Nanatiling nakakalungkot ang ekspresyon ni Irina. Walang bakas ng takot sa kanyang mga mata nang salubungin niya ang nag-aapoy na tingin ni Heidi. =At sa isang malamig na tinig, tahimik niyang sinabi, “Natalo na kita.”Magaan ang kanyang tono, halos walang pakialam—parang simpleng pahayag lamang, hindi isang hamon.Parang apoy sa tuyong damo, lalong sumiklab ang galit ni Heidi.“Lian! Tawagin mo ang iba! Tawagin mo silang lahat, ang buong klase natin! Kung hindi ko mahubaran ang babaeng ito at ipakita sa buong Beaufort kung ano talaga siya, hindi ako karapat-dapat tawaging Heidi!”Sa lalim ng galit ni Heidi, hindi na nag-isip si Lian. Agad siyang lumingon para umalis. “Pupunta na ako!”Ngunit bago pa siya makagalaw—“Tumigil ka!”Matalas. Mabangis. Ang tinig na dumagundong sa paligid ay parang talim na sumugat sa tensyon ng hangin. Isang iglap lang, nagbago ang buong atmospera. Nanigas sina Heidi at Lian, parang binuhusan ng malamig na tubig. Dahan-dahan silang lumingon patungo sa pi
“Kahit gusto ko mang tumakas, hihintayin ko munang matapos ang duty mo.”Payapa ang boses ni Irina, may bahagyang halong tuyong pang-aasar.“At saka, saan ba ako tatakbo?”Saglit niyang tiningnan ang engrandeng mansyon sa harapan niya, walang mabasang emosyon sa kanyang mukha.“Tumakas na ako hanggang probinsya, pero nahanap mo pa rin ako. Kaya sabihin mo nga, ano ba talaga ang ikinatatakot mo?”Bahagyang sumikip ang kanyang mga daliri sa gilid ng kanyang damit.“At higit sa lahat, nandito pa rin ang anak ko.”Napalunok si Greg. Ayun na naman. Ang bigat ng realidad na tahimik niyang pasan.Sa narinig niya, biglang nagkaroon siya ng ibang tingin sa sarili niya—parang hindi siya isang kakampi, kundi isang bantay, isang tagabantay na hindi niya sigurado kung para sa proteksyon o pagkakakulong."Madam, ako... aalis na muna ako."Bahagyang ngumiti si Irina, tila inaasahan na niya ang ganitong reaksyon.“Sige.”Nang mawala si Greg sa kanyang paningin, agad itong dumukot ng cellphone at tina
“Alec, anong sinabi mo? Tinawag mo siyang asawa mo?”Hinigpitan ni Alec ang hawak niya sa pulso ni Sharon. Malamig at hindi mabasa ang ekspresyon niya.“Bakit hindi? Siya ang ina ng anak ko—ang asawa ko. Ano pa dapat niyang itawag sa akin kung hindi iyon?”Napipi si Sharon.Ang sakit sa pulso niya ay hindi na niya matiis, at hindi niya napigilan ang pag-agos ng luha sa kanyang mga mata.“Masakit...” bulong niya, nanginginig ang tinig.Pero hindi siya pinansin ni Alec. Sa halip, tumingin siya kay Irina at malamig na sinabi, “Ininsulto ka niya. Nasa iyo kung paano mo siya gustong parusahan.”Tahimik lang si Irina. Hindi siya hangal. Wala siyang balak na magpagamit bilang sandata ng iba.Sa kalmadong tinig, sumagot siya, “Wala akong pakialam.”At totoo iyon.Wala siyang nakikitang pinagkaiba ni Sharon sa dalawang alilang nakasagupa niya kanina—wala ni isa sa kanila ang nakayanang guluhin ang isip niya. Bukod pa roon, noong tinawag ni Alec ang pangalan ni "Sharon," agad niyang naunawaan k
Matapos marinig ang matapang na pagpapakilala ni Alec sa kanya, hindi napigilan ni Irina na lingunin siya. Walang mabasa sa mukha nito—kalmado, matatag. Wala ni bahid ng emosyon sa kanyang ekspresyon o tinig. Hindi niya alam kung ano ang iniisip nito, pero ramdam niya ang higpit ng hawak nito sa kanyang braso.Napakahigpit. Kahit gusto niyang kumawala, hindi niya magawa. Wala siyang ibang pagpipilian kundi sumunod sa direksyon ng tingin nito at ituon ang pansin sa bulwagan.Walang nagbago sa lumang bahay ng pamilya Beaufort—gaya pa rin ito ng dati, maringal at nakakabighani sa kanyang karangyaan. Ang klasikong disenyo, ang kayamanan, ang kapangyarihang bumabalot sa buong gusali—parehong-pareho pa rin. Pero ngayon, kapansin-pansing mas kaunti ang tao sa bulwagan.Sa kung anong dahilan, bahagyang gumaan ang kanyang pakiramdam.Pinaglakbay niya ang kanyang paningin sa buong silid hanggang sa dumapo ito sa gitnang bahagi, kung saan nakaupo nang may awtoridad sina Don Hugo at ang asawa nit
Hindi likas na matigas ang ulo ni Irina. Sa katunayan, kaya niyang magningning kung ipapakita lamang sa kanya ang kaunting kabaitan. Ang problema, hindi siya lumaking nakakatanggap ng init ng pagmamahal."Irina, halika rito, bilis," tawag ng matandang ginang mula sa upuang pangunahin.Kumakaway siya kay Irina habang binubuksan ang isang maliit na kahong gawa sa makinis na kahoy. Mukhang may ibibigay siya kay Irina. Sandaling nag-alinlangan si Irina. May magandang impresyon siya sa matandang ginang, ngunit alam din niya ang kanyang lugar. Hindi siya humihingi ng mga bagay na hindi para sa kanya.Ayaw rin naman niya ng kahit ano.Ngunit biglang hinawakan ni Alec ang kanyang pulso at hinila siya pataas nang mariin."Tinatawag ka ni Lola. Wala ka bang kahit kaunting galang?"Napagkasunduan nilang mananahimik siya! Ang lalaking ito talaga! Bakit siya biglang sumira sa usapan?"Bilisan mo," malamig na utos ni Alec.Wala nang nagawa si Irina kundi sundin ito. Bahagya siyang nainis, pero sa p
Ipinag-isip-isip ni Irina ang sitwasyon at napagtanto—may katwiran nga.Ang tanging nagbigay pansin sa kanya ay ang matandang babae, na siya pa ngang nagbigay ng heirloom. Pero ang matandang babae ay matanda na at magulo ang isip, at walang paraan na papayagan ng pamilya Beaufort na tunay na ipamana sa kanya ang ganoong mahalagang pamana.Wag na niyang asahan pa ang magmana ng anuman—maging ang upuan sa hapag-kainan ay hindi pa nila naihanda para sa kanya.Nauunawaan ang sitwasyon, lumingon si Irina kay Alec at sinabi, “Sobra akong kumain kanina. Hindi ako masyadong gutom at parang may hindi maganda sa tiyan ko. Siguro magpapahinga na lang ako sa sasakyan sandali.”Naalala pa niya ang dahilan na ibinigay niya sa kanya kanina na may kinalaman sa buwanang dalaw. Ngayon, tamang pagkakataon na sundan ang isa pang maginhawang kasinungalingan.Ngunit si Alec ay nagpakita lamang ng isang mapang-akit na ngiti, yumuko at bumulong sa kanyang tenga, “Masakit ang tiyan, ha? Gusto mo bang masahihi
"Pfft..."Pumalabas ang isang pagtawa ni Sharon na puno ng pang-uuyam, ang mga mata niya ay kumikislap ng matamis na kasiyahan habang tinitingnan si Irina. Ang ekspresyon niya ay malinaw na nagpakita ng kanyang mga iniisip:"Akala mo ba, dahil pinakasalan mo si Alec, magkakaroon ka ng pribilehiyo na kumain sa pangunahing kainan ng pamilya Beaufort? Akala mo ba'y asawa ka na talaga niya? Tinanggap mo nga ang pulsera ng matandang babae, pero sa ginawa mong iyon, nakaapekto ka na sa buong pamilya Beaufort. Dapat sana, ang pulserang iyon ay para sa tita ko. At balang araw, magiging akin din iyon. Isang babae tulad mo, na ang tanging merito ay ang anak, naglalakas-loob na mangarap na makuha ang pamana ng pamilya Beaufort? Narapat lang na paalisin ka!”Hindi pa rin sapat ang mga iniisip na iyon upang tuluyang magdulot ng kasiyahan kay Sharon.Ginagamit ang awtoridad ni Alec, ngumisi siya at mabilis na nagsalita, "Miss Montecarlos! Hindi lugar ang dining hall ng pamilya Beaufort para sa mga
Sumagot si Irina nang walang emosyon, “Ito ang pamana ng Beaufort family, hindi ko ito kailangan.”Pakiramdam niya ay mabigat ang pamana na ito, katulad ng jade bracelet na ibinigay sa kanya ni Amalia, na muntik na siyang ikamatay. Ilang araw na ang nakalilipas, tinanong siya ni Alec kung saan na napunta ang bracelet.Hindi maiwasang tumawa siya sa loob. Sa lahat, kanya naman iyon, kaya bakit hindi niya ito pwedeng gawin kung anong gusto niya?Pero hindi ganoon ang sistema.Tinanong siya ni Alec tungkol dito, pero pinayagan lang siyang isuot ito—hindi siya pinayagang ibenta o itapon.Buti na lang at hindi siya ganun kasakim. Anim na taon na ang nakalipas, inilagay niya ang bracelet sa tabi ng mga abo ni Amalia, kaya nang tanungin siya ni Alec kamakailan, nagawa niyang sumagot ng may kumpiyansa na napanatili niya ito ng maayos.Ang bagong pares na ito, bilang isang pamana ng pamilya, ay mas banal pa. Wala talagang dahilan para ibenta o itapon ito. Ang pagsusuot nito ay parang isang pas
“Oh.” Irina’s cheeks flushed slightly, but she didn’t say anything more.Alam niyang ang ganitong klaseng event ay tiyak na maingat na inihanda ng Beaufort Group. Ang kailangan lang niyang gawin ay dumaan. Maliwanag sa kanya ang kanyang papel. Hindi siya magsasalita ng wala sa lugar sa event. Kung kinakailangan, puwede niyang gawing isang magandang palamuti—tahimik na nakaupo sa gilid.Ibinaba ni Irina ang kanyang mga kutsara at mangkok, at sinabi, "Kung wala nang iba, dapat ay maglaan ka ng oras kay Anri. Matagal na kayong hindi naglalaro, at spoiled na siya—hindi na siya nasisiyahan sa mga laro ko. Mahilig na siya sa mga intellectual na laro, yung mga tanging ikaw lang ang makakasabay. Kaya kayo na lang ni Anri ang maglaro. Ako, pupunta lang ako sa desk ko saglit—may mga drafts pa akong kailangang tapusin."Ibinaba ng lalaki ang kanyang mga chopsticks at tinanong, "Talaga bang gusto mo ang trabaho mo nang ganoon na lang?"Pinagkibit ni Irina ang labi, tapos tumango. "Oo naman.""Gaa
Nang makita ni Irina ang lalaking nakatayo sa harap niya, kusa siyang napalinga—kaliwa, kanan, harap, likod.Tama nga ang kutob niya. Lahat ng taong nasa paligid ay tila napatigil sa galaw, napipi, o nanlaki ang mga mata sa gulat.Para bang ang lalaking nakasandal sa pinto ng sasakyan ay si Kamatayan mismo.Pati sina Mari at Queenie na nasa magkabilang gilid niya ay napahinto at napatulala.Makaraan ang ilang segundo, bahagyang tinulak siya ni Mari at pautal na sinabi, “Ah… Mrs. Beaufort, siguro ikaw na ang mauna.”Tumango si Queenie bilang pagsang-ayon, halatang natigilan din.Kagat-labi, dahan-dahang lumapit si Irina kay Alec habang kinakalikot ang mga daliri sa kaba.“Bakit? Hindi ka ba natutuwa na makita ako?” tanong ni Alec, waring walang pakialam, habang binubuksan ang pinto ng sasakyan.Sa likod niya, biglang natahimik ang mga usisero’t nakikining mula sa mga pintuan at bintana. Namutla ang mga mukha nila na parang binuhusan ng malamig na tubig.Hinawakan niya ang pinto ng kots
On the other end of the phone, Alexander was so stunned by Alec’s reply that he nearly choked.It took him a long moment to regain his breath.“So,” he finally said, voice tight with disbelief, “you’re planning to make your relationship with Irina public to the entire city?”“It’s already public,” Alec replied calmly.Alec added nonchalantly, “As for the wedding ceremony, I’ll pick another day.”Tumaas ang boses ni Alexander, puno ng hindi pagkakasunduan.“At sa tingin mo ba ang kasal mo—isang napakahalagang kaganapan sa buhay mo—ay hindi nararapat ipabatid sa iyong mga lolo’t lola, tiyahin, at sa akin, lahat tayo sa lumang bahay?”Tahimik na sumagot si Alec, hindi nagmamadali.“Hindi ba’t dinala ko si Irina sa lumang bahay kalahating buwan na ang nakalipas? Ipinaliwanag ko na lahat. Binigay pa nga ng matandang babae ang kanilang pamana—ang yellow wax stone—kay Irina. Dad, nakakalimutan mo na ba bago ka pa mag-seventy?”“Ikaw—!” Si Alexander ay nawalan ng salitang kayang ipagsalita, h
Ang dalagang nasa litrato ay nakangiti nang maliwanag—animo'y sumisikat na araw. Mistulang isang mirasol ang dating niya—punô ng init at liwanag. May mga biloy siya sa magkabilang pisngi, at ang mumunti niyang labi, kulay rosas, ay bahagyang nakabuka, ipinapakita ang pantay-pantay at mapuputing ngipin. Lahat ng iyon ay malinaw na kuha sa larawan.May singkit na talukap si Irina at malalaking matang punô ng damdamin. Kapag siya’y ngumiti, tila walang kamalay-malay sa kasamaan ng mundo—isang inosente at masiglang dalaga.Minsan lang nakita ni Alec ang ganoong ngiti mula kay Irina. Anim na taon na ang nakalilipas, sa isang bihirang sandali ng kapayapaan sa pagitan nila. Dalawa o tatlong araw lang iyon, pero sa panahong ‘yon, ngumiti siya sa kanya nang ganoon katamis.Ngunit sandali lamang ang lahat.Nang akalain ni Alec na may balak si Irina laban sa pamilya ni Zoey, hindi siya nagdalawang-isip—itinaboy niya ito nang walang kahit kapiranggot na awa.Simula noon, hindi na muling bumalik a
Juancho was unfazed. “Relax, they’re just a few photos—what’s the big deal? I, Juancho, am not afraid of Young Master.”Pumait ang mukha ni Marco at mariin siyang pinagalitan, “Baka hindi ka natatakot, pero ako takot! At pati na si Irina! Ayokong magkaroon ng maling impresyon si Young Master tungkol sa kanya. Sobrang dami na ng pinagdadaanan niya. Tama na—huwag nang magkuha pa ng mga larawan!”Tinutok ni Juancho ang kamera at tumawa. “Huli na. Nakapagkuha na ako ng ilang set bago mo pa ako napansin. Marco, sobrang higpit mo naman. Tsk.”Sinamaan siya ni Marco ng tingin, hindi makapagsalita.Habang patuloy na kumukuha ng litrato si Juancho, mahinang sinabi sa sarili, “Ang gaganda ng tatlong babaeng 'yan. Paano ko hindi 'yan napansin dati?”Tumawa siya at bumaling kay Marco. “Alam mo, talagang nagiging parang yung mga kasama mong tao. Dati, pag nakikita ko si cousin ng cousin mo—si Miss Queenie—gusto ko nang magsuka. Akala ko, isa lang siyang probinsyanang walang kaalam-alam na nagpapan
Maingat na pinunasan ni Queenie ang maliit na kahon na bakal sa kanyang kamay bago siya nagsalita, medyo nahihiya ang tono.“Ah… medyo luma na ang itsura, pero ang laman nito ay maganda talaga. It’s, uh… rat pup oil.”Nabulunan si Mari sa iniinom niya. “Pfft… ano’ng sabi mo?”Pati si Irina ay tila natigilan.Kumuha pa si Queenie ng isang malaking subo ng maasim na isda, ngumunguya nang mabagal, saka ipinaliwanag, “Gawa ito sa bagong silang na mga daga—yung wala pa talagang balahibo. Ibababad sila sa langis ng linga nang ilang buwan, tapos saka sasalain ang langis.”Hindi makapagsalita si Mari.“Para saan naman ‘yan, ha? Queenie, huwag mong sabihing kaya ka pala mainitin ang ulo, mahilig mang-insulto, at parang reyna kung umasta ay dahil sa kakaibang panlasa mo sa pagkain? Yung iba, toyo, suka, o bawang ang ginagamit pampalasa—ikaw, langis ng daga?!”Hindi naman nagalit si Queenie sa pang-aasar ni Mari.Sanay na kasi siyang wala masyadong kaibigan.Ang pinsan niyang pormal at palaging
Sumunod si Queenie kay Irina at Mari, ang ulo’y nakayuko, at ang kanyang self-esteem ay nahulog na parang isang sirang coat na hinihila ng hangin.Si Mari, na hindi natatakot magsabi ng opinyon, ay nagmungkahi na pumunta sila sa isang marangyang buffet—999 bawat tao.At sa gulat ni Queenie, hindi man lang kumurap si Irina.Talaga nga, dinala sila roon.Halos 3,000 para sa tatlo—para lang sa lunch.Ang buffet restaurant ay napakalaki. Sa loob, ang dami ng mga putahe ay nakakalito. Mga mamahaling delicacies tulad ng orochi, sea urchin, sashimi, iba't ibang seafood, at pati na ang bird’s nest soup ay nakadisplay ng maganda. Pati ang “ordinaryo” na mga putahe ay may kasamang caviar sushi at spicy pickled fish na kayang magpagising ng patay.Nakatigil si Queenie at Mari sa harap ng pinto, nakabukas ang mga mata, kalahating bukas ang bibig.Hindi pa sila nakapunta sa ganitong klase ng lugar.Samantalang si Irina, kalmado lang.Hindi siya mapili sa pagkain. Lumaki siya na itinuro sa kanya na
“Hindi ko lang talaga gusto ang mga taong katulad mo. Kung hindi kita gusto, wala akong pakialam sa iniisip mo.”Kahit na namumula at nagiging asul ang mukha ni Lina dahil sa hiya, nanatiling kalmado si Irina.Matiyagang hinati ni Irina ang mga gawain sa kanyang mesa at iniabot kay Lina.“Ito ang assignment mo para sa linggong ‘to. Kung may mga tanong ka, huwag mag-atubiling itanong sa’kin.”Hindi nakasagot si Lina.Ngunit bago pa man siya makapagsalita, tumalikod na si Irina at lumabas ng opisina nang hindi lumilingon.Paglabas ni Irina, nagkagulo ang buong opisina.Si Lina ang unang nagsalita, may halong pag-iyak sa boses.“Gusto ba ni Mrs. Beaufort na maghiganti sa’kin?”Mabilis na sumagot si Zian, “Hindi ganyan si Irina!”“Eh bakit hindi niya ininom ang milk tea na binigay ko?” reklamo ni Lina.Suminga si Xavier, isang kasamahan na lalaki. “Bakit naman kailangan niyang inumin ang milk tea mo?”Nagyukay si Yuan, “Ha, nilagyan mo ba ‘yan ng mga petal o kung ano?”Si Zian, ang pinaka
Sa kabilang linya, nag-alinlangan si Mari.“Irina… Mrs. Beaufort... sorry talaga. Hindi ko alam kung sino ka noon. Baka may nasabi akong hindi maganda, at… sana mapatawad mo ako.”Matalim ang boses ni Irina nang sumagot, “Mari! Kailan ka pa natutong utal-utal magsalita?”Hindi nakaimik si Mari. Takot na takot siya! Pero sa totoo lang, may bahid din ng inis sa puso niya para kay Irina.Naawa siya rito noon, nakaramdam pa nga ng simpatya—ni hindi niya alam na asawa pala ito ni Alec. Palihim pala ang pagkatao nito! At dahil doon, parang naramdaman niyang niloko siya.Boss pala ito sa simula pa lang!Maya-maya, lumambot na ang tono ni Irina, pilit inaalo si Mari.“Mari, higit isang buwan na tayong magkasama. Ni minsan, hindi kita narinig na nauutal. Kung hindi mo sasabihin kung ano talagang nangyayari, aakyat ako riyan at kakausapin ka nang harapan.”Agad na nataranta si Mari at napabulalas, “Huwag kang aakyat! Sobrang dami kong ginagawa ngayon! Kailangan ko na talagang bumalik sa trabaho