“Dad…” Queenie called out behind him, her voice thick with grief.Napako sa kinatatayuan si Mr. Briones. Pero hindi siya lumingon. Wala siyang lakas ng loob na harapin ang anak—ni ang alaala ng yumaong kapatid at bayaw.“Dad…” garalgal ang boses ni Queenie habang pinipigil ang paghikbi, “kayo po at ang tunay kong ama… magkapatid kayo sa dugo, hindi ba? Galing kayo sa iisang ama’t ina?”Nanginginig ang tinig niya, at habang tumataas ang emosyon, ramdam na ramdam ang pighati.“Paano kayo nakakatulog sa gabi nitong dalawampung taon na lumipas? Hindi ba kayo sinusundan ng konsensya n’yo? Wala ba kayong takot sa karma?”Bumagsak ang luha sa kanyang mga mata, sunod-sunod, walang kapigil-pigil.At sa gitna ng lahat ng sakit, napatawa siya—isang wasak at mapait na tawa.“Ah, oo nga pala… siguro dumating na ang parusa n’yo, ano? Si Claire—ang pinakamamahal n’yong pamangkin. Ngayong mga oras na ’to, marahil nararanasan niya na ang impiyerno habang buhay, hindi ba?”Napuno ng luha ang mga mata n
Napalingon sina Mr. at Mrs. Briones nang marinig ang tinig ni Marco sa likuran nila—nakatingin ito sa kanila, malamig ang ekspresyon at mabigat ang mukha.Agad na lumapit si Mrs. Briones, desperadong halos maglupasay. “Marco, Marco, pakiusap—nandiyan ka na! Palagi mong inaalala si Claire, ’di ba? Hindi mo puwedeng hayaang mamatay siya nang wala kang ginagawa! Kami… kami ang tiyo at tiya niya—mahal na mahal namin siya na parang anak na rin!”Pero malamig lamang siyang sinulyapan ni Marco. “Mahal na mahal n’yo talaga ang pamangkin n’yong ’yon, ha?”“Oo!” sigaw ni Mrs. Briones. “Naiwan siyang ulila nung bata pa—kaya bilang kamag-anak, natural lang na mahalin namin siya ng buong puso!”Napangisi si Marco, may halong panlalait ang tinig. “Ah, mababait pala kayo ngayon?”Mabilis na tumango si Mrs. Briones, tila manok na nagpapak ng palay. “Oo, oo! Palagi naman kaming may malasakit sa iba—mabubuti kaming tao!”Sa totoo lang, desperado lamang siya. Si Claire ay kasalukuyang hawak ng isang may
Sa kabilang linya, agad na sumagot si Queenie. “Hello, Irina. Nasaan ka ngayon?”Ngumiti si Irina nang magaan. “Nasa bahay lang ako. Ikaw, nasaan ka?”Mabilis na sumulyap si Queenie kay Juancho na nakaupo sa tabi niya, at bahagyang namula ang kanyang mga pisngi. “Wala naman talaga akong ibang matutuluyan ngayon… Kaya pansamantala akong naninirahan sa bahay ni Juancho. Irina, gusto ko sanang itanong ang opinyon mo tungkol sa isang bagay.”“Ano ’yon?” tanong ni Irina, halatang interesado.“Tungkol sa… mga magulang ko…”Hindi na napigilan ni Irina ang sarili. “Hindi ko sila mapapatawad,” matigas niyang sagot. “Ang hindi sila ipakulong ay isa nang malaking kabaitan para sa kanila.”Tumango si Queenie. “Alam ko, Irina. Naiintindihan ko. Kaya paaalisin ko na sila ngayon.”“Pero bakit? Ang magulang mo—” sasabihin pa sana ni Irina, ngunit pinutol ito ni Queenie.“Nasa labas sila ngayon ng villa ni Juancho,” mahinang sabi ni Queenie, bakas ang sakit sa tinig. “Ipinanganak nila ako, pinalaki ak
May tamad na ngiti sa labi ni Irina. “Surpresa raw? Anong klaseng surpresa naman kaya 'yon?”Hindi niya talaga maisip kung ano iyon.Si Alec ay kilala sa pagiging malamig at tahimik—hindi siya 'yung tipo ng lalaking marunong manuyo o gumawa ng matatamis na bagay para sa babae. Kaya wala talaga siyang ideya kung anong sorpresa ang maaaring ihanda nito. Pero napansin niya ang mga kamay ng lalaki—na kanina pa nakatago sa likod—ay unti-unting inilabas sa harap.May hawak itong isang bungkos ng mga bulaklak.Hindi ito 'yung karaniwang binibiling rosas na maayos ang ayos at puti ang papel. Sa halip, ito'y isang magulong halo ng samu’t saring bulaklak sa parang—walang ayos, pero buhay na buhay ang kulay.Napakurap si Irina, tila sandaling natulala. “Ikaw… Asawa, ikaw ba ang…?”Mahilig talaga siya sa mga halaman at bulaklak, palagi siyang nagtatanim at nag-aalaga ng mga ito—pero hindi niya kailanman nabanggit iyon kay Alec.“Kanina mo pa ba ‘to pinitas?” mahina niyang tanong.Hindi siya sinag
“Imposible ‘yan! Hindi ako nabubulagan—nakita kong pumasok siya, ako mismo ang nakakita!” mariing sambit ni Greg, para bang nakakita siya ng multo.Umiling si Alec. “Kung kahit isang segundo lang tayo pumikit kagabi, baka doon siya nakalusot. Malamang sinadya niyang itago ang sarili. At kung ayaw niyang matagpuan, kahit gaano pa karami ang tao at gamit natin, hindi siya mahuhuli.”May bahid ng pagkadismaya sa kanyang tinig.Umalis siya kagabi mula sa bahay nang buo ang kumpiyansa— Nagbitiw pa siya ng pangakong may sorpresa si Irina pag gising nito sa umaga.Ngunit ngayon, malinaw na—hindi matutupad ang sorpresang iyon.“Mag-iwan ng isang tao para lihim na magbantay sa lugar,” malamig na utos ni Alec. “Ang iba, umatras na.”“Opo, Young Master,” sagot ni Greg, habang unti-unting dinadalaw ng guilt at hiya ang kanyang dibdib.Buti na lang at mas mellow na ang Young Master ngayon.Noong araw, kahit wala siyang sabihin, sapat na ang galit sa kanyang mga mata para ikapahamak ng isang tao. A
Alec suddenly sat up. “What is it, Greg?”“Young Master,” sabi ni Greg, may halong pagkaapurahan pero mahinahong boses, “nahanap ko na… kung saan nakatira ang matandang babae.”Halos masabi na niyang “yung pulubing babae,” pero binago niya ito sa huling sandali.“Ano?!” gulat na gulat si Alec, at kitang-kita ito sa kanyang mukha.Napatingin si Irina, na nakasandal pa rin sa dibdib niya.“Alec, bakit? May problema ba sa kumpanya? Sobrang pagod ka na sa trabaho nitong mga araw na ‘to, tapos hinila pa kita papunta sa Allegre family para samahan ako…”May pag-aalala sa boses ni Irina habang tinitingnan siya ng kanyang mapungay at pagod na mga mata.Umiling si Alec. “Hindi. Kailangan ko lang umalis saglit—may mahalagang kailangang asikasuhin.”Bahagyang tumango si Irina. “Sige… pero huwag mong sosobrahan ang sarili mo, ha?”“Matulog ka na nang mahimbing,” malambing niyang sabi habang hinawi ang buhok nito palayo sa mukha. “Pagmulat mo bukas, may surpresa kang aabangan.”Napakagat-labi si I