Chapter 914

Ang mga salita ni Irene ay naging kalasag, isang kuta sa paligid ng kanyang anak.

“Anak ko,” malumanay ngunit matatag niyang sinabi,

“Alam kong napakahirap nito para sa’yo. Pero kahit anong gawin nila—kahit pa ibuwal ka nila—gusto kong malaman mo, hawak pa rin kita sa aking mga bisig. Hindi kita hahayaan na mapahiya ka nang mag-isa, tama ba, anak?”

Biglang bumagsak ang katahimikan ni Irina. Dumaloy ang mga luha sa kanyang maputlang pisngi habang mahina niyang bumulong,

“Mom…”

“Halika na,” patuloy ni Irene, matatag ang tinig,

“Papasok ako kasama mo. Anuman ang mangyari, tatayo ako sa tabi mo.”

Natahimik si Irina. Tumitig siya kay Alec, na hindi nagsalita, ang mukha walang mabasang emosyon.

Sa wakas, pumutok ang malalim at kalmadong tinig ni Alec sa tensyon:

“Dinala kita rito, hindi para umikot ka lang at bumalik.”

Napilitang ngumiti si Irina nang mapait.

“Sige… papasok tayo.”

Ngayon, haharapin niya ang lahat.

Kahit pa siya’y hubarin at gawing palabas, iyon ang kapalarang tinanggap