ ไม่ต้องมาปากหวาน ฉันไม่ใช่สาวๆของนายที่จะหลงคารมง่ายๆนะ” (หึ! ถ้าเป็นไอ้พี่ชายฉันไม่ต้องพูดก็หลงใช่ไหม) “อะ…อะไรเล่าพูดบ้าอะไรของนายเนี่ย” เสียงใสพูดติดๆขัดๆไปด้วยค

คนตัวสูงที่ยังคงนอนเหยียดขายาวอยู่บนเตียงแต่ไม่ได้ใส่ชุดเดิมบ่งบอกให้รู้ว่าเขาเองก็ไม่ได้อยู่ในห้องนี้ทั้งวัน รามมองมายังริศาที่เปิดประตูเข้ามาด้วยใบหน้าที่ราบเรียบเช่นเคยทว่าข้างๆเขามีโน๊ตบุ๊ควางอยู่ ไม่บอกก็รู้ว่าเขาคงจะทำงานไปด้วยรอเธอไปด้วย “ทำไม?” “ทำไมอะไร” อาการตกใจแปลกๆของริศาทำให้เขาต้องหรี่ตามองแล้วเอ่ยถาม “…” ซึ่งริศาก็ไม่ได้ตอบอะไร เธอเพียงแค่เดินเข้ามาเอาของวางไว้แล้วจะเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนชุด “เดี๋ยว” “คะ?” “ทำไมกลับเย็นขนาดนี้” “ริศาเพิ่งเลิกงานค่ะ” “แล้วทำไมต้องทำท่าทางแปลกๆอย่างนั้น” “ไม่มีอะไรค่ะ ริศาไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ว่าจบร่างบางก็เดินเข้าห้องน้ำไป รามที่จับสังเกตได้ก็นึกในใจว่าเธอต้องมีอะไรแน่ๆ ริศาใช้เวลาอาบน้ำอยู่สักพักใหญ่ๆก็เดินออกมาพร้อมกับชุดนอนลายการ์ตูนน่ารักแบบที่เธอชอบใส่ แต่พอมองไปที่เตียงก็ยังเจอกับสายตาจับผิดของรามที่มองมาอยู่ “พี่รามมีอะไรหรือเปล่าคะ” “เธอนั่นแหละมีอะไร ทำไมต้องทำหน้าแปลกๆ” “แปลก?...แปลกยังไงค่ะริศาก็ปกติดี” คน(ไม่)ปกติดีทำทีไม่ใส่ใจแล้วเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งข

หลายวันต่อมา… หลายวันผ่านมาแล้วแต่คนตัวเล็กที่เพิ่งจะเสียครั้งแรกไปยังคงมีความระบมกับช่วงล่างอยู่ไม่หาย ริศาพยายามถ่างขามองตรงนั้นของตัวเองผ่านกระจกในห้องน้ำอย่างทุลักทุเล “ไม่ค่อยแดงแล้วแต่ทำไมยังเจ็บอยู่” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะขนาดที่ไม่ธรรมดาของเขาหรือเป็นเพราะเธอเพิ่งจะเคยโดนกันแน่ ทำไมเธอยังคงรู้สึกเจ็บ แต่ที่แน่ๆคนที่เป็นผู้ชายของเธอคนที่ฝากรอยแดงไว้ตามตัวไม่ติดต่อมาหาเธออีกเลยหลังจากวันนั้น ทว่าริศาก็ไม่คิดอะไรมากเธอยังคงคิดว่าเขามีงานยุ่ง ด้วยความไม่อยากให้เขามองว่าเธอเป็นผู้หญิงน่ารำคาญตัวริศาเองก็ไม่ได้ติดต่อไปหาเขาเช่นกัน แต่เธอก็ยังซื้อยาทุกอย่างมากินตามเขาบอกครืด~~~ ในขณะที่เธอกำลังสาละวนอยู่กับการทายาตรงจุดบอบบางอยู่นั้น โทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งด้านนอกห้องน้ำก็ดังขึ้น เธอจึงรีบจัดแจงเก็บของและตรงดิ่งไปรับสายเผื่อว่าจะเป็นผู้ชายที่เธอรอให้เขาโทรมาอยู่…แต่ว่ามันก็ไม่ใช่ “ว่าไงมะนาว” (ริศาเธอเป็นไงบ้าง ไม่สบายหายหรือยัง) มันเป็นสายของเพื่อนที่เธอโกหกว่าตัวเองไม่สบายจึงไปเรียนไม่ได้หลายวัน “ฉันดีขึ้นแล้ว พรุ่งนี้ก็ไปเรียนได้แล้วแหละ” (โ

“อ๊ะ!” ริศาร้องเสียงหลงเพราะถูกคนเอาแต่ใจใช้มือบีบไปที่หน้าอกของเธออย่างแรง แม้ว่าเธอพยายามจะพูดปรามเขายังไงก็ไม่เป็นผล “พอก่อนค่ะพี่ราม” “อยู่เฉยๆน่า” เขาใช้มือของตัวเองเพียงข้างเดียวรวบทั้งสองแขนของเธอให้ขึ้นไปอยู่เหนือศีรษะอย่างง่ายดาย หลังจากนั้นจึงกดจูบไปที่ริมฝีปากบางของเธออีกครั้ง “อื๊อ~~” มันเป็นจูบที่เร่าร้อนและรุนแรงกว่าครั้งก่อนทำให้คนใต้ร่างเกือบจะหายใจไม่ทัน ดีที่เขายังปราณีให้เธอได้พักบ้าง ทว่าแค่เพียงไม่นานเขาก็บดขยี้ริมฝีปากบางของเธอใหม่ ทำอยู่อย่างนั้นวนไปกระทั่งริมฝีปากสวยของเธอเริ่มชาจากการถูกกดจูบเป็นเวลานานๆ และแม้ว่าคนตัวโตจะนึกสงสาร แต่ก็ช่วยไม่ได้ เพราะปากเธอมันดันหวานถูกใจเขาเองพรึบ! คนตัวเล็กถูกเขาฉุดให้ลุกตามขึ้นมานั่งก่อนที่เขาจะตวัดแขนไปทางด้านหลังเพื่อรูดซิปชุดเดรสลงมา ทุกอย่างมันเร็วไปหมดจนเธอเองก็ไม่ทันตั้งตัว มารู้ตัวอีกที่ก็ตอนที่เขาดึงชุดสีหวานของเธอมากองลงตรงเอวบางเสียแล้ว ซึ่งการกระทำนั้นก็เผยให้เห็นหน้าอกอวบอิ่มที่ตั้งชูชันสู้ตาคนตรงหน้า… “อย่ามองนะคะ” ด้วยความเขินอายเธอพยายามใช้มือขึ้นมาปกปิดแต่ก็ถูกเขาดึงออกและ

ไอริสเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มให้กับทุกคนก่อนที่จะมาหย่อนตัวนั่งลงที่โซฟาตรงข้ามริศาและยื่นกล่องของขวัญให้เจ้าของวันเกิด ซึ่งรามก็รับมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเหมือนเช่นเคย “สวัสดีค่ะพี่ไอริส” ริศารีบยกมือขึ้นไหว้ทักทายคนมาใหม่อย่างดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้ง “สวัสดีจ้ะริศา วันนี้สวยจังนะ” ไอริสเอ่ยชมพลางขยิบตาให้สาวรุ่นน้องอย่างเหมือนจะมีอะไรที่รู้กัน “ยังสวยไม่ได้ครึ่งหนึ่งของพี่ไอริสเลยค่ะ” “ว่าไปนั่น ปากหวานตลอดเลยนะเด็กคนนี้” ไอริสยิ้มหวานชอบใจ โอ๊ะ! แล้วนั่นดื่มอะไรน่ะ น้ำเปล่าเหรอ” “ค่ะ เพิ่งทานอาหารอิ่มได้สักพักเลยดื่มน้ำเปล่าเดี๋ยวจะเปลี่ยนเป็นน้ำอัดลมแล้วค่ะ” “โอ๊ย เด็กอนามัยก็มา ไม่ได้สิวันเกิดเพื่อนพี่ทั้งทีต้องดื่มกันหน่อย” ว่าแล้วไอริสก็ลุกขึ้นจากโซฟาและเดินไปหยิบแก้วค็อกเทลมาสองแก้วยื่นให้ริศาแก้วนึง “เอ่อ…” ริศารับมาแต่ก็ทำท่าเหมือนไม่กล้าดื่ม จนไอริสต้องกระดกแก้วในมือนำก่อนจนหมดและชูให้เธอดู “อร่อยนะ” “…” “ไม่ต้องกลัวหรอก ถ้าเมาเดี๋ยวรามก็ดูแลเองแหละ ใช่ไหมราม” ไอริสหันไปถามกับรามเหมือนเป็นเชิงขออนุญาตให้ริศาดื่

วันต่อมา… หลังจากกลับมาจากมหาลัยในช่วงบ่ายริศาที่ลาหยุดงานพาร์ทไทม์ของตัวเองแล้วก็รีบตรงดิ่งมายังห้องพัก เพื่อจัดแจงเตรียมตัวที่จะไปงานวันเกิดของราม คนตัวเล็กมีความกระตือรือร้นเป็นอย่างมากกับการที่จะได้เจอกับคู่หมั้นหนุ่มในครั้งนี้ เธอทั้งรีบกลับมาเพื่อจะใช้เวลาในการขัดและบำรุงผิวในห้องน้ำ ไหนจะมาร์กหน้านวดหน้าของตัวเองให้ดูใสขึ้น อีกทั้งยังลงทุนซื้อชุดใหม่ในแบบที่เพื่อนแนะนำ ถึงแม้มันจะแพงไปสักหน่อยแต่เพื่อคนที่เธอคิดว่าเขาพิเศษ ครั้งนี้เธอจะกัดฟันยอมจ่ายแม้ว่าในใจจะเสียดายเงินแค่ไหนก็ตาม “สวยสมราคาจริงๆแหะ” เดรสชมพูสีโปรดถูกยกขึ้นมาทาบกับตัวที่หน้ากระจกพร้อมร้อยยิ้มที่ดูสดใสกว่าทุกๆวัน ถึงแม้สีมันจะหวานแหววไปหน่อยทว่าช่วงไหล่กลับปาดลงโชว์ไหปลาร้าสวยและผิวขาวผ่องให้ลุคหวานซ่อนเปรี้ยว เหตุผลที่เธอรีบกลับมาบ่มผิวบำรุงตัวก็เพราะแบบนี้นี่แหละ วันพิเศษของเขาทั้งที งานนี้เธอต้องโชว์ผิวออร่าของตัวเองให้สุด “สั้นไปหรือเปล่านะ” ถึงแม้จะพยายามมั่นใจในตัวเองเข้าไว้อย่างที่เพื่อนๆและไอริสแนะนำแต่เธอก็ยังกังวลในส่วนของกระโปรงที่มันเลยขึ้นมาเหนือเข่าอยู่ดี ริศายืนมองตัวเองคู่กับ

“อ้าวๆ ฝั่งนั้นทำไมชนกันอยู่สองคนละครับ หันมาชนฝั่งนี้ด้วยก็ได้” เคลวินที่พอจะรู้อะไรๆขึ้นมาบ้างก็นึกอยากจะป่วนเพื่อน ไม่ว่าลีโอจะคุยจะทำอะไรก็แกล้งขัดเพื่อนไปเสียหมด “มาชนกับฉันนี่มาเคลวิน” “ไม่เอา เดี๋ยวเธอเมาให้ฉันเก็บอ้วกอีก” “เกินไป ไม่เคยเมาขนาดนั้นสักหน่อย” “อย่า อย่าให้ฉันพูด เดี๋ยวเธอจะอายนะ” เคลวินกับชาลินก็ยังคงเถียงกันไม่เลิกกับทุกเรื่อง จนทุกคนที่นั่งอยู่ในวงเริ่มจะชินกันไปหมด “สองคนนี้ดูสนิทกันจังนะคะ” ยี่หวาพยายามหาเรื่องคุยกับลีโอไปเรื่อยเพื่อให้ตัวเองได้ใกล้ชิดกับอีกฝ่ายมากขึ้น “ครับ พวกเราสนิทกันมากพอสมควร” “น่ารักจังค่ะ” ยี่หวายิ้มและมองไปยังชาลินกับเคลวินที่ยังคงนั่งถกเถียงกันอยู่ โดยที่มีสายตาของลีโอจดจ้องมาที่เธออีกที ติ้ง!! เนเน่ : (นั่งตัวเกร็งเชียวนะ) ยี่หวากดอ่านข้อความไลน์ที่เนเน่ส่งมาแซว ยี่หวา : “งื๊ออ!! ตัวหอมมากแก จะละลายแล้ว” เนเน่ : (เก็บทรงดีๆหน่อยเดี๋ยวเสือตื่น อิอิ) ยี่หวา : “อย่าแซวสิ” เนเน่ : (ดูพี่เขาสิ มองแกตลอดเลยอ่ะ) ยี่หวาลองหันไปตามที่เนเน่พิมพ์บอกในไลน์ ก็เห็นว่าลีโอมองเธออ

หลังจากที่อวยพรวันเกิดให้ผู้จัดการไนต์คลับจบไปแล้วนั้น บรรยากาศภายในคลับก็กลับมาเข้าสู้โหมดปกติ โดยที่บนเวทีก็กลับมามีดีเจย์หนุ่มหล่อขึ้นมิกซ์เพลงแดนซ์ตามเดิม หลังจากที่จบการแสดงสดของนักร้องชื่อดังไปแล้ว “ไปเข้าห้องน้ำนานจังยี่หวา มาเลยมาเร่งรอบ” เฟรมยังคงทำหน้าที่ปลุกเร้าเพื่อนๆให้ดื่มกินตามประสาเธอเหมือนเดิม “เป็นอะไรไหมแก” เนเน่ที่สังเกตอาการผิดปกติของยี่หวาได้ก็กระซิบถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง “เมานิดหน่อย ไม่มีอะไรหรอกกินต่อเถอะ” แม้จะพูดไปแบบนั้นแต่เธอรู้ดีว่าเพื่อนสนิทอย่างเนเน่ไม่มีทางที่จะดูไม่ออกว่าเธอคิดอะไรอยู่ ภาพเหตุการณ์บนเวทีทำให้ยี่หวาที่ตอนแรกเริ่มได้ที่เพราะดีกรีของแอลกอฮอล์ไปพร้อมเพื่อนๆแล้ว กลับต้องมาส่างตาสว่างอีกครั้ง ภายในใจเธอยังคงคิดวนไปวนมาถึงแต่ความสัมพันธ์ของผู้หญิงคนนั้นกับลีโอผู้ชายที่เธอรัก “นั่นชาลินหนิ” ในระหว่างที่เธอคิดอะไรวนไปวนมาเสียงของดรีมก็พูดขึ้นทำให้ยี่หวาต้องหันไปมองตามที่เพื่อนพยักเพยิดให้ดู และก็เห็นว่าเป็นชาลินที่กำลังเดินทักทายลูกค้าภายในร้านด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ในแบบของเธออยู่ “น่ารักเนาะ ตัวเล็กแต่โคตรเอ็ก

บรรดายี่หวาและเพื่อนๆต่างพูดคุยสังสรรค์กันอย่างสนุกสนานตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานาน ทุกคนต่างมีความสุขไปกับการดื่มกิน “วันนี้คนเยอะเนาะ” ยี่หวาที่คอยมองไปรอบๆอยู่ตลอดเอ่ยขึ้นลอยๆ “ใช่ จากที่เยอะอยู่แล้วแต่วันนี้หน้าจะเยอะเป็นพิเศษ เพราะเป็นวันเกิดผู้จัดการที่นี่” ดรีม หนึ่งในเพื่อนสาวที่วันนี้เธอเป็นคนจองโต๊ะให้เพื่อนๆกล่าวขึ้น “ผู้จัดการที่นี่งั้นหรอ?” “อืม! วันเกิดชาลินผู้จัดการที่นี่น่ะ ตอนแรกฉันว่าจะจองโซนวีไอพีพวกเราจะได้เป็นส่วนตัว แต่ปรากฏว่าโซนนั้นปิดเพื่อจัดวันเกิดไปครึ่งนึง ส่วนที่เหลือก็มีลูกค้าจองหมดแล้ว ฉันเลยต้องให้แฟนฉันช่วยหาโต๊ะที่โซนธรรมดานี้ให้แทนน่ะ” “ดูท่าทางแกจะมาที่นี่บ่อยนะดรีม” “ไม่บ่อยได้ไง ก็แฟนมันเป็นเพื่อนกับเจ้าของที่นี่” “ฮ่ะ!จริงหรอดรีม” ยี่หวารู้สึกตื่นเต้นกับข้อมูลใหม่ที่ได้รับ เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเพื่อนในกลุ่มสมัยเรียนมหาลัยของเธอ จะเป็นแฟนกับเพื่อนลีโอ “ใช่ พี่โอมเป็นเพื่อนพี่เคลวินพี่ลีโอน่ะ ตอนนี้ก็นั่งดื่มอยู่กับพวกเขาข้างบนนั่นแหละ” “แบบนี้นี่เอง…เอ่อ!แล้วเธอรู้ไหมว่าคนที่ชื่อชาลินเป็นอะไร

Lk club “อารมณ์ดีเชียวนะมึง ได้ไปปลดปล่อยมาละสิ” เสียงกวนๆของเคลวินเอ่ยแซวขึ้นในขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งอยู่ในห้องทำงาน “ปลดปล่อยบ้าอะไร” “อ้าว!ก็วันนี้ไปกับบิวตี้มาไม่ใช่หรอ” “อืม! แต่ไม่ได้ไปต่อ” “เฮ่ย! จริงหรอว่ะ ไม่หน้าเชื่อ” เคลวินแสร้งทำหน้าตกอกตกใจเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนบอกว่ามันจะเป็นความจริง “มึงก็ทำหน้าทำตาโอเวอร์ไปนะ” “55 ก็มันจริงนี่หว่า เคยมีด้วยหรอไม่ไปต่อ หรือว่ามึงเบื่อแล้ว” “งั้นมั้ง หลังๆมาทำตัวหน้าเบื่อ” “มึงก็เลยจะโล๊ะทิ้ง ว่างั้น?” “ประมาณนั้น” “ใจร้ายฉิบ” “ฮึ! อย่างกับมึงไม่ทำ เวลาเจอคนไหนเริ่มล้ำเส้น” “เออ!ก็จริง” เคลวินนึกตามคำพูดของเพื่อนแล้วก็ต้องเออออไปด้วย จริงอยู่ว่าพวกเขาอาจจะเปลี่ยนผู้หญิงกันบ่อยๆ แต่ผู้หญิงทุกคนที่พวกเขาควงด้วยทุกคนจะอยู่ในข้อตกลงที่ว่า เจอกันได้แค่ชั่วคราว แค่สนุกด้วยกันแล้วก็แยกย้าย ห้ามหึงหวงหรือแสดงความเป็นเจ้าของ และไม่ทำตัวให้หน้ารำคาญ ถ้าทำได้พวกเขาก็จะเก็บผู้หญิงคนนั้นไว้เล่นสนุกไปเรื่อยๆ ดูแลเรื่องเงินๆทองๆบ้างตามแต่เห็นสมควร แต่ถ้าคนไหนเริ่มที่จะเรียกร้องมา

ยี่หวามองหน้าผู้หญิงที่เพิ่งเข้ามาใหม่ด้วยความไม่พอใจ แต่เมื่อสังเกตุหน้าเธอดีๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าผู้หญิงคนนี้ เป็นคนเดียวกันกับคนที่เดินควงมากับลีโอเข้าไปในร้านอาหารนั่นเอง “เอ่อ! รุ่นนี้เหลือแค่สีละใบนะคะไม่รวมตัวโชว์” “แล้วยังไง? ก็ฉันตัดสินใจได้ก่อน” “แต่ว่า…เอ่อ!” พนักงานภายในร้านเกิดความอึดอัดใจทันที ที่ลูกค้าทั้งสองจ้องมองหน้ากัน คนหนึ่งมาก่อนและกำลังตัดสินใจ อีกคนมาทีหลังแต่ตัดสินใจได้ก่อน และดูแล้วทั้งคู่จะไม่มีใครยอมใครซะด้วย “ให้เขาไปเถอะค่ะ” แต่อยู่ๆยี่หวาที่ดูเหมือนจะไม่ยอมตอนแรกกลับบอกยอมยกกระเป๋าให้อีกคนง่ายๆ “ยี่หวา ทำไมยอมอ่ะ” “เอาน่า ฉันขี้เกลียดมีเรื่อง นี่มันในห้าง” ยี่หวาก้มลงกระซิบที่หูของเพื่อนถึงเหตุผลที่ยอมปล่อยไป “แล้วอีกอย่าง พี่ลีโออยู่ตรงนั้น ฉันยังไม่อยากแผลงฤทธิ์ให้เขาเห็นด้วย” “อ๋อ! กลัวเสือตื่นสินะ” เนเน่เหลือบไปมองที่หน้าร้านก็เห็นว่าลีโอยืนกอดอกมองมายังพวกเธออยู่ “คิก! ใช่” “ขอบคุณนะคะคุณยี่หวา” พนักงานก้มศีรษะให้ยี่หวาอย่างรู้สึกขอบคุณจริงๆ ที่ทำให้ไม่มีการเกิดศึกชิงกระเป๋าขึ้น “ไม่เป็นไรค่ะ ฉัน

@ห้างxxx ยี่หวาและเนเน่พากันขับตรงมายังห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นห้างที่พวกเธอคุ้นเคยกันมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะพากันมาเดินเล่นเดินซื้อของหรือกินอาหารกันเป็นประจำที่นี่ รวมถึงมานั่งส่องหนุ่มๆด้วย “หาอะไรกินกันก่อนไหมเนเน่” “อืม! ดีเหมือนกันกำลังหิวเลย” “งั้นไปร้านเดิมกัน” “ดีเลย ฉันกำลังนึกอยากกินห่อหมกทะเลร้านนี้อยู่พอดี ไม่ได้กินนานแล้วด้วย” “ไปกัน” ทั้งสองก็พากันเดินเข้าไปยังร้านอาหารไทยที่อยู่ในตัวห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งร้านที่พวกเธอๆเข้าออกกันเป็นประจำเมื่อสมัยยังเป็นนักเรียน ด้วยว่าฐานะทางบ้านของยี่หวานั้นถือได้ว่ามีอันจะกินระดับนึง จึงไม่แปลกที่ลูกสาวคนเดียวจะมาหาทานข้าวในร้านอาหารอยู่บ่อยๆแทบจะอาทิตย์ละหลายๆครั้ง “บรรยากาศยังเหมือนเดิมเลยเนาะแก” เนเน่เดินนำยี่หวาเข้ามานั่งที่ประจำมุมโปรดของพวกเธอ “คิดถึงเมื่อก่อนจัง” “ดูนั่นสิ สถาบันกวดวิชานั่นยังอยู่ที่เดิมเลย มานั่งตรงนี้ทีไรใจกระชุ่มกระชวยทุกที คิก!” เนเน่พูดพลางทำท่าเอามือทาบอกมองไปที่สถาบันกวดวิชาชื่อดังที่มีนักเรียนหนุ่มๆม.ปลายนั่งติววิชาสำคัญๆกันอยู่