The Doctor’s Second Life as a Zillionaire Bride

Matapang na amoy ng disinfectant ang kumapit sa buong paligid.

Huminga nang malalin si Serena at inayos ang suot na mask at tumingin sa pasyenteng walang malay sa ilalim ng nakakasilaw na ilaw ng operating room. Her hands were steady at malinaw ang kaniyang isip pero ang dibdib niya… para bang may bigat na hindi niya maipaliwanag.

“Scalpel,” aniya at inilahad ang kamay nang hindi tumitingin.

Inabot iyon ng nurse sa kaniyang palad.

Dapat simpleng operasyon lang ito. Ilang ulit na niya itong nagawa, dahilan kung bakit kinilala siya bilang isa sa pinakabata at pinakamagaling na cardiothoracic surgeon sa bansa. Pero ngayong gabi… pakiramdam niya ay may kakaiba.

Nasa tabi niya ang fiancé niya bilang assistant na si Anton Sta. Clara na isa ring Doctor. 

“Relax, love. Kaya mo ’to.” Malumanay ang boses nito, tila nagbibigay-kumpiyansa sa kaniya. “This is nothing compared to your critical operations before.”

She wanted to believe him. Ngunit nang sulyapan niya ito, hindi sa pasyente nakatutok ang mga mata ni Anton kundi nasa kaniya. 

Isang kilabot ang gumapang sa kaniyang mga kalamnan nang tumama ang mata niya rito. 

He looks cold and dangerous.

“Ethan, i-check mo ulit ang vitals ng pasyente,” mariin niyang utos. May kumakabog na babala sa loob niya.

Ngunit bago pa man makagalaw ang anesthesiologist, umalingawngaw ang mabilis na beep ng monitor. Biglang bumagsak ang tibok ng puso ng pasyente.

“Ano’ng—?!” napamura siya at agad na kumilos. “Adrenaline stat!”

Ngunit nang tanggapin niya ang iniabot na syringe sa kaniya ay wala itong laman.

Mabilis siyang napatingin sa tray. Wala na roon ang iba pang emergency meds.

Nanlamig ang sikmura niya.

Ang mga nurse sa paligid niya na pinagkatiwalaan niya sa loob ng maraming taon ay umiwas nang tingin. 

At si Anton… nahuli niya itong nakangisi. Kaunti lang, ngunit sapat para makita niya.

Bumigat ang pintig ng puso niya.

“A-Anton anong ginagawa mo?” Kunotnoo niyang tanong nang makitang humakbang ito papalapit sa kaniya.

Automatic na humakbang ang paa niya paatras pero lalo pang lumapit ang lalaking minamahal at pinagkatiwalaan niya, halos dumampi ang labi nito sa kaniyang tainga. 

“Goodbye, My Serena.” Pabulong nitong sinambit ang mga salitang nagpayanig sa buong pagkatao niya.

At tuluyang nanlamig ang kaniyang katawan.

Bago pa siya nakagalaw ay sumabog ang kirot sa kaniyang dibdib. Nabitiwan niya ang scalpel, bumagsak iyon sa sahig na siyang bumasag sa katahimikan ng operating room.

Nagdidilim ang paningin niya. Nanlilisik ang mga mata nang biglang may tumusok na matalim sa tagiliran niya. Her loving finance stabbed her while pretending to assist her.

Huling imaheng nasilayan niya ay ang pagpasok ng matalik niyang kaibigan na si Dr. Lislie. Ngunit imbes na saklolohan siya ay matamis ang ngumiti nito. A cruel and triumphant smile.

Anong nagawa niyang mali para pagkaisahan siya ng mga taong pinakamalapit sa kaniya?

Hindi niya malaman kung alin ba ang mas masakit pero mas matindi pa ang hapdi ng pagtataksil ng mga ito kaysa sa kirot na dunadaloy sa katawan niya.

Napuno ng dugo ang kaniyang baga at nanlabo ang paningin niya.

Her final thought was a bitter whisper in her head. Ganito ba matatapos ang buhay ko? Not by fate. Not by failure. Kundi sa mga kamay ng mga taong pinili kong pagkatiwalaan.

Unti-unting bumagsak ang talukap ng kaniyang mata kasabay nang pagbagsak ng kaniyang katawan at tuluyan siyang kinain ng dilim.

Napahugot siya ng malalim hininga at mabilis na napamulat. Nalilito siya dahil wala na siya sa operating room. Wala na ang nakakasilaw na ilaw, wala na ang mga machine at mas lalong hindi amoy disinfectant ang kwarto.

Sa halip ay nakahiga siya ngayon sa isang kama. Mabigat ang bumubundol na belo sa kaniyang mukha. Mula sa kabila ng pader, naririnig niya ang mahinang tunog ng musika at mga usapan.

Napabalikwas siya, nanginginig ang mga kamay. Ngunit nang tumingin siya roon ay hindi iyon ang mga kamay niya. These weren’t her hands—these were pale, delicate, and fragile. Not the steady hands of a surgeon.

“Na… nasaan ako?”

Mabilis ang tibok ng kaniyang puso. 

“Claudia! Salamat at gising ka na!”

Isang babae na naka-uniporme ng kasambahay ang mabilis na lumapit sa kaniya saka manilis na inayos ang belo sa kaniyang ulo.

“Sino’ng tinatawag mong—?” Naputol ang salita niya nang mahagip ng tingin ang repleksyon sa salamin.

Isang estranghera ang nakatingin sa kaniya pabalik. Ang mukha nito ay maputlang maputi, makinis ang balat, at nakaayos ng wavy curl ang malambot na buhok. Nanginginig ang kaniyang kamay ng dumaan ang mata niya sa katawan nitomg naka-puting dress na pangkasal. Kumikinang ang mga alahas na suot lalo na ang nasa leeg niya.

She’s… a bride? 

Bakit nakadamit pangkasal ako? Hindi ba dapat ay hospital coat ang suot niya? 

She's getting married?

“N-no. No, no, no,” mariing bulong ni Celeste at umiiling. 

Panaginip ba ito? 

This had to be a dream! Yeah, right. A coma-induced hallucination. But the sting of her nails digging into her palm felt too real. The pounding of her heart, the smell of roses, the sensation of silk beneath her—everything screamed reality.

What the hell is happening?

Nalilito ang kasambahay habang nakatingin sa kaniya. 

“Young Miss, oras na po. Magsisimula na ang kasal. Huwag… huwag n’yo sanang paghintayin ang Young Master.”

Kasal? Young Master? Ako ang ikakasal?

Gumuho ang isip ni Celeste. She remembers everything. Naalala niya ang ang pagtataksil ni Anton, ang mapanuksong ngiti ni Lislie. She remembered the agony of her last breath. And yet here she was, alive. In someone else’s body. 

Isang pangyayari lang ang sumiksik sa kaniyang utak… Rebirth. 

Hindi ba ganito iyong mga babasa niya noong nag-aaral pa siya? 

She's a surgeon. A doctor. And rebirth is the last thing she'll believe. Hindi ito scientifically correct at walang scientific explanation or basis para dito.

How can someone die and be reborn into someone else's body? Sa mga libro lang iyong nangyayari at hindi sa totoong buhay. 

Her lips trembled as the truth settled in. I died. And now I’m… her. Whoever she is.

The doors creaked open.

“Claudia!” matalim na tinig ng isang babae ang dumagundong sa buong kwarto. 

Sophisticated ang babae at tallagang nakaka-intimidate kung titingnan. Bigla siyang napalunok nang laway.

“Tigilan mo ang pag-iinarte diyan. Magpasalamat ka na lang at pumayag pa ang pamilya Dela Costa na makasal ka matapos ang mga kalokohan mo.”

Dela Costa?

Napakurap siya. She had heard of that name—one of the most powerful families in the city, their influence stretching across medicine, business, and politics. 

Pero ano ang kinalaman ng katawang ito sa kanila?

Nilapitan siya ng babae na sa tingin niya ay madrasta ni Claudia.

Mariing hinawakan nito ang kaniyang braso.

“Huwag mo kaming ipahiya, kung hindi… pagsisisihan mo.” Pinanlakihan siya nito nang mata.

A flash of pain shot through Serena's frail body. She gritted her teeth but said nothing. Sa ngayon ay impormasyon ang pinakamahalaga para sa kaniya. And confrontation is the least to do.

Makalipas ang ilang minuto, inihatid siya sa isang marangyang bulwagan.

Kasabay ang biglang pagtunog ng wedding march.

Kumakabog ang dibdib niya habang humahakbang papunta sa altar. Unti-unting lumiliit ang mundo niya, nakatuon ang paningin sa lalaking naghihintay sa dulo.

Matangkad. Malapad ang balikat. Ang presensya’y nangingibabaw sa buong silid. Ang navy suit na suot nito ay lalong nagbigay diin sa tindig nito. 

His face was sharp, chiseled, and intimidatingly handsome like a Greek God from Mount Olympus. And his eyes… It's cold, piercing, and unreadable. 

Diretsong nakatutok ang tingin sa kaniya mula nang pumasok siya.

Bahagyang natigilan ang mga hakbang niya.

Hindi niya kilala ang lalaking ito. Pero nang magtama ang kanilang mga mata, may kakaibang init na kumislot sa dibdib niya.

Tumaas ang balahibo sa kaniyang batok at nanlamig ang katawan. 

This man pulled recognition buried deep in her bones. 

Umugong ang mga bulungan sa paligid.

“Kawawa naman si Young Master Isaac… pinilit lang pakasalan ang sakitin na tagapagmana ng mga Venturero.”

Sakitin. Tagapagmana. Claudia Venturero.

Ngayon niya lang lubusang nakuha na iyon ang bagong katauhan niya.

Nagsimula ang seremonya. Ngunit dumaan lang sa pandinig ni Serena na parang alon ang mga salita ng pari. Ang isip niya’y gulong-gulo. Bakit dito? Bakit sa katawan na ito? At bakit siya?

At saka dumating ang sandaling kinatatakutan niya—

“You may kiss the bride.”

“I can't wait to marry you and say I do, Claudia Venturero… and carry my last name Dela Costa.”

Nanlaki ang mga mata niya. Wala man lang siyang alam sa pangalan ng lalaki maliban sa mga bulong ng mga tao na ito ay si Young Master Isaac.

Lumapit ang lalaki sa kaniya at itinaas ang belo. His touch was surprisingly gentle. Dumampi ang kamay nito sa pisngi niya.

“From now on, you’re mine, Mrs. Dela Costa. My beautiful wife…” he murmured just for her.

Napatigil ang hininga niya. Magaan lang ang halik na iginawas ng lalaki. Isang dampi sa labi ngunit ang pintig ng puso niya’y parang pinasabog sa sobrang bilis.

Nagpalakpakan ang mga bisita. Kumislap ang mga kamera.

Sa isipan niya ay sumisigaw siya. Anong klaseng biro ito? Namatay akong pinagtaksilan ng fiance at best friend ko, tapos magigising bilang asawa ng isang lalaking hindi ko kilala?

Ngunit nang mahigpit na hinawakan ni Isaac ang kamay niya ay banayad iyon at parang… protective. 

Mqy isang ideya ang sumulpot sa isipan niya. 

Fine. If fate gives me a second chance, I’ll use it. I’ll uncover the truth. I’ll take back everything stolen from me. And I’ll make them pay.

Pinilit niyang ngumiti, ang ngiting kasing-asim ng gamot ngunit kasing-precise ng isang surgeon na may hawak na scalpel.

“S-sige… asawa ko.”

At nang muling magtagpo ang kanilang mga mata ay agad siyang nag-iwas nang tingin dahil sa nakakahiyang sinabi niya.