Napahiyaw si Zoey, hawak ang ulo sa sobrang sakit. Ni hindi pa gumagaling ang bukol sa kanyang noo mula kanina, at ngayon—dahil kay Anri—may isa na namang malaking pasa na namuo. Namula ito agad at naging kulay-ubeng malalim, tanda ng matinding pamumuo ng dugo.Napasinghap si Anri at agad na tinakpan ang sariling bibig, nagulat at balisa. Hindi niya sinadyang tamaan si Zoey ulit!Ang target niya ay ang pandak na matanda. Pero sadyang sobrang pandak ng matanda. Kahit si Zoey—na hindi rin naman katangkaran—ay mas matangkad pa ng isang ulo sa kanya.Tiningnan ni Anri si Zoey na may inosenteng pagsisisi, saka tumawa nang mahina, “Pangit, mukhang malas ka lang talaga!”Hindi napigilan ni Irina—napatawa siya. “Pfft…”Ang tensyonado at mapanganib na tagpo kanina ay biglang nabasag dahil sa kalokohan ni Anri.At bago pa muling makabawi si Irina, isa pang malakas at walang pigil na tawa ang umalingawngaw mula sa likuran.Nanginginig na sa sakit, kahihiyan, at galit si Zoey, at mabilis siyang
Nakasakay pa rin si Anri sa likod ni Paolo, mahigpit ang kapit ng kanyang maliliit na kamay sa mga tainga nito. Bagamat nagulat siya noong una, agad nawala ang takot niya nang makita kung sino ang pumasok.Tiningnan niya nang masama ang lalaking nasa gitna ng edad na kakapasok lang sa pintuan, may halong yabang at paghamak sa titig, sabay sigaw, “Sino ka? Hindi mo ba alam na bawal ang pumasok sa bahay ng iba nang walang pahintulot? Pwede kang makulong diyan, alam mo ba?!”Ang lalaki’y mukhang bansot at kulubot, tila karikatura ng isang matandang duwende—ni anino ng isang pinuno’y wala sa kanya. Maging ang “kabayo” na sinasakyan ni Anri—si Paolo—ay mas mukhang makapangyarihan kaysa sa lalaking ito.Ni katiting ng takot, wala sa mukha ni Anri.Hinila niya nang madiin ang tainga ni Paolo at matapang na inutusan, “Kabayo, sipain mo ang duwendeng ‘yan palabas!”Naupo siyang parang reyna na naghahari sa buong isla.Bagamat hindi pa niya kailanman nakita ang lalaki, nahulaan na ni Irina kung
Agad nakilala ni Irina ang mga matang iyon—kay Duke ang mga iyon.Sa tapat ng Island International Hotel, sa dulo ng isang payak na street stall, tahimik na nakaupo si Duke.At malinaw—siya mismo ang nagpapatakbo ng stall.Sumiklab ang samu’t saring damdamin sa kanyang dibdib.Duke—ang tagapagmana at dating presidente ng Evans Group, minsang isa sa pinaka-maimpluwensyang tao sa South City. Bagama’t humina na ang kapangyarihan ng mga Evans sa mga nagdaang taon, dala pa rin ni Duke ang titulong nag-iisang apo ng mga Beaufort, na ginawang tampulan siya ng paghanga saanman siya magpunta.Ngunit ngayon… narito siya, nagbebenta sa kalye sa Island.Nagbebenta sa kalye!Parang kinurot ang puso ni Irina. Namula ang kanyang mga mata.Hindi siya madaling mapaluha para sa sarili niyang kapighatian—Ngunit kapag may taong isinuko ang lahat para sa kanya, tumatagos ito sa kaibuturan ng kanyang damdamin.Lumalambot ang puso niya—tuluyan.Bubuksan na sana niya ang kanyang bibig, nais siyang tawagin.
Ano ang nakasulat sa menu? At nasaan nga ba ito?Isang simpleng linya lamang ang nakasulat:“Irina, huwag kang matakot. Isama mo si Anri at mamuhay kayo nang payapa sa puder ni Paolo. Kung may mangyaring masama, may magtatanggol sa inyo. Maging masaya ka—at siguraduhing masaya rin si Anri.”Napako si Irina sa kinatatayuan niya, tahimik na nakatitig sa mensahe. Pag-angat niya ng tingin, wala na ang waiter na nag-abot ng menu. Pagharap niya kay Anri, nakita niyang nakakunot-noo ang bata, halatang naguguluhan.“Anong nangyari, Mama?” tanong ni Anri.Agad namang nagpakalma si Irina at ngumiti.“Sabi ni Lola, mag-enjoy daw tayo—kumain tayo ng gusto natin at maging masaya, ha anak?” Napatingin siya sa anak nang may kahulugan.Matalino si Anri. Sa isang iglap, naunawaan niya ang tunay na ibig sabihin ng kanyang ina.Bagama’t basa pa ng luha ang kanyang mga mata, unti-unting sumilay ang ngiti sa kanyang labi.Matagal na silang naglalakbay ng kanyang ina—limang o anim na taon na—kaya’t natuto
Ngunit sa kabila ng payak na anyo ni Irina, taglay niya ang isang uri ng kagandahang hinog na sa panahon.May taglay siyang karanasang hindi kumukupas, kundi lalong nagpapasilaw—isang gilas na hinubog ng panahon, hindi ng pagpa-plastik.Isang uri ng presensiyang kusang humahatak ng paningin—nakabibighani nang walang kahirap-hirap.At sa tabi niya, naroon ang batang babae.Suot nito ang isang pulang hoodie na may disenyo ng pakpak ng paniki—malambot at bilog ang tabas—at pares ng denim na harem pants na may cartoon prints, may kasamang ‘hip-hop’ na dating. Masigla ang hitsura ng bata, at talagang kaakit-akit sa istilo. Nasa bisig niya ang isang teddy bear—halatang medyo luma na.Sa unang tingin, nakakaaliw ang teddy bear.Ngunit nang lumapit ang ilang waiter para silipin ito, napanganga sila sa gulat.Naku po!Nasaan ang mga mata ng teddy bear?Uso ba ito ngayon?Mahilig ba talaga ang mga bata ngayon sa teddy bear na walang mata?Tiningnan nilang muli ang mukha ng bata—mabilog ang pisn
Bukod pa roon, kung hindi titigil sa bisyo ang lalaking iyon, siguradong babagsak na ang katawan niya sa loob ng maikling panahon.Ngayon, desperado na si Cassandra na makawala sa kanya. Buo na ang pasya niya—gagamitin niya ang lalaki para mapatumba si Irina, at pagkatapos ay babayaran niya ito ng malaking halaga, gaya ng kanilang napagkasunduan.Kapag wala na si Irina, siguradong si Alec naman ang hahanap ng lalaki para maningil ng utang na loob.Isang putok, dalawang ibon.Ngunit kailanman ay hindi pwedeng malaman ni Nicholas ang balak niya—dahil kung malaman man ito ng lalaki, tiyak, hindi siya magdadalawang-isip na baliin ang kanyang mga binti.Habang nag-iisip ng susunod na hakbang ang tatlong mapanlinlang, pumasok sa silid ang isa sa mga kasambahay ni Paolo at inistorbo sila.“Patawad po, Mr. Jin, Mrs. Jin, at Miss Jin,” sabi ng kasambahay nang walang pakundangan. “Pakiusap, lumabas po kayo.”Agad-agad silang pinalayas mula sa sala.Samantala, sa loob ng bakuran, naroon pa rin s