"Irina! Irina! Wake up!" Ang boses ni Alec ay puno ng pagkabahala habang ipinagpatuloy niyang haplusin sa noo si Irina, ngunit nadama niyang ito ay mainit, senyales na may lagnat nga ito at mataas pa!Bumili ang tibok ng kanyang puso, at walang pag-aalinlangan, iniangat niya si Irina at dinala siya sa kanyang mga braso. Mabilis siyang tumakbo patungo sa sasakyan, binuksan ang pinto, at maingat na inilagay siya sa loob bago sumakay na rin. The engine roared to life, and with a cloud of black smoke trailing behind, the car shot off like an arrow into the distance.Sa likod nila, nakatayo si Zoey na hindi makagalaw, luha na dumadaloy mula sa kanyang mga mata habang desperadong sumisigaw, "Alec…!"Ngunit ang sasakyan ni Alec ay mabilis nang nawala sa kanyang paningin.Ang galit ni Zoey ay tila sumabog mula sa kanyang dibdib. Dahil sa matinding galit, sinimulan niyang paluin ang mga halaman sa tabi ng pinto ng building ni Alec. Ang kanyang prustrasyon at galit ay nagdulot sa kanya ng matin
Ang tatlong miyembro ng pamilya ni Nicholas, na nagtatago sa malayo, ay sobrang natakot na nagkatipon-tipon na lamang sa lugar, hindi makagalaw. Si Alec ay sumunod na sa doktor papasok sa emergency room.Sa loob, si Irina ay nakahiga na walang malay, mga mata'y mariin na nakapikit, at ang kanyang mga kilay ay natutuyo sa sakit. Ang kanyang mahahabang, kulot na pilikmata ay basa ng mga luha. Kakaiba ang ganda ni Irina. Ngunit dahil sa kanyang nararamdaman ay tila lalo itong pumayat at naging maliit na babae. Ang mukha nito ay pulangpula na parang rosas.Lumapit si Alec kay Irina, na patuloy na bumubulong ng kung anu-ano. Tila ba nagdedeliryo na ito."Baby, huwag mong iiwan si mommy, okay? Huwag kang umalis. Wala nang matitira kay, mommy... Mag-isa na lang si mommy... Ikaw na lang ang dahilan ko para mabuhay… Huwag mong iiwan si mommy, hmm…?" Mahina at malungkot ang boses niya, at kahit ang doktor na nag-administer ng unang lunas ay hindi napigilang umiyak.Tiningnan ni Alec ang lahat n
Maging si Marco Allegre na nakausap niya lamang nang saglit na oras. Batid niya ang mga tipo ng lalaking ganito.Lahat sila ay mayayaman, at siya ay isang mahirap na biro lamang sa kanilang harap—isang bagay na maaari nilang gamitin nang basta-basta para sa kasiyahan.Kahit na bumagsak ang lagnat at nagising siya, alam ni Irina na siya pa rin ay nasa patibong. Naisipan niyang bumalik sa tirahan ni Alec at sabihin sa kanya ang lahat: kung paano siya napatrapa ng pamilya Jin, ikinulong, pinilit na makipag-relasyon sa isang mamatay nang tao, at pagkatapos ay nagbuntis, para sa lalaki na mamatay pagkatapos.Ngunit nang makita niya si Zoey na nakasandal kay Alec nang ganon kaaga, tumahimik si Irina. Naiintindihan niyang sa relasyon ni Zoey kay Alec, walang kabuluhan ang sasabihin niya. Mas mapapadali lang nito ang kanyang kamatayan.“Open your eyes, I know you’re awake. May gusto akong itanong sayo,” kalmado ngunit malamig ang tinig na iyon ni Alec.Nagbukas ng mga mata si Irina nang pagod
"Patay na," matalim na sabi ni Irina.Saglit na natigilan si Alec, hindi niya inaasahan ang ganoong diretso na sagot.Then he curled his lips into a faint smile. "First take the seed, then kill? You’re more ruthless than I expected."Nanatiling tahimik si Irina. Sa harap ng kapangyarihan, tila kawalan ng tapang ang anumang paliwanag; mas mabuting itanggi na lang hanggang sa huli.Tiningnan ni Irina si Alec. "Nais mo pa bang manatili ako para pagaanin ang loob ng iyong ina?""Huwag mong sabihing," balik ni Alec ng may pagngisi, "gusto mong bawiin ang kontrata?""Inamin ko na, nalaman mo kaagad ang mga plano ko," sagot ni Irina, "akala ko—"Natatawang bumaling si Alec sa kanya bago pa man niya matuloy ang kanyang sasabihin."Since the contract has been signed, you must serve my mother obediently until she dies! Your scam? Then you’ll see if your scam can be stronger than my willpower."Lalong hindi nakapagsalita si Irina sa kanyang narinig. Tila ba naglaho na parang bula ang lahat ng ta
“Dahil tunay na mahirap ang buhay natin pareho,” ani Amalia, ang boses niya may halong lungkot at dangal.“Upang protektahan si Alec, tiniis ko ang sakit na higit pa sa kaya niyang isipin. At upang protektahan ako, lumaban siya sa mga bagay na hindi ko akalaing kaya niyang gawin bilang isang ina. Napakarami niyang kalaban para makamtan ang kung ano meron siya ngayon. Sa oras na malaman niya kung gaano ko hinahangad ang mansyon ng mga Beaufort, siguradong babaliktarin niya ang mundo para sa akin. Pero hindi ko kayang payagan na muli siyang gumawa ng gulo para sa akin.” May pag-aalinlangan sa tono ni Amalia, ngunit sa ilalim nito, naroon ang sakit ng isang ina, ang pag-aalay ng lahat para sa anak.Para kay Irina, tila mas marami siyang nalaman sa mga sinasabi nito—isang malalim na kalungkutan, ang klase na tanging isang babae na naglakbay mag-isa ang tunay na makauunawa. Hindi kailanman naranasan ni Amalia ang kasal. Hindi siya kinilala ng pamilya Beaufort, kahit anong ibinigay niya. Ka
Zoey sat gracefully on a round stool, her eyes glowing with admiration while staring at Alec. Nakalapag ang mga kamay ni Alec sa magkabilang bahagi ng upuan, ang isa’y nakahawak sa isang sigarilyo, habang ang isa ay mahimbing na naka-kros sa kanyang mahabang binti. The faint flicker of its ember added to his air of detachment.Sa gitna nila, nasa coffee table ang iba’t ibang masasarap na panghimagas. Mga macarons, soufflé, chocolate chip cookies, at maliliit na sand tarts—lahat ay perpekto ang laki para sa isang bibig. Ang bawat kagat ay tila may kasamang presyo, may ilan na abot sampung piso, o kahit dalawampung piso bawat piraso. Kabilang dito ang paboritong peach pudding ni Zoey, kumikislap nang maliwanag sa ibabaw ng creamed surface na may mga iilang piraso ng prutas.Si Irina ay nagtagal na tahimik sa tabi ng pintuan, paminsan-minsan tinitignan ang mga pagkaing iyon. Hindi niya kailanman natikman ang mga masasarap na pagkain na iyon, kahit alam niyang ang mga iyon ay ganap na ng
Ang tanong ni Zoey kay Irina ay nanatiling walang kasagutan habang nakatuon ang kanyang mapanatag na titig kay Alec. Her voice was composed, steady, betraying none of the emotions simmering beneath her surface."Iiwan ko lang ang mga gamit ko at aalis na rin pagkatapos," walang emosyong sinabi ni Irina. “Babalik na lang ako sa loob ng tatlong oras. Huwag niyo na akong pansinin. Ituloy nyo lang yan…”Ang tono niya ay walang kakaibang damdamin—walang galit o init. Ang mukha niya ay nanatiling hindi maunawaan, maskara ng kapayapaan na lalo pang nagdagdag ng tensyon sa silid.Ngunit kahit kalmado ang ekspresyon ni Irina, tila ba handa na siya sa ganong kaganapan at nang sandaling bumungad sa kanya ang eksenang iyon ay awtomatikong nabalot ng maskara ang kanyang mukha. Mahabang panahon na niyang kinabisado kung paano hindi niya papapasukin ang kahit na sino sa kanyang buhay. Hindi na dapat siya pumalpak doon.Si Alec ay ramdam na ramdam at kitangkita ang mataas na pader sa paligid ni Irina
Natigilan si Irina. Halos mapasigaw siya sa sobrang gulat.Pinilit niyang kalmahin ang kanyang sarili. Kinurap-kurap niya ang kanyang mga mata nang sa ganon ay masanay ang mga ito sa kadilimang nasa harapan niya. Nang magawa niya iyon ay agad na nakita niya si Alec na prenteng nakaupo sa sofa.Ang sigarilyong may sindi ay nasa bibig nito. Nagpapahinga ang kanyang mga kamay sa tuhod nito. Kunot na kunot din ang noo ng lalaki habang nakatingin nang mataman kay Irina. Tila ba masuyo siya nitong pinagmamasdan.“Ikaw…” nag aalangang sambit ni Irina, pinag iisipan kung tatanungin ba niya ito kung bakit gising pa ito at kung nasaan si Zoey, ngunit sa huli ay hindi na niya ginawa pa.Ang madilim at malamig na ekspresyon ni Alec ay nagbigay sa kanya ng matinding takot."Come here." Alec’s tone was like an imperial command, leaving Irina with no room to resist.Parang kanina lang ay pakiramdam ni Irina ay isa lamang siyang walang kwenta at sunud-sunurang asawa sa papel ni Alec, ngunit ngayon ay
Sumunod si Queenie kay Irina at Mari, ang ulo’y nakayuko, at ang kanyang self-esteem ay nahulog na parang isang sirang coat na hinihila ng hangin.Si Mari, na hindi natatakot magsabi ng opinyon, ay nagmungkahi na pumunta sila sa isang marangyang buffet—999 bawat tao.At sa gulat ni Queenie, hindi man lang kumurap si Irina.Talaga nga, dinala sila roon.Halos 3,000 para sa tatlo—para lang sa lunch.Ang buffet restaurant ay napakalaki. Sa loob, ang dami ng mga putahe ay nakakalito. Mga mamahaling delicacies tulad ng orochi, sea urchin, sashimi, iba't ibang seafood, at pati na ang bird’s nest soup ay nakadisplay ng maganda. Pati ang “ordinaryo” na mga putahe ay may kasamang caviar sushi at spicy pickled fish na kayang magpagising ng patay.Nakatigil si Queenie at Mari sa harap ng pinto, nakabukas ang mga mata, kalahating bukas ang bibig.Hindi pa sila nakapunta sa ganitong klase ng lugar.Samantalang si Irina, kalmado lang.Hindi siya mapili sa pagkain. Lumaki siya na itinuro sa kanya na
“Hindi ko lang talaga gusto ang mga taong katulad mo. Kung hindi kita gusto, wala akong pakialam sa iniisip mo.”Kahit na namumula at nagiging asul ang mukha ni Lina dahil sa hiya, nanatiling kalmado si Irina.Matiyagang hinati ni Irina ang mga gawain sa kanyang mesa at iniabot kay Lina.“Ito ang assignment mo para sa linggong ‘to. Kung may mga tanong ka, huwag mag-atubiling itanong sa’kin.”Hindi nakasagot si Lina.Ngunit bago pa man siya makapagsalita, tumalikod na si Irina at lumabas ng opisina nang hindi lumilingon.Paglabas ni Irina, nagkagulo ang buong opisina.Si Lina ang unang nagsalita, may halong pag-iyak sa boses.“Gusto ba ni Mrs. Beaufort na maghiganti sa’kin?”Mabilis na sumagot si Zian, “Hindi ganyan si Irina!”“Eh bakit hindi niya ininom ang milk tea na binigay ko?” reklamo ni Lina.Suminga si Xavier, isang kasamahan na lalaki. “Bakit naman kailangan niyang inumin ang milk tea mo?”Nagyukay si Yuan, “Ha, nilagyan mo ba ‘yan ng mga petal o kung ano?”Si Zian, ang pinaka
Sa kabilang linya, nag-alinlangan si Mari.“Irina… Mrs. Beaufort... sorry talaga. Hindi ko alam kung sino ka noon. Baka may nasabi akong hindi maganda, at… sana mapatawad mo ako.”Matalim ang boses ni Irina nang sumagot, “Mari! Kailan ka pa natutong utal-utal magsalita?”Hindi nakaimik si Mari. Takot na takot siya! Pero sa totoo lang, may bahid din ng inis sa puso niya para kay Irina.Naawa siya rito noon, nakaramdam pa nga ng simpatya—ni hindi niya alam na asawa pala ito ni Alec. Palihim pala ang pagkatao nito! At dahil doon, parang naramdaman niyang niloko siya.Boss pala ito sa simula pa lang!Maya-maya, lumambot na ang tono ni Irina, pilit inaalo si Mari.“Mari, higit isang buwan na tayong magkasama. Ni minsan, hindi kita narinig na nauutal. Kung hindi mo sasabihin kung ano talagang nangyayari, aakyat ako riyan at kakausapin ka nang harapan.”Agad na nataranta si Mari at napabulalas, “Huwag kang aakyat! Sobrang dami kong ginagawa ngayon! Kailangan ko na talagang bumalik sa trabaho
He was choking too—on his own breath this time. Twice in one morning, Irina had caught him off guard. Who would’ve thought she had such a knack for teasing?Earlier, with just one sentence—“She’s your child too.”—she had shaken him so much, he nearly skipped work altogether.And now? In front of Greg, she leaned in close, naturally resting against him as she fixed his tie.Parang… mag-asawang matagal nang nagsasama. Isang misis na nahuling palabas ang asawa nang medyo magulo ang ayos—at walang pag-aalinlangan, inayos agad ang kuwelyo nito.Napaka-natural ng kilos ni Irina. Parang likas na likas. At sa simpleng sandaling iyon… may kumislot sa loob ni Alec.Bihirang magpakita si Irina ng ganoong lambing. At si Alec—bihira ring hayaang maramdaman sa sarili na siya ay asawa nito. Pero ang munting pagbabagong ito… mas matindi ang epekto kaysa inaasahan niya.Para sa isang lalaking nakapatay na ng buhay, nanatiling kalmado kahit sa gitna ng kaguluhan… ito ang nagpapabilis ng tibok ng puso n
Nang mapansing sandaling natigilan ang lalaki, biglang narealize ni Irina na baka nagmistulang nanliligaw siya sa sinabi niya kanina.Muli siyang namula sa hiya.Ngunit hindi na pinansin pa iyon ng lalaki. Tumayo ito at nagsabing, “Male-late na tayo—kailangan na nating umalis.”Tumango si Irina. “Sige.”Hinawakan nilang dalawa ang kamay ni Anri, at sabay-sabay silang lumabas ng bahay—isang pamilyang magkasama.Sa likuran nila, napabuntong-hininga nang magaan sina Yaya Nelly at Gina.Mahinang bulong ni Yaya Nelly, “Napakabait talaga ni Madam. At kahit tahimik lang si Sir, ni minsan hindi siya naging masama sa amin bilang mga kasambahay. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit may mga tao pa ring nagpapakalat ng masasamang tsismis tungkol sa kanya online. Kung alam ko lang kung sino, baka harapin ko pa sila.”“Hindi na kailangan iyon, Yaya Nelly,” sagot ni Gina nang kalmado. “Kanina lang ng umaga, binura na lahat ng mga public post. Kapag bumabalik si Sir, agad na inaayos ang lahat.”La
Her kiss was still clumsy—awkward and hesitant. She pressed her lips to his several times, unsure what to do next, pausing often, her mind stalling like a short-circuited wire.She was utterly lost.Her uncertainty made Alec nearly lose his patience.With a swift motion, he pulled her back with one arm and cradled the back of her head with the other, forcing her to look up at him. His tone turned cold.“Stupid,” he snapped.Pinagtitinginan siya ni Irina, medyo nabigla.“Matagal na kitang tinuturuan, at hindi mo pa rin kayang humalik nang maayos?” tanong niya.Bahagyang bumuka ang labi ni Irina, walang masabi. Paano niya ipagtatanggol ang sarili?Kasalanan ba niya?Tuwing lumalapit si Alec sa kanya, hindi naman talaga pagtuturo ang nangyayari—pinapalakas siya ni Alec. Bawat pagkakataon, hindi lang niya kinukuha ang kanyang hininga; pati na ang kanyang mga isip. Nagiging blangko ang utak niya, at sumusunod na lang siya sa kanyang gabay, walang kakayahang matutunan ang anuman.Kailan pa
“Irina! Wala kang utang na loob! May konsensiya ka pa ba?” galit na sigaw ni Zoey mula sa kabilang linya. “Sinalo ka ng mga magulang ko at inalagaan ng halos walong taon, tapos ganito ang isusukli mo? Pag-aawayin mo pa sila?”Kahit pa si Alec ang napangasawa ni Irina, hindi siya natatakot dito.Pumunta siya ng Kyoto kasama ang kanyang lolo para sa gamutan nito, at hindi siya umalis sa tabi nito kahit isang araw. Sa panahong ‘yon, nasaksihan niya kung gaano kalalim ang koneksyon ng kanyang lolo sa mga makapangyarihan sa kapitolyo.Doon niya lubusang naunawaan kung bakit mataas ang pagtingin sa kanya sa syudad—kung bakit pati si Alec ay nagbibigay-galang sa kanya.Hindi pinalalaki ang sinasabi tungkol sa impluwensiya ng kanyang lolo. Konektado ito sa mga pinakamaimpluwensyang tao sa buong bansa.At dahil doon, wala siyang dahilan para matakot kay Irina—kahit pa napangasawa nito ang isang diyos.Samantala, kalmadong naglinis ng lalamunan si Irina bago tumugon sa mahinahon ngunit matigas
Sa kabilang linya, hindi na pinilit pa ni Cassandra na itago ang kanyang pagkabigo."Lahat ng kasalanan ni Irina! Kung hindi dahil sa kanya, hindi kami mag-aaway ng iyong ama ng ganito!"Napblink si Zoey."Wait… talagang nagbuno kayo?""Oo!" sagot ni Cassandra nang walang pag-aalinlangan.Pumait ang mukha ni Zoey, at tumaas ang tono ng kanyang boses."Si Irina! Ang kasuklam-suklam na babaeng iyon!"Ibinaba niya ang telepono nang walang salitang sinabi, ang kanyang mga kamao ay nakakumpol ng husto, ang mga daliri ay namumuti.Kung si Irina ay nasa harap niya noon, malamang na talagang susubukan niyang sirain ito.Walang pag-aalinlangan, tinawagan niya ang numero ni Irina.Samantala, sa isang ganap na ibang mundo...Mahimbing pa ring natutulog si Irina, mahigpit na niyayakap ni Alec.Ang emosyonal na bigat ng mga nakaraang araw ay sa wakas ay nagsimulang magpakita ng epekto. Kagabi, siya ay umiyak, ngumiti, bumagsak, at niyakap ng mahigpit ng lalaking minamahal niya.At ngayon, sa kauna
Nang gabing iyon, habang mahimbing na natutulog si Irina sa mga braso ni Alec—wala ni isang panaginip, tanging katahimikan—si Zoey, malayo sa Kyoto, ay umiiyak hanggang madaling araw.Pagdapo ng umaga, magaspang na ang kanyang boses, namumugto ang mga mata, at ang mga itim na bilog sa ilalim ng kanyang maputlang mukha ay nagbigay-diin sa kanyang pagod na hitsura. Nang dumating ang mga doktor sa ospital para sa kanilang mga routine check-up kay Don Pablo, nagulat sila sa nakita nilang hitsura ni Zoey.Isa sa mga batang babae na intern ay halos mapaiyak sa nakakatakot na itsura ni Zoey.Nakatayo si Zoey doon, ang mga mata'y malabo at walang buhay, parang ang liwanag sa kanya ay naubos na.Matapos magtapos ang pagsusuri ng mga doktor kay Don Pablo at kumpirmahin na wala nang seryosong kondisyon, tahimik nilang iniwan ang silid. Ang hangin sa loob ng ward ay naging mabigat at tahimik.Pagkatapos, nilapitan ni Zoey ang kama ng matanda at tumayo sa tabi nito.“Lolo…” mahina niyang sambit. A