Gay Billionaire's Contracted Wife

เ-ห-ม-ย-ลี่ ฮูหยินแม่ลูกอ่อน

นวนิยายสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น

ผู้​เขียน กาสะลองทองคำ

ไม่​อนุญาต​ให้​สแกน​หนังสือ​

หรือ​คัด​ลอก​เนื้อหา​ส่วน​ใด​ส่วน​หนึ่ง​ของ​หนังสือ

เว้น​แต่​ได้​รับ​อนุญาต​จาก​เจ้าของ​หนังสือ​เท่านั้น

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น

ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล

และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา

อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ

นิยายเรื่องนี้ไม่มีแก่นสารอะไรนักหนา

ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำ

ของมนุษย์ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะร้อนแรง

ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง

*เราเตือนท่านแล้ว*

‘เหมยลี่’ นางคือสตรีผู้อายุยี่สิบปีผู้มีใบหน้าสะสวยงดงาม เส้นผมสีดำยาวสลวยราวกับแพรไหม ทรวดทรงงดงามสะดุดตาอะร้าอร่ามทั้งสะโพก อก เอว ผิวพรรณขาวเนียนเปล่งปลั่งไปด้วยเลือดเนื้อของวัยสาวสะพรั่ง อีกทั้งนางยังเป็นแม่ลูกอ่อนต้องให้นมบุตรวัยหนึ่งขวบ

เหมยลี่มีเรือนร่างเป็นทรัพย์ โดยเฉพาะทรวงอกของนางนั้นใหญ่มาก ผู้ชายที่ได้พบเจอต้องเผลอมองจนเหลียวหลัง

เหมยลี่แต่งงานกับสามีวัยสามสิบปีชื่อ ‘โม่โฉว’ ใช้ชีวิตด้วยกันมาสองปี

ช่วงแรกที่อยู่ด้วยกันเหมยลี่มีความสุขดี…

แต่ชีวิตคู่ที่เคยหวานชื่น กลับเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว เมื่อโม่โฉวมีอันต้องกลายเป็นคนป่วยติดเตียง

ภายหลังจากอุบัติเหตุพลัดตกจากหน้าผาเพราะเข้าไปหาของป่าเมื่อปีที่ผ่านมา แม้ว่าแขนขาจะไม่หักแต่ก็ทำให้ร่างกายเป็นอัมพาตครึ่งซีก ร่างกายช่วงล่างขยับเขยื้อนไม่ได้ ส่งผลให้โม่โฉวต้องกลายเป็นคนพิการมาจนทุกวันนี้

เมื่อสามีป่วยจนทำงานไม่ได้…

ชีวิตของเหมยลี่ก็เริ่มกลับเข้ามาสู่วังวนของความลำบากอีกครั้ง เพราะว่านางกำลังเป็นแม่ลูกอ่อนที่มีลูกชายวัยหนึ่งชวบให้ต้องเลี้ยงดู

อุบัติเหตุที่เกิดกับสามีของนาง ทำให้เหมยลี่รู้สึกซึมเศร้าและเหงาหงอย เมื่อนางต้องดูแลโม่โฉวและต้องเลี้ยงลูกน้อยวัยหนึ่งขวบด้วยไปพร้อมกัน

แต่เหมยลี่ทำหน้าที่ทั้ง ‘แม่’ และ ‘เมีย’ ได้ในเวลาเดียวกันได้อย่างอดทนเหลือเชื่อโดยไม่คิดทอดทิ้งสามีพิการ

ทุกๆ เช้าเมื่อเสร็จจากให้นมลูก นางก็ต้องเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าและป้อนอาหารให้กับโม่โฉวผู้เป็นสามีที่นอนป่วยติดเตียงช่วยเหลือตัวเอง

และเมื่อเวลาผ่านไป…

ความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจที่นางต้องเผชิญในแต่ละวัน ทำให้เหมยลี่รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษที่มีห้องเช่าเล็กๆ เป็นเสมือนกรงขังไม่ต่างจากคุก

แล้วในวันที่เหมยลี่รู้สึกเหงาและท้อแท้ที่สุด… บังเอิญนางได้พบกับผู้ชายคนหนึ่ง

เขามีชื่อว่า ‘หวังหย่ง’ ที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ในห้องเช่าที่ติดกับห้องของนาง

หวังหย่งเป็นชายอายุห้าสิบปีผู้มีรูปร่างสูงใหญ่สะดุดตา ใบหน้าคมคร้ามหล่อเหลา ผิวเข้ม เนื้อตัวกำยำไปด้วยมัดกล้ามเพราะออกกำลังกายและทำงานหนักเป็นประจำ

ด้วยความที่ห้องอยู่ติดกัน เหมยลี่จึงมีโอกาสได้พบเจอกับหวังหย่งบ่อยๆ  

เหมยลี่รู้สึกถูกชะตากับหวังหย่งตั้งแต่วันแรกที่ได้เห็นหน้า หลังจากหนึ่งเดือนผ่านไปทั้งสองก็เริ่มคุ้นเคย

เพราะว่าหวังหย่งเป็นคนใจดี ดูอบอุ่นเป็นผู้ใหญ่และเข้าใจในความทุกข์ในหัวอกของนาง

“เหมยลี่… ข้าอยากช่วยเหลือให้เจ้ามีรายได้… เอาเป็นว่าข้าจะจ้างซักผ้าดีไหม”

หวังหย่งเอ่ยปากในตอนเย็นของวันหนึ่ง เมื่อเดินออกมาจากห้องแล้วเห็นเหมยลี่กำลังนั่งให้นมลูกอยู่ที่แคร่ไม้ไผ่หน้าห้องพักของนาง

ขณะที่ถาม สายตาของหวังหย่งจ้องมองเม็ดหัวนมสีเนื้อเป็นทรงสวย แม้จะบานใหญ่เหมือนฝาขนมครกและมีสีเข้มกว่าปกติซึ่งเป็นธรรมดาของสตรีที่อยู่ในช่วงให้นมบุตร แต่หวังหย่งกลับรู้สึกชอบ

“ท่านพูดจริงหรือ… ”

เหมยลี่ถามพลางเงยหน้ามองมายังที่มาของเสียง ก่อนที่สายตาปะทะเข้ากับเรือนร่างสูงใหญ่ กำลังยืนตระหง่านอยู่หน้าประตูห้องพักที่บานประตูเพิ่งถูกผลักออกมา

“จริง… ข้าอยากช่วยเจ้า”

หวังหย่งตอบ…

เขาเป็นคนพูดจาไพเราะ เสียงทุ้มกังวานน่าฟัง

“เจ้าเวลาคุยกับข้าสักประเดี๋ยวไหม… ”

หวังหย่งเดินเข้ามาใกล้แคร่ไม้ไผ่ที่เหมยลี่กำลังนั่งให้นมบุตรชาย กำลังดูดกินนมจากเต้าเสียงดังจ๊วบๆ จนหวังหย่งนึกอิจฉาทารกน้อย

“ได้… ”

นางตอบ…

หวังหย่งเดินมาทรุดร่างลงนั่งบนแคร่ไม้ใกล้ๆ นาง ตาเผลอจ้องมองเต้านมของเหมยลี่ที่กำลังคัดมากจนมองเห็นเส้นเลือดสีเขียวกระจายเป็นสายรางๆ อยู่ภายใต้นวลเนื้อบอบบางเปล่งปลั่งน่าทะนุถนอม

“ผิวของเจ้าขาวเนียนมาก… ”

         หวังหย่งชมออกมาตรงๆ…

สองตาจ้องมองลำคอระหงและเต้านมที่ทารกกำลังดูดกิน เขาเผลอพูดออกมาทั้งที่ประโยคนี้ควรจะเก็บเอาไว้ในใจ

“นมเจ้าคงคัดมากสินะ… ”

สายตาของหวังหย่งจับจ้องอยู่ที่โนมเนื้อปทุมถันมหึมา

หวังหย่งสังเกตเห็นว่าน้ำนมสีขาวยังไม่หยุดไหลเพราะเมื่อครู่เด็กน้อยยังดูดดังจ๊วบๆ อย่างเอร็ดอร่อยก่อนที่ตัวเองจะเดินออกมาเห็น

เหมยลี่รู้ตัวว่าเขาแอบมอง…