CHAPTER 10

Habang nilalampasan niya si Connor, biglang nakaramdam si Mandy ng matinding sakit sa kanyang puwitan—may humipo sa kanya!

Isang malamig na kilabot ang gumapang mula sa kanyang mga paa hanggang sa anit. Parang nagdilim ang kanyang paningin sa gulat at takot, kaya halos patakbo niyang itinulak si Conrad papasok sa bahay.

Nang makarating sila sa maliit na hardin, nanatili siyang nanginginig, hindi pa rin makapaniwala sa nangyari.

Hindi niya naisip na ang unang beses niyang mararanasan ang ganitong klaseng pang-aabuso ay mula pa mismo sa pinsan ng kanyang asawa.

At sa harap pa mismo ng mansyon ng kanyang lolo!

"May problema ba?"

Matalim na tanong ni Conrad, halatang napansin ang kakaiba niyang kilos.

"H-Ha? Wala, wala naman."

Hindi niya kayang sabihin ang totoo. Silang tatlo lang ang nasa eksena kanina, at kung sakaling ipagtapat niya ito kay Conrad, alam niyang tatanggi si Connor at walang magiging ebidensya laban sa kanya.

Sa huli, baka lumabas lang siyang isang sinungaling at maging dahilan pa ito ng gulo sa pamilya ng mga Laurier. Baka isipin pa ng iba na wala siyang ibang ginawa kundi ang magpanggap at mang-akit kay Conrad para ipagtanggol siya nang walang dahilan.

Wala siyang magagawa kundi tiisin ang galit at hinanakit sa sarili niyang dibdib.

"Gusto kong uminom ng tubig."

Nanumbalik siya sa kasalukuyan nang marinig ang kalmadong boses ng asawa, ngunit walang kahit isang katulong sa hardin na kanyang pag-uutusan.

"Kukuha ako ng tubig, hintayin mo ako."

Walang ibang sinabi si Mandy at mabilis siyang pumasok sa loob ng mansyon. Napansin niya kung gaano kalaki ang bahay ng pamilya Laurier.

Pagbalik niya, hawak ang isang baso ng tubig, nakita niyang katatapos lang ni Conrad makipag-usap gamit ang blind phone niya.

"Ang laki talaga ng bahay ninyo," aniya, bago pinahiran ang pawis sa kanyang noo.

Kinuha ni Conrad ang baso ng tubig at marahang uminom bago nagsalita, “Pakiramdam mo ba ay kawawa ka dahil pinakasalan mo ako?”

Mabilis na umiling si Mandy. “Hindi naman.”

Isa mang may kapansanan na bulag si Conrad at itinuturing na malas na tao para sa iba, pero kung wala siya, hindi siya makakahanap ng paraan upang maipagamot ang kanyang lola.

Si Conrad ay ang kanyang tagapagligtas. Walang dahilan para maramdaman niyang kawawa siya sa piling nito.

Saglit na katahimikan ang bumalot sa pagitan nilang dalawa.

Maya-maya, narinig niya ang mahinang buntong-hininga ni Conrad. “Kung may nararamdaman kang sama ng loob, sabihin mo sa akin. Bulag ako, pero hindi ako manhid.”

Malawak ang isipan ni Mandy. Pagkatapos niyang magpagala-gala sa mansyon, tuluyan na niyang nakalimutan ang ginawa kanina ni Connor. Hindi niya rin naisip na maaaring may kaugnayan ang sinabi ni Conrad sa kanyang naranasan kanina.

Tumingala siya at napansin ang papadilim na langit. “Dapat na siguro tayong pumasok?”

Saglit na tumigil si Conrad bago tumango. “Oo.”

Sa loob ng pangunahing mansyon, abala si Lolo Colton sa pakikipag-usap sa pangalawang anak na si Christoff, ang tiyuhin ni Conrad at kasama nito ang kanyang asawang si Zenaida.

Nang makita silang dumating, masayang kinawayan ni Lolo Colton si Mandy. “Mandy!”

“Lolo!” Masiglang ngiti ang iginanti ni Mandy habang mabilis na itinulak ang wheelchair ni Conrad papalapit sa matanda.

Pinagmamasdan sila ni Lolo Colton na may ngiti sa labi. “My precious granddaughter-in-law! I really like you!”

Isang malamig na sulyap ang ibinigay ni Christoff kay Mandy. “Siyempre, kung sino man ang pinili ninyo Dad, hindi ka magkakamali.”

Ngunit si Zenaida, sa halip na sang-ayunan ang asawa, ay pinandilatan lamang si Mandy at mayabang na ngumisi. “Narinig ko na dahil sa babaeng ito, nagalit nang husto si Conrad ngayong umaga at pinalayas pa ang isang matandang katulong.”

“Napakabait ni Conrad noon. Pero simula nang dumating ang babaeng ito, bigla siyang nagbago. Hindi na ako magtataka kung masama ang ugali ng babaeng ito.”

Napakunot ang noo ni Lolo Colton at pinutol ang usapan. “Si Conrad ay masyadong seryoso. Kung may isang tao sa tabi niya na kayang pasiglahin siya at kahit papaano’y magpapakita ng emosyon, hindi ba’t isang magandang bagay iyon?”

Lalong humigpit ang pagkakakuyom ng mga palad ni Zenaida, malinaw na hindi niya inaasahan na kakampihan ni Lolo Colton si Mandy.

“Magandang gabi po, Lolo! Magandang gabi rin po, Uncle Christoff!”

Masiglang itinulak ni Mandy ang wheelchair ni Conrad palapit sa kanila habang binabati ang mga nakatatanda. Kasabay nito, iniabot niya ang isang basong tubig kay Conrad.

“Ang laki pala ng hardin. Ang tagal bago kami nakapasok."

Ngumiti si Lolo Colton habang pinagmamasdan siya. “Hindi ka ba inaapi ni Conrad?”

Mabilis na umiling si Mandy. “Hindi naman po, mabait po siya sa akin.”

Matalim na tumawa si Zenaida. “Siyempre magiging mabait siya sa’yo. Sa katunayan, dahil lang sa’yo, pinalayas niya ang isang matagal nang katulong kaninang umaga.”

Si Conrad ay kilala sa kanyang kakaibang ugali. Kaya nga hindi biro para kay Zenaida ang maipasok si Cecelia bilang tagapagsilbi sa mansyon. Pero sa loob lamang ng dalawang araw, napaalis ito ni Conrad—dahil lang sa asawa nitong si Mandy.

Bahagyang nagulat si Mandy. “May napaalis po?”

Malamig ang tinig ni Conrad nang sumagot. “Sa tingin mo ba, Zenaida, mali ba akong paalisin ang isang katulong na nangahas bastusin ang asawa ko, at iyon ay sa mismong ikalawang araw ng aming kasal?”

“Si Mandy ay isang mabait na babae, kaya kahit na inaapi siya, nananahimik lang siya. Bilang asawa niya, inaasahan n’yo bang magbulag-bulagan din ako?”