CHAPTER 9

Ang tingin ni Connor kay Mandy ay nagdulot sa kanya ng matinding pagkailang. Para bang kahit anong gawin niya, hindi siya magiging komportable.

Huminga siya nang malalim, pinilit ngumiti ng magalang, saka itinulak ang wheelchair ni Conrad, umaasang makakalampas sila kay Connor at makakapasok sa loob.

Ngunit bago pa siya makalagpas, biglang iniunat ni Connor ang braso upang harangan ang kanilang daan.

"Sister-in-law, bakit parang nagmamadali ka? Ayaw mo bang makipag-usap kay Kuya?"

Nakapamewang ito habang nakatingin kay Conrad—punong-puno ng pang-uuyam at panlalait ang mga mata. Pero sa kanyang boses, may halong malasakit na tila isang mapagkalingang kapatid.

"Conrad, parang umiiwas siya sa akin. Sa tingin ko, may dahilan kung bakit siya napadpad sa pamilya natin." Habang sinasabi niya ito, pasimpleng dumapo ang tingin niya sa dibdib ni Mandy na parang sinusuri ito.

Agad napakunot-noo si Mandy at iniwas ang katawan palayo.

Ngunit tila mas ginanahan si Connor sa kanyang reaksiyon. Lalong lumalim ang mapangahas niyang ngiti, kasabay ng pagtingin niya kay Conrad.

"Conrad, si Lolo Colton ay matanda na, kaya hindi na niya kayang basahin ang isip ng isang batang babae. Pero ako, sanay na sanay na sa ganitong klaseng tao."

"Ganito na lang, bakit hindi mo ako hayaan na makasama ng mag-isa ang mahal mong asawa? Tutulungan kitang alamin kung mapagkakatiwalaan ba siya."

Mahigpit na hinawakan ni Mandy ang hawakan ng wheelchair ni Conrad—napansin niyang nanginginig na ang kanyang mga kamay.

Totoong lumaki siyang ulila sa probinsya, pero hindi ibig sabihin noon ay mahina siya. Sa totoo lang, maayos naman ang pagpapalaki sa kanya ng kanyang tiyuhin at tiyahin. Dahil dito, mas naging maayos ang kanyang pangangatawan kaysa sa ibang babae—kaya hindi na bago sa kanya ang mga mapangahas na tingin ng mga lalaki.

Noong nag-aaral pa siya, madalas siyang tinititigan ng mga kaklaseng lalaki sa ganitong paraan. Pero noon, lagi siyang pinoprotektahan ni Ronnie.

Ngayon, ibang sitwasyon na ito. Nasa loob siya ng bahay ng mga Laurier—ang teritoryo ni Connor.

Bukod pa roon, si Conrad ay isang bulag. Hindi nito nakikita kung paano siya tingnan ni Connor, at mas lalong hindi nito mauunawaan kung ano ang maaaring mangyari kung sakaling pumayag ito sa hiling ng pinsan.

Hindi niya rin maaaring sabihin ng direkta ang nararamdaman niya. Wala pa namang ginagawang masama si Connor, at nagdadasal din siyang huwag pumayag si Conrad sa pabor ng halimaw na ito.

Sa likuran niya, ramdam ni Conrad ang panginginig ng maliit na kamay na mahigpit na nakakapit sa wheelchair.

Sa kabila ng kanyang itim na piring, malinaw niyang nakikita ang itsura ni Connor sa ilalim ng ilaw ng poste—ang mismong tusong ngiti sa mukha nito.

Narinig ni Connor ang malamig at bahagyang mapanuksong tinig ni Conrad. "Ito ang unang beses sa napakaraming taon na nagpakita ka ng malasakit sa akin, Connor."

Bahagyang nagdilim ang mukha ni Connor.

Naalala ni Conrad ang sinabi nito noon—noong namatay sa isang aksidente ang dati niyang fiancée. "Ang patay ay patay na. Mas mabuti na iyon kaysa mapunta siya sa isang malas na tao tulad mo."

Napaatras si Connor, mukhang bahagyang nabahiran ng pagkapahiya. Mahinang tumikhim ito bago muling nagsalita.

"Nagbibiro lang ako noon, Conrad. Ginagawa ko lang ito para sa'yo. Nais ko lang siguraduhin na hindi ka niloloko ng babae mo. Tandaan mo, naririnig mo lang ang boses niya pero hindi mo siya nakikita."

Muli niyang itinapon ang tingin kay Mandy, partikular sa kanyang maliit na baywang.

"Pero ako? Nakikita ko siya. Nakikita ko ang lahat ng galaw niya."

Sa bawat salitang binibitawan ni Connor, lalong nagiging mapangahas ang tingin niya kay Mandy.

"Bakit hindi mo na lang ako hayaang subukin siya, Conrad? Mas mabuti na akong magtimbang kung talagang mapagkakatiwalaan siya."

Namutla si Mandy. Napakatamis ng tono ni Connor, ngunit sa likod ng kanyang mga salita ay maliwanag ang pangungutya at paghamak kay Conrad.

Ang kapal ng mukha niya para pagbintangan siyang may masamang intensyon!

Hindi na nakatiis si Conrad. "Isang hamak na probinsyana lang siya. Hindi na kailangang pag-aksayahan pa ng oras mo."

Malumanay ngunit madiin ang tono ng kanyang boses. "Hindi naging madali para sa akin ang makahanap ng asawa. At kung sakaling may dahilan man siya sa pagiging malapit sa akin..."

Ngumiti siya nang bahagya na may bahid ng pang-aasar.

"Wala akong pakialam."

"Isa pa. Si Mandy ay isang ulila. At kahit ganoon, nakasal siya sa isang tulad kong malas din. Baka siya mismo ay may hatid ding kamalasan. Baka sakaling makipag-usap ka sa kanya at bigla kang malasin."

Agad na natigilan si Connor. Napakunot ang noo nito, waring nag-aalangan. Hindi siya naniniwala sa mga pamahiin, pero sa ganitong bagay... mas mabuting mag-ingat.

Bahagya siyang umatras at umiwas ng tingin kay Mandy, hindi na muling nangahas na pagmasdan ito.

Napangiti si Conrad.

"Halika, pumasok na tayo."

Sa wakas, nakahinga nang maluwag si Mandy at agad na itinulak ang wheelchair ni Conrad papasok sa mansyon.