Chapter 1: P.2

“Si Daddy at ako ay nagkasundo na sasamahan namin sa dalampasigan si Tita Regina bukas. Kung sakaling biglang na lamang dumating si Mommy at sumama sa amin, magiging nakakahiya ito para sa amin.” nagsusumigaw pa ng munting bata.

“Bukod pa rito, laging masungit si Mommy, hindi maganda ang kanyang pakikitungo kay Tita Regina.” dagdag pa nito.

“Binibini, siya ay ang iyong Ina. Hindi ka dapat magsalita ng ganyan. Masasaktan ang damdamin ng iyong Ina maayos ba?” mahinahong tugon ng mayordoma.

“Alam ko, pero mas gusto namin ni Daddy si Tita Regina. Hindi ba pwedeng siya na lang ang maging Ina ko?” sagot ng supling.

Hindi na narinig pa ni Luna ang mga salitang binitawan ng mayordoma.

Siya na ang nag-alaga at nagpalaki sa kanyang anak ng mag-isa. Sa nakalipas na dalawang taon, mas marami silang oras na magkasama. Sa halip, si Aria ay mas malapit sa kanyang ama. Noong nakaraang taon, pumunta si Eduardo sa Villa Esperanza upang paunlarin ang merkado, at ang kanyang anak na babae ay kinakailangang sumama sa kanya.

Dahil sa hindi niya kayang umalis ang kanyang anak, kaya natural lang na umaasa siyang makakasama niya ito.

Ngunit hindi niya masikmura na makita ang kanyang anak na malungkot, kaya't kahit labag ito sa kanyang kalooban ay pumayag siya.

Hindi niya inaasahan ang lahat…

Nakaramdam ng lamig si Luna habang nakatayo roon, maputla ang mukha at hindi makagalaw nang ilang sandali.

Isinantabi niya ang kanyang mga tungkulin at nagtungo sa Villa Esperanza. Sa pagkakataong ito, nais din niyang makasama ang kanyang Anak ng mas matagal.

Ngunit nararamdaman niyang, hindi na pala mahalaga iyon.

Bumalik si Luna sa silid at ibinalik sa maleta ang mga regalong dala niya mula sa Valley Heights.

Ilang sandali pa, nagbalik ng tawag ang mayordoma at sinabi na dinala niya ang mga bata upang maglaro, at hiniling sa kanya na makipag-ugnayan kung mayroon siyang anumang kailangan.

Umupo na lamang si Luna sa kama, nararamdaman ang kawalan at halo-halong pagkalito.

Iniwan niya ang kanyang mga tungkulin at nagmamadaling lumipad papunta sa Villa, ngunit walang sinuman ang nangangailangan sa kanya.

Ang kanyang pagdating ay nagmistulang parang isang biro lamang.

Matapos ang mahabang oras, lumabas siya.

Naglalakad na tila walang patutunguhan sa kakaiba ngunit ang lugar ay parang pamilyar sa kanya.

Malapit nang mag tanghalian, naalala niya ang napagkasunduan pagkikita ni Eduardo para sana kumain sa labas.

Nang maisip niya ang mga narinig kaninang umaga, habang nag-aalinlangan kung uuwi ba siya para kunin ang anak, bigla siya nakatanggap ng isang mensahe mula sa lalaki.

[May mahalagang gagawin ako sa tanghalian, kaya kanselado muna ang lakad.] Aniya.

Tiningnan ito ni Luna nang walang bakas na sorpresa sa kanyang mukha, dahil narin sa ito'y nasanay na.

Sa puso ni Eduardo, kahit pa ito'y isang importanteng negosyo, o pagtitipon kasama ang mga kaibigan… lahat ay mas pinahahalagahan niya kaysa sa kanyang asawa.

Palagi nitong hinahamak ang mga napagkasunduan nila nang walang pag-aalinlangan. Hindi nito kailanman pinapansin ang kayang nararamdaman.

Nawala?

Marahil noon pa man. Bulong niya sa kanyang sarili.

Ngayon ay manhid na siya, at hindi na niya nararamdaman ang anumang sakit.

Lalo pa ngang naguluhan si Luna.

Masiglang dumating siya rito, ngunit sinalubong siya ng kanyang asawa at anak ng malamig na pagtanggap.

Walang malay, nagmaneho siya patungo sa restawran kung saan sila madalas kumain ni Eduardo noon.

Sa paghakbang niya patungo sa pintuan ng restawran, nahagip ng kanyang paningin ang mga pigura nina Eduardo, kasama ang anak na babae, at ang babaeng si Regina Saison. Silang tatlo ay naroon at masayang nakaupo sa isang mesa.

Si Regina ay nakaupo sa isang gilid kasama ang kanyang anak na babae, nag sasabi ng mga bulong at tawa, tila masaya silang nagkukwentuhan, habang kinukulit ni Regina ang kanyang anak.

Ang munting supling na si Aria ay masayang nag-uugoy ng kanyang mga paa, nagsasaya sa paglalaro kasama si Regina. Hindi niya alintana ang kalat na nagawa niya habang nagkukwentuhan sila. Nang makita ang mga pastry na kinagat ni Regina, lumapit din si Aria at kinagat din ito.

Isang malambing na ngiti ang sumilay sa labi ni Eduardo habang kinukuha niya ang pagkain para sa dalawa. Ngunit kahit nakatingin siya sa kanyang anak, tila ang mga mata niya ay hindi maalis kay Regina, na para bang siya lang ang tunay na nakikita sa kanyang paningin.

Ito ang kamalian na makikita sa sinasabi ng lalaki.

Ito rin ang anak na kanyang ipinagbubuntis sa loob ng siyam na buwan, halos kalahati ng kanyang buhay ang kinalakihan nito.

Ngumiti si Luna, habang nakatayo roon at nanood. Pagkaraan ng ilang sandali, binawi niya ang kanyang tingin, at tumalikod upang umalis.

Pabalik sa Villa, binuo ni Luna ang kasunduan para sa diborsyo. Siya ang lalaking nagpatibok sa kanyang puso noong kabataan niya, ngunit parang isang bituin sa kalangitan, hindi niya maabot.

Kung hindi dahil sa trahedyang naganap noong gabing iyon at sa walang-tigil na pagtulak ng matanda, hindi siya mag sasang-ayon na pakasalan si Luna.

Noong nakaraan, nagbabakasakali siyang paniwalaan na kung magpapakabuti lang siya, masisilayan din siya ng kanyang lalaking minamahal.

Ngunit ang katotohanan ay tumama sa kanyang mukha. Halos pitong taon na ang nakalipas.

Panahon na para magising si Luna sa kanyang panaginip.

Matapos ilagay ang kasunduan tungkol sa diborsyo sa isang sobre, ipinagkatiwala niya ito sa mayordoma upang maibigay ito kay Eduardo, hinila niya ang kanyang maleta patungo sa kotse. Sa driver, malinaw niyang inutos, “Papunta sa airport.” Aniya.