Had Don Pablo not mentioned the emerald green bracelet, Alec might have forgotten about it entirely. That bracelet—an heirloom from his mother—was invaluable, both in worth and sentiment.Don Pablo’s voice cut through the tension again."Alec, mapanlinlang ang babaeng iyon. Namumuhay siya sa anino, ginugulo ang lahat para sa sarili niyang kapakinabangan. Nakalimutan mo na ba kung paano niya sinira si Duke, si Zeus—ang batang panginoon ng mga Altamirano—at si Marco?"Hindi siya katulad ng ina mo.”"At sabihin mo sa akin, ang batang pinalaki ng isang babaeng tulad niya—maari bang lumaking maayos?"Alec let out a slow, deliberate smile."Nasa akin na ngayon ang anak ko. Ano ang kinalaman niyan sa ina niya?”"Don Pablo, lumalampas ka na sa linya.”"At pagdating sa pagpapalaki ng anak ko, hindi ko kailanman kailangan ng payo mula kaninuman. Siguro mas mabuting pagtuunan mo ng pansin ang pagdisiplina sa sarili mong apo—bago pa siya lalong mapahiya sa mga Beaufort!"With that, he rose to his
Natigilan si Irina sa tanong.Ano bang klaseng tanong 'yon?Walang kaabog-abog siyang sumagot, “Anong pulseras? Mga damit lang ang binigay mo sa akin nitong mga nakaraang araw, pero wala namang alahas.”Gusto ba siyang pagbintangan? Hindi siya kumuha ng kahit anong pulseras mula sa kanya.Bahagyang lumamig ang tono ni Alec. “Ang pulseras na ibinigay ko sa’yo anim na taon na ang nakalipas.”Natahimik si Irina.Anim na taon na ang nakalipas... bago siya umalis sa South City, iniwan niya ang pulseras sa tabi ng urn ni Amalia. Isang munting alay, isang sagisag ng sarili niya—isang bagay na maiiwan niya upang samahan si Amalia.Wala siyang ibang kayang ibigay.Maya-maya, mahinahon niyang sagot, “Kung hindi mo lang binanggit, baka tuluyan ko nang nakalimutan ‘yon. Ibinigay ko na ‘yon pabalik sa’yo anim na taon na ang nakakaraan, pero ayaw mong kunin. Sabi mo, gusto ng nanay mo na ako ang magsuot nun, na akin na ‘yon. Kaya bakit bigla mo na lang hinahanap ngayon?”Saglit na hindi nakapagsali
Mas mukhang hinog at mas may taglay na pino at marangal na aura si Marco kumpara sa anim na taon na ang nakalipas. Naaalala pa rin ni Irina kung gaano ito nakatulong sa kanya noong tumakas siya mula sa South City. Kahit noong desperado niyang sinubukang pigilan ang kasal ni Alec mula sa kanyang mumunting inuupahang silid, si Marco ang isa sa mga naging sandigan niya.Ngayon, habang nakatingin siya rito, may bahagyang init sa kanyang tingin—mas malambing, mas nagpapasalamat.Pinagmasdan muna siya ni Marco bago nagsalita. “Irina, ayos ka lang ba? Narinig kong nahuli ka ni Alec... Matagal nang nagmamatyag ang pamilya ko sa'yo, pero alam kong kung gagalaw ako agad, lalo lang siyang magagalit. Kaya nanatili akong malayo. Pero ngayong nagkaroon ako ng pagkakataon, sabihin mo sa akin—talaga bang ayos ka lang? Mabuti ba ang pagtrato sa'yo ni Alec—”“Mabuti.” Dalawang salita lang. Wala nang iba.Isang maliit, hindi mabasang ngiti ang sumilay sa labi ni Irina.Kahit kailan, hindi siya naging ma
Hindi niya alam kung paano aliwin ang babaeng nakatayo sa harapan niya. Ang tanging naramdaman niya ay ang parehong lungkot na bumibigat sa kanyang dibdib.Sa sandaling iyon, nagsimulang pumatak ang ambon. Ilang segundo lang ang lumipas, lumakas na ang ulan.Awtomatikong tinaas ni Irina ang kanyang kamay upang takpan ang ulo niya, pero bago pa siya makagalaw nang tuluyan, hinila na siya ni Marco pabalik sa lobby sa unang palapag.Pagkapasok nila sa loob, agad na kinuha ni Marco ang kanyang telepono at tumawag.“Annie, pag baba mo, dalhin mo na rin ang mga dokumento pataas para sa akin.” Sandali lang—hindi ba dapat aakyat siya? Bakit bigla niyang ipinapadala sa iba ang mga dokumento?Makalipas ang ilang sandali, isang magandang babae na nakasuot ng eleganteng business suit at matataas na takong ang bumaba mula sa itaas. Inabot sa kanya ni Marco ang mga dokumento at sinabi, “Sabihin mo kay General Manager na hindi na ako aakyat. May aasikasuhin ako rito sa ibaba.”Ngumiti ang babae sa
Sandaling natulala si Greg, at sa tapat niya, parehong nagulat sina Marco at Irina.Hindi man lang nag-isip, agad na pumuwesto si Marco sa harap ni Irina, tila protektado siya mula kay Alec. May bahid ng kaba sa seryoso niyang ekspresyon habang tinititigan ang lalaki.“Alec… kung may problema ka, sa akin mo na lang ibunton. Huwag mong pahirapan si Irina. Sa huli, siya pa rin ang ina ng anak mo.”Saglit siyang tumigil, saka nag-aatubiling nagdagdag, “Kung may kailangan kang pagbayaran… ako na lang ang patayin mo o pagpilian mong pagpira-pirasuhin.”Hindi agad sumagot si Alec. Sa halip, mabilis niyang inalis ang kurbata at tinanggal ang unang ilang butones ng kanyang polo, inilantad ang matigas at bahagyang kayumangging balat sa ilalim.Malamig at walang emosyon ang kanyang boses. “Ano bang iniisip mo? Mainit sa loob ng sasakyan, kaya ko binuksan ang polo ko para lumamig.”Sandaling natigilan si Marco bago napansin ang pulang galos sa leeg ni Alec. Nagtataka niyang itinuro ito. “Uh… Ale
Marahil dahil sa bugbog na natamo mula kay Sharon at sa mga sampal ni Don Pablo sa lumang bahay ng mga Beaufort, bahagyang malabo ang pananalita ni Zoey, tila namamaga ang kanyang dila.Hindi maiwasan ni Alec ang mapangiting hinagpis. Ganito na siya ka-grabe mabugbog, pero may lakas pa siyang humingi ng tawad.Habang nakikinig sa paghingi nito ng paumanhin, lumipat ang tingin niya kay Anri, na mahigpit na hawak ang kamay ni Irina. Nakangiti ito nang matalino at may kapilyuhan sa mata, sabik na lumabas mula sa aparador.Sa isang sulyap sa labas, napansin ni Alec na nasa silid-kainan na ang kanyang ina at lola.Naiinip na, matalim siyang nagsalita kay Zoey, "Kung may sasabihin ka, bilisan mo."Nanginig ang boses ni Zoey."Young Master... hindi lang po ako pinarusahan ng lolo ko sa mansyon niyo. Pag-uwi ko, muli niya akong dinisiplina. Pinaluhod niya ako sa isang labadora at pinagsisi sa mga nagawa ko. Alam kong nagkamali ako. Ipinapangako ko, hinding-hindi na ako makikipagsigawan o maki
Habang pumuno ng tawanan ang buong kainan—ang mainit na ngiti ni Irina, ang maliliit na hagikhik ni Anri, at ang malakas na halakhak ni Greg—tahimik namang nakatayo si Alec sa pasilyo, tahimik na pinagmamasdan ang lahat.Sa unang pagkakataon sa maraming taon, ang bahay na dati’y malamig at walang sigla ay biglang nag-iba.Maliwanag.Mainit.Parang tahanan.Sanay siya sa katahimikan, sa isang bahay na walang kahit isang lingkod. Ngunit ngayon, para kay Irina at sa kanilang anak, kumuha siya ng mga propesyonal upang pamahalaan ang bahay. At sa isang banda, ang presensya ng ibang tao—ang tunog ng buhay—ay hindi na kasing bigat tulad ng inakala niya noon.Walang sabi-sabing lumabas siya mula sa study at naglakad papunta sa dining area.Nadatnan niya ang tatlo na magkakalapit, nakatutok ang mga mata sa telepono ni Greg habang pinagmamasdan ang kalunos-lunos na hitsura ni Zoey.Si Greg ang unang nakapansin sa kanya.Agad na natigilan ang kanyang tawa, at unti-unting nanigas ang kanyang mukh
Halatang wala talagang alam ang dalawang babaeng tsismosa tungkol kay Irina. Ni hindi nila napansin na ang babaeng kanilang pinaguusapan ay nasa harapan lang nila. Sa totoo lang, hindi man lang nila alam ang pangalan niya.Walang pakundangan silang nag-usap, sarap na sarap sa kanilang kwentuhan, hindi man lang iniisip kung sino ang maaaring nakikinig."Uy, narinig mo na ba? May nakuha akong balita mula sa mapagkakatiwalaang tao sa dating ari-arian ng mga Beaufort—inaamin na raw nila ang anak sa labas nila.""Ha? Totoo ba ‘yan? Bakit naman nila kikilalanin ang anak ng isang babaeng nahuli lang at dinala roon? Hindi ba’t tutol na tutol ang matatanda? Ang narinig ko pa nga, nakulong na raw ‘yang babae dati.""Kung tutuusin, hinding-hindi tatanggapin ng mga nakatatanda ang isang anak sa labas. Pero ang sabi-sabi, mahal daw ng matandang panginoon ang batang ‘yon. At isipin mo na lang—iisa lang ang lalaking tagapagmana ng pamilya, si Alec. Ang anak niya ang nag-iisang apo sa tuhod nila. Sin
Sumunod si Queenie kay Irina at Mari, ang ulo’y nakayuko, at ang kanyang self-esteem ay nahulog na parang isang sirang coat na hinihila ng hangin.Si Mari, na hindi natatakot magsabi ng opinyon, ay nagmungkahi na pumunta sila sa isang marangyang buffet—999 bawat tao.At sa gulat ni Queenie, hindi man lang kumurap si Irina.Talaga nga, dinala sila roon.Halos 3,000 para sa tatlo—para lang sa lunch.Ang buffet restaurant ay napakalaki. Sa loob, ang dami ng mga putahe ay nakakalito. Mga mamahaling delicacies tulad ng orochi, sea urchin, sashimi, iba't ibang seafood, at pati na ang bird’s nest soup ay nakadisplay ng maganda. Pati ang “ordinaryo” na mga putahe ay may kasamang caviar sushi at spicy pickled fish na kayang magpagising ng patay.Nakatigil si Queenie at Mari sa harap ng pinto, nakabukas ang mga mata, kalahating bukas ang bibig.Hindi pa sila nakapunta sa ganitong klase ng lugar.Samantalang si Irina, kalmado lang.Hindi siya mapili sa pagkain. Lumaki siya na itinuro sa kanya na
“Hindi ko lang talaga gusto ang mga taong katulad mo. Kung hindi kita gusto, wala akong pakialam sa iniisip mo.”Kahit na namumula at nagiging asul ang mukha ni Lina dahil sa hiya, nanatiling kalmado si Irina.Matiyagang hinati ni Irina ang mga gawain sa kanyang mesa at iniabot kay Lina.“Ito ang assignment mo para sa linggong ‘to. Kung may mga tanong ka, huwag mag-atubiling itanong sa’kin.”Hindi nakasagot si Lina.Ngunit bago pa man siya makapagsalita, tumalikod na si Irina at lumabas ng opisina nang hindi lumilingon.Paglabas ni Irina, nagkagulo ang buong opisina.Si Lina ang unang nagsalita, may halong pag-iyak sa boses.“Gusto ba ni Mrs. Beaufort na maghiganti sa’kin?”Mabilis na sumagot si Zian, “Hindi ganyan si Irina!”“Eh bakit hindi niya ininom ang milk tea na binigay ko?” reklamo ni Lina.Suminga si Xavier, isang kasamahan na lalaki. “Bakit naman kailangan niyang inumin ang milk tea mo?”Nagyukay si Yuan, “Ha, nilagyan mo ba ‘yan ng mga petal o kung ano?”Si Zian, ang pinaka
Sa kabilang linya, nag-alinlangan si Mari.“Irina… Mrs. Beaufort... sorry talaga. Hindi ko alam kung sino ka noon. Baka may nasabi akong hindi maganda, at… sana mapatawad mo ako.”Matalim ang boses ni Irina nang sumagot, “Mari! Kailan ka pa natutong utal-utal magsalita?”Hindi nakaimik si Mari. Takot na takot siya! Pero sa totoo lang, may bahid din ng inis sa puso niya para kay Irina.Naawa siya rito noon, nakaramdam pa nga ng simpatya—ni hindi niya alam na asawa pala ito ni Alec. Palihim pala ang pagkatao nito! At dahil doon, parang naramdaman niyang niloko siya.Boss pala ito sa simula pa lang!Maya-maya, lumambot na ang tono ni Irina, pilit inaalo si Mari.“Mari, higit isang buwan na tayong magkasama. Ni minsan, hindi kita narinig na nauutal. Kung hindi mo sasabihin kung ano talagang nangyayari, aakyat ako riyan at kakausapin ka nang harapan.”Agad na nataranta si Mari at napabulalas, “Huwag kang aakyat! Sobrang dami kong ginagawa ngayon! Kailangan ko na talagang bumalik sa trabaho
He was choking too—on his own breath this time. Twice in one morning, Irina had caught him off guard. Who would’ve thought she had such a knack for teasing?Earlier, with just one sentence—“She’s your child too.”—she had shaken him so much, he nearly skipped work altogether.And now? In front of Greg, she leaned in close, naturally resting against him as she fixed his tie.Parang… mag-asawang matagal nang nagsasama. Isang misis na nahuling palabas ang asawa nang medyo magulo ang ayos—at walang pag-aalinlangan, inayos agad ang kuwelyo nito.Napaka-natural ng kilos ni Irina. Parang likas na likas. At sa simpleng sandaling iyon… may kumislot sa loob ni Alec.Bihirang magpakita si Irina ng ganoong lambing. At si Alec—bihira ring hayaang maramdaman sa sarili na siya ay asawa nito. Pero ang munting pagbabagong ito… mas matindi ang epekto kaysa inaasahan niya.Para sa isang lalaking nakapatay na ng buhay, nanatiling kalmado kahit sa gitna ng kaguluhan… ito ang nagpapabilis ng tibok ng puso n
Nang mapansing sandaling natigilan ang lalaki, biglang narealize ni Irina na baka nagmistulang nanliligaw siya sa sinabi niya kanina.Muli siyang namula sa hiya.Ngunit hindi na pinansin pa iyon ng lalaki. Tumayo ito at nagsabing, “Male-late na tayo—kailangan na nating umalis.”Tumango si Irina. “Sige.”Hinawakan nilang dalawa ang kamay ni Anri, at sabay-sabay silang lumabas ng bahay—isang pamilyang magkasama.Sa likuran nila, napabuntong-hininga nang magaan sina Yaya Nelly at Gina.Mahinang bulong ni Yaya Nelly, “Napakabait talaga ni Madam. At kahit tahimik lang si Sir, ni minsan hindi siya naging masama sa amin bilang mga kasambahay. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit may mga tao pa ring nagpapakalat ng masasamang tsismis tungkol sa kanya online. Kung alam ko lang kung sino, baka harapin ko pa sila.”“Hindi na kailangan iyon, Yaya Nelly,” sagot ni Gina nang kalmado. “Kanina lang ng umaga, binura na lahat ng mga public post. Kapag bumabalik si Sir, agad na inaayos ang lahat.”La
Her kiss was still clumsy—awkward and hesitant. She pressed her lips to his several times, unsure what to do next, pausing often, her mind stalling like a short-circuited wire.She was utterly lost.Her uncertainty made Alec nearly lose his patience.With a swift motion, he pulled her back with one arm and cradled the back of her head with the other, forcing her to look up at him. His tone turned cold.“Stupid,” he snapped.Pinagtitinginan siya ni Irina, medyo nabigla.“Matagal na kitang tinuturuan, at hindi mo pa rin kayang humalik nang maayos?” tanong niya.Bahagyang bumuka ang labi ni Irina, walang masabi. Paano niya ipagtatanggol ang sarili?Kasalanan ba niya?Tuwing lumalapit si Alec sa kanya, hindi naman talaga pagtuturo ang nangyayari—pinapalakas siya ni Alec. Bawat pagkakataon, hindi lang niya kinukuha ang kanyang hininga; pati na ang kanyang mga isip. Nagiging blangko ang utak niya, at sumusunod na lang siya sa kanyang gabay, walang kakayahang matutunan ang anuman.Kailan pa
“Irina! Wala kang utang na loob! May konsensiya ka pa ba?” galit na sigaw ni Zoey mula sa kabilang linya. “Sinalo ka ng mga magulang ko at inalagaan ng halos walong taon, tapos ganito ang isusukli mo? Pag-aawayin mo pa sila?”Kahit pa si Alec ang napangasawa ni Irina, hindi siya natatakot dito.Pumunta siya ng Kyoto kasama ang kanyang lolo para sa gamutan nito, at hindi siya umalis sa tabi nito kahit isang araw. Sa panahong ‘yon, nasaksihan niya kung gaano kalalim ang koneksyon ng kanyang lolo sa mga makapangyarihan sa kapitolyo.Doon niya lubusang naunawaan kung bakit mataas ang pagtingin sa kanya sa syudad—kung bakit pati si Alec ay nagbibigay-galang sa kanya.Hindi pinalalaki ang sinasabi tungkol sa impluwensiya ng kanyang lolo. Konektado ito sa mga pinakamaimpluwensyang tao sa buong bansa.At dahil doon, wala siyang dahilan para matakot kay Irina—kahit pa napangasawa nito ang isang diyos.Samantala, kalmadong naglinis ng lalamunan si Irina bago tumugon sa mahinahon ngunit matigas
Sa kabilang linya, hindi na pinilit pa ni Cassandra na itago ang kanyang pagkabigo."Lahat ng kasalanan ni Irina! Kung hindi dahil sa kanya, hindi kami mag-aaway ng iyong ama ng ganito!"Napblink si Zoey."Wait… talagang nagbuno kayo?""Oo!" sagot ni Cassandra nang walang pag-aalinlangan.Pumait ang mukha ni Zoey, at tumaas ang tono ng kanyang boses."Si Irina! Ang kasuklam-suklam na babaeng iyon!"Ibinaba niya ang telepono nang walang salitang sinabi, ang kanyang mga kamao ay nakakumpol ng husto, ang mga daliri ay namumuti.Kung si Irina ay nasa harap niya noon, malamang na talagang susubukan niyang sirain ito.Walang pag-aalinlangan, tinawagan niya ang numero ni Irina.Samantala, sa isang ganap na ibang mundo...Mahimbing pa ring natutulog si Irina, mahigpit na niyayakap ni Alec.Ang emosyonal na bigat ng mga nakaraang araw ay sa wakas ay nagsimulang magpakita ng epekto. Kagabi, siya ay umiyak, ngumiti, bumagsak, at niyakap ng mahigpit ng lalaking minamahal niya.At ngayon, sa kauna
Nang gabing iyon, habang mahimbing na natutulog si Irina sa mga braso ni Alec—wala ni isang panaginip, tanging katahimikan—si Zoey, malayo sa Kyoto, ay umiiyak hanggang madaling araw.Pagdapo ng umaga, magaspang na ang kanyang boses, namumugto ang mga mata, at ang mga itim na bilog sa ilalim ng kanyang maputlang mukha ay nagbigay-diin sa kanyang pagod na hitsura. Nang dumating ang mga doktor sa ospital para sa kanilang mga routine check-up kay Don Pablo, nagulat sila sa nakita nilang hitsura ni Zoey.Isa sa mga batang babae na intern ay halos mapaiyak sa nakakatakot na itsura ni Zoey.Nakatayo si Zoey doon, ang mga mata'y malabo at walang buhay, parang ang liwanag sa kanya ay naubos na.Matapos magtapos ang pagsusuri ng mga doktor kay Don Pablo at kumpirmahin na wala nang seryosong kondisyon, tahimik nilang iniwan ang silid. Ang hangin sa loob ng ward ay naging mabigat at tahimik.Pagkatapos, nilapitan ni Zoey ang kama ng matanda at tumayo sa tabi nito.“Lolo…” mahina niyang sambit. A