Chapter 6

Ramdam ko ang malamig na hangin mula sa bintanang bahagyang nakabukas, pero hindi nito napawi ang init na gumapang sa aking balat sa bigat ng mga salitang binitiwan ni Krim.

Hindi ko alam kung anong mas nakakatakot—ang hindi ko pa natutuklasan, o ang katotohanang wala nang atrasan ito.

"Kung gano’n, Samantha," patuloy niya, nilapag ang baso sa lamesa at humakbang papalapit sa akin, "magsisimula tayo ngayon."

"Ngayon?"

Ngumiti siya, pero hindi iyon ngiting nagpapagaan ng loob. "Oo. Dahil sa mundong ito, wala tayong oras para sa mga taong nag-aalangan."

Napalunok ako pero hindi ako umuurong. "Ano'ng unang hakbang?"

Nagtagal ang titig niya sa akin bago siya bahagyang lumingon, itinuro ang pinto.

"Lumabas ka sa kwartong ito."

Napakunot ang noo ko. "Ano?"

"Hindi kita susundan. Hindi kita tutulungan. Pero bago sumapit ang hatinggabi, dapat nasa ligtas kang lugar, atb walang makakahuli sa’yo."

Humigpit ang hawak ko sa gilid ng aking bestida. "At kung hindi?"

Muling lumitaw ang mapanganib na ngiti niya. "Kung mahuli ka nila... wala na akong magagawa para sa’yo."

Dumagundong ang dibdib ko sa kaba.

Ito ba ang pagsubok niya? Isang laro ng pagtatago at paglikas?

"Tandaan mo," dagdag niya, unti-unting lumalayo papunta sa kabilang bahagi ng silid. "Ang mundong ito ay puno ng mga mata. At ngayong alam nilang bahagi ka na ng buhay ko, paniguradong gusto nilang malaman kung anong meron sayo na wala sa iba."

Huminga ako nang malalim.

Ito na iyon.

Kailangan kong lumabas dito at siguraduhin na hindi ako mahuhuli.

Tumalikod ako, binuksan ang pinto, at lumakad palabas—iniwan si Krim na nakatayo sa loob ng kwarto, pinagmamasdan ako sa gitna ng dilim.

Sa sandaling iyon, nagsimula ang tunay na laban.

Paglabas ko sa silid, agad akong sinalubong ng malamlam na ilaw ng ballroom. Ang musika, ang halakhakan, at ang tila walang katapusang pagsasayaw ng mga panauhin—lahat ng ito ay parang naging ibang mundo mula sa tahimik ngunit mapanganib na pag-uusap namin ni Krim.

Kailangan kong kumilos nang mabilis.

Inisa-isa ko ang paligid, hinahanap ang pinaka magandang paraan para makalabas nang hindi nila napapansin. Pero sa dami ng mga taong narito—mga makapangyarihan, mga taong tila may alam na hindi ko alam—alam kong hindi ito magiging madali.

At doon ko siya nakita.

Si Aldo.

Nakaupo siya sa isang sulok, nakangisi habang may kausap na isang lalaking hindi ko kilala. Pero ang mas nakatawag ng pansin ko ay kung paano niya ako lihim na pinagmamasdan.

Alam niya.

Alam niyang sinusubukan kong lumabas.

At hindi ko alam kung hahadlangan niya ako, o kung sinusukat niya ang kilos ko.

Huminga ako nang malalim at itinuloy ang paglalakad. Dapat akong manatiling kalmado. Walang magtatangkang pigilan ako kung mukhang isa lang akong panauhing naglalakad-lakad at hindi sila pinapansin.

Pero habang papalapit ako sa likurang bahagi ng ballroom, isang pamilyar na tinig ang pumigil sa akin.

"Samantha."

Napalingon ako.

Si Victoria.

Nakatayo siya malapit sa isang lamesa, hawak ang isang baso ng alak. Nakangiti siya, pero tulad kanina, may bahid ng panunuya sa kanyang mga mata.

"Hindi mo pa nasasagot ang tanong ko kanina," aniya, dahan-dahang nilapag ang baso sa lamesa. "Ano ba talaga ang dahilan kung bakit ikaw ang pinili ni Krim?"

Nagtagpo ang mga mata namin.

Alam kong wala akong oras para sa ganitong usapan, pero alam ko rin na kung hindi ko siya haharapin ngayon, mas lalo lang siyang magiging sagabal.

Kaya imbes na umiwas, ngumiti ako.

"Siguro dahil alam niyang hindi ako madaling matitinag," sagot ko, pinapanatili ang kumpiyansa sa boses ko.

Umangat ang kilay niya, tila naaaliw sa sagot ko. "Gano’n ba?"

Bahagya siyang humakbang palapit, sapat lang para marinig ko ang mahina niyang bulong.

"Kaya mo kayang patunayan ‘yan?"

Nanigas ang katawan ko.

Hindi dahil sa takot, kundi dahil sa paraan ng kanyang pananalita—parang may gusto siyang ipahiwatig.

At bago pa ako makasagot, bumaling siya sa isang lalaking nakatayo malapit sa kanya.

"Siguro kailangan mong makilala si Marco," sabi niya, nakangiti pero ang boses niya ay puno ng panunuya para bang nanalo na siya sa laban.

Napaatras ako ng bahagya.

Sino si Marco?

At bakit may kakaibang kirot sa pangalan niyang binanggit ni Victoria?

Bago pa ako makakilos, may naramdaman akong malamig na kamay na humawak sa aking braso.

Mabilis akong napalingon.

Isang matangkad na lalaki, nakaitim na suit, may matalim na titig.

At sa sandaling iyon, alam kong hindi na ako basta-bastang makakaalis.

Nanlamig ang katawan ko nang maramdaman ko ang mahigpit na hawak ng estrangherong lalaki sa aking braso. Agad akong napatingin kay Victoria, na ngayon ay mas lalong lumalim ang ngiti—isang ngiting tila nagsasabing alam niyang wala na akong kawala.

"Marco," aniya, tumikhim at uminom muli ng alak bago bumaling sa akin. "Huwag mong masyadong takutin ang bisita natin."

Hindi ko alam kung sinasadya niyang palamigin ang sitwasyon o lalo lang niyang gustong paglaruan ang mga pangyayari.

Si Marco—kung ito nga ang pangalan niya—ay hindi agad nagsalita. Sa halip, pinagmasdan niya ako, para bang sinusuri kung ako nga ba ay isang banta o isang kawawang biktima na nahulog sa maling lugar.

Hinugot ko ang braso ko mula sa hawak niya. "Hindi ko alam kung anong gusto mong palabasin, Victoria," malamig kong sabi, hindi ipinapakita ang kaba na bumibigat sa dibdib ko. "Pero kung ang plano mo ay hadlangan ako, nag-aaksaya ka lang ng oras."

Tumawa siya nang mahina, isang tunog na tila hindi pangkaraniwan sa isang pangkaraniwang pagtitipon. "Hadlangan ka?" inulit niya, tila sinusulit ang bawat pantig ng salita. "Samantha, hindi kita hinaharangan. Gusto lang kitang ipakilala sa ilang… kaibigan."

Doon ako kinilabutan.

Kaibigan? O mga taong gusto lang akong paglaruan bago ako tuluyang lamunin ng mundo nilang hindi ko pa lubusang nauunawaan?

Sa gilid ng aking paningin, nakita kong muli si Aldo. Hindi siya gumagalaw sa kinatatayuan niya, pero ramdam kong pinapanood niya ang bawat kilos ko.

At si Krim?

Wala siya rito.

Iniwan niya akong mag-isa sa larong ito.

O baka naman sinusubukan lang niyang tingnan kung paano ako lalaban.

Huminga ako nang malalim. Kung gusto nilang makita kung kaya kong lumaban, ipapakita ko sa kanila.

Kaya ngumiti ako—isang ngiting puno ng kumpiyansa, kahit pa sa loob-loob ko ay sinusubukan kong intindihin kung paano ako makakaligtas.

"Kung gano’n," sagot ko kay Victoria, itinuwid ang aking tindig, "ipakilala mo ako sa kanila."

Tumaas ang kilay niya, tila natuwa sa sagot ko. "Nagugustuhan ko ‘yang pagiging matapang mo, Samantha."

Lumingon siya kay Marco at marahang tumango.

Sa isang iglap, bago ko pa man maunawaan ang susunod na mangyayari, naramdaman ko ang marahas ngunit maingat na paghawak ni Marco sa aking siko.

At bago ko pa mapigilan, dinala na niya ako palayo mula sa ballroom.

Papunta sa kung saan… at sa kung anong kapalarang hindi ko pa alam kung malalagpasan ko.