บทที่ 3 พี่สาวร้านกาแฟ

“ไง...ตื่นแล้วเหรอครับ”

“อืม...”

“หน้าตายังดูเพลียๆ อยู่เลย อยากนอนต่อก่อนไหม”

“ไม่ๆ เดี๋ยวต้องไปทำงาน”

แฟนมีตยืดแขนขากลิ้งตัวไปมาบนเตียงนอนอย่างที่ชอบทำประจำ เพื่อไล่ความขี้เกียจให้ออกไปจากร่างกาย

เมื่อคืนก็ดันนอนดึกเพราะมัวแต่คิดเรื่องของพาสต้า

“เห้ยยย”

“เอ้า มาตกใจอะไรกันอีก”

“เปล่า..ผมแค่ยังไม่ชิน เมื่อกี้งัวเงียอยู่เลยงงๆ นิดหน่อย”

“ครับ...ก็น่ารักดี”

“ว่าไงนะ”

“เปล่าๆ งั้นแฟนมีตทำธุระส่วนตัวเถอะ เดี๋ยวผมไปเดินเล่นรอบบ้านรอ”

หลังจากพูดจบพาสต้าก็เดินทะลุประตูหายไป

แฟนมีตพยายามทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นและบอกกับตัวเองว่าทุดอย่างมันเกิดขึ้นจริงไม่ใช่ความฝัน

แต่เขาก็ไม่รู้ว่าต้องเริ่มจากตรงไหน หรือเริ่มจากใครเพราะเรื่องของพาสต้ามันก็ผ่านมาตั้ง 25 ปีแล้ว เขาไม่มีข้อมูลอะไรเลย

ยิ่งคิดก็ยิ่งหนักใจว่าสิ่งที่เขาพยายามจะช่วยเหลืออีกฝ่ายมันจะสามารถทำได้จริงหรือเปล่า

:

ร้านกาแฟ Penne's Cafe

“ไงแฟนมีตหน้าตาเหมือนคนไม่ได้นอน ไหวไหม?”

“ไหวครับพี่เพนเน่ผมเอาเหมือนเดิมแก้วหนึ่ง แล้วนี่พายุกับน้ำหนาวยังไม่มาเหรอครับ”

“อ๋อไอ้เจ้าแฝดกำลังมาน่ะเห็นว่าวันนี้เข้าสาย อะนี่กาแฟคั่วเข้มขมปี๋ของคุณชายแฟนมีต ตั้งใจทำงานนะ”

“ขอบคุณครับพี่”

เพนเน่ เจ้าของร้านกาแฟที่แฟนมีตเคยมาสมัครทำงาน Part time ช่วงระหว่างที่รอเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย

เขาได้ยินพนักงานคุยกันว่าจริงๆ แล้วพี่เพนเน่อายุเยอะแล้ว แต่หน้าเด็กพอๆ กับสาวมหาวิทยาลัยเพราะมียาดี ก็เลยไม่มีใครรู้ว่าจริงๆ แล้วเธออายุเท่าไร พอถามก็ได้คำตอบเชิงเล่นมาตลอด

แต่เท่าที่สังเกตุดูแฟนมีตเองคิดว่าข่าวที่บอกเพนเน่อายุเกินสี่สิบคือมั่วแน่นอนอย่างมากเธอก็คงเป็นลูกของเศรษฐีแถวนี้ เลยมีทุนมาทำธุรกิจตั้งแต่อายุยังน้อยอะไรทำนองนั้นมากกว่า

“เพนเน่...”

เสียงอุทานของพาสต้าดังมาจากด้านหลังของแฟนมีต

“มีอะไรเหรอ”

“อ๋อเปล่าๆ คุณไปทำงานเถอะครับ ผมขอเดินเล่นเรื่อยเปื่อย เผื่อจะนึกหาวิธีออกว่าเราสองคนควรจะเริ่มทำอะไรกันต่อไป”

“อืม..”

แฟนมีตทำเพียงตอบรับในลำคอเบาๆ เพราะตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ในที่สาธารณะ จะให้มาพูดคุยกันเหมือนตอนอยู่ที่บ้านก็คงไม่ได้ คนเขาคงได้หาว่าแฟนมีตเป็นคนป่วยแน่ๆ

ตลอดทั้งวันแฟนมีตทำงานแทบไม่ได้พัก ยิ่งช่วงปลายปีแบบนี้ งานเก่า งานใหม่ โปรเจคใหญ่ปีหน้า พากันหลั่งไหลเข้ามาไม่หยุด ขนาดพักเที่ยงที่ตั้งใจจะมาจิบกาแฟแสนอร่อยในร้านของเพนเน่ แฟนมีตยังต้องหอบงานเข้ามาทำด้วย

“พี่แฟนมีต~”

“ว่าไงพายุ”

“ผมน้ำหนาวเว้ย เมื่อไรจะแยกออกสักที หน้าผมหล่อกว่าไอ้ยุตั้งเยอะ”

“คราวหน้าก็แขวนชื่อสิจะได้เรียกถูก”

แฟนมีตถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กับความขี้โวยวายของแฝดน้องอย่างน้ำหนาว

พายุ กับ น้ำหนาว เป็นพี่น้องฝาแฝดที่เหมือนชนิดที่ว่าถ้ายืนหันหน้าเข้าหากันก็ไม่ต่างจากส่องกระจก

แฟนมีตพยายามแยกสองคนนี้แต่ก็ยังไม่สำเร็จสักที และเขาก็จะถูกทั้งสองคนบ่นทุกครั้งที่เรียกชื่อผิดสุดท้ายอาจจะกลายเป็นว่าเขาต้องทำป้ายแขวนชื่อเอาไว้จริงๆ

“ว่าแต่มีอะไร”

“ก็วันนี้พี่เพนเน่บอกว่าจะปิดร้านเร็ว ก็เลยว่าจะมาชวนไปหาอะไรกินหลังเลิกงานครับ”

“วันนี้เหรอ”

“ช่ายย เดือนละครั้งเลยนะพี่แฟนมีตที่พี่เพนเน่ปิดร้านเร็วให้พวกผมได้พักหายใจหายคอ”

น้ำเสียงน้ำหนาวดูตื่นเต้นกับการปิดร้านเร็วของเพนเน่พอสมควร

แฟนมีตจำได้ว่าตอนมาทำงาน Part Time ที่นี่ถึงแม้งานจะค่อนข้างหนัก แต่การที่เพนเน่ปิดร้านเร็วก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องที่น่าตกใจอะไรขนาดนั้น

“แล้วทำไมต้องตื่นเต้น”

“อ๋อ ตอนนั้นมาทำงานไม่นานก็เลยไม่รู้เรื่องใช่ม่ะ”

“เรื่องอะไร?”

แฟนมีตทำตาใสใส่น้ำหนาวเพราะตอนนั้นเขาทำงานอยู่ไม่ถึงหกเดือนด้วยซ้ำจะให้เขาไปรู้อะไรมากมาย ลำพังชื่อเมนูกาแฟยังจำได้ไม่หมดด้วยซ้ำ

“ก็ที่นี่ เดือนนึงมันจะมีหนึ่งวันที่พี่เพนเน่จะปิดร้านเร็ว เขามีข่าวลือกันว่าเป็นวันที่พี่เพนเน่แกต้องไปนอนแคปซูลรับยา”

“ยาอะไร?”

“ก็ยาอายุวัฒนะที่ทำให้แกสวยไม่สร่างแบบนี้ไง”

“เลอะเทอะ..นี่เพิ่งไปดูกัปตันอเมริกามาใช่ไหม”

“เอ้า ก็เขาเล่ากันมาแบบนี้”

“เพ้อไปใหญ่ ไม่คุยด้วยละไปทำงานต่อดีกว่า กลับบ้านดีๆ ล่ะ”

แฟนมีตเลิกให้ความสนใจประโยคบอกเล่าจากน้ำหนาวแล้วหันไปเก็บข้าวของอันพะรุงพะรังกลับขึ้นที่ทำงานเพื่อเตรียมตัวสำหรับงานช่วงบ่าย

หางตาแอบเหลือบไปเห็นพาสต้าอยู่ในห้องทำงานของเพนเน่แต่มันก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น เพราะพอสังเกตุดูดีๆ ก็พบว่ามีเพียงเจ้าของห้องที่อยู่ตามลำพัง

“พี่แฟนมีตอย่าเพิ่งไป พี่เพนเน่เรียก” เสียงเด็กหนุ่มตะโกนออกมาจากหลังเคาน์เตอร์

“อ่อๆ โอเค ขอบใจนะ”

แฟนมีตหันไปขอบคุณพายุที่รีบวิ่งออกมาจากห้องทำงานเพนเน่ก่อนจะวางของลงที่เดิมแล้วไปหาเพนเน่ในห้องทำงาน

“มาพอดีเลยแฟนมีต รู้แล้วใช่ไหมว่าวันนี้พี่จะปิดร้านเร็ว”

“ครับ”

“แต่พอดีพวกเอกสารพี่ยังไม่เรียบร้อยแล้วก็มันต้องส่งพรุ่งนี้ด้วย ได้ข่าวว่าเราจบบริหารเกียรตินิยม ช่วยพี่ดูเอกสารหน่อยสิเดี๋ยวพี่ให้ค่าตอบแทน คนอื่นก็เอาแต่หนีเวลาพี่เรียกทำงานไม่คุ้มเงินเดือนเหมือนแฟนมีตสักคน”

แฟนมีตเหลือบมองกองเอกสารด้านข้างโต๊ะทำงานของเพนเน่แล้วอดแปลกใจไม่ได้ว่าลำพังแค่ร้านคาเฟ่ เบเกอร์รี่ ทำไมเอกสารมันถึงได้เยอะแยะขนาดนี้

“พี่กวนแฟนมีตหรือเปล่า”

“เปล่าครับ...แต่เดี๋ยวตอนบ่ายผมมีงานต้องรีบเคลียร์ให้จบ เอาเป็นว่าช่วงเลิกงานผมแวะมาดูให้ได้ไหมครับ พี่เพนเน่ทิ้งกุญแจไว้ก็ได้ถ้าสะดวก”

“ได้สิ เอาตามที่แฟนมีตสะดวกเลย” เพนเน่ส่งยิ้มหวานมาให้

“สงสัยใช่ไหมว่าทำไมเอกสารเยอะขนาดนี้ คือพี่มีธุรกิจอย่างอื่นด้วยเอกสารก็เลยเยอะหน่อย”

“อะอ๋อ..ครับ”

“ช่วยพี่หน่อยแล้วกันนะ ฝากจัดเข้าแฟ้มด้วย ธุระดันมาตรงกับสิ้นเดือนวุ่นวายไปหมด”

“ไม่เป็นไรครับ ช่วงนี้กลับบ้านไปก็ไม่ได้ทำอะไร มานั่งจัดเอกสารแก้เบื่อก็ดีเหมือนกัน”

“น่ารักที่สุด งั้นเอาไว้มารับรางวัลเป็นโปรดื่มกาแฟฟรีตลอดปีนะ”

แฟนมีตได้แต่พยักหน้าและทำตามที่เพนเน่บอกแล้วเตรียมตัวกลับไปทำงาน

ตกเย็นหลังจากเสร็จงานชายหนุ่มก็ได้หยิบกุญแจที่วางแอบไว้ที่ใต้กระถางต้นไม้ตรงป้ายร้านกาแฟมาไขเปิดประตูเข้าไปทันที

ถ้าเป็นคนอื่นคงอยากจะรีบกลับบ้านไปพัก แต่เขาเป็นประเภทไม่ค่อยชอบอยู่เฉย และช่วงที่เขามาทำงานที่นี่เพนเน่ก็ดูแลเขาเป็นอย่างดี อะไรที่พอจะช่วยเธอได้แฟนมีตก็ยินดีช่วยเต็มที่รวมถึงเรื่องนี้ด้วยที่เขาคิดไว้ว่าจะปฎิเสธเงินตอบแทนและรับเป็นกินกาแฟฟรีก็เกินพอ คงจะประหยัดค่ากาแฟไปได้หลายบาท

เอกสารหลายฉบับถูกจัดเรียงตามวันที่กองแยกกันไว้จนเกือบเรียบร้อย ตั้งแต่เขารู้จักเพนเน่มาเขาไม่เคยเห็นพี่น้องหรือครอบครัวของเพนเน่เลย

แม้แต่แฟนก็ไม่เคยระแคะระคายว่าเธอมี ทั้งๆ ที่เป็นคนสวยครบเครื่องขนาดนี้ จริงๆ มันก็น่าแปลกอยู่

“ไม่กลับบ้านหรือไง”

“พาสต้า! ผมต้องบอกคุณกี่ครั้งว่าอย่าโผล่มาแบบนี้”

“ผมไม่ได้โผล่มาสักหน่อย ผมยืนอยู่ตั้งนานแล้ว คุณนั่นแหละใจลอยไปไหน คิดถึงเจ้าของร้านคนสวยอยู่หรือไง” พาสต้าเหล่ตามองแฟนมีตอย่างรู้ทัน

แต่คำว่า ‘คิดถึง’ ในความหมายของพาสต้ากับเขาคงต่างความหมายกันแน่ๆ

:

- TBC -

#hgdคุณผีที่รัก