LOGINShare
บทที่ 2
Last Updated:
2025-06-29 20:43:13[HUSBAND]
: 6 ปีที่แล้ว ชายหนุ่มเดินตรงมายังโต๊ะอาหารของวิวด้วยใบหน้ายิ้มกรุ่มกริ่มอย่างมีเลศนัย 'วิว' ผู้เป็นน้องสาวตัวแสบของเขาเอง ก็รีบหรี่ตามองผู้เป็นพี่ชายทันทีเพราะเธอไม่เคยเห็นเขามีใบหน้าแบบนี้มาก่อน จนบางทีเธอก็คิดว่าเขาเพี้ยน "ใคร!" "อะไร?" "ก็ผู้หญิงคนเมื่อกี๊นี้ คือใคร" ชายหนุ่มเอ่ยถามน้องสาวตัวแสบของตนด้วยน้ำเสียงสุดห้วนตามสไตล์ "ผิง เธอเป็นเพื่อนน้องเอง ผิงมาทำอาหารให้" "ทำไม! มีอะไร?" ชายหนุ่มมองไปที่จานข้าวกะเพราเนื้อที่อยู่ตรงหน้าวิวด้วยแววตาอยากจะแย่งชิงเพราะฟังจากที่เธอพูดถึงเพื่อนสาวว่ามาทำอาหารให้ก็แอบมีแววตาที่เคลือบแฝงความหวงแหนจานข้าวตรงหน้าอย่างเห็นได้ชัด และแน่นอนพี่ชายพี่แสน(ไม่)ดีอย่างเขา มีหรอที่จะปล่อยให้ของรักของน้องสาวลอยนวล เขาต้องแย่งมันมาครอบครองเท่านั้น "นี่ อย่าแม้แต่จะคิดนะ" "หึ!" พรึ่บ!! เขาแย่งจานข้าวกะเพราเนื้อของวิวมา แล้วตักเข้าปากพร้อมกับเคี้ยวตุ้ยๆทันที จนน้องสาวที่มีใฝตรงมุมปากนั้นหน้างอคอเหง้าเข้าเหมือนเด็กถูกแย่งของเล่น "พี่เวลอ่ะ ชอบแย่งของน้องตลอดเลย ตอนเด็กก็ชอบแย่งของเล่นพี่ไวน์ ตอนโตก็ยังแย่งข้าวน้องอีก นิสัยไม่ดีเลยนะ!" เขาไม่สนใจในสิ่งที่วิวพูด แถมยังตักข้าวใส่ปากแบบไม่ยั้ง "รสชาติคุ้นๆนะ" เขาเอ่ย "เหมือนแม่ทำใช่ไหมล่ะ ก็เพราะเหตุผลนี้แหละน้องถึงชอบให้ผิงทำอาหารให้น้องกินบ่อยๆ" เขาชะงักไปชั่วขณะ เมื่อได้ยินน้องสาวพูดถึงมารดาที่จากไป ซึ่งท่านเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจวายเฉียบพลันเมื่อหกปีก่อน "อืม ก็เหมือนอยู่แต่ไม่อร่อยเท่า" "แล้วนี่ พี่จะเล่นการเมืองตามที่พ่อบอกไหม พี่ไวน์ไม่กลับมาแบบนี้พี่จะทำไง" "ก็ไม่ทำไง แล้วแต่เขาสิ ยังไงฉันก็ไม่ยุ่งด้วยหรอก เกลียด!" "อะหมดแล้วฝากล้างด้วยนะ!!" เขายื่นจานให้วิวแล้วเดินไปที่เตียงพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนทิ้งตัวลงนอนอย่างสบายใจ "แล้วฉันต้องล้างไหมเนี่ย" 09:23 น. "ป้าคะขอหมูปิ้งหนึ่งไม้และข้าวเหนียวหนึ่งห่อค่ะ" แม่ค้าวัยกลางคนจับหมูปิ้งหนึ่งไม้และข้าวเหนียวหนึ่งห่อใส่ถุงหูหิ้วทันทีเมื่อมีออเดอร์เข้าจากนั้นก็ยื่ยให้เธอแล้วเอ่ยว่า... "15 บาท จ่ะ" "นี่ค่ะ" หญิงสาวยื่นเงินให้แม่ค้าแล้วรับหมูปิ้งพร้อมกับข้าวเหนียว เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีเธอก็เดินหน้ามาถึงสวนสาธารณะใกล้ๆห้องพักของเธอ แล้วนั่งลงม้านั่งสีน้ำตาล แล้วรับรับประทานข้าวเช้า+เที่ยงไปในตัว ในขณะที่กำลังลิ้มรสหมูปิ้งแสนอร่อยเธอก็ไปสะดุดตากับพ่อลูกคู่หนึ่ง ที่กำลังนั่งปิ๊กนิกด้วยกันสองคน "พ่อครับ ทำไมแม่ไม่กลับมาหาพวกเราสักทีครับ" "แม่ของลูกคงไม่กลับมาแล้วล่ะเพราะแม่ขึ้นไปเป็นนางฟ้าบนสวรรค์คอยมองเราสองคนอยู่ไม่คลาดสายตาเลย เพราะฉะนั้นลูกต้องเป็นเด็กดีเป็นคนดี แม่จะได้มองลงมาพร้อมกับรอยยิ้มไงครับ" "ครับ ผมจะเป็นเด็กดีให้แม่เห็นผมทุกวันเลย" "ดีมากลูก นี่ครับไก่ทอดของโปรดลูก กินเยอะๆนะ" คนเป็นบิดายื่นน่องไก่ทอดให้ลูกชายด้วยความรักและเอ็นดู พอหญิงสาวเห็นสองพ่อลูกคู่นี้มีความสุขยิ้มแย้มแจ่มใส ก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้ บางครั้งเธอก็ต้องการความรักความอบอุ่นแบบนี้ แต่มันคงไม่มีวันนั้นตั้งแต่แม่ของเธอจากไป เธอก็ไม่เคยได้รับความอบอุ่นแบบนั้นอีกเลย... "แกกล้ารังแกลูกฉันหรอ ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!!!" "แต่พี่แพนเขาตบหนูก่อนนะพ่อ!!" "ไม่จริงเลยนะคะ อีลูกเมียน้อยนี่มันตบหนูก่อน พ่อต้องไล่มันออกจากบ้านนะคะ!!!" "ออกไปให้พ้นหน้าฉัน ออกไป!" 6 ปีที่แล้ว 'ออกไปให้พ้นหน้าฉัน ออกไป!!!' สายน้ำอุ่นๆไหลอาบแก้มอย่างไม่รู้ตัว เมื่อสิ้นเสียงของผู้เป็นพ่อที่เอ่ยปากไล่ลูกสาววัยสิบหกปีออกจากบ้าน สาวน้อยได้แต่ร้องไห้สะอื้นด้วยความเสียใจเธอพยายามปาดน้ำตาเท่าไหรก็ไม่ยอมหยุดไหล เธอวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนอย่างน่าสงสาร ปิดประตูดังปังพร้อมกับเดินไปที่เตียงก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง "อึ่ก..ทำไมพ่อถึงไม่รักเราบ้างเลย ฮือๆ" หญิงสาวเอ่ยด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในตัวบิดา ที่ตั้งแต่เธอจำความได้เธอไม่เคยรู้สึกถึงความรักจากพ่อของเธอเลย "แม่คะทำไมจากไปเร็วจังเลย ทำไมไม่รอหนูบ้าง" เธอหันหน้ามองรูปคู่ของเธอและแม่ที่หัวเตียง วันเวลาแห่งความสุขที่เธอได้ทำร่วมกับแม่มันหายไปแล้วในวันนี้ ในเมื่อฉันอยู่ที่นี่แล้วชีวิตฉันไม่มีความสุขปราศจากความรักความอบอุ่น ฉันก็จะเดินทางตามหาความรักความอบอุ่นด้วยตัวของฉันเอง หญิงสาวตัดสินใจเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากบ้านแบบไม่มีจุดมุ่งหมาย ภายในใจเธอคิดแค่ว่าจะต้องไปจากที่นี่.. ต้องออกไปให้ไกล.. เดินไปจนไม่มีใครหาเธอเจอ 22:43 น. เด็กสาวเดินมาเรื่อยๆไปตามฟุตบาตริมถนน ตอนนี้เธอง่วงและหิวมากเพราะเธอยังไม่ได้ทานข้าวเย็นก่อนที่จะออกมาด้วยซ้ำ ซ่าส์~ สายฝนเย็นฉ่ำตกลงมาจากฟากฟ้าที่มืดครึ้มพร้อมกับหอบเอาเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่ามาด้วย สาวน้อยผู้หน้าสงสารยืนตากฝนด้วยความหนาวเหน็บและสั่นคลอน ด้วยความที่กลัวเสียงฟ้าร้อง และเป็นเด็กจึงไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง "จะตกอะไรตอนนี้ฮะ ฮือๆ" เธอร้องไห้ออกมาและปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้มอย่างไม่ขาดสาย ความเจ็บแปล๊บมันวิ่งแล่นเข้ามาในหัวใจ ฟุ่บ~ เธอนั่งกอดเข่าตัวเองและร้องห่มร้องไห้เหมือนจะขาดใจตากฝนเพราะหมดหนทางที่จะเดินต่อไป ในตอนนี้เธอคิดแค่ว่าขอให้ตายจากโลกนี้ไปซะ เพราะไม่อยากเป็นภาระและไม่อยากเป็นหุ่นเชิดของพี่สาวและพ่อแท้ๆของตัวเอง ที่ต้องการอยากให้ทำอะไรเธอก็ต้องทำ พอกันที ต่อไปนี้ฉันจะไม่กลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกแล้ว ลาก่อน... "หนู มานั่งตากฝนทำไมตรงนี้ลูก" เสียงของหญิงปริศนาดังขึ้นในขณะที่เธอกำลังเศร้า เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วพบกับหญิงวัยกลางคน คนหนึ่งเธอใช่ร่มของเธอบังฝนให้กับเด็กสาว เด็กสาวตัวน้อยมองไปที่แววตาความห่วงใยของผู้หญิงปริศนาคนนี้มันทำให้เธอรู้สึกถึงความห่วงใยและความอบอุ่นเหมือนที่เคยได้จากแม่ หญิงวัยกลางคนลูบหัวเด็กสาวเบาๆ อย่างอ่อนโยนเธอจึงยิ้มให้หญิงคนนั้นด้วยความดีใจ ครืดดดดดดดดดดดดดด หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยจึงหลุดออกจากภวังค์ เมื่อเสียงริงโทนโทรศัพท์เข้าเธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วพบว่าปลายสายเป็นเพื่อนรักจึงกดรับสายทันที "เออ ว่าไงมีอะไรหรือเปล่า" (แก~ ว่างปะคืนนี้) "มีไร ผิดใจกับผัวหรอจ๊ะ" เธอพูดแซววิวผู้เป็นเพื่อนรัก (บ้า! ฉันไม่เคยมีผัวนะ มีแต่แฟนที่เคยเสียตัว) "จ่ะๆ เออแล้วแกมีอะไรให้ช่วยล่ะ" (คืนนี้ไปทำงานช่วยฉันหน่อยนะ ยิ่งพี่เวลกลับมาเขาก็ต้องเข้มงวดขึ้น บังคับฉันมากขึ้น แล้วยิ่งสถานะการณ์โควิดแบบนี้ พี่ชายฉันต้องไม่กลับสิงคโปร์แน่ๆเลยแก ช่วยฉันหน่อยเถอะนะ ฉันไม่อยากให้พี่เวลด่าอ่ะ แค่วันนี้วันเดียว) เธอเบะปากมองบนทันทีเมื่อได้ยินคำขอร้อง เพราะเธอชินกับอาการแบบนี้ของเพื่อนสาวแล้ว สำหรับวิวครั้งเดียวไม่มีอยู่จริง!! "แล้ว...ค่าจ้างอ่ะ" (ให้สามเท่าเลย!!) "อืม....มันก็.." (เลี้ยงข้าวหนึ่งอาทิตย์ด้วย อะ!) "โอเค แบบนี้ค่อยน่าฟังหน่อย คืนนี้เจอกันนะ"เธอกดตัดสายโดยไม่ฟังอีกฝ่ายที่กำลังจะพูด "ว่าจะไม่รับความช่วยเหลือจากแกแล้วน๊า แกก็หาทางช่วยฉันจนได้นะยัยวิว แกนี่มันเป็นเพื่อนที่ประเสริฐจริงๆ ถ้าฉันไม่มีแก ป่านนี้ฉันก็คงเร่ร่อนไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้" เธอเปิดหน้าจอโทรศัพท์เพื่อดูเวลา เพราะมันใกล้ถึงเวลาที่เธอจะต้องไปทำงานแล้ว "โห สายแล้วหรอเนี่ยรีบไปดีกว่าเรา" เธอลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วเดินสับเท้าไปยังป้ายรถเมล์ที่อยู่หน้าทางเข้าสวนสาธารณะ อีกด้าน "น้องโทรหาเพื่อนเรียบร้อยแล้ว วันนี้น้องขอส่งเพื่อนไปทำงานแทนนะจ๊ะ" วิวเอ่ยและเป็นเชิงขออนุญาตด้วย "แล้วไว้ใจได้หรือเปล่า" "ไว้ใจได้สิ น้องให้ผิงทำงานให้ตลอด อุ๊บส์!" วิวยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองหลุดพูดความลับออกมา ชายหนุ่มได้ยินดังนี้จึงยกนิ้วชี้ขึ้นมาแล้วชี้ไปที่หน้าผู้เป็นน้อง "แปลว่า ที่ผ่านมาแกจ้างเพื่อนมาทำงานให้ใช่ไหม" "เอ่อ..คือ.." "ใช่ ไหม!!" เขาเน้นทีละคำ "เออ!!... ก็น้องไม่ค่อยว่างนิ" "โกหก! แกมันขี้เกียจวิว!!" ชายหนุ่มพูดแทงใจดำน้องของเขาจนเธอทำหน้ามุ่ยด้วยความที่เถียงพี่ชายไม่ชนะและไม่เคยชนะ "หึ แต่ครั้งนี้พี่ก็ต้องยอมนะ เพราะคืนนี้น้องต้องไปงานสัมมนากับพ่อผู้บังเกิดเกล้า" เขาขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย "งานอะไรอีกวะ!" "ไม่รู้ พ่อสั่งก็ต้องไป" "เออๆ ครั้งนี้ฉันยอมก็ได้ แต่ครั้งหน้าตายเป็นตาย" "เฮ้อ ฉันกลับก่อนนะตอนเย็นมีธุระต่อเจอกันอีกทีพรุ่งนี้เช้าละกัน" "โอเค บาย" เวลลุกขึ้นจากเตียงนอนนุ่มๆของวิวก่อนที่จะเดินไปที่ประตูแล้วเดินออกไปไม่เห็นแม้แต่หลัง "เฮ้อ.....พี่เรานี่มันจริงๆเลย” __________________________________ หนูวิว ขี้เกียจดีจังเลยลูก เข้าสู่ตอนที่สองแล้ว สวัสดีท่านผู้อ่านทุกคนเน้อ //ยิ้มจนเห็นฟันทั้งสามสิบสองซี่
Latest chapter
[HUSBAND]:คุณผัวขา (มี E-BOOK) บทที่ 15
[HUSBAND]:NC25+ฉันไงผัวเธอ💦ตืดดดดดดดดดดดดดด"วิว รับสายฉันสิวะ!"สาวน้อยเร่งฝีเท้ามุ่งหน้าไปเรื่อยๆไม่มีจุดหมาย ในมือก็พยายามกดโทรศัพท์เพื่อโทรออกไปหาวิวเพื่อนรัก แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าปลายสายจะรับสักที สาวน้อยกระวนกระวายใจทำอะไรไม่ถูก สมองขาวโพลนไม่มีข้อมูลใดๆผุดขึ้นมาเลยในขณะนี้เธอมืดแปดด้านไปหมดไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร"นี่เธอหยุดเดี๋ยวนี้นะ!" เธอหันขวับไปมองแล้วพบว่าชายหนุ่มได้เดินตามเธอมาตลอดทางเมื่อเป็นดังนั้นเธอจึงรีบสาวเท้าเดินเร็วๆเพื่อหนีเขา แต่เขาก็ยังตามเธอมาติดๆกึ่งเดินกึ่งวิ่ง"ผิง! ฉันบอกให้หยุดไง!!"สาวน้อยเริ่มมีเหงื่อผุดขึ้นอุณหภูมิในร่างกายของเธอนั้นสูงขึ้นผิดปกติทำให้ร้อนรุ่มไปทั้งตัวในขณะที่เธอกำลังเดินอยู่ก็พยายามใช้มือลูบไปที่แขนที่คอเพื่อลดความร้อน"เฮือก! ทำไมร้อนแบบนี้นะ" ใบหน้าเรียวเล็กร้อนผ่าว พวงแก้มทั้งสองข้างนั้นแดงก่ำเหมือนลูกตำลึงสุก เธอยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าเบาๆ"อึ่ก! ทำไมร้อนแบบนี้อ่ะ" เธอเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีกและดูเหมือนว่าคนที่ตามมาก็รีบสาวเท้าให้เร็วขึ้นเหมือนกันในที่สุดชายหนุ่มก็เดินมาตามทันเธอ!หมับ!มือหนาคว้าแขนเล็กดึงเข้ามาหาตนอย่างรวดเร็ว"กรี๊ด
[HUSBAND]:คุณผัวขา (มี E-BOOK) บทที่ 14
[HUSBAND]:คอกเทล?20 นาทีผ่านไป...หญิงสาวกำลังสำรวจตัวเองในกระจกว่าชุดนี้เรียบร้อยดีหรือเปล่า เธอสวมใส่กระโปรงทรงเอลายสก๊อตสีกรมพร้อมกับสวมเสื้อไหมพรมสีน้ำตาลเข้มปล่อยผมยาวสลวยสีดำสนิทแผ่เต็มแผ่นหลัง แล้วนั่งแต่งเติมใบหน้าเรียวเล็กด้วยแป้งฝุ่นเพียงเล็กน้อยแล้วทาลิปสติกสีชมพูนู้ดก็เป็นอันเสร็จสิ้น หลังจากนั้นเธอก็เดินลงบันไดมายังชั้นหนึ่ง โดยมีชายหนุ่มใบหน้าคมเข้มกำลังจ้องมองเธออยู่ด้วยสายตาแทะโลมจนคนตัวเล็กเริ่มวิตกกังวล"เธอสาย 5 นาที!!" เธอถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอกที่เขาพูดแบบนั้น"ขอโทษค่ะคราวหน้าฉันจะพยายามมาให้ไวกว่า...""ไม่มีครั้งหน้าสำหรับเธอ!"น้ำเสียงเคร่งขรึมพูดแย้งขึ้นมาในขณะที่เธอกำลังกล่าวขอโทษ เธอชะงักเล็กน้อยสติแทบกระเจิงแต่ก็เรียกคืนมันมาได้"ค่ะ"เธอตอบรับไปสั้นๆ เธอไม่อยากจะมีเรื่องกับคนตรงหน้า ตอนนี้เธอยังด้อยกว่าเขามากไม่มีทางที่จะชนะได้แน่นอน"แล้วของในมือล่ะ จะเอาไปไหน!"ชายหนุ่มชายตาไปมองกล่องสีฟ้าที่เธอเก็บของมาจากอพาร์ทเม้นท์เก่าจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย"คือว่า หลังจากที่คุณเวลพาผิงไปทำธุระเสร็จผิงก็จะไปหาที่อยู่ใหม่เลยค่ะ""ฉันไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น!!""คะ?""หูตึ
[HUSBAND]:คุณผัวขา (มี E-BOOK) บทที่ 13
[HUSBAND]:แค่เงี่xนเฉยๆ09:21 น.ปังๆๆน้องสาวตัวแสบของเจ้าของบ้านใช้กำปั้นทุบประตูห้องไม่ยั้งมือ เธอมาพร้อมกับความโกรธแค้นเพราะเรื่องที่ชายหนุ่มได้กระทำกับเพื่อนสาวและนี่คือเหตุที่วิวมาเคาะประตูปลุกเขาถึงที่"พี่เวลออกมาคุยกันให้รู้เรื่องเลยนะ! ออกมา!!"ปัง!!วิวเคาะอย่างต่อเนื่องไม่ออมแรง เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นบนใบหน้าเรียวยาวเส้นเลือดตรงขมับเต้นตุ๊บๆอารมณ์เต็มไปด้วยโทสะ"เคาะทำเหี้xอะไรนักหนาวะ!!!" ชายหนุ่มเดินเปิดประตูด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ด้วยแววตาดุร้ายพร้อมที่จะฟันร่างคนตรงหน้าให้ออกเป็น 2 เสี่ยงได้เลยในเวลานี้"ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้วว่าเวลาฉันพักผ่อนห้ามรบกวน!!""เรื่องนี้ไม่กวนไม่ได้ พี่แดนบอกน้องหมดแล้วว่าพี่ข่มขืนผิง พี่ทำแบบนี้ได้ยังไงพี่นี่มันเลวทรามต่ำช้าจริงๆเลย!!""หึ! ก็เอาไปแล้ว จะให้ทำไง!" เขาเอ่ยเรียบเรียบก่อนที่จะเดินมุ่งหน้าไปยังเตียงสีแดงขนาดใหญ่พร้อมกับทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิมอย่างสบายใจ เหมือนกับว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด วิวรีบเดินพุ่งตรงไปหาเขาพร้อมกับคว้าแขนแกร่งทันทีหมับ!"ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!!"เธอออกแรงดึงร่างสูงให้ลุกขึ้นแต่ก็เปล่าประโยชน์เพราะเธอออกแรงมากเท่าไหร
[HUSBAND]:คุณผัวขา (มี E-BOOK) บทที่ 12
[HUSBAND]:กวนตีนหรอ?ฉันหยุดชะงักทันทีเมื่อเขาเอ่ยปากออกคำสั่งพร้อมกับค่อยๆหันตัวไปช้าๆ ฉันจ้องมองใบหน้าหล่อคมไร้ที่ติอย่างเกรงขาม"เดินมานี่!!"เขาทำหน้าดุพร้อมกับเปร่งเสียงรอดไรฟัน(กัดฟันพูด)ฉันยังคงมองหน้าเขาอยู่เหมือนเดิมพอเหลือบตาไปมองปืนที่อยู่ในมือเขาเท่านั่นแหละถอยหลังกลับหนึ่งก้าวทันทีหมับ!ปึ่ก!คนตัวสูงก้าวเดินมาแค่สองก้าวเท่านั้นก็ถึงตัวฉันในระยะประชันชิด ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือมาคว้าแขนเล็ก ในจังหวะนี้นี่เองฉันจึงซุ่มซ่ามสะดุดขาตัวเองจนหน้าผากมนชนเข้ากับแผงอกแกร่งอย่างไม่ตั้งใจ"อ๊ะ!" ฉันยกมือขึ้นมาลูบหน้าผากเบาๆรู้สึกได้ถึงความเจ็บ เพราะบนหน้าผากของฉันในตอนนี้มีแผลสดที่เกิดจากการถูกปาก้อนหินใส่ ยิ่งเมื่อไม่กี่เสี้ยววินาทีที่ผ่านมาดันไปชนทับรอยแผลเดิม ยิ่งเจ็บมากขึ้นถึงสองเท่าแววตาดุดันมองการกระทำของฉันไม่ละสายตา จนรู้สึกได้ถึงพลังด้านมืดที่ส่งผ่านมาทางกระแสจิต ฉันจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นจนเราสองคนบังเอิญได้สบตากันตึกตึก ตึกตึก ตึกตึกดูแววตาเสือร้ายบ้าอำนาจคนนี้สิอย่างกับเสือกำลังจะตะคุ่บเหยื่อแหนะ ทำไมเขาถึงได้น่ากลัวอย่างนี้นะ"หน้าฉันเหมือนพ่อเธอหรือไง!!" ดูสิ! นี่คือประโ
[HUSBAND]:คุณผัวขา (มี E-BOOK) บทที่ 11
[HUSBAND]:NC25+ไม่ดื้อนะครับเด็กดี💦ร่างบางเริ่มขยับเนิบช้าส่งแรงไปยังกลางกายของคนใต้ร่างจนตอนนี้แดนซู๊ดปากไปกับความคับแคบที่ทำให้เสียวซ่าน เขาถือวิสาสะเอื้อมมือไปจับเอวคอดของวิวเพื่อประคองลงแรงให้ตรงจุดปึ่ก! ปึ่ก! ปึ่ก! เธอขย่มทิ้งน้ำหนักลงเน้นๆจนถึงใจ คนตัวโตร้องครางออกมาอย่างเสียวซ่านถึงใจเป็นที่สุด"อ๊า~ พี่แดนขา ใกล้แตกหรือยังคะ ""ยะ ยังเลยครับ อ่าห์~" สาวน้อยเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นเพื่อให้แดนถึงสวรรค์ให้เร็วที่สุด ปึ่กๆๆๆๆ"อ๊ะ พ..พี่แดน~ หนูใกล้แตกแล้วอ่ะบอกหนูมาสักทีสิคะ อื้อ~""ค..คุณเวล เขา อ่า ก็ทำแบบที่คุณวิวทำตอนนี้ไงครับ อ่าห์~""ฮะ!!!" เมื่อวิวได้ยินดังนั้น เธอหยุดกิจกรรมทุกอย่างลงทันที ก่อนที่เลือดจะขึ้นหน้าเธออีกครั้งพร้อมกับกำหมัดแน่นจนมือชุ่มไปด้วยเหงื่อ"ทำไมพี่ไม่ช่วยผิง!! ทำไมปล่อยให้เรื่องระยำแบบนี้มันเกิดขึ้นกับเพื่อนฉัน!! พวกพี่นี่มันเลวจริงๆเลย นี่รวมหัวกันอยู่แล้วใช่ไหม!!""คุณวิวก็รู้ว่าผมช่วยใครไม่ได้""รีบไปส่งฉันที่อพาร์ทเม้นท์ผิงเดี๋ยวนี้!! พี่คิดว่าฉันจะพิศวาสพี่จริงๆหรอ ที่ ฉันยอมเอากับพี่แบบนี้ก็เพราะจะเค้นเอาความจริงจากพี่เท่าแหละ ไปส่งฉันได้แล
[HUSBAND]:คุณผัวขา (มี E-BOOK) บทที่ 10
[HUSBAND]:NC ด่า💦พรึ่บ!เธอทิ้งตัวล้มลงนอนบนเตียงพร้อมกับลอบถอนหายใจแรงๆ สาวน้อยอ่อนเพลียไปทั้งร่างกายคงเป็นเพราะเมื่อคืนนี้พักผ่อนไม่เพียงพอบวกกับเรื่องราวมากมายที่เข้ามากวนประสาท แววตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าก่อนที่น้ำตาจะไหลพรั่งพรูออกมา"ฮึก!" เสียงสะอื้นดังในลำคอด้วยความเจ็บปวดเกินบรรยายหมดหนทางที่จะสู้ต่อไปแล้วในชั่วชีวิตนี้ เธอค่อยๆหลับตาลงเพื่อซึบซับความเจ็บปวดนี้เผื่อว่าวันข้างหน้าจะไม่ลืมว่าครั้งหนึ่งเธอเคยท้อที่สุด ‘ชีวิตของฉันมันหมดหนทางแล้วจริงๆหรอ’ติ๊ง!มียอดเงินเข้าจำนวน 20,000 บาทวิว:ขอบคุณนะที่ไปทำงานแทนฉัน นี่ค่าแรงของคนขยันนะจ๊ะ ถ้าเห็นข้อความแล้วโทรมหาด้วยหายไปเลยนะวันนี้ ฉันไม่มีต้นฉบับให้ลอกงาน555😂ทันทีที่เสียงข้อความแชทเด้งเข้าเธอก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่กะเป๋าพร้อมกับกดเข้าไปอ่านแชทอย่างรีบร้อน แล้วพบว่าวิวเพื่อนสนิทของเธอนั้นโทรมาหาเธอทั้งหมดยี่สิบกว่าสาย ส่งข้อความมาถามว่าทำไมถึงไม่ไปเรียน เพราะตลอดเวลาที่เธอเป็นนักศึกษาเธอไม่เคยขาดเรียนเลยถึงแม้ว่าจะทำงานไปด้วยก็ตามผิง:วันนี้ฉันไม่ค่อยสบายอ่ะ ก็เลยไม่ได้ไปเรียนวิว:ในที่สุดเธอก็ตอบฉันสักที ฉันเป็
You may also like
