CHAPTER 14

Malamig at matalim ang tono ng kanyang boses. Paano matitiis ni Connor ang ganoong panunuya habang nagngingitngit siya sa galit?

Hindi siya nagdalawang-isip at muling sinipa ng dalawang beses ang wheelchair ni Conrad na nagdulot ng pagtagilid nito. Akala ni Connor, sa ginawa niyang pagsipa, babagsak ang may kapansanang si Conrad.

Ngunit sa mismong sandali na muntik nang tumagilid ang wheelchair, isang maliit ngunit matibay na kamay ang mahigpit na sumalo rito.

Mabilis na itinuwid ni Mandy ang wheelchair ni Conrad at matapang na tumitig kay Connor. “Hindi mo pwedeng saktan ang asawa ko!”

Nasurpresa si Connor na makita ang galit sa mga mata ni Mandy at hindi niya alam kung namamalikmata lang ba siya. Ang babaeng ito na kanina ay mahina at takot kahit hipuan lang ito sa puwitan, ngayon ay may lakas ng loob na tumingin sa kanya nang matalim at nagawa pa siyang sigawan?

Nakangising lumapit si Connor at mapanuksong iniangat ang kanyang baba gamit ang daliri. “Ano? Ipinagtatanggol mo ang inutil mong asawa? Huwag mong kalimutan, ikaw mismo ay wala ring kakayahang ipagtanggol ang sarili mo.”

Napangisi siya sa sariling kaisipan at nakangising idinugtong, “Hindi ka ba natatakot na sa harapan mismo ng bulag mong asawa, kaya kitang angkinin?”

Ang iniisip niya ay magiging kasinghina pa rin si Mandy—isang babaeng walang kakayahang lumaban. Pero nagkakamali siya.

Kagat-labing hinubad ni Mandy ang kanyang pitong sentimetrong takong at buong pwersang inihagis iyon sa mukha ni Connor. “Sige, bastusin mo na ako pero huwag mong daanin sa dahas ang asawa ko!”

“Akala mo ba walang nagmamahal sa kanya? Akala mo kaya mong gawin ang gusto mo? Sinasabi ko sa’yo ngayon—ako na ang magpapakamatay para protektahan siya!”

Sa isang iglap, ang biglang pag-atake ni Mandy gamit pa ang kanyang takong ay tumama nang diretso sa mukha ni Connor, na nagdulot ng pagkawala ng balanse nito.

Pagbalik ng kanyang ulirat, wala na sa harapan niya si Mandy—tinulak na nito si Conrad palayo, mabilis na tumatakbo sa dulo ng hardin, nakapaa at walang pakialam.

Muling hinaplos ni Connor ang kanyang mukha at may nalasahan siyang dugong dumaloy mula sa sugat. Nagmumura siya sa inis at handa nang habulin sila, ngunit isang malamig na sigaw mula sa likod ang pumigil sa kanya.

“Bumalik ka rito! Wala ka nang ibang ginawa kundi ipahiya ang sarili mo!”

Lumingon siya at nakita ang matalim na titig ng kanyang ama na si Christoff.

“Pero, Dad, si Conrad—siya ang nagsimula nitong gulo!”

“Huwag mong idahilan ang katangahan mo!” galit na tugon ni Christoff. “Ikaw ang gumawa ng kasalanan, kaya ikaw rin ang may kasalanan kung bakit siya may hawak laban sa’yo!”

Galit siyang tumingin sa anak. “Kung hindi ka pa tatahimik, lalo ka lang mapapahamak, Connor! Galit na galit pa rin ang Lolo mo. Kapag nagsumbong si Conrad kay Lolo, mas lalo ka lang mahihirapang makakuha ng pera mula sa kanya!"

Malamig na tumawa si Connor, hindi man lang nag-alala. "Hindi naman talaga siya mahal ni Lolo. Ilang taon na siyang itinapon sa labas, at ngayon, ikinasal na lang siya sa isang babaeng galing sa probinsya. Hindi ba malinaw na ayaw talaga siyang bigyan ng parte sa mana?"

Mula sa malayo, ngumisi si Christoff bago humithit ng sigarilyo. "Kung hindi ko tinanggal ang tatlong naunang fiancée niya, sa tingin mo ba mapipilitan siyang pakasalan ang isang babae mula sa baryo?"

Napakunot-noo si Connor. "Ang tatlong naunang fiancée niya…" Hindi niya magawang tapusin ang sasabihin.

"Oo, ako ang nag-ayos niyon."

Sa ilalim ng kadiliman, isang malupit na ngiti ang sumilay sa labi ni Christoff. "Huwag kang magpakampante. Kahit anong sabihin mo, mahal pa rin ng lolo mo ang malas na lalaking 'yun."

*****

Mabilis na itinulak ni Mandy ang wheelchair ni Conrad habang tumatakbo nang buong bilis. Sa sobrang pagmamadali, tila naging diretso ang kanilang pagdaan sa liku-likong daanan sa hardin.

Matagal silang tumakbo bago tuluyang nakarating sa kalsada.

Nang makumpirmang hindi na sila hinahabol ni Connor, bumagsak si Mandy sa tabi ng wheelchair at hinihingal, ramdam ang matinding kaba sa kanyang dibdib.

Matagal na mula noong huli siyang nakaramdam ng ganitong uri ng tensyon.

"Thanks for your hard work."

Kalmadong kinuha ni Conrad ang isang boteng tubig mula sa gilid ng kanyang wheelchair at inabot ‘yon kay Mandy. Agad niya itong tinanggap at binuksan, at mabilis na uminom ng ilang lagok bago niya naramdaman ang ginhawa sa katawan.

Habang pinapahiran ang pawis sa kanyang noo, tumingin siya kay Conrad. "Sobrang bilis ng takbo ko kanina. Hindi ba kita masyadong naalog?"

Malamig ngunit may bahagyang aliw sa tono ni Conrad. "Pakiramdam ko nga parang mababasag na ang puwet ko."

Nanlaki ang mga mata ni Mandy, may bahagyang kaba sa kanyang tinig. "Huh? Totoo ba?"

"Kung hindi ka naniniwala, gusto mo bang tingnan?"