บทที่ 2

[HUSBAND]

: 6 ปีที่แล้ว

ชายหนุ่มเดินตรงมายังโต๊ะอาหารของวิวด้วยใบหน้ายิ้มกรุ่มกริ่มอย่างมีเลศนัย 'วิว' ผู้เป็นน้องสาวตัวแสบของเขาเอง ก็รีบหรี่ตามองผู้เป็นพี่ชายทันทีเพราะเธอไม่เคยเห็นเขามีใบหน้าแบบนี้มาก่อน จนบางทีเธอก็คิดว่าเขาเพี้ยน

"ใคร!"

"อะไร?"

"ก็ผู้หญิงคนเมื่อกี๊นี้ คือใคร" ชายหนุ่มเอ่ยถามน้องสาวตัวแสบของตนด้วยน้ำเสียงสุดห้วนตามสไตล์

"ผิง เธอเป็นเพื่อนน้องเอง ผิงมาทำอาหารให้"

"ทำไม! มีอะไร?" ชายหนุ่มมองไปที่จานข้าวกะเพราเนื้อที่อยู่ตรงหน้าวิวด้วยแววตาอยากจะแย่งชิงเพราะฟังจากที่เธอพูดถึงเพื่อนสาวว่ามาทำอาหารให้ก็แอบมีแววตาที่เคลือบแฝงความหวงแหนจานข้าวตรงหน้าอย่างเห็นได้ชัด

และแน่นอนพี่ชายพี่แสน(ไม่)ดีอย่างเขา มีหรอที่จะปล่อยให้ของรักของน้องสาวลอยนวล เขาต้องแย่งมันมาครอบครองเท่านั้น

"นี่ อย่าแม้แต่จะคิดนะ"

"หึ!"

พรึ่บ!!

เขาแย่งจานข้าวกะเพราเนื้อของวิวมา แล้วตักเข้าปากพร้อมกับเคี้ยวตุ้ยๆทันที จนน้องสาวที่มีใฝตรงมุมปากนั้นหน้างอคอเหง้าเข้าเหมือนเด็กถูกแย่งของเล่น

"พี่เวลอ่ะ  ชอบแย่งของน้องตลอดเลย ตอนเด็กก็ชอบแย่งของเล่นพี่ไวน์ ตอนโตก็ยังแย่งข้าวน้องอีก นิสัยไม่ดีเลยนะ!" เขาไม่สนใจในสิ่งที่วิวพูด แถมยังตักข้าวใส่ปากแบบไม่ยั้ง

"รสชาติคุ้นๆนะ" เขาเอ่ย

"เหมือนแม่ทำใช่ไหมล่ะ ก็เพราะเหตุผลนี้แหละน้องถึงชอบให้ผิงทำอาหารให้น้องกินบ่อยๆ" เขาชะงักไปชั่วขณะ เมื่อได้ยินน้องสาวพูดถึงมารดาที่จากไป ซึ่งท่านเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจวายเฉียบพลันเมื่อหกปีก่อน

"อืม ก็เหมือนอยู่แต่ไม่อร่อยเท่า"

"แล้วนี่ พี่จะเล่นการเมืองตามที่พ่อบอกไหม พี่ไวน์ไม่กลับมาแบบนี้พี่จะทำไง"

"ก็ไม่ทำไง แล้วแต่เขาสิ ยังไงฉันก็ไม่ยุ่งด้วยหรอก เกลียด!"

"อะหมดแล้วฝากล้างด้วยนะ!!" เขายื่นจานให้วิวแล้วเดินไปที่เตียงพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนทิ้งตัวลงนอนอย่างสบายใจ

"แล้วฉันต้องล้างไหมเนี่ย"

09:23 น.

"ป้าคะขอหมูปิ้งหนึ่งไม้และข้าวเหนียวหนึ่งห่อค่ะ" แม่ค้าวัยกลางคนจับหมูปิ้งหนึ่งไม้และข้าวเหนียวหนึ่งห่อใส่ถุงหูหิ้วทันทีเมื่อมีออเดอร์เข้าจากนั้นก็ยื่ยให้เธอแล้วเอ่ยว่า...

"15 บาท จ่ะ"

"นี่ค่ะ" หญิงสาวยื่นเงินให้แม่ค้าแล้วรับหมูปิ้งพร้อมกับข้าวเหนียว เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีเธอก็เดินหน้ามาถึงสวนสาธารณะใกล้ๆห้องพักของเธอ แล้วนั่งลงม้านั่งสีน้ำตาล แล้วรับรับประทานข้าวเช้า+เที่ยงไปในตัว ในขณะที่กำลังลิ้มรสหมูปิ้งแสนอร่อยเธอก็ไปสะดุดตากับพ่อลูกคู่หนึ่ง ที่กำลังนั่งปิ๊กนิกด้วยกันสองคน

"พ่อครับ ทำไมแม่ไม่กลับมาหาพวกเราสักทีครับ"

"แม่ของลูกคงไม่กลับมาแล้วล่ะเพราะแม่ขึ้นไปเป็นนางฟ้าบนสวรรค์คอยมองเราสองคนอยู่ไม่คลาดสายตาเลย เพราะฉะนั้นลูกต้องเป็นเด็กดีเป็นคนดี แม่จะได้มองลงมาพร้อมกับรอยยิ้มไงครับ"

"ครับ ผมจะเป็นเด็กดีให้แม่เห็นผมทุกวันเลย"

"ดีมากลูก นี่ครับไก่ทอดของโปรดลูก กินเยอะๆนะ" คนเป็นบิดายื่นน่องไก่ทอดให้ลูกชายด้วยความรักและเอ็นดู พอหญิงสาวเห็นสองพ่อลูกคู่นี้มีความสุขยิ้มแย้มแจ่มใส ก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้ บางครั้งเธอก็ต้องการความรักความอบอุ่นแบบนี้ แต่มันคงไม่มีวันนั้นตั้งแต่แม่ของเธอจากไป เธอก็ไม่เคยได้รับความอบอุ่นแบบนั้นอีกเลย...

"แกกล้ารังแกลูกฉันหรอ ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!!!"

"แต่พี่แพนเขาตบหนูก่อนนะพ่อ!!"

"ไม่จริงเลยนะคะ อีลูกเมียน้อยนี่มันตบหนูก่อน พ่อต้องไล่มันออกจากบ้านนะคะ!!!"

"ออกไปให้พ้นหน้าฉัน ออกไป!"

 

6 ปีที่แล้ว

'ออกไปให้พ้นหน้าฉัน ออกไป!!!'

สายน้ำอุ่นๆไหลอาบแก้มอย่างไม่รู้ตัว เมื่อสิ้นเสียงของผู้เป็นพ่อที่เอ่ยปากไล่ลูกสาววัยสิบหกปีออกจากบ้าน สาวน้อยได้แต่ร้องไห้สะอื้นด้วยความเสียใจเธอพยายามปาดน้ำตาเท่าไหรก็ไม่ยอมหยุดไหล เธอวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนอย่างน่าสงสาร ปิดประตูดังปังพร้อมกับเดินไปที่เตียงก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

"อึ่ก..ทำไมพ่อถึงไม่รักเราบ้างเลย ฮือๆ" หญิงสาวเอ่ยด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในตัวบิดา ที่ตั้งแต่เธอจำความได้เธอไม่เคยรู้สึกถึงความรักจากพ่อของเธอเลย

"แม่คะทำไมจากไปเร็วจังเลย ทำไมไม่รอหนูบ้าง" เธอหันหน้ามองรูปคู่ของเธอและแม่ที่หัวเตียง วันเวลาแห่งความสุขที่เธอได้ทำร่วมกับแม่มันหายไปแล้วในวันนี้

ในเมื่อฉันอยู่ที่นี่แล้วชีวิตฉันไม่มีความสุขปราศจากความรักความอบอุ่น ฉันก็จะเดินทางตามหาความรักความอบอุ่นด้วยตัวของฉันเอง

หญิงสาวตัดสินใจเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากบ้านแบบไม่มีจุดมุ่งหมาย ภายในใจเธอคิดแค่ว่าจะต้องไปจากที่นี่.. ต้องออกไปให้ไกล.. เดินไปจนไม่มีใครหาเธอเจอ

 

22:43 น.

เด็กสาวเดินมาเรื่อยๆไปตามฟุตบาตริมถนน ตอนนี้เธอง่วงและหิวมากเพราะเธอยังไม่ได้ทานข้าวเย็นก่อนที่จะออกมาด้วยซ้ำ

ซ่าส์~

สายฝนเย็นฉ่ำตกลงมาจากฟากฟ้าที่มืดครึ้มพร้อมกับหอบเอาเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่ามาด้วย สาวน้อยผู้หน้าสงสารยืนตากฝนด้วยความหนาวเหน็บและสั่นคลอน ด้วยความที่กลัวเสียงฟ้าร้อง และเป็นเด็กจึงไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง

"จะตกอะไรตอนนี้ฮะ ฮือๆ" เธอร้องไห้ออกมาและปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้มอย่างไม่ขาดสาย ความเจ็บแปล๊บมันวิ่งแล่นเข้ามาในหัวใจ

ฟุ่บ~

เธอนั่งกอดเข่าตัวเองและร้องห่มร้องไห้เหมือนจะขาดใจตากฝนเพราะหมดหนทางที่จะเดินต่อไป ในตอนนี้เธอคิดแค่ว่าขอให้ตายจากโลกนี้ไปซะ เพราะไม่อยากเป็นภาระและไม่อยากเป็นหุ่นเชิดของพี่สาวและพ่อแท้ๆของตัวเอง ที่ต้องการอยากให้ทำอะไรเธอก็ต้องทำ  

  พอกันที ต่อไปนี้ฉันจะไม่กลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกแล้ว ลาก่อน...

"หนู มานั่งตากฝนทำไมตรงนี้ลูก" เสียงของหญิงปริศนาดังขึ้นในขณะที่เธอกำลังเศร้า เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วพบกับหญิงวัยกลางคน คนหนึ่งเธอใช่ร่มของเธอบังฝนให้กับเด็กสาว

เด็กสาวตัวน้อยมองไปที่แววตาความห่วงใยของผู้หญิงปริศนาคนนี้มันทำให้เธอรู้สึกถึงความห่วงใยและความอบอุ่นเหมือนที่เคยได้จากแม่ หญิงวัยกลางคนลูบหัวเด็กสาวเบาๆ อย่างอ่อนโยนเธอจึงยิ้มให้หญิงคนนั้นด้วยความดีใจ

ครืดดดดดดดดดดดดดด

หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยจึงหลุดออกจากภวังค์ เมื่อเสียงริงโทนโทรศัพท์เข้าเธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วพบว่าปลายสายเป็นเพื่อนรักจึงกดรับสายทันที

"เออ ว่าไงมีอะไรหรือเปล่า"

(แก~ ว่างปะคืนนี้)

"มีไร ผิดใจกับผัวหรอจ๊ะ" เธอพูดแซววิวผู้เป็นเพื่อนรัก

(บ้า! ฉันไม่เคยมีผัวนะ มีแต่แฟนที่เคยเสียตัว)

"จ่ะๆ เออแล้วแกมีอะไรให้ช่วยล่ะ"

(คืนนี้ไปทำงานช่วยฉันหน่อยนะ ยิ่งพี่เวลกลับมาเขาก็ต้องเข้มงวดขึ้น บังคับฉันมากขึ้น แล้วยิ่งสถานะการณ์โควิดแบบนี้ พี่ชายฉันต้องไม่กลับสิงคโปร์แน่ๆเลยแก ช่วยฉันหน่อยเถอะนะ ฉันไม่อยากให้พี่เวลด่าอ่ะ แค่วันนี้วันเดียว) เธอเบะปากมองบนทันทีเมื่อได้ยินคำขอร้อง เพราะเธอชินกับอาการแบบนี้ของเพื่อนสาวแล้ว สำหรับวิวครั้งเดียวไม่มีอยู่จริง!!

"แล้ว...ค่าจ้างอ่ะ"

(ให้สามเท่าเลย!!)

"อืม....มันก็.."

(เลี้ยงข้าวหนึ่งอาทิตย์ด้วย อะ!)

"โอเค แบบนี้ค่อยน่าฟังหน่อย คืนนี้เจอกันนะ"เธอกดตัดสายโดยไม่ฟังอีกฝ่ายที่กำลังจะพูด

"ว่าจะไม่รับความช่วยเหลือจากแกแล้วน๊า แกก็หาทางช่วยฉันจนได้นะยัยวิว แกนี่มันเป็นเพื่อนที่ประเสริฐจริงๆ ถ้าฉันไม่มีแก ป่านนี้ฉันก็คงเร่ร่อนไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้" เธอเปิดหน้าจอโทรศัพท์เพื่อดูเวลา เพราะมันใกล้ถึงเวลาที่เธอจะต้องไปทำงานแล้ว

"โห สายแล้วหรอเนี่ยรีบไปดีกว่าเรา" เธอลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วเดินสับเท้าไปยังป้ายรถเมล์ที่อยู่หน้าทางเข้าสวนสาธารณะ

อีกด้าน

"น้องโทรหาเพื่อนเรียบร้อยแล้ว วันนี้น้องขอส่งเพื่อนไปทำงานแทนนะจ๊ะ" วิวเอ่ยและเป็นเชิงขออนุญาตด้วย

"แล้วไว้ใจได้หรือเปล่า"

"ไว้ใจได้สิ น้องให้ผิงทำงานให้ตลอด อุ๊บส์!" วิวยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองหลุดพูดความลับออกมา ชายหนุ่มได้ยินดังนี้จึงยกนิ้วชี้ขึ้นมาแล้วชี้ไปที่หน้าผู้เป็นน้อง

"แปลว่า ที่ผ่านมาแกจ้างเพื่อนมาทำงานให้ใช่ไหม"

"เอ่อ..คือ.."

"ใช่ ไหม!!" เขาเน้นทีละคำ

"เออ!!... ก็น้องไม่ค่อยว่างนิ"

"โกหก! แกมันขี้เกียจวิว!!" ชายหนุ่มพูดแทงใจดำน้องของเขาจนเธอทำหน้ามุ่ยด้วยความที่เถียงพี่ชายไม่ชนะและไม่เคยชนะ

"หึ แต่ครั้งนี้พี่ก็ต้องยอมนะ เพราะคืนนี้น้องต้องไปงานสัมมนากับพ่อผู้บังเกิดเกล้า" เขาขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย

"งานอะไรอีกวะ!"

"ไม่รู้ พ่อสั่งก็ต้องไป"

"เออๆ ครั้งนี้ฉันยอมก็ได้ แต่ครั้งหน้าตายเป็นตาย"

"เฮ้อ ฉันกลับก่อนนะตอนเย็นมีธุระต่อเจอกันอีกทีพรุ่งนี้เช้าละกัน"

"โอเค บาย"  เวลลุกขึ้นจากเตียงนอนนุ่มๆของวิวก่อนที่จะเดินไปที่ประตูแล้วเดินออกไปไม่เห็นแม้แต่หลัง

"เฮ้อ.....พี่เรานี่มันจริงๆเลย”

__________________________________

หนูวิว ขี้เกียจดีจังเลยลูก เข้าสู่ตอนที่สองแล้ว สวัสดีท่านผู้อ่านทุกคนเน้อ //ยิ้มจนเห็นฟันทั้งสามสิบสองซี่