Agad nakilala ni Irina ang mga matang iyon—kay Duke ang mga iyon.Sa tapat ng Island International Hotel, sa dulo ng isang payak na street stall, tahimik na nakaupo si Duke.At malinaw—siya mismo ang nagpapatakbo ng stall.Sumiklab ang samu’t saring damdamin sa kanyang dibdib.Duke—ang tagapagmana at dating presidente ng Evans Group, minsang isa sa pinaka-maimpluwensyang tao sa South City. Bagama’t humina na ang kapangyarihan ng mga Evans sa mga nagdaang taon, dala pa rin ni Duke ang titulong nag-iisang apo ng mga Beaufort, na ginawang tampulan siya ng paghanga saanman siya magpunta.Ngunit ngayon… narito siya, nagbebenta sa kalye sa Island.Nagbebenta sa kalye!Parang kinurot ang puso ni Irina. Namula ang kanyang mga mata.Hindi siya madaling mapaluha para sa sarili niyang kapighatian—Ngunit kapag may taong isinuko ang lahat para sa kanya, tumatagos ito sa kaibuturan ng kanyang damdamin.Lumalambot ang puso niya—tuluyan.Bubuksan na sana niya ang kanyang bibig, nais siyang tawagin.
Ano ang nakasulat sa menu? At nasaan nga ba ito?Isang simpleng linya lamang ang nakasulat:“Irina, huwag kang matakot. Isama mo si Anri at mamuhay kayo nang payapa sa puder ni Paolo. Kung may mangyaring masama, may magtatanggol sa inyo. Maging masaya ka—at siguraduhing masaya rin si Anri.”Napako si Irina sa kinatatayuan niya, tahimik na nakatitig sa mensahe. Pag-angat niya ng tingin, wala na ang waiter na nag-abot ng menu. Pagharap niya kay Anri, nakita niyang nakakunot-noo ang bata, halatang naguguluhan.“Anong nangyari, Mama?” tanong ni Anri.Agad namang nagpakalma si Irina at ngumiti.“Sabi ni Lola, mag-enjoy daw tayo—kumain tayo ng gusto natin at maging masaya, ha anak?” Napatingin siya sa anak nang may kahulugan.Matalino si Anri. Sa isang iglap, naunawaan niya ang tunay na ibig sabihin ng kanyang ina.Bagama’t basa pa ng luha ang kanyang mga mata, unti-unting sumilay ang ngiti sa kanyang labi.Matagal na silang naglalakbay ng kanyang ina—limang o anim na taon na—kaya’t natuto
Ngunit sa kabila ng payak na anyo ni Irina, taglay niya ang isang uri ng kagandahang hinog na sa panahon.May taglay siyang karanasang hindi kumukupas, kundi lalong nagpapasilaw—isang gilas na hinubog ng panahon, hindi ng pagpa-plastik.Isang uri ng presensiyang kusang humahatak ng paningin—nakabibighani nang walang kahirap-hirap.At sa tabi niya, naroon ang batang babae.Suot nito ang isang pulang hoodie na may disenyo ng pakpak ng paniki—malambot at bilog ang tabas—at pares ng denim na harem pants na may cartoon prints, may kasamang ‘hip-hop’ na dating. Masigla ang hitsura ng bata, at talagang kaakit-akit sa istilo. Nasa bisig niya ang isang teddy bear—halatang medyo luma na.Sa unang tingin, nakakaaliw ang teddy bear.Ngunit nang lumapit ang ilang waiter para silipin ito, napanganga sila sa gulat.Naku po!Nasaan ang mga mata ng teddy bear?Uso ba ito ngayon?Mahilig ba talaga ang mga bata ngayon sa teddy bear na walang mata?Tiningnan nilang muli ang mukha ng bata—mabilog ang pisn
Bukod pa roon, kung hindi titigil sa bisyo ang lalaking iyon, siguradong babagsak na ang katawan niya sa loob ng maikling panahon.Ngayon, desperado na si Cassandra na makawala sa kanya. Buo na ang pasya niya—gagamitin niya ang lalaki para mapatumba si Irina, at pagkatapos ay babayaran niya ito ng malaking halaga, gaya ng kanilang napagkasunduan.Kapag wala na si Irina, siguradong si Alec naman ang hahanap ng lalaki para maningil ng utang na loob.Isang putok, dalawang ibon.Ngunit kailanman ay hindi pwedeng malaman ni Nicholas ang balak niya—dahil kung malaman man ito ng lalaki, tiyak, hindi siya magdadalawang-isip na baliin ang kanyang mga binti.Habang nag-iisip ng susunod na hakbang ang tatlong mapanlinlang, pumasok sa silid ang isa sa mga kasambahay ni Paolo at inistorbo sila.“Patawad po, Mr. Jin, Mrs. Jin, at Miss Jin,” sabi ng kasambahay nang walang pakundangan. “Pakiusap, lumabas po kayo.”Agad-agad silang pinalayas mula sa sala.Samantala, sa loob ng bakuran, naroon pa rin s
“Mr. Mercadejas, hindi ko alam kung anong laro ang nilalaro mo—at sa totoo lang, wala akong pakialam. Ang tanging hinihiling ko lang ay hayaan mo kaming mamatay nang may dangal.”Saglit na tiningnan ni Paolo si Irina, saka ibinaba ang tingin sa batang babae na nasa kanyang mga bisig.Bagama’t nagluluha ang mga mata ng bata, nagsalita siya nang may nakakagulat na katahimikan at dangal—parang isang matanda.“Mr. Mercadejas! Ibaba n’yo po ako!”Naputol ang kanyang salita; hindi agad nakapagsalita si Paolo. Pagkaraan ng ilang segundo, napalunok siya, saka paubo-ubong nagsalita, “Natakot mo tuloy ang bata.”Mapaklang ngumiti si Irina. “Hindi mo na ‘yan problema, Mr. Mercadejas.”Pagkasabi niyon, iniunat niya ang mga kamay upang kunin ang anak mula sa bisig ni Paolo.Agad namang yumakap si Anri sa kanyang ina.Hawak ni Paolo ang mga binti ni Anri, habang mahigpit naman siyang niyayakap ni Irina.Nang mapansin ni Anri na ayaw siyang pakawalan ni Paolo, bigla siyang humarap, yumuko, at mariin
Bigla na lamang humalakhak si Cassandra nang hindi mapigilan. Sa sobrang tindi ng kanyang tawa, nanlambot ang tuhod niya at nawalan siya ng balanse habang pilit umiwas. Agad sinunggaban ni Irina ang pagkakataon at buong lakas siyang itinulak sa sahig.Tumilapon si Cassandra at bumagsak nang paluhod, ang mukha diretso sa lupa.“Araaay! Ngipin ko… mga ngipin ko!” daing niya habang nalalagas ang mga ngipin sa harapan.Hindi nagdalawang-isip si Irina—sinipa niya ng buong puwersa ang mukha ni Cassandra. “Matandang bruha! Kung mamamatay ako rito ngayon, isasama kita sa hukay!”Bago pa man niya matapos ang sinabi, muling bumaon ang kanyang paa sa mukha ni Cassandra.“Aaaah! Ang sakit—tama na! Ang sakit!” sigaw ni Cassandra habang napapaluha sa matinding hapdi.Sa may pintuan, halos hindi makakilos si Nicholas—galit, desperado, at walang magawa.Gustong-gusto niyang sugurin si Irina at bugbugin ito hanggang sa mamatay.Pero hindi niya magawa. Hindi dahil sa wala siyang lakas, kundi dahil nand