เข้าสู่ระบบKinabukasan, maaga nagising si Lorie. Ang kanyang mga mata ay tila hindi pa nagising mula sa malalim na pagkagambala ng gabi. Puno ng sakit at galit, pero mas nangingibabaw ang kanyang determinasyon. Bago pa siya tumayo mula sa kama, narinig na niya ang mga yabag ng mga paa mula sa hallway, at hindi nagtagal, pumasok si Jason sa kanilang kwarto. Agad niyang napansin ang mga bakas ng kahapon—ang mga hickey na malinaw na nagpapakita ng kababuyan ng magkasama si Jason at si Necy. Ang mga ito ang nagsilbing mantsa sa katawan ni Jason, at sa bawat pagkakita ni Lorie, ang galit na kanyang pinapakalma ay muling umalab."Manhid na ako, Jason. Sa kataksilan ninyo ni Necy," bulong ni Lorie sa sarili. Pinipilit niyang kontrolin ang panginginig ng kanyang katawan. Ngunit sa kabila ng kanyang pagpapakalma, ang sakit ay sumasabog sa kanyang puso. Lahat ng naipon na galit ay tila naglalabasan mula sa mga mata niyang may kalungkutan. Hindi na siya makapaghintay pa, ngunit alam niyang kailangan niyang
Matapos ang ilang oras ng matinding pagmumuni, si Lorie ay hindi pa rin mapakali. Habang ang dilim ng gabi ay patuloy na bumabalot sa mansyon, ang kanyang mga mata ay patuloy na nagmamasid sa dalawang taong nagsisilbing dahilan ng kanyang paghihirap—si Jason at Necy. Hindi siya makapaniwala na ang mga taong itinuring niyang mahal sa kanyang buhay ay nagtakda ng lahat ng ito. Ang mga kasinungalingan nila ay isang pader na nagbabagsak sa kanyang mga pangarap, at ang sakit na dulot ng pagtataksil ay matindi, ngunit hindi siya titigil.Nasa tabi ng wardrobe cabinet, hindi gumagalaw si Lorie, ang mga mata niyang nag-aalab ng galit ay nakatutok sa dalawang tao sa kama. Si Jason, ang asawa niyang hindi tapat, at si Necy, ang kabit na walang kaluluwa. Magkayakap ang dalawa, at ang kanilang mga hininga ay magaan, senyales ng kanilang matamis na pagtataksil.“Mga talimpandas,” bulong ni Lorie sa sarili, ang mga labi niyang halos hindi gumagalaw. Ang galit na nararamdaman niya ay hindi na tulad
Tahimik na ang silid matapos ang maiinit na oras na nagdaan. Ang ilaw ay bahagyang nakapatay, ang kurtina ay gumagalaw sa bawat hinga ng hangin mula sa bukas na bintana. Sa gitna ng katahimikan, naroon pa rin si Lorie—nakasiksik sa loob ng wardrobe cabinet, halos hindi humihinga, ang buong katawan ay naninigas sa takot at galit.Mahigpit ang kapit niya sa cellphone. Patuloy pa rin ang pag-record.Hindi pa tapos ang bangungot.Sa labas ng cabinet, naroon sina Jason at Necy, magkatabi sa kama. Ang anyo nila ay parang magkasintahang walang konsensiya, parang walang sinirang buhay, parang walang inagawang pamilya.At doon, sa gitna ng katahimikan, muling nagsalita si Necy.“Jason…” mahina ngunit puno ng pananabik at pagkainip ang boses nito. “Ano ba talaga ang plano mo kay Lorie? Paano naman ako, babe?”Napapikit si Lorie.Parang kutsilyong tumusok sa kanyang dibdib ang bawat salita.“Hanggang kailan pa ako maghihintay?” dugtong ni Necy habang mas hinihigpitan ang yakap kay Jason. “Sawa n
Habang ang dilim ng gabi ay patuloy na bumabalot sa mansion, si Lorie ay nagsimula nang magbago. Ang mga mata niyang matagal nang nagkunwaring bulag ay muling binuksan ng galit at determinasyon. Ang bawat hakbang na tinatahak niya ay isang pahayag—hindi siya magiging biktima magpakailanman. Hindi na siya ang babae na maghihintay at magtitiis. Sa gabing iyon, si Lorie ay isang babaeng puno ng intensiyon, na handang magsimula ng isang laban para sa katarungan at paghihiganti.Mabilis niyang tinahak ang madilim na hallway, at ang kanyang mga hakbang ay tila sinusundan ng mga anino ng mga kasinungalingan na matagal na niyang pinapasan. Ngunit sa bawat hakbang, sa bawat galit na tumitimo sa kanyang puso, lalong tumitibay ang kanyang hangarin—hindi siya titigil hangga’t hindi natutuklasan ang katotohanan at ang mga taong responsible sa pagkamatay ng kanyang mga magulang ay nagbabayad para sa kanilang kasalanan.Dumating siya sa study room ni Jason. Walang t
Habang ang gabi ay patuloy na sumasakop sa mansion, si Lorie ay hindi na nagpatuloy sa pagpapanggap. Ang mga mata niya, na matagal nang nagkunwaring bulag, ay muling nagkaroon ng lakas, at ang bawat hakbang na tinatahak niya ay puno ng intensiyon at determinasyon. Hindi na siya ang bulag na babae na malungkot na naghihintay ng katarungan. Si Lorie ngayon ay isang babaeng puno ng galit at paghihiganti, at ang oras ng kanyang pagbabalik ay dumating na.Mabilis at tahimik, pumasok siya sa study room ni Jason. Wala siyang nakitang tao, at ang mga tahimik na tunog ng kanyang mga hakbang ay nagbigay daan sa kanyang pakiramdam ng lakas. Alam niyang matagal na niyang hinahanap ang mga kasinungalingan na nakatago sa loob ng mga pader ng kanilang tahanan. Lahat ng mga lihim ni Jason at Necy ay nag-uumpisa nang magsanib sa kanyang isipan, at ang mga pangalan ng mga taong kasangkot ay nagiging malinaw na.Nakaupo sa desk ni Jason, si Lorie ay mabilis na naghanap ng mga papeles. Ang mga sulat, mga
Habang ang dilim ng gabi ay bumabalot sa mansion, si Lorie ay patuloy sa pagpapanggap na bulag, ang mga mata niyang tila may asim ng pag-iwas, ngunit ang mga pandama niya ay mas matalim kaysa kailanman. Minsan, para bang ang kanyang mga mata ay nakapikit pa rin sa sakit at galit na pinipilit niyang itago sa bawat araw na lumilipas. Hindi niya kayang itago ang nararamdaman niyang pagkamuhi kay Jason at kay Necy. Ang magkasama nilang buhay sa ilalim ng isang bubong ay tila isang malaking pagsisinungaling, isang kahihiyan na hindi na niya kayang tanggapin.Sa kanyang kwarto, nang dumating na naman si Necy na may dalang gatas, ang mga galos sa puso ni Lorie ay muling nagbabalik. Patuloy na ipinagpapanggap ni Lorie ang pagkabulag niya, ngunit ang bawat hakbang na ginagawa ni Necy sa loob ng kanilang tahanan ay isang patunay na wala nang natira sa kanilang dating pagmamahalan ni Jason. Walang pagtanggap, walang halaga, at walang respeto. Kinalimutan na siya ni Jason, at ang pinakamalupit na







