บทที่ 12

10

HOT FRIEND เพื่อนกันมันส์(ดีย์)เกิน

เริ่มอันตราย

ตกเย็นในวันเดียวกัน

“เจ๊จะกลับมาแล้ว ไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วไปรอที่ห้องโถง” เจควอนเดินออกมาจากห้องนํ้าแล้วบอกกับยูกิที่นอนหมดแรงอยู่บนเตียงนอน

“…” ยูกิไม่ตอบอะไรกลับไปแต่เธอกลับหันหน้าหนีแล้วลุกออกจากเตียงด้วยสภาพร่างกายเปลือยเปล่าพร้อมกับคว้าผ้าห่มมาพันร่างกายตนเองไว้ เธอเดินตรงมาที่ห้องนํ้าด้วยท่าทีทุลักทุเลพอสมควร

“คุยด้วยทำไมไม่ตอบ” ก่อนที่ร่างเธอจะเดินผ่านร่างเจควอนเขาก็ถามออกมาพร้อมกับกระชากแขนเรียว

“นายโยนมือถือฉันลงสระแล้วทำไมฉันต้องอยากคุยกับนายด้วย”

“จะซื้อให้ใหม่ เอาแพงเท่าไหร่ว่ามา”

“ไม่อยากได้เครื่องใหม่”

“ทำไม หรือเครื่องเก่ามีหนุ่ม ๆ ติดต่อเยอะเลยไม่อยากเปลี่ยน”

“พูดอีกก็ถูกอีก ชิ!”

“อยากโดนอีกรึไง ?”

“นายก็อย่าทำเกินไปสิ”

“เธอเป็นคนมาหาฉันเอง แล้วเธอก็เป็นคนทำให้ฉันต้องโยนมันลงสระ”

“นายจะให้ฉันผิดให้ได้เลยใช่ไหม ฮะ!” ยูกิสะบัดมือออกแล้วถามกลับไปด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์

“หัดยอมรับความผิดตัวเองซะบ้าง”

“ก็ฉันไม่ได้ผิดนี่”

“ไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย”

“ไม่! จนกว่านายจะยอมรับว่านายนั่นแหละผิด“ คนเอาแต่ใจยืนยันคำตอบ

“มีสิทธิ์อะไรมาต่อรอง ไม่งั้นก็เก็บข้าวของออกจากบ้านฉันไป”

“นาย!”

“หนึ่ง”

“นี่…!”

“สอง”

“ไปแล้วก็ได้” ในเมื่อเถียงกลับไม่ได้ยูกิจึงเดินหายเข้าไปในห้องนํ้าทั้งผ้าห่มอย่างงั้นพร้อมกับปิดประตูลงเสียงดัง พออยู่คนเดียวในห้องนํ้าก็แทบอยากจะร้องกรี๊ดออกมา ไม่ชอบเลยที่ตนเองไม่เคยเถียงชนะเจควอนสักที ไม่เคยเถียงชนะมาตั้งแต่เด็กแล้ว

ด้านเจควอนก็จัดการกับร่างกายตนเองให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอนแล้วลงมาที่ชั้นล่างก็เจอเข้ากับไคล์ลี่ย์ที่นั่งรออยู่ห้องโถงพอดี

“นอนพึ่งตื่นเหรอ”

“ครับ”

“บทภาพยนตร์เรื่องใหม่เป็นยังไงบ้าง ลองอ่านแล้วเป็นไง ตกลงจะรับเล่นเรื่องนี้ไหม”

“เรื่องนี้ขอผ่านก่อนก็แล้วกันครับ ใกล้เปิดเรียนแล้ว มีกำหนดฉายปีหน้าผมกลัวแบ่งเวลาไม่ทัน ช่วงนี้รับแค่งานถ่ายแบบกับโฆษณาบางตัวก็พอ” ดาราหนุ่มตอบแล้วเอนหลังกับโซฟาด้วยท่าทีสบาย ๆ บทภาพยนตร์ที่เจควอนได้อ่านก่อนหน้านั้นเป็นเพียงบางส่วนที่ทางโปรดิวเซอร์ส่งมาให้พิจารณา พอมาคิดทบทวนแล้วเขาเลยปฏิเสธออกไปก่อน

“ตามนั้นก็แล้วกัน ช่วงนี้กิจกรรมของมหาลัยก็แน่นด้วย เดี๋ยวสุขภาพของนายจะไม่ดีเอา”

“ฝากเจ๊ด้วยก็แล้วกัน ช่วงนี้ต้องกรองงานให้ดีเป็นพิเศษ”

“แล้วนี่ยูได้มาหานายป่ะ เห็นโทรมาหาเจ๊บอกว่าจะมาหา”

“มาแล้ว อาบนํ้าอยู่ข้างบน”

“นี่ พี่ถามจริง ๆ เถอะ”

“ถามอะไร”

“นายกับยูไม่มีอะไรเกินเลยกันจริง ๆ ใช่ไหม”

“ไม่หรอก เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ผมคิดอย่างอื่นไม่ได้จริง ๆ อีกอย่างเจ๊ก็รู้ว่าสเปกผมไม่ใช่ผู้หญิงแรง ๆ แบบมัน เราแค่สนิทกันมากก็เท่านั้นเอง” เจควอนตอบร่ายยาวออกมา

“คนนอกจะไม่คิดแบบนั้นอ่ะดิ”

“กับยูคงไม่มีใครคิดหรอกครับ ไปไหนก็ต้องเจอกันอยู่ตลอด ถ้าผมจะเอามันทำเมียจริง ๆ ผมเอาตั้งนานแล้ว”

“ได้ยินแบบนั้นเจ๊ก็สบายใจ เจ๊ไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของพวกแกสองคนมันพัง”

“ไม่ต้องห่วงครับ…” เจควอนตอบด้วยท่าทีสบาย ๆ เพราะตอนนี้เขาไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเกินเลยกับยูกิเลยแม้แต่นิดเดียว ทุกอย่างยังเหมือนเดิมเหมือนวันแรกไม่มีผิด

ครืด~ ครืด~

ในขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งคุยกันอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์มือถือของเจควอนก็มีสายเรียกเข้า เขาหยิบมันขึ้นมาก็พบว่าเป็นพ่อของยูกิ

“คุณลุงโทรมา”

“รับก่อนสิ” ไคล์ลี่ย์ตอบ เจควอนจึงกดรับโทรศัพท์แล้วกรอกเสียงผ่านปลายสายลงไป

“ครับ คุณลุง”

(ลุงติดต่อหายูไม่ได้ เจควอนติดต่อยูได้บ้างมั้ย หรือรู้รึเปล่าว่ายูอยู่ไหน ลุงมีเรื่องอยากคุยกับยูมันหน่อย) เสียงของ ‘ธนา’ กรอกผ่านปลายสายด้วยท่าทีรีบร้อน

“ยูอยู่บ้านผมครับ โทรศัพท์ยูพัง เดี๋ยวผมบอกมันให้”

(ลุงฝากด้วย…) ในจังหวะที่เจควอนกำลังคุยโทรศัพท์กับธนาอยู่ยูกิที่อาบนํ้าพึ่งเสร็จก็เดินลงมาจากชั้นสองของบ้านพอดี

“ลุงโทรมา มารับสายหน่อย” ยูกิพยักหน้าตอบเล็กน้อยแล้วเดินมารับโทรศัพท์จากเจควอนพร้อมกับหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา

“พ่อมีอะไรอยากคุยกับยูคะ”

(มีเรื่องสำคัญ มาหาฉันที่บริษัท)

“ไปตอนนี้เลยเหรอคะ”

(ตอนนี้)

“ค่ะ ยูจะรีบออกไป” ยูกิตอบด้วยนํ้าเสียงราบเรียบแล้วปลายสายก็กดตัดไป เธอจึงยื่นโทรศัพท์คืนเจควอน

“พ่อบอกให้ไปหาที่บริษัท นายอย่าลืมจัดการเรื่องมือถือให้ฉันด้วย”

“จะจัดการให้” เจควอนตอบด้วยท่าทางปกติ

“มีเรื่องอะไรรึเปล่ายู”

“ไม่น่ามีอะไรมั้งคะ หรือมียูก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“แล้วงานเลี้ยงปิดกล้องละครจะมาอยู่ใช่ไหมคืนนี้”

“ถ้าไม่ติดอะไรก็คงได้ไปค่ะ ยูขอตัวก่อนนะคะเจ๊” ยูกิตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะคว้ากระเป๋าสะพายของตนเองที่วางอยู่บนโซฟาก่อนหน้านั้นแล้วเดินออกมาจากห้องโถงของบ้านหรู ส่วนชุดที่เธอสวมใส่อยู่ตอนนี้ก็เป็นชุดของเจควอนที่เขาให้ยืมก่อน เป็นฮู้ดแขนยาวสีขาวคลุมลงมาถึงเข่า

20 นาทีต่อมา…

ยูกิขับรถมาถึงที่บริษัทรับเหมาก่อสร้างที่มีชื่อว่า บริษัท Thanathai จำกัด ของพ่อตนเองในระยะเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง พอขับมาถึงเธอก็เปิดประตูลงมาจากรถแล้วเดินเข้ามาด้านใน

สายตากวาดมองสภาพของบริษัทที่เคยรุ่งเรืองแต่ตอนนี้มันกลับเงียบเฉา พนักงานแทบนับคนได้ ร่างสวยหยุดยืนตรงหน้าห้องทำงานของธนาก่อนจะยกมือขึ้นเคาะแล้วถือวิสาสะเปิดเข้ามาด้านใน

“พ่อเรียกยูมามีอะไรรึเปล่าคะ” ยูกิเริ่มบทสนทนาแล้วหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของคนเป็นพ่อ

“แกรู้สถานะการของบริษัทเราใช่ไหมตอนนี้” ชายวัยกลางคนหันมาถาม

“รู้ตั้งนานแล้วค่ะ แล้วตอนนี้พนักงานในบริษัทของเราก็เหลือน้อยลงมากขึ้นทุกวัน มันน่าแปลกใจนะคะที่พ่อเองก็ได้เงินจากการยืมครอบครัวของน้าไป๋มาแล้วแต่ทำไมสถานะการณ์บริษัทของเรามันไม่ได้ดีขึ้นเลย” ยูกิถามออกไปด้วยความสงสัย

“เงินทั้งหมดไม่ได้อยู่กับฉัน แม่แกเป็นคนดูแล”

“แล้วตอนนี้เงินมหาศาลพวกนั้นมันหายไปไหนหมดคะ ทำไมตอนนี้ไม่เห็นเลยสักบาท”

“ดารารัตน์เอาไปใช้หนี้หมดแล้ว”

“หนี้ พ่อหมายถึงหนี้อะไร” สิ่งที่ธนากำลังพูดตรงหน้าทำให้ยูกิยิ่งงงมากกว่าเดิม

“ก็หนี้ที่แม่แกไปเล่นลงกับคาสิโนก่อนที่บริษัทของเราจะมาอยู่จุดนี้ไง”

“แม่เหรอคะ ? แม่ยูมีคนเดียวเท่านั่นค่ะ ส่วนเมียใหม่ของพ่อไม่มีสิทธิ์ใช้คำว่าแม่กับยูด้วยซํ้า”

“แกหุปปากไปเลยนะ ดารารัตน์ทำทั้งหมดก็เพื่อครอบครัวของเรา แต่มันแค่พลาดเท่านั้นเอง!” ธนาชี้หน้าด่าลูกสาวเพียงคนเดียว

“ช่วยหรือสร้างปัญหามากกว่าเดิมกันแน่ เมื่อไหร่พ่อจะเลิกกับผู้หญิงคนนั้นสักที”

“แกเอาเวลาที่มาต่อปากต่อคำกับพ่อไปทำตัวให้มันมีประโยช์นกว่านี้จะดีกว่า ไปจับผู้ชายรวย ๆ สักคนหรือไปแต่งงานกับใครก็ได้ ไม่ใช่ไปถ่ายแบบโป๊ไปวัน ๆ”

“อ๋อ…ที่เรียกยูมาก็เพราะว่าอยากให้ยูไปจับผู้ชายรวย ๆ เพื่อมาช่วยพ่อสินะคะ ฝันไปเถอะ! ถ้าพ่ออยากได้เงินมากก็ไปแต่งเองสิ”

เพี๊ยะ!

“ทำตามที่พ่อบอก ก่อนที่ฉันจะตัดหางปล่อยวัดแก” มือใหญ่ฟาดลงบนใบหน้าของลูกสาวเข้าเต็มแรงจนเลือดที่มุมปากของเธอมันไหลออกมา ยูกิยกมือกุมแก้มตนเองเบา ๆ พร้อมกับนํ้าตาที่ไหลออกมา

“อยากจะทำอะไรก็เชิญเลยค่ะ เพราะต่อไปนี้ยูก็จะไม่สนใจพ่อกับเมียน้อยของพ่อแล้วเหมือนกัน” ยูกิตอบออกมาด้วยความโกรธก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินออกมาจากห้องทำงานของคนเป็นพ่อ ที่เรียกมาเจอก็เพราะว่าอยากให้เธอจับผู้ชายเพื่อหวังเงิน ทั้งที่เมียตัวเองเป็นคนทำเรื่องเฮงซวยหมดนี้แท้ ๆ ยูกินึกโกรธมาก เธออยากจะบินกลับไปญี่ปุ่นไปหาแม่ผู้ให้กำเนิดอยู่ทุกวัน ไม่อยากทนอยู่แบบนี้

ยูกิออกมาจากบริษัทของพ่อตนเองแล้วขับรถมาที่ริมแม่นํ้าเพียงลำพัง เธอลงจากรถมาพร้อมกับขวดโซจูที่ตนเองแวะซื้อก่อนหน้านั้น ร่างสวยนั่งลงบนพื้นหญ้าพร้อมกับชันเข่าขึ้นกระดกโซจู ในสมองก็นึกถึงเรื่องที่ตนเองทะเลาะกับพ่อมา

ตัดหางปล่อยวัดแบบนั้นเหรอ ?

อยากจะทำอะไรกับเธอก็เชิญ

พ่อยูกิเป็นคนไทยและแม่ของเธอเป็นคนญี่ปุ่น แต่สาเหตุที่ต้องเลิกกันเพราะความเจ้าชู้ของพ่อ แม่เลยหนีกลับไปญี่ปุ่นไปใช้ชีวิตแบบชาวบ้านธรรมดาที่นู่น ส่วนเธออยากไปอยู่กับแม่ตั้งแต่แรกแล้วแต่ด้วยความที่ฐานะของพ่อดีกว่าเลยเกิดการฟ้องกัน ฝั่งที่มีทนายและมีเงินจึงชนะและได้ตัวยูกิมาอยู่ด้วยตั้งแต่ 7 ขวบ นับตั้งแต่นั้นมาก็เปลี่ยนเมียใหม่ไม่ซํ้าหน้าจนเธอโต

…

งานเลี้ยงปิดกล้องละคร

หลังจากที่ซดโซจูอยู่คนเดียวและร้องไห้ปลดปล่อยมานานพอสมควรยูกิก็กลับมาที่บ้านของเจควอน เธอเดินเข้ามาภายในห้องนอนของตนเองก็เห็นชุดสำหรับออกงานและโทรศัพท์เครื่องใหม่วางอยู่บนเตียงนอน กลับมาถึงก็ต้องออกไปพบปะงานวงการบันเทิงอีกแล้ว เธอคิดก่อนจะจัดการอาบนํ้าแล้วแต่งตัวให้เรียบร้อย ทำทุกอย่างเสร็จก็ตรงมาที่งานทันที

“นั่นไง…ยูมาแล้ว” ทันทีที่เท้าเรียวบนรองเท้าส้นสูงเดินเข้ามาในโซนงานหน้าเวทีไคล์ลี่ย์ก็สะกิดเจควอนวอนให้มองไป แต่ทว่าเจ้าตัวกลับโดนแมวมองเดินเข้ามาทาบทามอยู่หลายคน แถมยังมีนักแสดงหนุ่มน้อยใหญ่จ้องตาเป็นมัน

“ปล่อยมันอยู่ตรงนั่นแหละ” เจควอนตอบไม่ใส่ใจแล้วจิบไวน์ต่อ แล้วไม่นานยูกิก็เดินมาหยุดอยู่ข้างกายไคล์ลี่ย์

“งานเริ่มนานรึยังคะ” เธอถามแล้วหยิบแก้วเครื่องดื่มบนชั้นตรงหน้ามาจิบ

“สักพักได้ เป็นไงไปหาคุณลุงมา”

“มีปากเสียงกันนิดหน่อยค่ะ”

“เรื่องอะไรล่ะ”

“เงินที่น้าไป๋ให้มา พ่อไม่ได้เอาไปแก้ไขสถานะการณ์วิกฤตของบริษัทแต่กลับเอาไปให้เมียไปใช้หนี้พนัน แถมยังบังคับยูให้จับผู้ชายรวย ๆ”

“ทุกวันนี้ลุงธนาเป็นหนักขนาดนั้นเลยเหรอ”

“โดนเป่าหัวจนสมองเบาหมดแล้วมั้งคะ” ว่าแล้วก็ยกแก้วเครื่องดื่มกรอกเข้าปากอีกรอบ แล้วหยิบแก้วสอง แก้วสามขึ้นมาดื่มอีก

“พอแล้วยู” ไคล์ลี่ย์ห้ามปราม “แล้วแกจะเอายังไงต่อ จะทำตามที่ลุงต้องการไหม”

“ยูไม่มีทางเอาตัวเองไปแลกกับเงินหรอกค่ะ”

“เอางี้ไหมให้พี่พาแกเข้าวงการบันเทิงเต็มตัว…”

“ยูมันไม่เหมาะกับอะไรแบบนั่นหรอกเจ๊ ให้มันรับถ่ายแบบ คิดคอนเทนต์อะไรของมันไปก็พอ” เจควอนวอนสวนขึ้นมา ทำให้ยูกิมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ

“ถ้าลูกชายเจ้าของบริษัทพูดขนาดนั้นก็ตามนั่นแหละค่ะ ยูขอตัวไปเข้าห้องนํ้าก่อนนะคะ” ยูกิตอบก่อนจะวางแก้วเปล่าลงบนชั้นวางหรูเหมือนเดิม เธอเดินผ่านผู้คนที่กำลังปาร์ตี้กันอย่างสนุกสนานมาหยุดที่ห้องนํ้าหญิงพร้อมกับจัดการทำธุระส่วนตัวตนเองให้เรียบร้อย

แต่พอเดินออกมาความรู้สึกมึนเมาที่ดื่มมาก่อนหน้านั้นอยู่แล้วก็ทำให้ยูกิไม่อยากอยู่ดื่มต่อ พอเป็นแบบนั่นเธอเลยเดินเลี่ยงมายังด้านหลังของโรงแรมเพื่อจะหนีกลับก่อน แต่ไม่ทันจะก้าวเดินข้อมือก็ถูกคว้าเอาไว้

“พึ่งมาจะชิ่งกลับแล้วเหรอ”

“เจค…นายตามฉันมาทำไม”

“ตามมาดู ดื่มมาก่อนหน้านั้นแล้วใช่ไหม”

“ใช่” ยูกิตอบแล้วสะบัดแขนออกพร้อมกับมองสำรวจหานักข่าวว่ามีแอบซุ่มอยู่รึเปล่า

“ถ้าดื่มอย่าขับรถมันอันตราย กลับพร้อมกัน”

“ฉันขับไหว”

“ยู…”

“นายไม่ต้องทำมาเป็นห่วงได้ไหม ถ้าฉันคิดอะไรกับนายขึ้นมาจริง ๆ”

“ฉันแค่ห่วงเพื่อน ไม่ได้เลยรึไง”

“แต่ฉัน นายไม่เข้าใจ…” ก่อนที่ตัวเองจะเผลอสารภาพออกไปยูกิก็เม้มปากไว้ก่อน เธอยกมือเสยผมตนเองลวก ๆ แล้วถอนหายใจออกมาอย่างอัดอั้น

“คิดอะไรอยู่ก็หยุดไว้แค่นั่น”

“ฉันอยากบอกนายมานานแล้ว ฉัน…”