Kabanata 1

Kabanata 1

IT WAS a dark world they are living in. At sa murang edad ni Trojan, namulat na ang kanyang mga mata sa mundong kailangang pasukin ng kanyang nakatatandang kapatid na si Gresso. Mula sa pagnanakaw sa mga dumaraang tao sa kalye hanggang sa unang pagkalabit nito ng gatilyo upang pumatay alang-alang sa sarili nilang kaligtasan, naroon si Trojan, tahimik na nakamasid sa kanyang kapatid, walang muwang sa konsepto ng tama at mali, ng maruming trabaho at marangal na hanapbuhay.

To him, everything that Gresso did and still does is right. Dahil ang lahat ng iyon, kinayang sikmurain ng kanyang kuya para lang may maipakain sa kanya nang hindi siya umiyak pagsapit ng gabi dahil lang mahapdi ang sikmura niya. Tiniis nito ang masangsang na dugong dumungis sa mga palad nito nang magkaroon siya ng maayos na higaan sa gabi at hindi mamatay sa lamig.

Sacrifices, he thought, is what made their bond as brothers stronger. Kaya nang dumating ang araw na nakilala niya ang babaeng hindi niya inakalang bibihag sa puso niya, halos kwestyunin niya rin ang lahat ng mayroon sila ni Gresso.

Tahimik na nakamasid si Trojan sa kapatid na malaki ang ngisi habang hawak ang baseball bat. Narungisan na ng dugo ang puting v-neck shirt na suot nito at ang pisngi ay may ilang talsik na rin dala ng ilang beses na paghambalos nito ng bat sa lalakeng halos hindi na magawa pang bumangon dahil sa mga tinamong hampas, suntok, at sipa.

Gresso did it all alone. His rage was too much that even when he’s grinning, his eyes would tell how furious he was. Habang nakatingin sa kapatid, hindi maiwasang mapaisip ni Trojan kung kailan ang huling beses na nakita niyang may buhay ang pares ng mga mata ng kapatid. But he failed to remember. Ang naaalala niya ay ang takot na mayroon ito habang ibinabalot sa kanyang katawan ang telang nakalkal sa basurahan. He was crying because of too much cold and hunger, and at a very young age, Trojan didn’t understand the concept of hardwork and money.

He begged his brother to stay but he also asked for food. Gresso was torn whether to stay by his side to ease his fears or go and look for food because he was hungry. His brother chose the latter, and when he came back, Trojan can no longer recognize the expression written in his brother’s eyes.

And that expression never left Gresso’s pools since that night…

“Told you I hate fucking traitors. I got no patience for those who tried to cross me,” galit na ani ni Gresso saka nito muling pinagsisipa ang lalakeng nakahandusay.

Sandali lamang na tinapunan ni Trojan ng tingin ang lalake bago niya ibinalik ang kanyang atensyon sa kapatid. Puno ito ng galit, ng poot, ngunit alam ni Trojan na may nagkukubling pakiusap sa puso ng kanyang kapatid, ngunit maging siya ay hindi iyon basta na lamang matugunan.

He breathed in the stench of blood that filled the old, dusty room. Umayos siya ng tindig at bahagyang pinagpag ang kumapit na alikabok sa kanyang itim na jacket dahil sa pagsandal sa pader. “I think he’s had enough, brother,” he uttered in a bored way.

Gresso gazed at him, his dimple went on display when he grinned a devilish grin Trojan had gone familiar with. “Relax, little brother.” Pinaikot nito ang may mantsa ng dugo’ng bat saka muling tumingin sa lalakeng nakadapa sa sahig. “I’m still having fun.”

Napailing na lamang si Trojan saka siya lumabas ng silid upang hayaan ang kapatid sa nais nito. Hindi rin naman ito makikinig sa kanya kaya bumalik na lamang siya sa sasakyan at tinignan ang mga larawang ipinadala ng isa sa sangay ng sindikatong kinabibilangan nilang magkapatid. Albana was known as the biggest human traffickers in Asia and some parts of the European Union. Pilipinas ang isa sa kanilang pinakanapagkukunan ng mga biktima at gaya ng inaasahan, mga larawan ng mga aplikante na naman ng pekeng agency ang laman ng envelop.

He lit up his cigarette and puffed it before he started checking every photo. Pangkaraniwan lahat sa paningin ni Trojan hanggang sa makita niya ang pinakahuli at malamang ay pinakabata. Hindi niya maipaliwanag ang biglang kabog ng kanyang dibdib at pagkabuhay ng kakaibang pakiramdam sa kanyang sistema. Those hazel brown eyes speak nothing pure innocence. Her long black hair reached her full breasts; a few strands were tucked behind her ears as if she was shy when she had the photo taken. Even her smile was a little awkward, but there’s something with the sweet curve on her lips that drew his full attention.

Kung hindi pa sumakay sa driver’s seat ang kanyang kapatid, hindi pa siya magbabalik sa katinuan. Ni hindi niya nga napansing naubos na ang sigarilyo na hindi niya man lang nahithit. Masyado siyang natutok sa larawan ng babae ngunit hindi rin niya maipaliwanag kung bakit.

He threw the cigarette bud and just lit up another before he put the photos back inside the envelop. Nagsindi rin ang kanyang kapatid saka ito tumingin sa envelop. “Iyan na ba ‘yong mga susunod na batch?”tanong ni Gresso sa lenggwaheng Swedish.

Tinango niya ang kanyang ulo saka humithit sa kanyang sigarilyo. “Sinong ipadadala mo?”

“Probably Seiko and Duke.”

Nalunok ni Trojan ang sariling laway nang maalalang tipo ni Duke ang may itim at mahabang buhok. Para tuloy may sumipa sa kanyang dibdib at hindi niya maipaliwanag kung bakit sa unang pagkakataon, gusto niyang magpresintang ipadala ng kanyang kapatid para sa assignment na lagi namang ginagawa ng iba nilang tauhan.

He sighed and rubbed his palm on his face. “I’ll do it this time.” He looked away to prevent his brother from noticing his expression and deciphering his reasons why he volunteered all of a sudden.

“Too risky, little brother.”

“Trust me on this one.” He clenched his jaw and gave Gresso a cold look. “I’m not a kid anymore… Boss.”

Tinitigan siya ni Gresso habang ang ekspresyon ay muling dumilim. Ang hulmado nitong panga ay umigting at ang hawak sa manibela ay bahagyang humigpit. His protective older brother was kicking in and Trojan can feel it with his intense gaze.

“I can do this. You just have to trust me.”

Napahugot ng malalim na hininga si Gresso. Hindi ito kaagad kumibo. Humithit ito ng sigarilyo at sandaling inalis ang tingin sa kanya, ngunit mayamaya ay tuluyan nitong binuhay ang makina ng sasakyan.

“Fine. Just return in one piece or I’ll burn that country myself.”

Sumulyap ito sa kanya, at sa unang pagkakataon makalipas ang napakaraming taong puro galit ang mayroon sa mga mata nito, Trojan had a glimpse of something else in his older brother’s eyes.

The fear of losing him.

If only they both knew Gresso would really lose him after meeting the woman in the photo…