CHAPTER 8

HMH-8

       Malamig na simoy ng hangin ang sumalubong sa kanya pagbungad ng lungsod. Pansamantala niyang iniwan ang buhay sa Maynila at gugulin ang ilang buwan dito sa Bagiou para maayos na isilang ang kanyang anak. 

       Nagpaalam siya para magbakasyon at walang nakakaalam kung nasaan siya ngayon maliban sa kanyang kuya Dindo. Huminto ang kanyang sasakyan sa isang bahay na may dalawang palapag. Kaagad siyang sinalubong ng isang ginang na nasa edad mahigit kwarenta na. 

        Ito ang kanyang tiyahin. Kapatid ng kanyang biological mother sa ama. Hindi niya ito palaging nakikita noon dahil malayo ito. At tanging sa phone lamang niya ito nakakausap. 

        Pero kagaya ng sabi ng kanyang ina noon, mabait ito at maaasahan kaya ito ang napili niyang lugar na puntahan. Isa pa, walang nakakakilala rito dahil hindi naman ito nagpakilala bilang anak ng kanyang lolo. Mas pinili nitong maging tahimik kaysa pag tampulan ng usap-usapan.

        "Bakit naman pabigla-bigla ka ng pasabi? Mabuti na lamang at hindi ako sumama sa tiyo mo. Kung hindi baka wala kang abutan dito." nakangiting sabi nito na nilapitan siya at niyakap.

        "Okay lang naman po, Tiyang, sanay naman po ako na pumupunta rito mag-isa."

         "Halika sa loob at nang makakain ka." aya nito.

       "Namiss ko rin dito, sobra!" aniya na niyakap ang sarili dahil sa lamig ng klima.

         "Oo nga! At ngayong mga susunod na buwan, asahan mo nang mas malamig pa." Iminostra nito ang sala. "Maupo ka muna at ipaghahanda lang kita nang makakain.

         Marami silang napagkwentuhan, hanggang sa humantong sa totoong dahilan kung bakit siya naroon.

         "Dito po muna ako mamamalagi hanggang sa maisilang ko ang aking anak dito."

        "Walang problema! Alam ba ng kuya Dindo mo na narito ka?" 

        "Opo!" 

        Matapos nilang kumain ay tinulungan siya ng tiyahin na mag-ayos ng kanyang mga gamit sa kanyang magiging silid. Kahit na malayo siya sa kanyang mga negosyo ay may tao naman siyang pinagkakatiwalaan doon. At hindi rin naman nawala ang koneksyon nya sa phone sa kanyang mga kasama. 

        Nakahiga na sya para magpahinga ng mag ring ang kanyang phone. Ang kanyang kuya ang nasa linya.

         "Hello?"

        "Oh, kumusta ang byahe mo? Hindi ka ba nahirapan?" nag-aalalang tanong nito.

        "Okay lang naman kuya. Don't worry!" 

        "Sige! Yung mga sinabi ko sa 'yo, ha? Huwag kang masyadong naglalalapit kung kani-kanino. At saka bawasan mo ang maglalabas lalo na kung wala kang kasama."

        "Yes, Master!" aniya na natatawa. Nasanay na siya sa pagiging over protective nito sa kanya. 

        "Oh, sya! May trabaho pa ako kaya ibababa ko na muna ito. Mag-iingat ka palagi diyan. Kapag nakahanap ako ng time, dadalawin ko kayo riyan."

        "Sige, Kuya! Ikaw din, ingat!" 

        "Bye!"

        "Bye!"

XANDER

        "Ilang buwan na mula ng ipahanap ko sa 'yo ang babaeng nasa larawan, at hanggang ngayon, wala ka pa ring nahahanap na sagot sa trabahong ibinigay ko? Ginagawa mo ba talaga ang inuutos ko, o hindi?" pormal ang mukhang tanong niya kay Dindo. Ipinatawag niya ito dahil inip na inip na siya. Ilang buwan na rin na gumugulo sa kanyang isipan ang estrangherong babae na iyon na hanggang ngayon ay hindi pa niya muling nakikita. Gaano ba kalaki ang mundo para hindi ito makita ni Dindo? Kilala niyang mahusay ito pagdating sa paghahanap ng mga nawawalang tao kapag inutos niya. Pero anong mayroon sa babaeng ito na hanggang ngayon ay wala itong makuhang sagot na maibibigay sa kanya?

        "I'm sorry, Sir! Pero mukhang hindi naman yata talaga gustong magpakita ng babaeng hinahanap ninyo." katwiran nito. Ni hindi man lang ito natinag sa nakitang kapormalan ng mukha ng amo.

        Nanliit ang mga mata niya at napakuyom ang kamao. Parang gusto niyang sumabog at manakit subalit pinigil ang sarili. Ngumisi ito at umiling. 

        "Huwag mong sabihin na nalalaos ka na, Mr. Perez? Nababawasan na ba ang pang amoy mo para ganun kahirap na makita mo ang nagi-isang babae na iyan?" 

         "Hindi naman po ako tumitigil, boss, sa paghahanap. Pasasaan ba at makikita rin natin sya!" seryosong sagot nito. Lihim na naikuyom nito ang kamao. Hindi malinaw sa kanya kung ano ba talaga ang pakay nito sa kapatid niya kaya hindi niya maaring pagtagpuin ang mga landas ng mga ito. Hanggat kaya nyang itago ang pagkakakilanlan ng kanyang kapatid ay gagawin niya. Alang-alang sa pinangako niya sa mga magulang na aalagaan ito at babantayan. Lalo na sa mga taong magsasamantala dito.

         "Siguraduhin mo lang dahil nauubos na ang pasensya ko! Kapag wala kang maayos na balitang naibigay sa akin sa mga susunod pang buwan o araw. Ako na mismo ang maghahanap sa babaeng 'to!" anito.

        Kinabahan si Dindo. Alam niya na kapag ginusto nito ay magagawa nito. Mas lalong mapanganib kapag ito ang naghanap sa kapatid. Madali lang para dito na magawa iyon dahil sa lawak ng koneksyon na mayroon ito.

        "Yes, boss!" aniya.

       "Sige na! Iwan mo na ako!" utos nito at muling ibinalik ang mga mata sa ginagawa.

6 months later

        "Congratulations, Iha! Mommy ka na rin ngayon!" nakangiting bati nito.

        "Thank you, Tita!" 

        "Naku! Ang gagandang bata ng mga ito!" masayang bulalas muli nito habang buong giliw na kinarga ang isang bata. 

        "Mukhang namana yata kay Yanna ang hugis ng mukha! Hindi ba at ganyang-ganyan sya noon ng iluwal ng mommy nya?" anang tiyuhin niya.

        Napangiti siya sa sinabing iyon ng amahin. Kahit hindi siya lumaking kasama ang mga ito ay nakikita naman niya paminsan-minsan kapag dumadalaw sila sa mga ito noong maliit pa sya. 

       "Oo nga, sinabi mo pa! Pero itong isang gwapong 'to, malamang na sa tatay niya. Kita mo na, mukhang anak ng foreigner, oh! Ang tangos ng ilong!" natatawang saad muli ng ginang sa usang batang tahimik na natutulog. Kambal na lalaki at babae ang naging anak niya. Mabuti na nga lamang at kinaya ng normal delivery ang dalawa. 

        Mayamaya pa ay dumating ang kanyang Kuya Dindo na may mga bitbit na supot. May lamang mga prutas at kung ano-ano pang pagkain.

        "Congrats, Mommy ka na rin ngayon!" bati nito na hinalikan siya sa noo.

        "Thanks, Kuya! Akala ko nga, hindi ka makakarating!" 

        "Pwede ba naman na hindi ko makita ang mga little prince at princess? Marami akong dalang prutas, para mabilis kang lumakas."

        "Thank you, Kuya! Buti pinayagan ka ng boss mo?" 

         "Wala kasi sya ngayon. Nasa business trip at baka bukas pa iyon darating kaya nakalusot ako! Anyway, baka mayamaya ay bumalik din agad ako kasi may kailangan pa akong asikasuhin."

        Tumango si Yanna. At nagpatuloy pa ang kanilang kwentuhan.

MATAPOS ang isang buwan, nagpasyang bumalik sa Maynila si Yanna. Pansamantala niyang iniwan sa pangangalaga ng tiyahin ang kanyang maliliit na sanggol. Mahirap man ngunit kailangan niyang gawin alang-alang sa kaligtasan ng mga ito.

        "Kayo na po muna ang bahalang tumingin sa mga babies ko, Tiyang, ha?" 

        "Oo naman! Huwag kang mag-alala. Palagi mo rin naman silang tatawagan kaya kahit paano hindi ka gaanong mahihirapan. Ipanatag mo ang loob mo, aalagaan namin sila ng maayos. Ang isipin mo ang trabaho mo."

        "Thank you, Tyang!" Nilapitan niya ang dalawang natutulog na sanggol at sandaling binuhat. Niyakap niya at hinalikan ang mga ito bago tuluyang nagpaalam para umalis muli.

        "I love you, my babies!" aniya at ilang beses na hinalikan ang mga ito.

        "Mag-iingat ka palagi, ha?" paalala ng kanyang Tyahin.

        "Kayo na po muna ang bahala sa kanila," aniya.

         Tumango ito na nakangiti at niyakap siya saka tinapik sa balikat, "Ikaw ang mas lalong mag-ingat para sa mga anak mo." 

        Matapos ang ilang ma-emosyonal na sandali ay kaagad din siyang umalis. Mabigat sa kanyang dibdib na iwanan ang mga sanggol ay kailangan muna niyang gawin hanggat hindi pa tuluyang nagiging tahimik ang mundo niya. Mas gugustuhin niyang malayo muna sa mga ito kaysa malagay sa alanganin ang mga buhay ng mga ito.