Mabilis na yumuko ang receptionist. "Salamat po, Chief."At sa isang iglap, nagmamadali siyang lumayo, halatang gusto nang makatakas sa tensyon sa silid.Samantala, nanatiling nakatutok ang tingin ni Jigo sa babaeng kaharap niya. May kakaibang katahimikan dito—malamig, parang walang emosyon—ngunit sa ilalim nito, nahagip niya ang isang bagay… isang galit na pinipigilan ngunit tila sasabog anumang oras.Napangisi siya nang banayad, may bahid ng panunukso."Balae, sa wakas nagpakita ka rin? Akala ko ipipiit ka na lang habambuhay ng mahal nating kapatid sa kanyang gintong hawla."Bahagyang namula ang mukha ni Irina, ngunit nanatiling matatag ang kanyang tinig."Pasensya ka na, pero hindi mo ako balae. Narito ako para sa anak ko."Mabilis siyang lumingon kay Alec, kitang-kita sa kanyang mga mata ang pag-aalala."Alec, kararating lang ni Anri sa city. Hindi pa siya sanay sa pagkain dito, at lampas na ng tanghali. Pakiusap, sabihin mo na kung nasaan siya! Nagmamakaawa ako—sabihin mo lang!"
Saglit na natigilan si Irina, pilit na inuunawa ang sinabi bago biglang napatiling, “Anong sugat?”Napangiwi si Alec sa inis.Ang babaeng 'to, wala pa ring pagbabago—ang tanga-tanga pa rin!“Halos anim na taon kitang hindi pinakain, tapos sa wakas na pinakain kita, nasaktan ka naman. Gumaling na ba sugat mo?” tanong niya, halatang may himig ng pagkadismaya sa boses niya."Pfft!" Biglang napahalakhak si Jigo, na nakahilata sa sofa. Nang makabawi, pabirong sabi niya, “Aba, ang laki-laki mong tao, tapos si sister-in-law napakapayat. Sana man lang dinahan-dahan mo!”Agad namula si Irina.“Ikaw—!” Mabilis niyang tinakpan ng dalawang kamay ang mukha niya, para bang kaya siyang protektahan noon mula sa malisyosong tingin ng dalawa.“Sa panahon ngayon, bihira na ‘yung babaeng ganito kabilis mahiyâ,” puna ni Jigo. “Kaya pala ayaw mo siyang ilabas, Alec—baka matukso at madungisan ng mundong malupit.”Pagkatapos, binalingan niya si Alec. “Pero Alec…”Hindi siya pinansin ni Alec, abala ito sa pag
Dumilim ang ekspresyon ni Alec. "Ano'ng sinabi mo?"Isang malamig na pakiramdam ang lumukob sa puso ni Irina. Pagkalabas niya kanina, nasalubong niya si Zoey at narinig ang bawat salitang binitiwan nito. Zoey—ang opisyal niyang fiancée. Samantalang siya?Wala.Isang gamit. Isang kasangkapan para kumita ng pera at bayaran ang utang ni Alec.Ang lalaking nakaupo sa sofa kanina ay hindi pangkaraniwan. Makapangyarihan, may awtoridad—at walang dudang isang kliyente.Ang bisitang kailangan niyang aliwin.At ito pa lang ang simula. Gaano katagal pa ito magpapatuloy? Hanggang sa tuluyan na siyang maglaho—pinagsawaan, itinapon, nakalimutan.Malamig na desperasyon ang gumapang sa kanya.Hinigpitan niya ang hawak sa maliit na kamay ni Anri, na parang iyon na lang ang natitirang koneksyon niya sa mundo."Gagawin ko ang lahat ng gusto mo," mahina niyang bulong, basag ang tinig. "Susunod ako. Kahit ano. Pero, alang-alang kay Anri… bigyan mo siya ng pag-asa. Anak mo rin siya. Kung ayaw mo sa kanya,
Napangisi ang lalaki, ang boses niya ay puno ng panunuya. "Hindi ka ba atat na aliwin ang isang lalaki? Mukhang sabik na sabik ka."Napasinghap si Irina. "A-Anong...?" Nanginginig ang kanyang mga ngipin sa takot, ngunit hindi siya tinantanan ng lalaki. Sa halip, lalo pang lumalim ang pagkamalupit sa kanyang mga mata, tila natutuwa sa panginginig niya.Dahan-dahan siyang lumapit, ang bawat hakbang ay sinadyang iparamdam ang bigat ng banta.Mabilis namang umatras si Irina, nanginginig ang buong katawan. Hanggang sa maramdaman niya ang likod ng kanyang tuhod na tumama sa sopa. Wala na siyang matakasan.Sa isang iglap, tinawid ng lalaki ang natitirang distansya, hinablot siya at marahas na isinubsob sa kanyang bisig. Mababang bumulong ang tinig niyang punong-puno ng paninisi."Sabik na sabik kang mapunta sa ibang lalaki, hindi ba?"Pumikit si Irina, nanlalabo ang paningin sa namuong luha. Nanginginig siya sa takot, ngunit sa loob ng ilang segundo, ang pangamba ay napalitan ng matinding hi
Napipi si Irina.Alam niya kung ano ang ibig sabihin ni Alec sa salitang "turuan."Gamit ang parehong kamay, itinulak niya ito palayo, desperadong makawala.Hindi niya maaaring ipahalata.Hindi niya maaaring ipakita na sa kabila ng lahat—sa kabila ng pagtakas niya rito, sa kabila ng takot at kahihiyan—may bahagi pa rin sa kanya na hinahanap ito. Na kahit gaano niya pilit iwaksi, nananabik pa rin siya sa presensya nito. Sa yakap nito.Anong klaseng kahabag-habag at mahina siyang babae para maramdaman iyon? Karapat-dapat ba talaga siyang magdusa nang ganito?"Hindi!" Buong lakas niyang itinulak si Alec palayo."Hindi?" Mariing ngumisi si Alec, puno ng panunuya ang tinig nito. "Hindi ba kanina lang, halos sabik kang sumama sa isang lalaki? Ano'ng nagbago? Nagpapakipot ka na ngayon?"Nanlilisik ang mga mata ni Irina sa galit at kahihiyan.Nanikip ang lalamunan niya, halos hindi makapagsalita. Pigil ang luha habang paos niyang isinagot, "Kailangan kong umalis! Hindi ba ikaw mismo ang nagsa
Dahan-dahang bumukas ang pinto, itinulak ng sekretarya—at agad siyang natigilan.Nakaupo nang tuwid sa kanyang malapad na upuan ang presidente. At sa kanyang kandungan, may isang babae.Balot siya ng suit ng presidente, ang magulo niyang itim na buhok ay nakasandal sa balikat at leeg nito. Nakasukob ang kanyang mga braso sa lalaki, isang yakap na hindi maikakailang puno ng pagmamahal at pagiging malapit.Hindi naman inosente ang sekretarya.Kahit hindi niya makita ang mukha ng babae, isa lang ang malinaw—hindi basta-basta ang koneksyon nito sa presidente.Tatlong taon na siyang nagtatrabaho sa Beaufort Group, araw-araw niyang dinadala ang mga kontrata para mapirmahan ng presidente. Pero kahit kailan, hindi pa siya nakakita ng kahit sinong babae sa opisina nito. Lalo na ang isang nakaupo sa kandungan nito nang ganito.Napagtanto niyang pinili niya ang pinakamasamang timing para kumatok. Nanlamig ang kanyang mukha at agad siyang napabulalas,"A-Ay, pasensya na po, President… hindi ko al
"Gusto kong makita si mama." Walang kagatul-gatol na sabi ni Anri.Agad bumukas ang pinto. Bago pa man makakilos ang iba, mabilis na nakatakas si Greg.Buong kumpiyansang pumasok si Anri, ang maliit niyang mukha puno ng determinasyon. Pagpasok niya sa silid, nakita niya ang kanyang ina na nakahiga sa kama. Napakunot ang noo niya sa pagtataka."Mama, bakit nakahiga ka na naman?"Pilit na ngumiti si Irina. "Masama lang ang pakiramdam ni mama, baby. Sabihin mo sa akin, kumain ka ba nang maayos?"Agad nagliwanag ang mukha ni Anri. "Oo! Busog na busog ako. Ang saya ko! Ang daming kwento ni Uncle Greg."Sa totoo lang, napapansin niyang hindi na niya gaanong kinamumuhian ang masamang tao at si Uncle Greg. Kung hindi lang dahil sa takot ng kanyang ina kay Alec—at ang galit nito sa kanya—baka tinawag na niya itong Daddy.Bigla siyang umangat at idinampi ang maliliit niyang kamay sa noo ng ina."Mama, may lagnat ka ba? Totoo bang may sakit ka?" tanong niya, puno ng pag-aalala.Mahina ang boses
"Wow! Ang ganda mo, Mama!"Mula sa likuran ni Alec, napasinghap si Anri sa tuwa, sabay palakpak ng maliliit niyang kamay."Ikaw na yata ang pinakamagandang mama sa buong mundo!" bulalas niya nang may paghanga, kumikislap ang mga mata habang patakbong lumapit kay Irina. "Mama, sino bumili ng damit mo? Ang ganda-ganda!"Sandaling natigilan si Irina. Paano niya iyon sasagutin?Saglit siyang tumingin kay Alec, ngunit nang magtagpo ang kanilang mga mata, agad niyang ibinaba ang paningin. Ang totoo, hindi niya kayang itanggi—Sukat na sukat sa kanya ang damit. Ang istilo, ang laki, kahit ang panloob na suot niya—lahat perpekto.Ayaw man niyang aminin, pero… kilalang-kilala siya nito. Sobra."Ikaw, masamang tao! Ikaw ba ang bumili ng damit para kay Mama?" biglang tanong ni Anri kay Alec, nakapamewang na parang munting imbestigador.Ni hindi pa nga nakakapagsalita nang maayos si Irina, pero agad nang nahulaan ng anak niya ang totoo. Matalino. Sobrang talino. Walang duda, namana niya ito rito.
“Oh.” Irina’s cheeks flushed slightly, but she didn’t say anything more.Alam niyang ang ganitong klaseng event ay tiyak na maingat na inihanda ng Beaufort Group. Ang kailangan lang niyang gawin ay dumaan. Maliwanag sa kanya ang kanyang papel. Hindi siya magsasalita ng wala sa lugar sa event. Kung kinakailangan, puwede niyang gawing isang magandang palamuti—tahimik na nakaupo sa gilid.Ibinaba ni Irina ang kanyang mga kutsara at mangkok, at sinabi, "Kung wala nang iba, dapat ay maglaan ka ng oras kay Anri. Matagal na kayong hindi naglalaro, at spoiled na siya—hindi na siya nasisiyahan sa mga laro ko. Mahilig na siya sa mga intellectual na laro, yung mga tanging ikaw lang ang makakasabay. Kaya kayo na lang ni Anri ang maglaro. Ako, pupunta lang ako sa desk ko saglit—may mga drafts pa akong kailangang tapusin."Ibinaba ng lalaki ang kanyang mga chopsticks at tinanong, "Talaga bang gusto mo ang trabaho mo nang ganoon na lang?"Pinagkibit ni Irina ang labi, tapos tumango. "Oo naman.""Gaa
Nang makita ni Irina ang lalaking nakatayo sa harap niya, kusa siyang napalinga—kaliwa, kanan, harap, likod.Tama nga ang kutob niya. Lahat ng taong nasa paligid ay tila napatigil sa galaw, napipi, o nanlaki ang mga mata sa gulat.Para bang ang lalaking nakasandal sa pinto ng sasakyan ay si Kamatayan mismo.Pati sina Mari at Queenie na nasa magkabilang gilid niya ay napahinto at napatulala.Makaraan ang ilang segundo, bahagyang tinulak siya ni Mari at pautal na sinabi, “Ah… Mrs. Beaufort, siguro ikaw na ang mauna.”Tumango si Queenie bilang pagsang-ayon, halatang natigilan din.Kagat-labi, dahan-dahang lumapit si Irina kay Alec habang kinakalikot ang mga daliri sa kaba.“Bakit? Hindi ka ba natutuwa na makita ako?” tanong ni Alec, waring walang pakialam, habang binubuksan ang pinto ng sasakyan.Sa likod niya, biglang natahimik ang mga usisero’t nakikining mula sa mga pintuan at bintana. Namutla ang mga mukha nila na parang binuhusan ng malamig na tubig.Hinawakan niya ang pinto ng kots
On the other end of the phone, Alexander was so stunned by Alec’s reply that he nearly choked.It took him a long moment to regain his breath.“So,” he finally said, voice tight with disbelief, “you’re planning to make your relationship with Irina public to the entire city?”“It’s already public,” Alec replied calmly.Alec added nonchalantly, “As for the wedding ceremony, I’ll pick another day.”Tumaas ang boses ni Alexander, puno ng hindi pagkakasunduan.“At sa tingin mo ba ang kasal mo—isang napakahalagang kaganapan sa buhay mo—ay hindi nararapat ipabatid sa iyong mga lolo’t lola, tiyahin, at sa akin, lahat tayo sa lumang bahay?”Tahimik na sumagot si Alec, hindi nagmamadali.“Hindi ba’t dinala ko si Irina sa lumang bahay kalahating buwan na ang nakalipas? Ipinaliwanag ko na lahat. Binigay pa nga ng matandang babae ang kanilang pamana—ang yellow wax stone—kay Irina. Dad, nakakalimutan mo na ba bago ka pa mag-seventy?”“Ikaw—!” Si Alexander ay nawalan ng salitang kayang ipagsalita, h
Ang dalagang nasa litrato ay nakangiti nang maliwanag—animo'y sumisikat na araw. Mistulang isang mirasol ang dating niya—punô ng init at liwanag. May mga biloy siya sa magkabilang pisngi, at ang mumunti niyang labi, kulay rosas, ay bahagyang nakabuka, ipinapakita ang pantay-pantay at mapuputing ngipin. Lahat ng iyon ay malinaw na kuha sa larawan.May singkit na talukap si Irina at malalaking matang punô ng damdamin. Kapag siya’y ngumiti, tila walang kamalay-malay sa kasamaan ng mundo—isang inosente at masiglang dalaga.Minsan lang nakita ni Alec ang ganoong ngiti mula kay Irina. Anim na taon na ang nakalilipas, sa isang bihirang sandali ng kapayapaan sa pagitan nila. Dalawa o tatlong araw lang iyon, pero sa panahong ‘yon, ngumiti siya sa kanya nang ganoon katamis.Ngunit sandali lamang ang lahat.Nang akalain ni Alec na may balak si Irina laban sa pamilya ni Zoey, hindi siya nagdalawang-isip—itinaboy niya ito nang walang kahit kapiranggot na awa.Simula noon, hindi na muling bumalik a
Juancho was unfazed. “Relax, they’re just a few photos—what’s the big deal? I, Juancho, am not afraid of Young Master.”Pumait ang mukha ni Marco at mariin siyang pinagalitan, “Baka hindi ka natatakot, pero ako takot! At pati na si Irina! Ayokong magkaroon ng maling impresyon si Young Master tungkol sa kanya. Sobrang dami na ng pinagdadaanan niya. Tama na—huwag nang magkuha pa ng mga larawan!”Tinutok ni Juancho ang kamera at tumawa. “Huli na. Nakapagkuha na ako ng ilang set bago mo pa ako napansin. Marco, sobrang higpit mo naman. Tsk.”Sinamaan siya ni Marco ng tingin, hindi makapagsalita.Habang patuloy na kumukuha ng litrato si Juancho, mahinang sinabi sa sarili, “Ang gaganda ng tatlong babaeng 'yan. Paano ko hindi 'yan napansin dati?”Tumawa siya at bumaling kay Marco. “Alam mo, talagang nagiging parang yung mga kasama mong tao. Dati, pag nakikita ko si cousin ng cousin mo—si Miss Queenie—gusto ko nang magsuka. Akala ko, isa lang siyang probinsyanang walang kaalam-alam na nagpapan
Maingat na pinunasan ni Queenie ang maliit na kahon na bakal sa kanyang kamay bago siya nagsalita, medyo nahihiya ang tono.“Ah… medyo luma na ang itsura, pero ang laman nito ay maganda talaga. It’s, uh… rat pup oil.”Nabulunan si Mari sa iniinom niya. “Pfft… ano’ng sabi mo?”Pati si Irina ay tila natigilan.Kumuha pa si Queenie ng isang malaking subo ng maasim na isda, ngumunguya nang mabagal, saka ipinaliwanag, “Gawa ito sa bagong silang na mga daga—yung wala pa talagang balahibo. Ibababad sila sa langis ng linga nang ilang buwan, tapos saka sasalain ang langis.”Hindi makapagsalita si Mari.“Para saan naman ‘yan, ha? Queenie, huwag mong sabihing kaya ka pala mainitin ang ulo, mahilig mang-insulto, at parang reyna kung umasta ay dahil sa kakaibang panlasa mo sa pagkain? Yung iba, toyo, suka, o bawang ang ginagamit pampalasa—ikaw, langis ng daga?!”Hindi naman nagalit si Queenie sa pang-aasar ni Mari.Sanay na kasi siyang wala masyadong kaibigan.Ang pinsan niyang pormal at palaging
Sumunod si Queenie kay Irina at Mari, ang ulo’y nakayuko, at ang kanyang self-esteem ay nahulog na parang isang sirang coat na hinihila ng hangin.Si Mari, na hindi natatakot magsabi ng opinyon, ay nagmungkahi na pumunta sila sa isang marangyang buffet—999 bawat tao.At sa gulat ni Queenie, hindi man lang kumurap si Irina.Talaga nga, dinala sila roon.Halos 3,000 para sa tatlo—para lang sa lunch.Ang buffet restaurant ay napakalaki. Sa loob, ang dami ng mga putahe ay nakakalito. Mga mamahaling delicacies tulad ng orochi, sea urchin, sashimi, iba't ibang seafood, at pati na ang bird’s nest soup ay nakadisplay ng maganda. Pati ang “ordinaryo” na mga putahe ay may kasamang caviar sushi at spicy pickled fish na kayang magpagising ng patay.Nakatigil si Queenie at Mari sa harap ng pinto, nakabukas ang mga mata, kalahating bukas ang bibig.Hindi pa sila nakapunta sa ganitong klase ng lugar.Samantalang si Irina, kalmado lang.Hindi siya mapili sa pagkain. Lumaki siya na itinuro sa kanya na
“Hindi ko lang talaga gusto ang mga taong katulad mo. Kung hindi kita gusto, wala akong pakialam sa iniisip mo.”Kahit na namumula at nagiging asul ang mukha ni Lina dahil sa hiya, nanatiling kalmado si Irina.Matiyagang hinati ni Irina ang mga gawain sa kanyang mesa at iniabot kay Lina.“Ito ang assignment mo para sa linggong ‘to. Kung may mga tanong ka, huwag mag-atubiling itanong sa’kin.”Hindi nakasagot si Lina.Ngunit bago pa man siya makapagsalita, tumalikod na si Irina at lumabas ng opisina nang hindi lumilingon.Paglabas ni Irina, nagkagulo ang buong opisina.Si Lina ang unang nagsalita, may halong pag-iyak sa boses.“Gusto ba ni Mrs. Beaufort na maghiganti sa’kin?”Mabilis na sumagot si Zian, “Hindi ganyan si Irina!”“Eh bakit hindi niya ininom ang milk tea na binigay ko?” reklamo ni Lina.Suminga si Xavier, isang kasamahan na lalaki. “Bakit naman kailangan niyang inumin ang milk tea mo?”Nagyukay si Yuan, “Ha, nilagyan mo ba ‘yan ng mga petal o kung ano?”Si Zian, ang pinaka
Sa kabilang linya, nag-alinlangan si Mari.“Irina… Mrs. Beaufort... sorry talaga. Hindi ko alam kung sino ka noon. Baka may nasabi akong hindi maganda, at… sana mapatawad mo ako.”Matalim ang boses ni Irina nang sumagot, “Mari! Kailan ka pa natutong utal-utal magsalita?”Hindi nakaimik si Mari. Takot na takot siya! Pero sa totoo lang, may bahid din ng inis sa puso niya para kay Irina.Naawa siya rito noon, nakaramdam pa nga ng simpatya—ni hindi niya alam na asawa pala ito ni Alec. Palihim pala ang pagkatao nito! At dahil doon, parang naramdaman niyang niloko siya.Boss pala ito sa simula pa lang!Maya-maya, lumambot na ang tono ni Irina, pilit inaalo si Mari.“Mari, higit isang buwan na tayong magkasama. Ni minsan, hindi kita narinig na nauutal. Kung hindi mo sasabihin kung ano talagang nangyayari, aakyat ako riyan at kakausapin ka nang harapan.”Agad na nataranta si Mari at napabulalas, “Huwag kang aakyat! Sobrang dami kong ginagawa ngayon! Kailangan ko na talagang bumalik sa trabaho