CHAPTER 13

Bahagyang natigilan si Mandy habang hawak ang wheelchair.

Sa sinabi ni Conrad, ngayon lang niya napagtanto—na mula nang dumating sila sa lumang bahay, wala ni isang katulong ang pumansin sa kanila.

Sa ilalim ng liwanag ng buwan, pinagmasdan niya ang malamig at seryosong mukha ni Conrad. Bigla niyang naramdaman na parang kawawa ito.

Pinagtatawanan siya ng pinsan niyang si Connor dahil sa kanyang kapansanan at walang pakundangang nilapastangan ang kanyang asawa sa harap niya mismo.

Samantalang ang tiyuhin at tiya niya, puro panlalait lang ang ginawa at ni hindi siya tiningnan nang diretso.

At ang kanyang lolo...

Noon, akala ni Mandy ay mahal na mahal ni Lolo Colton ang kanyang apo. Kung hindi, bakit pa ito mag-aalala sa kanyang kasal?

Pero ang lamig ng pakikitungo nito kanina sa bahay ay nagparamdam sa kanya na baka hindi rin naman talaga siya gano’on kamahal ng matanda. Napakagat-labi siya.

Si Conrad, mula pagkabata, nawala na ang kanyang mga pinakamamahal na pamilya. Ang natitira sa kanyang mga kamag-anak, hindi naman mabuti ang pakikitungo sa kanya.

Masakit iyong isipin,  hindi ba?

Bago pa niya namalayan, halos kusa nang umangat ang kanyang kamay at maingat na hinawakan ang malamig na kamay ni Conrad.

Bahagyang gumalaw ang kamay ng lalaki, at agad na bumalik sa huwisyo si Mandy.

Mabilis niyang binawi ang kanyang kamay, na parang napaso, pero seryoso niyang sinabi sa asawa, “Simula ngayon, ako na ang magiging pamilya mo. Palagi kitang sasamahan.”

Mabilis na lumitaw ang bahagyang pagkalito sa mukha ni Conrad.

Ibinaling niya ang tingin kay Mandy, ang kanyang malalim na mga mata, natatakpan ng sutlang telang nakapiring.

Akala ni Mandy, hindi nito narinig ang sinabi niya.

Kaya inulit niya ito, nang mas seryoso. “Kahit isang araw pa lang tayong kasal, pero gaya ng sabi nila, kung kanino ka ikakasal, doon ka na rin. At hindi ako tulad ng ibang sgamapanghusga. Kahit pa ikaw ang tinaguriang malas, hindi ako takot sa kamatayan. Lagi akong mananatili sa tabi mo.”

Bahagyang napangiti si Conrad na nakatitig sa kanya. “Lumapit ka.”

Sumunod si Mandy, ngunit bigla siyang hinila ni Conrad sa kanyang kandungan.

Ang banayad na hininga ng lalaki ay lumapat sa kanyang leeg, nag-iiwan ng kilabot na nagpapabilis ng pintig ng kanyang puso.

Hinaplos niya ang buhok ni Mandy na nahulog sa kanyang tainga at marahang isinuksok ito sa likod ng kanyang tenga. “Talaga bang hindi ka natatakot?”

Ang buwan ay bahagyang natatakpan ng ulap, nagbibigay ng malamyang liwanag sa kadiliman.

Nasa kandungan ni Conrad si Mandy habang nakaupo ito sa kanyang wheelchair. Hindi niya maipaliwanag kung bakit biglang bumilis ang tibok ng kanyang puso.

Sa ilalim ng buwan, ang lalaking may itim na sutlang piring ay may misteryosong aura—mapang-akit at mapanganib sa parehong oras.

Naramdaman ni Mandy ang init sa kanyang mukha. Ang ganitong klaseng gwapo at kaakit-akit na lalaki, simula kahapon ay naging opisyal na niyang asawa.

Siguro, masuwerte na rin siya?

Ang kanyang mukha na namumula sa hiya ay lalong naging kaakit-akit sa ilalim ng buwan.

Muli niyang narinig ang mababang tinig ni Conrad. “Sigurado ka bang hindi ka natatakot mamatay sa piling ko?”

Isang simpleng linya na parang galing sa isang pelikula pero nang sinabi ito ng lalaki, may halong lamig at lungkot na bumalot dito.

Diretsong tumango si Mandy, ang kanyang tingin ay busilak at walang bahid ng alinlangan. “Hindi ako natatakot.”

Tatlong beses nang namatay ang kanyang mga dating fiancée, pero siya—siya ay nakasal sa kanya nang maayos.

Ibig sabihin, malakas ang kanyang kapalaran!

Pinagmasdan siya ni Conrad, ang kanyang malamig na titig ay nakatuon sa inosenteng mata ni Mandy. Napabuntong-hininga siya nang marahan. “You're silly.”

Hindi alam ni Mandy kung isa ba itong insulto o isang biro, at bigla namang may humahangos na lumabas mula sa lumang bahay.

“Conrad!”

Si Connor, na mukhang dugyot at nabugbog ay sumugod sa kanila.

Magulo ang kanyang buhok, gusot ang kanyang mamahaling suit, at may malinaw na marka ng sampal sa kanyang mukha.

Galit na galit niyang sinipa ang wheelchair ni Conrad. “Tahimik ka lang palagi pero pagdating sa mahahalagang bagay, marunong ka rin palang gumamit ng mga panlalansi!?”

“Dapat noon ko pa nahulaan na wala kang magandang balak!”

“Inudyok mo akong mapalaban sa mga tao ng pamilya Lopez at ngayong lumaki na ang gulo, binawi ni Lolo ang kumpanyang kakabigay lang niya sa akin!”

“Putanginang bulag ka! Sinadya mong ipahamak ako! Traydor!”

Malamig na ngumiti si Conrad at binitiwan ang isang mapanuyang tawa. “Kung matagal mo nang alam na wala akong mabuting balak, bakit ka pa rin nagpaloko?”

“Baka naman tanga ka lang talaga at kailangan pang mabugbog bago mo maintindihan na hindi mo dapat hinarap ang pamilya Lopez?”