Chapter 1

Chapter 1

“คุณหนู นานะ นราวดี ธนานุกูลเวช หายไปไหนมาทั้งคืน ติดต่อก็ไม่ได้ จนพวกฉันกำลังจะไปแจ้งความคนหายอยู่แล้ว” หนุ่มหน้าตาดีแต่หัวใจสาว นามว่าออมบุญหรือชื่อที่ตัวเองสถาปนาว่าเอ็มม่าจีบปากจีบคอ ทว่าก็แอบโล่งใจที่ได้เจอหน้าเพื่อนสาวที่จู่ๆก็หายไปจากงานเลี้ยงรุ่นพี่ปีสี่แบบไม่บอกกล่าว เอ่อ..ไม่สิ นางบอกว่า

‘ไปเข้าห้องน้ำแป๊บ’

“อ๋อ..” นานะถือเสบียงพวกขนมนมเนยของโปรดของเพื่อนๆวางบนโต๊ะประจำกลุ่ม ใบหน้าเล็กๆน่ารักยิ้มน้อยๆ อวดลักยิ้มที่บุ๋มลงทั้งสองข้าง ดวงตากลมโตทอประกาย ออร่าความขาวใสน่ารักกระแทกสายตาหนุ่มๆที่ผ่านไปมาจนหลายคนหยุดมองไม่ได้

“แหม แค่พูดอ๋อคำเดียวพร้อมกับยิ้มอ่อน คนแถวๆนี้ก็คลั่งตาย ทำบุญด้วยอะไรวะ” ออมบุญหยิบขนมของเพื่อนสาวที่ซื้อมาฝากใส่ปากคำโต

“ก็ดูตัวเองมั่ง ขนมชิ้นเท่าบ้านเอาใส่ปากคำเดียว มูมมาม ตะกละ” เจด้าสาวสวยอีกคนในกลุ่มที่กำลังปัดมาสคาร่าแอบจิกเพื่อนเบาๆ

“นังเจได สาบานนะว่าเอาปากพูด”

“เจด้า เจไดบ้านแกสิ นังออมม่า”

“เอ็มม่าโว้ย ตบปากห้าแสนครั้ง” ก่อนจะเกิดสงครามโลกครั้งที่สาม นานะต้องรีบห้ามศึกก่อน

“เอสเปรสโซหวานน้อยของเจด้า แล้วก็อเมริกาโนเพิ่มมะนาวของเอ็มม่าเพิ่งชงใหม่ๆเลยนะ”

“ว้าย รู้ใจเพื่อนมาก รักที่สุด” ออมบุญคว้ากาแฟมาดื่ม ความขมของกาแฟเข้ากันได้ดีกับความเปรี้ยวของมะนาวดื่มแล้วรู้สึกสดชื่นเป็นที่สุด

“ว่าแต่ สรุปแกหายไปไหนมาวะนานะ รถก็จอดทิ้งไว้โรงแรม หรือว่าเมามากจนเรียกแท็กซี่กลับ แล้วแม่แกไม่ว๊ากเหรอ เมาเหมือนสุนัขขนาดนั้น” เจด้ารู้เรื่องครอบครัวของเพื่อนสาวเป็นอย่างดี เพราะวันนั้นนัดแนะกันจะไปนอนคอนโดของออมบุญ เนื่องจากงานเลี้ยงเลิกค่อนข้างดึกและกะว่าจะปลดปล่อยหลังจากที่สอบวิชาสุดหินของอาจารย์เดวิดผ่าน แม่ของนานะไม่ค่อยชอบใจนักหากลูกสาวทำตัวออกนอกกรอบ อย่างเช่นออกไปกลางคืนหรือกลับบ้านหลังสี่ทุ่ม แม้แต่ไปค้างกับเพื่อนยังต้องขออนุญาตล่วงหน้าและต้องบอกเหตุผลว่าไปทำอะไรสำคัญแค่ไหน

“นานะไปนอนกับผู้ชายมาค่ะ” นานะพูดเสียงเบาราวกับกระซิบ ทว่าเพื่อนทั้งสองกลับโพล่งขึ้นมาด้วยความตกใจ

“เชี่ย!! ฉันฝันไปเหรอ?” เจด้าตบหน้าตัวเองไปมาทำตาโตอย่างตกตะลึง

“คุณหนูนานะมีหลัวแล้ว พระเจ้าช่วยกล้วยบวชชี เรื่องจริงเปล่าเนี่ย” ออมบุญยกมือทาบอกอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“เบาๆสิคะ” ด้วยเพราะเสียงของเพื่อนๆเริ่มจะดังขึ้นมา หญิงสาวจึงกลัวว่าคนที่ผ่านไปผ่านมาจะได้ยินความลับสุดยอดที่เธอเก็บมันคนเดียวมาทั้งคืน

“โอ้ย ฉันเลี้ยงนางมากับมือ จะออกเรือนแล้วเหรอ? ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร” หนุ่มหัวใจสาวเอ่ยถาม ดวงตาคมเฉี่ยวของเจด้าก็ฉายแววสอดรู้ไม่แพ้กัน

“เหนือ เดือนวิศวะ”

“กรี๊ดดดดดดดดด” เสียงนั่นดังขึ้นประสานเสียงโดยไม่ได้นัดหมาย

“แกแน่ใจเหรอนานะ เหนือ ณ น่านฟ้า เอกธรากุล อดีตเดือนวิศวะที่หล่อ หุ่นแซ่บ ขับรถเฟอร์รารี่รวยที่สุด ในมหา’ลัยเราเนี่ยนะ” นานะนึกได้แล้วว่าผู้ชายที่เจด้าพร่ำเพ้อหาทุกวันคือใคร นั่นก็คือผู้ชายที่เธอฟีทเจอร์ริ่งด้วยทั้งคืนนี่เอง มิน่า..ข้อมูลแน่นเว่อร์มาทั้งชื่อนามสกุลฐานะ ยี่ห้อรถ

“นั่นสิ มโนหรือเปล่า” ออมบุญเห็นด้วยกับเพื่อนสาว เพราะคนอย่างเหนือ หนุ่มหล่อคนดังคนนั้นเจอได้ง่ายๆที่ไหน แถมยังไปนอนด้วยกันนี่ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลย นานะล้วงใบเสร็จรับเงินของร้านดิลิเวอร์รี่ชื่อดังออกจากกระเป๋า เมื่อตอนเธอกินเบอร์เกอร์หมู บิลนี้มันติดอยู่ที่แฮมเบอร์เกอร์ของเธอพอดี

“นาย ณ น่านฟ้า เอกธรากุล” เจด้าอ่านชื่อตามใบเสร็จที่ว่า ซึ่งเธออ่านไม่ผิดอย่างแน่นอน

“เหลือเชื่อเลยว่ะเจด้า ว่าแต่..ยังไงต่อ คบกันเป็นแฟนเหรอ?” ออมบุญถามขึ้น นานะส่ายหน้าทันที

“ไม่ค่ะ ไม่ได้รักไม่ได้ชอบจะคบกันได้ไงคะ แยกย้ายค่ะ”

“เอ้าแก นั่นเหนือ เดือนวิศวะเลยนะ ไม่ชอบเหรอ? ใจแกร่งดั่งหินผา”

“เค้าไม่รับผิดชอบอะไรเลยเหรอ? เค้าเปิดซิงแกเลยนะนานะ โอ้ย แล้วไปนอนกันได้ยังไง หัวจะปวด” เจด้ากุมขมับพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อวาน ที่จู่ๆเพื่อนสาวขอตัวไปเข้าห้องน้ำแล้วหายไปทั้งคืนโดยที่ติดต่อไม่ได้เพราะมือถือแบตหมดตั้งแต่เข้างาน

“จำได้ว่าเมามากค่ะ เลยเดินออกไปหาห้องน้ำ”

“ห้องน้ำอยู่ในงานก็มี แล้วจะเดินออกไปทำไม”

“พอไม่มีห้องน้ำก็เลยขึ้นลิฟท์ไปชั้นแปดค่ะ คิดว่าจะมีห้องน้ำ แต่มีแค่ห้องพัก เห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังจะเข้าห้องก็เลยขอเข้าห้องน้ำด้วยเพราะปวดฉี่มาก จากนั้นภาพก็ตัดไปเลยค่ะ ตื่นขึ้นมาก็นอนกับเขาแล้ว” นานะกลับไปประติดประต่อเรื่องราว ก็จำได้เท่าที่เล่า รู้สึกผิดบาปในใจ ไม่น่าเมาเลย

“เฮ้อ..ทำไมฉันไม่ไปเข้าห้องน้ำแบบยัยนานะบ้างคะ” เจด้า เอฟซีเบอร์หนึ่งของเหนือถอนหายใจยาวๆ แอบอิจฉาเพื่อนสาวนิดหน่อย

“มีความอิจฉาแบบออกนอกหน้านะยะ เอ่อ..ว่าแต่ เค้าป้องกันไหมแก ไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินก่อนไหม?” ออมบุญถามด้วยความห่วงใย ในกลุ่มนานะเป็นหญิงสาวผู้ไร้เดียงสาอ่อนต่อโลก ที่บ้านก็เลี้ยงเหมือนไข่ในหิน เธอคงลืมเรื่องนี้เสียสนิท เขาจึงเอ่ยเตือนอย่างหวังดี

“เห็นเศษถุงยางอนามัย น่าจะป้องกันทุกครั้งนะ” น้ำเสียงของหญิงสาวไม่ค่อยจะมั่นใจนัก จะมีครั้งไหนที่เขาไม่ป้องกันไหมนะ

“อย่าใช้คำว่าน่าจะ ไปซื้อมากินเลยดีกว่า เดี๋ยวจะไม่ทันการณ์ แม่แกได้ตัดจากกองมรดกแน่ ถ้าเกิดท้องขึ้นมา” ออมบุญกล่าวไปตามจริง เพราะไฮโซหนึ่งฤทัย แม่ของนานะค่อนข้างเข้มงวดกับเพื่อนรัก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องคบเพื่อนหรือแม้แต่การมีแฟน ขนาดเพื่อนที่คบยังต้องผ่านด่านแม่ นับประสาอะไรกับการมีแฟนแถมท้องไม่มีพ่อในวัยเรียนอีก ไม่แน่ว่าอาจจะโดนส่งตัวไปต่างประเทศคลอดลูกและใช้ชีวิตในต่างแดนหนีหน้าทุกคนเพื่อไม่ให้เสื่อมเสียชื่อเสียงก็เป็นได้

“ค่ะ งั้น เลิกคลาส นานะจะไปซื้อยา” นานะเห็นด้วยเพราะจำไม่ค่อยได้ว่าเรื่องเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง พอรู้ตัวก็ปวดเมื่อยไปตามร่างกายแถมตรงนั้นยังมีรอยฉีกและเจ็บแสบไม่น้อย

 รถสปอร์ตคันหรูสีขาวขับด้วยความเร็วเพียงหกสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง เหนือไม่ได้เร่งรีบอะไรมากนักเพราะตอนนี้เป็นเวลาที่โรงเรียนมัธยมชื่อดังใกล้ๆ มหา’ลัยของเขากำลังได้เวลาเลิกเรียน เขาบอกให้เพื่อนๆที่กำลังจะไปทำงานกลุ่มให้ล่วงหน้าไปก่อน ส่วนเขาจะตามไปทีหลังเพราะตอนนี้การจราจรกำลังติดขัด รถของผู้ปกครองที่มารับนักเรียนรวมถึงรถของนักศึกษาที่เพิ่งจะเลิกคลาสก็มีไม่น้อย ขณะที่รอเด็กๆข้ามถนนบนทางม้าลาย สายตาคู่คมก็เหลือบไปเห็นร่างบางในชุดนักศึกษาหญิง ที่สวมเสื้อพอดีตัวกับกระโปรงทรงเอเลยเข่านิดหน่อยโชว์เรียวขาเรียวกลมกลึง แถมผิวกายของหญิงสาวยังขาวออร่าโดดเด่น จนเขาอดมองไม่ได้จะว่าไปก็เหมือน..เหมือนใครสักคน

“นานะ” ชื่อนี้ติดตรึงอยู่ในหัวของเขามาสองวัน ชอบเหรอ? คงไม่ใช่ อาจเพราะเขากับเธอเพิ่งผ่านเรื่องแบบนั้นมา เขาก็เลยสลัดภาพเธอจากความทรงจำไม่ได้ เท่านั้นเอง ชายหนุ่มพยายามบอกตัวเองแบบนี้มาสองวัน จนวันนี้เขาได้เจอนานะตัวเป็นๆ จู่รถหรูก็จอดหน้าร้านขายยา ร่างสูงรีบจอดรถและเดินตามหญิงสาวเข้าไปในร้าน

“ซื้อยาอะไรคะ” เภสัชกรสาวเอ่ยถาม เมื่อเห็นใบหน้าเล็กๆที่คลุมด้วยแมสค์ยืนนิ่งมาเกือบสองนาที แต่ด้วยประสบการณ์ที่ขายยามาเกือบสิบปี ไม่ถุงยางอนามัยก็ยาคุมกำเนิด ไม่ก็ยาคุมฉุกเฉิน

“ฉัน คือฉัน..” นานะบอกเพื่อนๆว่าจะมาคนเดียว เพราะถ้าเพื่อนทั้งสองมาด้วย นิสัยที่เอะอะมะเทิ่งความลับก็อาจไม่เป็นความลับอีกต่อไป หญิงสาวก็เลือกที่จะมาเงียบๆเพียงลำพังดีกว่า

“ยาคุมเหรอคะ” เภสัชกรสาวพูดเสียงเบา เพราะเห็นชายหนุ่มกำลังยืนอยู่ข้างหลัง

“ยาคุมฉุกเฉินค่ะ” นานะเดินเข้าไปจนชิดตู้กระจก หญิงสาวพูดเสียงเบาเช่นกัน แต่ทว่ามันดังพอที่คนข้างหลังจะได้ยิน มือหนาคว้าข้อมือเล็กๆเดินออกจากร้านขายยาทันที..