Ang suot ni Irina ay elegante—payak ngunit kamangha-mangha, perpektong bumagay sa kanyang malamig at pinong karisma—parang isang diwata na mas piniling lumayo sa mga mata ng madla.Ngunit ang presensya ni Zoey ay mas kapansin-pansin.Balot sa nakasisilaw na kasuotan, taglay niya ang ningning na lalo pang lumalim sa nakalipas na anim na taon. Sa halip na kumupas, tila lalo pang tumalim ang kanyang kagandahan—mas tiwala sa sarili, hindi, mas mapangahas kaysa dati.Anim na taon na ang nakalipas mula nang makita ni Irina ang kayabangan ni Zoey, noon ay bahagyang nakatago sa likod ng magiliw na ngiti. Pero ngayon? Ngayon, hayagang ipinapakita ni Zoey ang kanyang kumpiyansa—walang pasubali, walang pagpipigil.May kumurot sa dibdib ni Irina.Kahit papaano, sa bahay ni Alec, tinatawag siyang Madam ng mga kasambahay.Kung kinikilala siyang asawa ni Alec, ano naman ang lugar ni Zoey sa buhay nito?Nakakatawa.Pero siguro, ito na rin ang nararapat.Bahagyang itinaas ni Irina ang kilay, at unti-u
"Mahal ko si Lolo! Ako na ngayon ang paboritong apo ni Lolo.""Irina, kung iniisip mong kaya mo akong pabagsakin o wasakin ang pamilya namin, nangangarap ka lang.""H-Ha? Si Mr. Allegre? Siya ang lolo mo?" Napanganga si Irina sa gulat.Hindi niya kailanman inakala ito. Sa isang iglap, lahat ay nagkaroon ng linaw—kaya pala ganun na lang ang kayabangan ni Zoey. May malakas siyang tagapagtaguyod."Tama! Mahal ko si Lolo." Nagningning ang mga mata ni Zoey sa labis na kasiyahan, ngunit sa ilalim nito ay nag-aalab na inggit at galit.Anim na taon ang nakalipas, matapos sirain ni Alec ang kasunduan nilang magpakasal at ikinulong siya sa bahay upang pilitin siyang magsilang ng bata, binalot ng takot ang buong pamilya nila. Alam ni Zoey na hindi si Alec ang ama ng dinadala niya, at sa sandaling isilang ang bata, tiyak na matatapos na sila.Sa desperadong sandaling iyon, biglang lumitaw si Don Pablo sa harapan ng kanilang tahanan.Hanggang ngayon, malinaw pa rin sa alaala ni Zoey ang araw na iy
Dinala agad ng mga bodyguard na kasama ni Don Pablo si Zoey sa pribadong ospital ng mga Allegre. Inilagay siya sa pinaka-maayos at pinakamaligtas na silid, kung saan ang pinakamahusay na mga doktor ang tumutok sa kanyang kalagayan.Hindi nagtagal, nalaman ng mga doktor ang katotohanan—simula pa lang, mahina na ang kanyang pagbubuntis. Ang pagkawala ng bata ay hindi isang aksidente kundi isang bagay na hindi na talaga maiiwasan.Ngunit hindi na inisip ni Don Pablo ang nakaraan ni Zoey. Kamakailan lang niya natuklasan na wala na ang kanyang anak—at si Zoey na lang ang natitirang dugo nito sa mundo.Anuman ang nagawa ni Zoey noon, gaano man siya nilinlang o ginamit si Alec, wala na iyong halaga sa kanya ngayon. Ang tanging nais niya ay ang kilalanin ang kanyang apo.Ginawa niya ang lahat upang matiyak na makakabawi si Zoey—ang pinakamagagaling na espesyalista, ang pinakamahusay na pag-aalaga. At nang dumating ang oras upang harapin si Alec, hindi siya nag-atubili. Sa kabila ng bigat ng k
Nag-init ang mukha ni Zoey sa matinding kahihiyan. Pilit siyang ngumiti, itinatago ang bumibigat na kaba, habang pinipilit ang sarili na magpakita ng kapanatagan."Alec," mahina niyang sabi, bahagyang nanginginig ang boses. "Anuman ang mangyari, minsan kong dinala ang anak mo sa sinapupunan ko. Ilang beses kitang iniligtas. At ngayon, sa katayuan ng aking lolo… hindi pa rin ba ako karapat-dapat sa'yo?"Walang pagbabago sa ekspresyon ni Alec."Hindi."Diretso. Matigas. Walang puwang para sa pag-aalinlangan.Nangalog ang mga labi ni Zoey, hindi makapaniwala sa kanyang narinig. "Bakit?"Isang mapait na ngisi ang gumuhit sa labi ni Alec."Nasira ang kasal ko dahil kay Irina. Sa bansa, walang sinuman ang nangangahas na gambalain ang isang seremonya ko. Ngunit ginawa niya iyon… kaya hahanapin ko siya—buhay. Hangga’t hindi ko siya natatagpuan, hindi ako magpapakasal."Namutla si Zoey.Nang gabing iyon, ibinahagi niya sa kanyang mga magulang—kina Nicholas at Cassandra—ang sinabi ni Alec. Sa l
Nakitid ang mga mata ni Irina, at bahagyang lumungayngay ang kanyang labi sa isang mapanghamong ngisi."Akala mo ba, takot na takot ako sa lolo mo, Zoey?"Napasinghal si Zoey, ang kanyang tawa’y punong-puno ng pananalig sa sariling panalo."Irina, ang mga dating tauhan ng lolo ko ay nakakalat sa buong bansa. Marami sa kanila ang may hawak ng mga depensa sa hangganan. Kapag nagalit siya, hindi ka lang niya parurusahan—ipapadala ka niya sa border."Lumapit siya, ang kanyang tinig ay nagliliyab sa matinding pagkapoot."At pagkatapos? Ipapadala ka palabas. Alam mo ba kung ano ang ibig sabihin niyan? Itatapon ka sa lupaing walang batas, napapalibutan ng mga warlord at bayarang mamamatay-tao—mga lalaking walang awa, walang sinusunod na batas."Tumigil siya saglit, hinayaang lumubog ang kanyang mga salita bago muling ngumiti nang malamig."Itatali ka sa isang puno. Hubad. Araw-araw, daan-daang lalaki ang pipila para ‘gamitin’ ka hanggang sa hindi mo na kayanin. Hanggang sa mamatay ka—dahil s
Ngumisi nang may pangungutya si Zoey."Hmph! Ano, natatakot ka na, Irina? Hulaan mo—sa tingin mo ba, ipapasa na kita sa ibang lalaki sa loob ng isang minuto?"Pagkasabi noon, tumingin siya sa apat na matitikas at seryosong lalaking nakasuot ng itim na nasa loob ng sasakyan.Sa mapanuksong tinig, sinabi niya, "Kayong apat—buong buhay kayong naglingkod sa lolo ko. Alam kong napakahigpit niya sa mga tauhan niya, kaya malamang, hindi pa kayo nagkakaroon ng pagkakataong magpakasaya kasama ang isang babae. Ano, gusto niyo bang regaluhan ko kayo ngayon?"Hindi gumalaw ni kumibo ang apat na bodyguard.Sanay silang sumunod sa disiplina at may matalas na pag-iisip—mga katangiang kailangang taglayin ng personal na bantay ni Don Pablo. Hindi man sila kabilang sa matataas na lipunan, mahigit isang dekada na silang nasa tabi ng matanda, kaya alam na alam nila ang hindi sinasabing batas ng kapangyarihan.Ang babaeng nasa loob ng sasakyan ngayon ay galing mismo sa marangyang tirahan ni Alec. Ilang be
Nanahimik ang buong silid, bawat mata nakatutok sa pinto. Si Zoey ang unang gumalaw, isang mapanuyang ngiti ang lumitaw sa kanyang labi kasabay ng malamlam na halakhak."Aba, sino'ng dumating? Young Master Duke?" aniya, may halong panunuya sa kanyang tinig.Mabilis na tinawid ni Duke ang silid, ang tingin niya'y matalim at walang bahid ng pag-aalinlangan habang huminto sa harapan nina Zoey at Irina. Malamig at nakamamatay ang tono niya nang magsalita."Bitiwan mo siya."Hindi na itinulak ni Zoey si Irina pababa, pero hindi rin siya umatras. Sa halip, ngumisi siya kay Duke, ang boses niya'y punong-puno ng panlilibak."Oh, Young Master Duke, akala mo ba may karapatan ka pa sa kanya? Noon siguro, noong itinuturing mo lang siyang laruan. Pero ngayon? Ngayon, pagmamay-ari na siya ng fiancé ko. At syempre, akin na rin."Iniling ni Zoey ang ulo niya, kitang-kita ang aliw sa kanyang mukha."Pero dahil pinsan kita, magpapaka-generous ako. Kung gusto mong sumali, hindi kita pipigilan. Sa katuna
"Makinig kang mabuti, Zoey. Wala akong pakialam kung sino ka o kanino ka ipinagmamalaki mong pag-aari. Ang alam ko lang, bilanggo ako ni Alec—isang taong wala nang halaga, isang patay na naglalakad. Kaya sabihin mo sa’kin, bakit ko kailangang bigyan ng kahit katiting na atensyon ang isang tulad mo?"Malamig at matalim ang tono niya, walang bahid ng takot o pag-aalinlangan."At kung sakaling dumating ang araw na magkaroon ako ng pagkakataon…" Dumilim ang titig ni Irina, bahagyang ngumisi bago muling bumagsak ang kanyang paa—diretso sa mukha ni Zoey. "Hinding-hindi kita palalagpasin."Maitim na galit ang namuo sa mukha ni Zoey habang pumailanlang ang kanyang sigaw. Nanginginig siyang gumapang palayo, takot na takot na baka hindi na gumaling ang kanyang mukha. Nagpilit siyang lumayo, ngunit kahit saan siya lumiko, sumasabay ang paa ni Irina, paulit-ulit siyang hinahampas nang walang awa."Tulungan niyo ako!" pasigaw niyang pagmamakaawa.Tahimik na nakamasid si Duke sa isang sulok, hindi
He was choking too—on his own breath this time. Twice in one morning, Irina had caught him off guard. Who would’ve thought she had such a knack for teasing?Earlier, with just one sentence—“She’s your child too.”—she had shaken him so much, he nearly skipped work altogether.And now? In front of Greg, she leaned in close, naturally resting against him as she fixed his tie.Parang… mag-asawang matagal nang nagsasama. Isang misis na nahuling palabas ang asawa nang medyo magulo ang ayos—at walang pag-aalinlangan, inayos agad ang kuwelyo nito.Napaka-natural ng kilos ni Irina. Parang likas na likas. At sa simpleng sandaling iyon… may kumislot sa loob ni Alec.Bihirang magpakita si Irina ng ganoong lambing. At si Alec—bihira ring hayaang maramdaman sa sarili na siya ay asawa nito. Pero ang munting pagbabagong ito… mas matindi ang epekto kaysa inaasahan niya.Para sa isang lalaking nakapatay na ng buhay, nanatiling kalmado kahit sa gitna ng kaguluhan… ito ang nagpapabilis ng tibok ng puso n
Nang mapansing sandaling natigilan ang lalaki, biglang narealize ni Irina na baka nagmistulang nanliligaw siya sa sinabi niya kanina.Muli siyang namula sa hiya.Ngunit hindi na pinansin pa iyon ng lalaki. Tumayo ito at nagsabing, “Male-late na tayo—kailangan na nating umalis.”Tumango si Irina. “Sige.”Hinawakan nilang dalawa ang kamay ni Anri, at sabay-sabay silang lumabas ng bahay—isang pamilyang magkasama.Sa likuran nila, napabuntong-hininga nang magaan sina Yaya Nelly at Gina.Mahinang bulong ni Yaya Nelly, “Napakabait talaga ni Madam. At kahit tahimik lang si Sir, ni minsan hindi siya naging masama sa amin bilang mga kasambahay. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit may mga tao pa ring nagpapakalat ng masasamang tsismis tungkol sa kanya online. Kung alam ko lang kung sino, baka harapin ko pa sila.”“Hindi na kailangan iyon, Yaya Nelly,” sagot ni Gina nang kalmado. “Kanina lang ng umaga, binura na lahat ng mga public post. Kapag bumabalik si Sir, agad na inaayos ang lahat.”La
Her kiss was still clumsy—awkward and hesitant. She pressed her lips to his several times, unsure what to do next, pausing often, her mind stalling like a short-circuited wire.She was utterly lost.Her uncertainty made Alec nearly lose his patience.With a swift motion, he pulled her back with one arm and cradled the back of her head with the other, forcing her to look up at him. His tone turned cold.“Stupid,” he snapped.Pinagtitinginan siya ni Irina, medyo nabigla.“Matagal na kitang tinuturuan, at hindi mo pa rin kayang humalik nang maayos?” tanong niya.Bahagyang bumuka ang labi ni Irina, walang masabi. Paano niya ipagtatanggol ang sarili?Kasalanan ba niya?Tuwing lumalapit si Alec sa kanya, hindi naman talaga pagtuturo ang nangyayari—pinapalakas siya ni Alec. Bawat pagkakataon, hindi lang niya kinukuha ang kanyang hininga; pati na ang kanyang mga isip. Nagiging blangko ang utak niya, at sumusunod na lang siya sa kanyang gabay, walang kakayahang matutunan ang anuman.Kailan pa
“Irina! Wala kang utang na loob! May konsensiya ka pa ba?” galit na sigaw ni Zoey mula sa kabilang linya. “Sinalo ka ng mga magulang ko at inalagaan ng halos walong taon, tapos ganito ang isusukli mo? Pag-aawayin mo pa sila?”Kahit pa si Alec ang napangasawa ni Irina, hindi siya natatakot dito.Pumunta siya ng Kyoto kasama ang kanyang lolo para sa gamutan nito, at hindi siya umalis sa tabi nito kahit isang araw. Sa panahong ‘yon, nasaksihan niya kung gaano kalalim ang koneksyon ng kanyang lolo sa mga makapangyarihan sa kapitolyo.Doon niya lubusang naunawaan kung bakit mataas ang pagtingin sa kanya sa syudad—kung bakit pati si Alec ay nagbibigay-galang sa kanya.Hindi pinalalaki ang sinasabi tungkol sa impluwensiya ng kanyang lolo. Konektado ito sa mga pinakamaimpluwensyang tao sa buong bansa.At dahil doon, wala siyang dahilan para matakot kay Irina—kahit pa napangasawa nito ang isang diyos.Samantala, kalmadong naglinis ng lalamunan si Irina bago tumugon sa mahinahon ngunit matigas
Sa kabilang linya, hindi na pinilit pa ni Cassandra na itago ang kanyang pagkabigo."Lahat ng kasalanan ni Irina! Kung hindi dahil sa kanya, hindi kami mag-aaway ng iyong ama ng ganito!"Napblink si Zoey."Wait… talagang nagbuno kayo?""Oo!" sagot ni Cassandra nang walang pag-aalinlangan.Pumait ang mukha ni Zoey, at tumaas ang tono ng kanyang boses."Si Irina! Ang kasuklam-suklam na babaeng iyon!"Ibinaba niya ang telepono nang walang salitang sinabi, ang kanyang mga kamao ay nakakumpol ng husto, ang mga daliri ay namumuti.Kung si Irina ay nasa harap niya noon, malamang na talagang susubukan niyang sirain ito.Walang pag-aalinlangan, tinawagan niya ang numero ni Irina.Samantala, sa isang ganap na ibang mundo...Mahimbing pa ring natutulog si Irina, mahigpit na niyayakap ni Alec.Ang emosyonal na bigat ng mga nakaraang araw ay sa wakas ay nagsimulang magpakita ng epekto. Kagabi, siya ay umiyak, ngumiti, bumagsak, at niyakap ng mahigpit ng lalaking minamahal niya.At ngayon, sa kauna
Nang gabing iyon, habang mahimbing na natutulog si Irina sa mga braso ni Alec—wala ni isang panaginip, tanging katahimikan—si Zoey, malayo sa Kyoto, ay umiiyak hanggang madaling araw.Pagdapo ng umaga, magaspang na ang kanyang boses, namumugto ang mga mata, at ang mga itim na bilog sa ilalim ng kanyang maputlang mukha ay nagbigay-diin sa kanyang pagod na hitsura. Nang dumating ang mga doktor sa ospital para sa kanilang mga routine check-up kay Don Pablo, nagulat sila sa nakita nilang hitsura ni Zoey.Isa sa mga batang babae na intern ay halos mapaiyak sa nakakatakot na itsura ni Zoey.Nakatayo si Zoey doon, ang mga mata'y malabo at walang buhay, parang ang liwanag sa kanya ay naubos na.Matapos magtapos ang pagsusuri ng mga doktor kay Don Pablo at kumpirmahin na wala nang seryosong kondisyon, tahimik nilang iniwan ang silid. Ang hangin sa loob ng ward ay naging mabigat at tahimik.Pagkatapos, nilapitan ni Zoey ang kama ng matanda at tumayo sa tabi nito.“Lolo…” mahina niyang sambit. A
Kinuha ni Manager Santos, ang hepe ng planning department, ang telepono habang nanginginig ang mga kamay at agad na tinawagan si Greg, na noo’y mahimbing pa ang tulog.Pagkarinig ng aligagang paliwanag ni Manager Santos, agad nagising si Greg at nagmulat, tuluyang nawalan ng antok.“Assistant Greg, anong ibig sabihin nito ni Mr. Beaufort? Pinadalhan niya kami ng ganito ka-pribadong mga litrato… Gusto ba niyang gawin naming pampublikong kampanya ito? Ang alam ko, walang-awang tao si Mr. Beaufort pagdating sa mga kalaban niya, pero ito—parang sarili niya ang pinaparusahan niya.”Napatawa si Greg.“Pfft… Hindi mo talaga kilala si Mr. Beaufort. Oo, totoo, malupit siya—pero sa totoo lang, napaka-romantiko rin niya.”“Ano raw?”Hindi makapaniwala si Manager Santos sa narinig. Pinakiramdaman pa niya ang mga tenga niya, iniisip kung barado ba ang mga ito o mali lang talaga ang dinig niya.“Oo,” muling sabi ni Greg. “Romantiko si Mr. Beaufort.”Alam ng lahat sa Beaufort Group—libo-libong emple
His kiss was gentle—so gentle it felt like an apology.But it was that softness, that unbearable tenderness, that made her break.Tears streamed down Irina’s face.She hadn’t cried all day.Pinagkagat niya ang kanyang mga ngipin, itinataas ang ulo, at nilakad ang bawat malupit na sandali nang buo ang kanyang dangal. Malakas siya. Pero ngayon, sa kanyang mga bisig, sa wakas ay nagbigay siya.Walang sinabi ang lalaki. Tahimik lang niyang pinahid ang mga luha mula sa kanyang mga mata, isa-isa, at niyakap siya nang mas mahigpit, parang ang sakit na nararamdaman niya ay kanyang isinusuong.Nang bumaba si Alec mula sa eroplano kaninang araw, bumalik siya ng may galit sa kanyang mga ugat. Bumalik siya sa South City para sa isang layunin: kunin ang pinakabago niyang custom-made na baril at maghiganti.Pero nang pumasok siya sa bahay—nasilayan niya ang liham.Ang liham na iniwan niya. Ang sulat kamay ay eksaktong pareho ng note na isinulat niya anim na taon na ang nakalipas, noong unang magkak
On the other end of the line, Nicholas froze, completely stunned.Matapos ang mahabang katahimikan, nauutal na sinabi ni Nicholas, “Young Master? Hindi ba’t nasa Kyoto ka? Bakit ka—”“Bumalik ako nang maaga,” malamig na sagot ni Alec. “Pinagsamantalahan ang asawa ko.”“Asawa mo?” Napatigil si Nicholas, at unti-unting pumasok sa isip niya ang isang nakakatakot na pag-iisip, ngunit tinanong pa rin niya ito, nang walang lakas, naghahanap ng kumpirmasyon.“Irina,” sagot ni Alec nang walang alinlangan.Nakatayo si Nicholas, hindi makapaniwala.Clatter—Nalaglag ang telepono mula sa kanyang kamay at tumama sa sahig.Si Cassandra, na halos sugatan at bugbog, ay lumapit at nagtanong ng may pag-aalala, “Anong nangyari?”Ang mukha ni Nicholas ay naging puti parang multo. “Si Irina… at si Alec… nagpakasal sila.”“…Ano?” Mabilis na kumurap si Cassandra.At ilang sandali pagkatapos, ang sigaw ni Cassandra ay parang isang kutsilyo na tumagos sa silid. “Ano ang sinabi mo?! Nagpakasal si Young Master