บทที่ 1

[HUSBAND]

:ตอนแรก

@Demon Club     

ชายหนุ่ม​หน้าตาหล่อเหลา​คมเข้มสูงโปร่งทรงเสน่ห์​และยังไม่ใช่แค่นั้น

เขายังทรงอิทธิพล​มากทั้งในประเทศ​และต่างประเทศ​จนได้ถูกขนานนามว่า ปีศาจแห่งต่างแดน เพราะเขาเป็นเจ้าของ Demon Club คลับชื่อดังที่มีเป็นร้อยๆที่ ทั่วโลกแถมยังมีธุรกิจอีกหลายๆอย่างที่ไม่สามารถเล่าจบภายในวันเดียวได้ และคนที่กำลังพูดถึงในตอนนี้ก็กำลังผูกเนกไท​สีแดงสดพร้อมกับสวมชุดสูทสีเดียวกัน ชุดที่ใส่เป็นสีแดงยิ่งขัดสีผิวให้มีออร่าและใบหน้าได้เด่นชัดขึ้น

"รถพร้อมแล้วครับคุณเวล"

"แล้ว ข่าวลือที่เยอรมัน​จัดการเรียบร้อยดีไหม" ชายหนุ่ม​เอ่ยคำถามไปยังผู้เป็นบอดี้การ์ด​คนสนิท

"เรียบร้อยดีครับ"

"ดีมากแดน ถึงเวลาแล้วล่ะไปกันเถอะ เดี๋ยวแขกจะรอนาน"

"ครับ เชิญ​ทางนี้เลยครับ"

แดน บอดี้การ์ด​คนเก่ง เ​ปิดประตู​รถแลมโบร์กินี่สีม่วงที่มีราคาเกือบสามสิบล้านซึ่งเป็นรถคันโปรดของชายหนุ่ม​เอง และวันนี้เขาต้องได้ใช้มันประดับบารมีในการไปพบ

เจ้าสัว ธนัท นธิศิริโช​ติ ที่ตอนนี้กำลังถังแตก เลยต้องมาขอความช่วยเหลือจากเขา ให้ประคับประคอง​ธุรกิจ​ให้ยั่งยืนเหมือนแต่ก่อน จนต้องใช้ลูกสาวเป็นเครื่องมือในการเข้าหาจนเขาต้องเก็บข้อเสนอของเจ้าสัวไว้พิจารณา ​ไม่ได้เป็นเพราะเขาหลงรักลูกสาวเจ้าสัวแต่อย่างใด จริงๆแล้วเขาต้องการมากกว่านั้น....

"ถึงแล้วครับนาย" ชายหนุ่ม​เดินลงจากรถแล้วเดินดุ่ม​เข้าไปที่ร้านอาหารอิตาเลี่ยนแห่งหนึ่ง พอเขาย่างกายเข้าไปในข้างในร้านชายหนุ่มก็เดินไปยังโซน VIP แล้วชำเลืองตามองไปจนสะดุดเข้ากับชายวัยกลางคนนั่งอยู่ที่โซฟาขนาดใหญ่นั่นก็คือแขกของเขานั่นเอง

"อ้าว คุณ​เวลมาแล้วหรอครับเชิญ​นั่งเลยครับ" ชายวัยกลางคนผายมือเพื่อสื่อให้คนที่เด็กกว่านั่งลง

"สวัสดี​ครับเจ้าสัว ไม่เจอกันเป็นเดือนหน้าซีดลงนะครับ คงมีเรื่องหนักใจเยอะพอสมควร หึ!" ชายหนุ่ม​กล่าวคำทักทายที่ไม่ค่อยสุภาพนัก เพราะเขารู้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่สมควรที่จะพูดดีด้วย พูดง่ายๆก็คือเป็นผู้ใหญ่​ที่ไม่น่าเคารพ

"วันนี้ที่นัดผมมานี่ แปลว่าคุณเวลตกลงที่จะร่วมธุรกิจกับผมแล้ว ใช่ไหมครับ"

"งั้น... เจ้าสัวลองบอกเหตุผล​มาสิ ว่าทำไมผมต้องร่วมลงทุนกับคุณ"

"แหม ไม่เห็นต้องหาเหตุผลอะไรเลยครับ คุณ​เวลเป็นเจ้าของคลับ แต่ละที่ก็มีผู้หญิง​สวยๆมากมาย ส่วนผมก็มีรีสอร์ท​ที่ต่างประเทศ​หลายที่เหมือนกัน แล้วถ้าคุณส่งผู้หญิง​พวกนั้นไปทำงานบริการที่รีสอร์ท​ต่างประเทศ​ของผมแบบนี้รายได้เราต้องพุ่งแน่นอน คุณ​เวลไม่ต้องทำอะไรมากมายเลยนอกจากหาผู้หญิง​ให้ผม และร่วมลงทุนด้วยสักร้อยล้าน แค่นี้ผมจะแบ่งรายได้ให้คุณ​ถึง ยี่สิบเปอร์เซ็นต์เลยนะครับ" ชายหนุ่ม​ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างมึนงง เพราะตอนนั้นลูกสาวของคนตรงหน้าบอกว่าแค่ร่วมลงทุนธุรกิจ​รีสอร์ท​ของพ่อเธอก็เท่านั้นเอง แต่ทำไมวันนี้ถึง....

"คุณ​หมายถึง... ให้ผมเอาผู้หญิง​ไปขายตัวและเอาเงินให้คุณร้อยล้าน?”

"อ่า ใช่ครับฉลาดสมกับเป็นลูกนายกรัฐมนตรี​จริงๆ ฮ่าๆ"

"ผมจะบอกเหตุผล​ที่ผมมาหาคุณวันนี้ละกันนะ ผมอยากได้รีสอร์ท​ที่สิงคโปร์​ของคุณ คุณ​อยากได้กี่ล้านเรียกมาเลย" ใบหน้าของเจ้าสัวธนัทซีดไปในทันตาเมื่อชายตรงหน้าจู่ๆก็ขอซื้อรีสอร์ท​เขาซะอย่างนั้น ก็เท่ากับว่าเขาจะไม่ได้เงินร่วมลงทุนกับเวลแล้วยังจะต้องขายรีสอร์ทกินไปพลางๆอีก

"ท..ทำไมครับ ข้อเสนอผมมันไม่ดีตรงไหน"

"ทุกตรง!! ทั้งขายผู้หญิง​ รังแกเพศแม่ และที่สำคัญยังเข้าข่ายการค้ามนุษย์ซึ่งมันผิดกฎหมายผมคงไม่สามารถทำตามที่คุณเสนอได้! "

"แหม ทำอย่างกับว่าคุณ​ไม่เคยทำอย่างนั้น​แหละ ขายผู้หญิง​กินอ่ะ เหอะ!"

ปัง!!

"กูไม่เคยขายผู้หญิง​กิน!! เงินที่กูได้ก็ได้มาจากลูกค้าร้านเหล้ากูและธุรกิจ​อื่นๆเท่านั้น ส่วนเรื่องที่ใครจะขายหรือไม่ขายกูไม่รู้ เพราะมันขึ้นอยู่กับ​ว่าใครเต็มใจไปกับแขกหรือไม่ไป แค่นั้น!! "

"หรอ? ในโลกนี้มันไม่มีใครรวยจากการทำธุรกิจที่สุจริตหรอกนะจะบอกให้ เด็กที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างคุณเวลจะไปรู้อะไร"

"แล้วทำไมคนแก่ใกล้ตายอย่างคุณ ถึงดิ้นตายมาพึ่งพาเด็กที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแบบผมล่ะ หรือเป็นเพราะว่า ไม่มีปัญญาหาเงิน จนคิดที่จะเอาลูกสาวมาขายให้!!"

"มึง!"  

เจ้าสัวง้างหมัดขึ้นมาหวังจะชกไปที่หน้าของเขา แต่คงไม่ไวเท่ากับบอดี้การ์ด​ทั้งสิบที่ตอนนี้เล็งปืนไปที่ผู้ก่อเหตุเรียบร้อยแล้ว

"หึ คุณ​คิดว่าคุณจะทำอะไรผมได้หรอ"

"แดน ฉันฝากจัดการด้วยนะ"

"ครับนาย" ชายหนุ่ม​ลุกจากเก้าอี้พร้อมกับเดินออกมาจากห้อง VIP อย่างเท่และสมาร์ท จากนั้นเวลก็เดินไปยังรถแลมโบร์กินี่คู่ใจของเขา โดยเวลานี้เขาขับเองเพราะเขาจะต้องไปหาน้องสาวแสนสวยของเขาที่คอนโด ป่านนี้คงหน้าบูดเป็นตูดลิงเสียแล้ว

 

09:59 น.

"หึ! อีกหนึ่งนาทีสินะ " ชายหนุ่ม​พูดพร้อมกับยิ้มมุมปาก เมื่อคิดไปถึงหน้าน้องสาวที่มีใฝ่เม็ดเล็กๆตรงมุมปากยิ่งเวลาโกรธ​ใฝ่นั่นดูตลกชะมัด และนี่ไม่ได้เจอกันตั้งสามเดือนคงจะคิดถึงน่าดู

ครืดดดดดดดดดดด

เขาคิดไม่ผิดเลยจริงๆว่าน้องสาวเขาต้องโทรมาภายในหนึ่งนาทีนี้แน่ๆ

เขาจึงกดรับสาย

"ว่า" ชายหนุ่มตอบแบบห้วนๆ

(พี่ มาหาน้องเลย)​  

"เออ อีกห้านาที"

(อีกละ!!)​

"งั้นกลับนะ"

(no!!)​

@คอนโด Demon

หญิงสาวตัวน้อยเธอมีใบหน้าจิ้มลิ้มน่าเอ็นดู มีแก้มทรงเสน่ห์ทั้งสองข้างป่องเหมือนอมซาลาเปาไว้ทั้งลูกเหมือนเด็กอายุสามขวบ ปากกระจับสีชมพูอ่อนได้รูป จมูกโด่งมีสันปลายพุ่งเด่นชัด พร้อมกับตาที่เฉี่ยวเล็กน้อยพองามไม่มากเกินไป

ถึงใบหน้าเธอจะเหมือนเด็กเพียงใดแต่ร่างกายของเธอมันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน เพราะหน้าอกของเธอใหญ่ถึงคัพซี เมื่อบวกกับเอวคอดที่เหมือนนาฬิกาทรายและสะโพกผายขนาดใหญ่ มันจึงทำให้รูปร่างของเธอเป็นที่ต้องการของหนุ่มๆที่มหาวิทยาลัย แต่เธอก็ไม่คิดจะสนใจผู้ชายพวกนั้นเพราะเธอตั้งใจที่จะเรียนให้จบและหางานทำเป็นหลักแหล่งมากกว่า เธอสวมชุดนักศึกษาทั้งชุดและตอนนี้กำลังเข้าครัวทำอาหารให้เจ้าของห้องที่ในตอนนี้เธอกำลังอาบน้ำอยู่

ฉ่า...

เสียงผัดดังมาจากกระทะเมื่อเธอเทเนื้อวัวสับลงไปผัดกับพริกกระเทียมที่มีกินฉุนทั่วห้อง เมื่อผัดพอสุกแล้วก็ปรุงรสพร้อมตบท้ายด้วยใบกะเพรา

แอดดดดดดดดด

"ว้าว~ น่ากินจังเลยแก" เพื่อนของเธอเอ่ยเมื่อเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำและทั้งเนื้อทั้งตัวก็มีแค่ผ้าคุมผืนเดียว

วิว เพื่อนสาวที่เธอสนิทและเชื่อใจมากที่สุด ทั้งสองเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัย ม.ปลาย วิวเป็นผู้หญิงที่สวยสง่าไร้ที่ติ มีดีกรีเป็นถึงดาวมหาลัย ค่ายดังๆอยากได้เธอเป็นนักแสดงในสังกัด และชวนเธอไปแคสติ้งหลายต่อหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่เคยสนใจเพราะเธอชอบความอิสระ และอีกอย่างฐานะครอบครัวของเธอดีอยู่แล้ว เหตุผลอะไรเธอจะต้องทำงานให้เหนื่อยด้วย

"แน่นอนจ่ะเพื่อน เพราะนี่คือกะเพราเนื้อที่อร่อยที่สุดในประเทศนี้แล้ว นั่งเลย~" เธอจูงมือวิวมานั่งที่โต๊ะอาหาร

"แล้วทำไมทำจานเดียวอ่ะ"

"ก็ ทำให้แกกินคนเดียวตอบแทนน้ำใจที่ให้ฉันมานอนด้วยไง"

"แล้ว...ของแกล่ะ" วิวเอ่ยถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าเพื่อนจะหิวโซ ยิ่งเป็นคนผอมบางร่างน้อยอยู่ด้วยแล้ว อดข้าวอดน้ำคงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่

"แหม ไม่ต้องห่วงฉันหรอกพอดีวันนี้ฉันรีบอ่ะ พี่ชายแกจะมาใช่ไหมล่ะ ฉันว่าฉันรีบไปดีกว่า บายนะ!" เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งมุ่งไปที่ประตูอย่างรวดเร็วด้วยความเร่งรีบ

"เดี๋ยวก่อนผิง!!" เธอหันขวับไปตามเสียง

"หื้ม ว่า??"

"เจ๊เจ้าของห้องแกจะไล่แกออกจากห้อง ถ้าหากว่าเธอหาค่าเช่าสามเดือนให้เขาไม่ได้ภายในวันนี้ แล้วแกจะเอาที่ไหนมาให้ถ้าแกไม่มีเงิน คืนนี้แกกลับห้องไม่ได้นะเว้ยผิง"

"โถ ไม่เป็นไรหรอกน่า เจ๊แกไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก"

"ยืมฉันก่อน มีเมื่อไหร่ค่อยเอามาคืนก็ได้นะ เดี๋ยวฉันโอนให้เลย"

"ไม่เป็นไรจริงๆ"

"งั้นคืนนี้แกไปทำงานเสริฟที่ผับฉันไหม ได้ติ๊ปอย่างต่ำหลายพันเลยนะ ไปเถอะนะ นะ นะ"

"เฮ้อ ฉันขอคิดดูก่อนนะ ไปละ"

"อื้ม"

จริงๆแล้วภายในใจของเธอก็ต้องการความช่วยเหลือ แต่ด้วยความที่เกรงใจและรับความช่วยเหลือจากเพื่อนมาทั้งชีวิตแล้วเธอจึงอยากจะแก้ปัญหาด้วยตัวเองบ้าง

แอดดดดดดด!!

ปึ่ก!!

"อ๊ะ!"

เมื่อหญิงสาวเปิดประตูห้องจึงเดินออกไปเพราะความเร่งรีบจึงไม่ทันระมัดระวัง จึงชนเข้ากับอะไรก็ไม่รู้แข็งจนดังปึ่ก เธอเพ่งสายตามองดูสิ่งที่กั้นอยู่ตรงหน้าทันที แล้วพบกับร่างชายหนุ่มหน้าตาหล่อคมจมูกเป็นสัน ริมฝีปากสีแดงน่าทะนุถนอม เธอเผลอมองที่ตาสีดำสนิท

'ทำไมดวงตาคู่นี้มันช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน'

ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก

"หลบไป!"

"เอ่อ.."

"ข..ขอโทษค่ะ" หญิงสาวตกใจเมื่อชายตรงหน้าพูดเสียงแข็งเหมือนโกรธและไม่พอใจเอามากๆ เธอจึงกล่าวขอโทษแล้วรีบเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

"ผู้ชายอะไรน่ากลัวจังวะ!"

______________________________

ทำไมต้องพูดเสียงเข้มด้วย น้อนกลัว~